19 april 2015 • De Roma Borgerhout (15:00!)

Vandaag reden we weer richting De Roma voor een zondagmiddag matinee. Veel muziekliefhebbers trekken hun neus op bij het woord ‘Tribute’ band en in vele gevallen zou ik wellicht hetzelfde doen maar vandaag heeft men hier in De Roma toch voor een verrassing van formaat gezorgd.

De Bootleg Sixties (ook gekend als The Overtures) zijn vijf Britse muzikanten die weten waar het woord ‘tribute’ voor staat. Dat ze de woelige jaren zestig zelf niet hebben meegemaakt was voor hen geen punt om met een échte sixties revival uit te pakken. Ze doen het zelfs zo goed dat ze vrij vaak gevraagd worden om te spelen op privé-feestjes van niemand minder dan Elvis Costello, Paul McCartney, Sir Elton John en zélfs Koningin Elisabeth laat deze kerels voor haar muzikale events opdraven.
Het werd niet alleen een knap staaltje sixties muziek maar we werden eigenlijk ook een beetje vergast op wat Guy De Pré ons op zondag altijd presenteert, De Prè-historie.  Met op de achtergrond kregen we zowat een grote hap uit het meest belangrijke nieuws te zien én te horen door middel van grote schermen die achteraan het podium hingen.

Deze vijf Engelse jongens zijn Den Pugsley (The Beatniks - zang, bass), Steve Phypers (drums, zang), Jamie Cook (The Beatniks - zang, gitaar), Chris Skornia (The Truth - keyboards, zang) en Phil Evans (gitaar, zang).
In hoog tempo komen de vroege hits van de Merseybeatgroepen, zoals The Beatles, The Searchers voorbij. En als je dacht dat je de meest voor de handliggende songs al gekregen hebt, mis poes. Dit was de opwarmronde maar niet alleen voor de muzikanten want het talrijk opgekomen publiek vond dat het tijd werd was om hun beste beentjes weer eens voor te zetten.

Tijdens de eerste set werden we verrast op zéér sterke versies van o.m. ‘Telstar’ van de Spoetniks, Spencer Davis’ ‘Keep On Running’, Dylan’s ‘Blowin’ In The Wind’, (I Can’t Get No) Satisfaction van de Stones en zelfs een sing-a-long versie van Dave Berry’s ‘This Strange Effect’ rolden hier uit de jukebox. Met ‘Let It Be Me’ van The Everly Brothers werd het vooraan het podium iets rustiger en beginnen meer en meer monden vreemde vormen aan te nemen. Nog meer memorabele momenten overvielen ons met Herman’s Hermits ‘No Milk Today’ en met de grote Monkees hit, het door Neil Diamond geschreven ‘I’m A Believer’ kwam er een einde aan set één.
Set twee begon met wat beelden uit de Belgische deelnames aan het Eurovisiesongfestival en geloof het of niet maar zodra het hoofd van de beste zanger die België ooit heeft voortgebracht, Louis Neefs, verscheen ging het publiek zowaar uit de bol. En terecht want de herinnering aan deze charmante man leeft nog intens bij het Vlaamse publiek.
Toen Den Pugsley vroeg hoevelen van ons de roemrijke sixties echt hebben meegemaakt kwam hij uit op 90% en met die andere 10% doelde hij eigenlijk op hen die het wél hebben meegemaakt maar er zich niet meer van bewust zijn.

Set twee zat ook weer boordevol mijmeringen en we ondergingen een ‘trip’ doorheen Memory Lane met ‘Massachusetts’ van de Bee Gees, Chrispian St. Peters ‘You’re Were On My Mind’ en Donovan’s ‘Mellow Yellow’ waren weer zeer speciale momenten. Nog meer sixties geweld dat niet mocht ontbreken was het nog steeds even fris klinkende ‘Itchycoo Park’ van The Small Faces, een leuke versie van ‘California Dreaming’ en je mag zelf de vertolker invullen maar ook het knappe instrumentale swingnummer uit deze Golden Sixties ‘Green Onions’ van Booker T. Jones werd op een bijzonder overtuigende manier ingevuld. Naargelang de set vorderde kregen we ook fragmenten uit het ietwat progressieve werk uit deze turbulente periode met Traffic’s ‘Hole In My Shoe’ en een zeer overtuigende versie van de Fab Four’s ‘Strawberry Fields Forever’ dat, wat mij betreft, een veel betere versie was dan die van The Bootleg Beatles en The Cavern Beatles’ samen. Gooi daar nog bovenop een hartverscheurende versie van wel een van de meest indrukwekkende songs uit die periode ‘A Whiter Shade Of Pale’ van Procul Harum en je komt in een fase terecht waaruit je eigenlijk niet meer wilt ontwaken.

Om deze show af te sluiten verwijs ik graag naar de wijze woorden van Sir Elton John: “This band is amazing! They’re just the best band of their kind in the world.” En daar is geen enkele letter van gelogen…

De Roma bewijst hiermee nogmaals dat ze zeker oog én oor hebben voor pure kwaliteit en dan hoeft daar niet steeds een grote, indrukwekkende naam op te kleven. Top wat De Roma hier vandaag presenteerde. Niets anders dan respect.