|
|
6 FEBRUARI 2017 |
|
Vertical Divider
Als je vijf artiesten van dit kaliber op een podium aantreft dan weet je als blues liefhebber ongetwijfeld wat je te wachten staat. Maar wat we vanavond in Zingem mochten aanschouwen overstijgt zelfs onze stoutste dromen. Een gelegenheidsgroepje, ja hallo! Zeg maar gerust een perspirerende all-star bluesband! De meest imposante figuur is uiteraard vocalist Sugaray Rayford. Twee jaar geleden had hij met het album ‘Southside’ een klapper van formaat die vrijwel meteen werd bedolven onder heel wat positieve superlatieven. Caron Nimoy ‘Sugaray’ Rayford werd geboren in Smith County, Texas. Zijn dynamisch vocale spreidingen werden gevormd op zevenjarige leeftijd in de plaatselijke kerk, waar hij naast heel wat gospelsongs ook de drumsticks leerde hanteren. Vijf jaar later verhuisde Rayford naar San Diego waar hij leadzanger werd bij de R&B en funkformatie Urban Gypsys. Toen al had Sugaray zijn hart verpand aan de blues en soulsound. In 2011 werd hij de nieuwe vocalist voor de band The Mannish Boys. Nu concentreert hij zich vooral op zijn solo carrière. Voor het gitaargeweld zorgden de multi-award winnende Mike Zito en zijn soulmate Albert Castiglia. Beiden toerden in het verleden ook met The Ruf Blues Caravan. Mike was in Zingem reeds te gast met Samantha Fish. Na een turbulente periode heeft Mike zijn demonen getemd en was hij succesvol met het soloalbum ‘Greyhound’. De naam Albert Castiglia zal waarschijnlijk bij velen onder ons niet meteen een belletje doen rinkelen. Toch is deze singer-songwriter/gitarist, die trouwens geboren werd in New York uit een Cubaanse moeder en een Italiaanse vader, niet aan zijn proefstuk toe. Met de release ‘Big Dog’ is hij inmiddels toe aan zijn achtste album. Deze release werd uitgebracht op het gerenommeerde label Ruf Records. En dan is er uiteraard ook nog de ritmesectie met ‘one of the best damn drummers’ Jimi Bott (The Fabulous Thunderbirds, The Mannish Boys, Rod Piazza) en Mannish Boy’ bassist Willie J. Campbell. The Blues Giants zijn blijkbaar een hecht muzikaal team. Zoveel is wel duidelijk! En dat was vrijwel meteen te merken bij een rondje teambuilding net voor de openingssong, zo rond de klok van zessen. En Mike Zito gaat vrijwel meteen in duel met Albert Castiglia tijdens het nummer ‘Try To Make A Living’, origineel van Koko Taylor. Haast naadloos gaat het naar ‘Rub My Back’. Een grandioze en bijzonder euforische Sugaray Rayford brengt met enkele sexy moves een overvolle zaal meteen in exaltatie. Voor zover dit eigenlijk nog nodig was. De sfeer bereikte al vrij vroeg een allereerste culminatiepunt met Howlin’ Wolfs ‘Spoonful’. |
Vertical Divider
Tijdens de uitgesponnen instrumentale intro slaat Zito’s slidegitaar vrijwel meteen enkele gensters met enkele opwindende en frappante John Lee Hooker grooves. Tijdens het funky ‘Don’t Lie To Me’ mag Castiglia de dans leiden. Maar bij het nummer ‘I Love My Baby So’ hitst Sugaray zijn fans danig op dat ze onverwijld luidkeels gaan meezingen. Na een hilarisch slotakkoord komen The Giants op de proppen met de allereerste ballade ‘The Feeling Is Gone’. Maar als Zito een zoveelste boogieriff aanwendt instigeert Sugaray iedereen om te shaken tijdens de onvervalste rocksong ‘Bricks In My Pillow’, uit het album ‘Double Dynamite’ van The Mannisch Boys. Na een rondje door de zaal maant Sugaray vooral het vrouwelijk schoon aan om enkele moves mee te dansen. Na een korte break vervolgen The Blues Giants hun weg met het onvervalste ‘Born Under A Bad Sign’ van de grote Albert King en het energieke soulchapiter ‘I Ain’t No Lie’. Na negen shows in amper tien dagen zit er niet de minste sleet op deze formule. Tijdens het emotionele ‘Same Old Blues’ -een ode aan Freddie King, die amper twee blocks van Sugaray woonde- bemerken we zelfs even een ontroerende blik op Rayfords aangezicht. Albert Castiglia mag ook nog eens vol aan de bak tijdens een hommage voor zijn mentor Junior Wells, waar hij zelfs een tijdje de snaren mocht beroeren. Albert noemt Junior Wells steevast zijn grootvader en ontsluit zijn gitaarriffs in het meeslepende ‘Where Did I Go Wrong’. Het duo Zito /Castiglia kruisen nog eens de degens in het met heavy soleerwerk overgoten ‘Shake It Baby’. En plots was er ook een lofzang voor de onlangs overleden Butch Trucks van The Allman Brothers Band, met het klassieke ‘Statebore Blues’. Na een strakke drumintro en enkele concretiserende gitaarsolo’s volgt een laatste overweldigende apotheose met het overweldigende ‘Going Down’ van Don Nix. Na een staande ovatie komen The Giants ons vergasten met een knappe instrumentale mixture van enkele Led Zeppelin tunes en aanporrende surfrocker leaders. Sugaray Rayford entameert een laatste keer zijn stem aan de slowblues ‘Why I Sing The Blues’ en het soulgevoelige ‘Baby Thats’ The Way I Feel’. Naast enkele opmerkelijke blues klassiekers speelde ieder bandlid wel iets uit zijn eigen repertoire. Het speelplezier druipt van hun aangezichten en een knipoog is vaak genoeg om een volgende song aan te snijden. In de gezellige zaal De Korenbloem in Zingem is alweer geschiedenis geschreven. |