SUPPORT: 70'S TUSH |
|
|
16 DECEMBER 2016 |
|
Vertical Divider
Ten Years After is bij het brede publiek niet echt bekend vanwege hun hits of albums, maar legendarisch was wel hun doortocht op het festival van Woodstock in 1969, wie herinnert zich niet de beklijvende versie van ‘I’m Going Home’? Toenmalig frontman Alvin Lee en zijn maats werden wereldsterren en zouden nog een tijdje op dit succes voortdrijven, jammer genoeg is Alvin in 2013 overleden en hebben zijn opvolger Joe Gooch en bassist Leo Lyons de groep verlaten. Van de oorspronkelijke bezetting blijven dus enkel Ric Lee op drums en Chuck Churchill op keyboards over. Vraag was dan ook hoe die typische blues-rock (of rock-blues) zou overeind blijven met de huidige line-up. Maar vooraleer op die vraag een antwoord te krijgen werden we getrakteerd op een portie stevige (blues)rock van de Gentse formatie 70’s Tush, zes jongens die vooral de mosterd halen (hoe kan het ook anders met zo’n groepsnaam) uit de seventies, meer bepaald bij groepen als Led Zeppelin, Bad Company, Free en andere. Voor de gelegenheid zou hun setlist die avond echter wat meer richting blues gaan en het dient gezegd.. ze deden dat voortreffelijk. Ze speelden niet klakkeloos covers van hun favoriete bands, ze gaven er een eigen twist aan. Er werd ook niet gekozen voor té voor de hand liggende nummers, het bekendst waren wellicht ‘Cortez the killer’ (Neil Young) en het progressieve ‘Locomotive Breath’ (Jethro Tull), maar ze hebben wellicht een hele reeks bekende covers op hun repertoire. Het enig minpuntje was dat zang en keyboards soms niet goed uit de verf kwamen, maar het was in ieder geval een aangename kennismaking. Het was echter vooral uitkijken hoe Marcus Bonfanti de leemte zou opvullen, die door Gooch en vooral Alvin Lee is ontstaan. En laten we niet rond de pot draaien, de man is een fantastisch zanger én gitarist met een enorm charisma. Ondank het feit dat hij de jongste van de groep is (de rest is 70+) zuigt hij alle aandacht naar zich toe met zijn wervelende gitaarsolo’s én een feilloze stem. |
Vertical Divider
Andere nieuwkomer in de groep is Colin Hodgkinson, een jonkie van 71 o.a. actief geweest bij Whitesnake en John Lord. De man bewees zijn indrukwekkende techniek in een solonummer, waarbij hij zijn basgitaar laat klinken als een gewone gitaar. Chuck Churchill blijft gedurende het optreden rustig zijn ding doen op keyboards, op een enkele uithaal na. Elk optreden van Ten Years After bevat ook de obligate drumsolo van Ric Lee in ‘The Hobbit’, de man bewijst dat hij op zijn gezegende leeftijd nog steeds over een uitstekende techniek beschikt met die typische traditionele jazzgreep. Hierna kwam hij even van achter het drumstel om de groep voor te stellen en tevens het volgende nummer op te dragen aan Alvin Lee. Zoals gezegd is ‘Love like a man’ het enige nummer dat in de charts is beland, de eenvoudige maar aanstekelijke riff is hiervoor verantwoordelijk. Overigens is het intussen ‘Fifty Years After’ geworden, want de groep viert dit jaar zijn gouden jubileum. Verder is de setlist een getrouwe weerspiegeling van hun live CD ‘The Name Remains The Same’, het talrijk opgekomen en enthousiast publiek lustte er duidelijk pap van... en kon derhalve tevreden naar huis terug. Dank aan ‘Rock Factory’ voor de uitstekende organisatie van dit evenement!
setlist
SETLIST
|