Support : Tape Cuts Tape
|
12 november 2016 |
Vertical Divider
Laat mij maar onmiddellijk beginnen met te zeggen dat het een ongelooflijk boeiend concert was.-Tom Barman zelf noemde het een show- waarvan je kon genieten zonder oordopjes. Het zijproject van de Deus-founder smeet een hoop energie in de zaal, die echter niet door iedereen werd opgepikt. Velen waren blijkbaar nog lang verbaasd over de jazzy intermezzo’s en de poëtische parlando van Tom. Met Taxiwars bracht de Muziekodroom één van de beste bands van de Lage Landen op het podium. Als opwarmer verscheen Tape Cuts Tape op het podium, hun mix van dub, lo-fi en een streep Krautrock was best leuk om te aanhoren. Vergeet ook niet: zij banen voor traditionele muzikanten de weg naar integratie van oude met nieuwe sounds. Knap werk! Het is al eerder in de media verschenen: Taxiwars is een mix van jazz en poëzie met de energie van rock. Internationaal scoren de heren hoog in het jazzmilieu, maar ook in rockmiddens wordt met grote ogen en oren opgekeken naar dit volwaardig experiment. Experiment? Ja, toch wel een beetje. Robin Verheyen is een alom gewaardeerde (halve Amerikaanse) jazzsaxofonist die de drijvende kracht vormt achter Taxiwars, zonder twijfel! Elk nummer wordt overladen met zijn virtuositeit, waar Tom dan zijn teksten op zingt. Zingen is misschien een groot woord. Parlando, spoken word,…hij weet wel hoe het publiek met zijn zielenroerselen te bespelen. Om de haverklap met stemvervorming en het gebruik van galm, misschien wel een enkele keer teveel. Dikwijls wordt de ritmesectie vergeten maar ere aan de akoestische bassist Nicolas Thys en aan jazzdrummer Antoine Pierre die zich niet liet verleiden tot jazz-uitspattingen. |
Vertical Divider
Tom wou dan wel geen jazzgroep, het is er toch eentje geworden. Weliswaar één die de grenzen opzoekt én overschrijdt met invloeden van r&b, hiphop en zappa-tesque tussenkomsten. Wel heel dansbaar. Het Limburgse publiek was echter zeer kalm en wiegde hooguit mee op de jazzy ballads. De grootste spring-in-‘t-veld was Tom Barman op het podium. Hij dirigeerde met mateloze energie zijn muzikanten (onder het roken van een sigaret achter de coulissen-niet relevant maar zegt wel veel). Blijven in het geheugen hangen: kort maar krachtige Controlled Demolition (beetje Morphine-sound) en het heftige en meesleurende Deathride met keyboardakkoord. Als ‘Encore’ kon Tom Barman het niet nalaten het bloedmooie The Partisan van Leonard Cohen te zingen, een ultiem eerbetoon. In de zaal werd het muisstil, een krachtig moment. Gevolgd door solo’s op contrabas en drum. (Algemeen: Waarom die vervelende solo’s van egotripperij, die je niet alleen in de rock- maar vooral in de jazzwereld tegenkomt? Hun virtuositeit hoor je het hele concert, toch?) Gelukkig hier van korte duur en voor Nicolas Thijs ook wel terechte aandacht. En toen ging de beuk er terug in met de schitterende funky afsluiters Fever en Colosseum. Het publiek eindelijk (maar te laat) wildenthousiast voor een Belgische band met internationale kwaliteiten. Chapeau! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024