27 april 2016 • Cultuurcentrum, Hasselt
|
Wat een leuk feest had moeten worden, verzandde in een herdenking van de Zuid-Afrikaanse Apartheid en een postume hommage aan Nelson Mandela. Jammer, want het publiek wou eigenlijk dansen op de swingende Afro-Amerikaanse ritmes van Paul Simon.
Leoni Jansen is in Nederland vooral bekend geworden als presentatrice op tv. Daarnaast is muziek altijd een grote liefde gebleken. Jazz, kleinkunst, theater,… Leoni heeft het allemaal geprobeerd en onder de knie. Dat was ook duidelijk merkbaar voor een uitverkochte zaal in CC Hasselt. In theatrale stijl bracht ze de bevalling en geboorte van Paul Simon’s Graceland. Over zijn ideeën in 1980, zijn zieleroerselen, het bezoek aan Soweto, de eerste opnames in London en New York, tot de release van het album in 1986. Onmiddellijk gevolgd door een gecontesteerde wereldtournee met zwarte muzikanten. Dertig jaar na datum kreeg het publiek in Hasselt een keure van songs uit dit album, aangevuld met enkele oude hits zoals ‘Sound of Silence’. Op het podium naast de 7 Zuid-Afrikaanse danseressen, ook nog een percussionist, drummer, keyboardspeler en vleugelpianist (jawel!), bas- en leadgitarist. |
Eerlijk is eerlijjk, de entourage bracht met stijl en bravoure de schitterende songs van Paul Simon. Mooie zangpartijen, knappe lenige danseresjes en een sublieme pianist galmden deskundig door de zaal. Maar een feest werd het niet. Het apartheidsverhaal wierp (opnieuw) een zwarte schaduw over het gehele concert. Na ieder nummer moest Leoni zonodig haar vervolgverhaaltje brengen en brak hiermee elke vorm van crescendo. De choreografie bij de danseressen blonk uit van diversiteit én van steriliteit. Ingestudeerde pasje zonder enige vorm van spontaniteit gaven het concert een gekunstelde vorm. Het stoorde dan ook niet dat er na een uurtje een plaspauze van 20 minuten werd ingelast. (Het kwaad was toch al geschied)
Zelf had ik liever minder presentatie en meer muziek verwacht, opgaand in een uitbarsting van Afrikaanse blijdschap. Maar zelfs naar het einde, nog steeds met een sprankeltje hoop, werd er in emo-mineur afgesloten. Een gemiste kans!
Of is deze productie als educatieve les aan de schaarse jongeren bedoeld?? Geslaagd.
Met dank aan CC Hasselt
Zelf had ik liever minder presentatie en meer muziek verwacht, opgaand in een uitbarsting van Afrikaanse blijdschap. Maar zelfs naar het einde, nog steeds met een sprankeltje hoop, werd er in emo-mineur afgesloten. Een gemiste kans!
Of is deze productie als educatieve les aan de schaarse jongeren bedoeld?? Geslaagd.
Met dank aan CC Hasselt