27 januari 2016 • CC Renè Magritte Lessines
|
|
Er zijn zo van die clubs en culturele centra waar men maar al te graag naar terugkeert. Een van die plekken is toch wel het cc Renè Magritte in het Waalse Lessines, net over de taalgrens met Geraardsbergen. |
|
Het cc was, zoals verwacht, tot de nok gevuld en de temperatuur steeg er haast boven het onmenselijke uit. Maar niet getreurd…
Eerst werd de Waalse band Dr Voy op ons losgelaten. Zoals bij veel bands ontstond Dr Voy in de kelder van de Lizzi broers in La Louvière. Na een jamsessie en enkele gitaarriffs van Jeff kreeg de band gestalte. Jeff neemt ook de vocale partijen voor zijn rekening en vindt de ideale soulmates met de linkshandige bassist Rod, drummer Reg en tweede gitarist Vince. Uiteraard promoten ze volop hun vierde langspeler ‘Crazy’. En dat was precies wat deze band vanavond zou doen. Ze maken je compleet gek en nemen je gewoonweg en vrijwel meteen bij de strot. De opwindende openingssong ‘Johnny’, en vooral de single ‘Foxy’, zijn nummers die het hem gewoonweg doen. Geen poespas, geen omwegen maar knallende gitaren die ons vaak doen terugdenken aan de heavy twin- gitaarsound. Net zoals bij de psychedelische rockarrangementen van ‘Still In The Same’ en de titeltrack van hun laatste album ‘Crazy’. Als afsluiter kon ook ‘Black Shadow’ ons wel smaken. Dr Voy, was een heerlijk toemaatje voor TYA. Ten Years After maakte samen met heel wat andere bands in de jaren ‘60 deel uit van de ‘British blues boom‘. Samen met het gitaarwonder Alvin Lee maakte de band in 1969 een opmerkelijk optreden op het legendarische Woodstock festival. Twee jaar voorheen verscheen de titelloze debuutplaat. Een jaar later verschijnt dan het live album ’Undead’, dat geregistreerd werd in de club Klooks Kleek in London. Het album bevatte vijf zeer lang uitsponnen jazzy songs met als enige uitschieter de rocksong ‘I’m Going Home’. In 1969 werd dan het album ‘Stonedhenge’ volop gepromoot. De grote doorbraak voor de band Ten Years After. De laatste keer dat ik Ten Years After live aan het werk zag waren frontman Joe Gooch en bassist Leo Lyons nog aan boord bij deze legendarische band. Lyons was samen met drummer Ric Lee en keyboardspeler Chick Churchill co-oprichter in 1965 van deze legendarische groep. De charismatische Joe Gooch verving in 2003 ‘the late great’ Alvin Lee. Nu concentreren Leo Lyons en Joe Gooch zich al enkele jaren op het project Hundred Seventy Split. Nu zijn Marcus Bonfanti (zang, gitaar en harmonica) en bassist Colin Hodgkinson de meer dan waardige vervangers. De Londense Marcus Bonfanti is een van de swingenste exponenten van de moderne bluesmuziek. Zijn soloalbum ‘What Good Am I To You’ werd overstelpt met lovende kritieken. |
Hij opende zelfs voor oa. Chuck Berry, John Mayall en Beth Hart en speelde een tijdje bij The Ronnie Scott’s Blues Explosion. Bassist Colin Hodgkinson is actief in de jazz en blueswereld sinds de jaren ‘60. Hij werkte samen met ondermeer Chris Rea, Paul Butterfield en was lid van The Spencer Davis Group. Samen met de twee originele overgebleven leden Chick Churchill op keyboards en drummer Ric Lee openen ze het concert met het simplistische ‘Sugar The Road’. Na deze vette en psychedelische gitaarriffs begeesterde songs kwam al snel ‘One of These Days’ uit het album ‘A Space In Time’ ons betoveren. De Britse bluesrocker ’I’m Coming Home’ was een kluifje naar de hand van Bonfanti die met zijn bluesharp het publiek op de handen kreeg. En dat was uiteraard niet anders met de geweldige gitaarintro van ‘I’d Love To Chance The World’. De band katapulteert ons meermaals terug in de tijd en uit 1970 kwam de blues boogie ’Me and My Baby’ ons verblijden. Maar ook het psychedelische aspect en de opjuttende schikkingen uit ‘Working on The Road’ liet ons niet onberoerd. Bassist Colin Hodgkinson bleef even verweesd achter op het podium. Hij mocht solo de boogiewoogie song ‘Colin’s Thing’ voor zijn rekening nemen. Na deze heavy zang- en bassolo werden we terug naar de flower power gecatapulteerd met het nummer ’50.000 Miles Beneath My Brain’ en het uitstekende ‘The Hobbit’. Hier bewijst Ric Lee, in een minuten lange drumsolo, dat hij nog niets van zijn kwaliteiten heeft ingeboet. Na een dollende treinintro werd het sein gegeven voor de rocker ‘Standing at The Station’. Bonfanti gaf plots ook een leuke voorzet met “this is an easy song to sing”, de interactie was navenant om de klassieke song ‘I say Yeah’ aan te heffen. Bonfanti is dan ook een ongelofelijk zangtalent dat met zo’n charisma is overgoten dat het haast aanstekelijk werkt. Als afsluiter werd een kleine ode gehouden aan Sonny Boy Williamson met diens songs ‘Good Morning Little Schoolgirl’ en het al even fantastische ‘Help Me’. Uiteraard zouden en moesten er bisnummers volgen. Het aanhoudende “we want more” kreeg wisselwerking met nummers als ‘I’m Going Home’, dat in full speed werd afgewerkt en waar flarden van ‘Blue Sweet Shoes’, ‘Shake Baby Shake’ en ‘Hound Dog’ in weerklonken, en de uitermate knappe rocktunes van ‘Choo Choo Mama’. Na nog vlug een Moinette te hebben genuttigd, reden we blij gezind het nachtleven van Lessen in. Al stelt dit uiteraard niet veel voor op een doodgewone woensdagavond! Met dank aan cc Rene Magritte |
|
SETLIST
|