|
‘Aardige support act, rommelige en saaie Taj Mahal’
Ergens rond 1960 droomt Henry Saint Clair Fredericks over Ghandi en India en besluit vanaf dan de artiestennaam Taj Mahal te gebruiken. Pretentieus? Voor een jongeman in 1960 misschien wel, maar op 17 mei wordt hij 74 jaar. Ondertussen heeft hij er al een carrière van meer dan 55 jaar opzitten. Dat is niet min, maar live is hij nog maar een schim van wat hij vroeger was. Met alle respect voor Taj Mahal en zijn fans. Maar ik denk dat er geen enkele aanwezige het concert gisteren geweldig of schitterend vond. |
|
Hij speelt deltablues, countryblues, soulblues, reggae etc. Hij musiceerde met helden als Howlin’ Wolf, Buddy Guy, Muddy Waters, Lightnin’ Hopkins en vele andere. Hij had in het verleden grote major platendeals bij o.a. Columbia records (1968 – 1976) en Warner Brothers (1976 – 1978). Hij toert de hele wereld rond en hij schreef of werkte mee aan de soundtrack van 10 films en 3 soapseries.
Om half negen begon support-act JD & The Straight Shot eraan, een New Yorkse band die sinds 2005 bestaan en al zes albums uitbrachten. Met zes leden zijn ze. Akoestische gitaren, contrabas, percussie, viool en af en toe een mandoline. Soms hadden ze wat weg van een jugband, of skiffleband en dan soms weer van een Keltische folkband. Wat ze eigenlijk brachten was de Euro-Amerikaanse folkmuziek van twee eeuwen terug, maar dan in een modern jasje gestoken. Beeld je in dat je een cowboy was in de ‘Far West’, de Westkust van de VS. Dan luisterde je naar hun muziek of je danste op zaterdag met één of andere schone in de plaatselijke saloon of bar. Het mooie aan deze band is dat er naast de leadzanger Jim Dolan, nog drie andere leden zingen en dat geeft bij wijlen een feest van genot voor de oren! Hun laatste album dat vorig jaar verscheen, heet ‘Ballyhoo!’, het is 100 % akoestisch. Met het openingsnummer van die cd openen ze ook hun korte set, ‘Empty’, een mooie opener met vierstemmige zang! ‘Glide’ lijkt dan weer meer op Crosby, Stills & Nash en een vleugje Ierse folk. Voor de Western-film ‘Jane’s got a gun’ schreven ze de country roadsong ‘Perdition’. Een gospelachtige aanpak kreeg het swingende en opzwepende ‘Better Find A Church’, een echte meezinger met een heel catchy refrein. Het heeft een beetje weg van Chris Isaak. Natuurlijk moet er ook een lied over een slechtlopende relatie of aanslepende verhouding bijzitten. ‘Don’t Waste My Time’ voldoet aan de criteria. Tussendoor bedankt JD het publiek: “Jullie zijn het beleefdste publiek dat we de afgelopen drie maanden mochten meemaken. Dat zijn we niet gewoon”. En dan volgt het titelnummer van hun laatste album ‘Ballyhoo’, een heel sfeervol nummer dat snel overgaat in een verwarmende groove waarin bassist Byron House en violiste Erin Slaven nog even van leer mogen trekken. Jammer genoeg is het dan alweer voorbij. Het was een mooie en aangename kennismaking met JD & The Straight Shot. Om half tien was het dan de beurt aan de hoofdact van vanavond, maar eerlijk gezegd had ik nog wel een uurtje langer naar JD willen luisteren. Taj Mahal loopt met een wandelstok en wordt begeleid tot aan een overmaatse barkruk. Het gaat allemaal niet meer zo goed op zijn leeftijd. Dan weerklinkt zijn rauwe gruizige stem: “Bonsoir Medames et Messieurs, maintenant les Blues”. De hele verdere avond zou hij het publiek in het Frans aanspreken. Had er nu niemand kunnen zeggen dat we hier in Vlaanderen Nederlands praten? Ik bedoel, is het niet een beetje raar dat een Engelstalige zijn Nederlands- of Vlaamstalig publiek in het Frans toespreekt? |
Maar goed, dat is nog het minste van onze bedenkingen. Wat veel meer stoorde was dat het basgeluid te hard en te wollig afgesteld stond en dat de drummer verzoop in het gitaar- en basgeluid. Dat de microfoon van Taj veel te stil stond afgesteld (behalve die aan de piano dan, die veel te hard stond afgesteld) en je alleen iets verstond als hij felle uithalen deed. En dat is nu juist wat Taj niet meer zo goed kan op zijn leeftijd! Wat nog meer opviel is dat hij verschillende gitaren gebruikte, een paar akoestische, een semi-akoetische, en een dobro, die jammer genoeg bijna allemaal hetzelfde klonken. Namelijk allemaal Ry Cooder stijl!
De set begon zeer rommelig met een instrumentaaltje waarop de geluidsman de kans moest krijgen om het geluid bij te stellen en de balans recht te trekken, maar blijkbaar lukte dat het hele optreden niet. Op z’n minst vreemd te noemen, als je maar drie instrumenten moet mixen. Daarna volgde de slechtste versie van ‘CC Rider’ die ik ooit hoorde. Het werd iets beter met ‘Good Morning, Miss Brown’ dat hij op dobro speelde. Het is een lekker gedreven song. Maar je merkt toch dat de drie heren niet echt op elkaar zijn ingespeeld. Intro’s, eindes en overgangen verliepen toch niet zoals zou moeten. Jammer, want ze moesten erg veel aan kwaliteit inboeten. Ook ‘Going Up To The Country, Paint My MailBox Blue’ probeerde nog wat los te maken bij het publiek, maar dat bleef vrij mak. Buiten applaus en hier en daar wat summier gejuich bleef het een beetje onderkoeld. Alsof hij de reactie van het publiek ondermaats vond en wist dat hij een tandje moest bijsteken haalde hij een vlotte en reggae-achtige versie van ‘Honey Bee’ boven. Het einde van de song was dan weer een nachtmerrie. De switch van barkruk naar pianokruk verliep niet vlekkeloos en liet iets op zich wachten, maar dat nemen we er uiteraard bij als een oude legende de moeite nog doet om de wereld af te reizen. De vraag rijst dan natuurlijk, moet die man dat nog doen? Eénmaal gezeten speelde hij een Fats Domino-achtige versie van ‘Blues With A Feeling’. Nog net voor het publiek indommelde zette Taj Mahal de finale van de show in. Een krakkemikkige versie van het saaie ‘Sitting On Top Of The World’ en een veel te slappe versie van Big Joe Turners ‘TV Mama’ volgden. Het publiek gaf een beleefdheidsapplaus. Vele mensen vertrokken al en wachtten het bisnummer niet af. Dat wordt nochtans een ruige, maar hoekige, versie van zijn zelfgeschreven ‘She Caught The Katy (And Left Me A Mule T Ride)’ Met dank aan De Roma |