|
|
19 januari 2017 |
|
Vertical Divider
De programmatie van Move2Blues concerten werd danig door elkaar gegooid toen blues- en soulzanger Earl Thomas zijn volledige Europese tour cancelde. Voor een organisator is dit altijd een kleine ramp, zeker als dat maar enkele weken voor de concertdatum gebeurt. Maar door de jarenlange ervaring en de professionaliteit van Move2Blues en Danny Guilliams werd er snel een vervanger gevonden. Dat waren niemand minder dan de huidige Belgische trots, The Bluesbones. Belgische trots? Jazeker, want deze heren wonnen in 2012 al de publieksprijs voor hun debuut album ‘Voodoo Guitar’ van de Belgian Blues Challenge 2012. Ze treden op in de helft van Europa en hun naam duikt op in allerlei top 10- playlisten van radiostations van de Benelux en het VK. De ene na de andere award is hun deel. En de kritieken op hun album ‘Double Live’ waren lovend, vanuit heel Europa. In 2016 werden ze de winnaars van de Blues Challenge en zullen dit jaar, op 7 en 8 april ons land vertegenwoordigen op de European Blues Challenge in Denemarken. Natuurlijk heeft iedereen in België deze band al meerdere keren gezien, maar een concert van hen blijft toch altijd vol vurige blues(rock) om van te genieten. De band bestaat nog altijd uit volumineuze zanger Nico De Cock, snarenverdelger gitarist Stef Paglia, Hammond-tovenaar Edwin Risbourg en bassist Geert Broeckx. De nieuwkomer is drummer Koen Mertens die op deze avond kan laten zien wat hij waard is binnen het geheel van The Bluesbones. En dat was alleen maar goed! |
Vertical Divider
Zoals gewoonlijk opende de band met het licht funky ‘Saved By The Blues’. Maar ook de ingetogen soulrocker ‘I Try’, de jump en swingblues ‘Riding Out’, de Mississippi blues ‘Moonshine’ en de boogie ‘Find Me A Woman’ kunnen op veel bijval van het publiek rekenen. De eerste set sluiten de mannen af met het monotone en hypnotiserende ‘She’s Got The Devil In Her’. Lovenswaardig aan The Bluesbones is dat ze respect hebben voor alle deelgenres van de blues en dat ze eigen werk brengen. Dat is waar het tenslotte om gaat. Covers of interpretaties zijn goed, maar zelden kunnen ze tippen aan de originelen. Dus eigen originals doen het altijd goed bij het publiek, zeker als ze aan bekendheid winnen. De tweede set openen ze met de slowblues ‘I’m Still Your Man’. Een rustig begin, hoewel, de gitaar van Stef gaat al tekeer en dat zal in deze set alleen nog maar versterken. Met bluesrockers als ‘Runaway’ en ‘Devil’s Bride’ dat de set afsluit laat Stef Paglia met lang uitgesponnen solo’s horen dat hij één van de gitaarvirtuozen van het moment is. Tijdens het bisnummer ‘Whiskey Drinking Woman’, mogen beide solisten Edwin Risbourg en Stef hun kunnen nog eens etaleren. Stef komt zelfs van het podium af om tussen het publiek te soleren. Het was een memorabele avond vol sterke muziek. Ik ben benieuwd wat ze in Denemarken gaan presteren. |