Support: Josh Hoyer & Soul Colossal |
1 APRIL 2017 |
|
Vertical Divider
The Delta Saints uit Nashville maakten sinds we ze leerden kennen op het Moulin Blues festival te Ospel in 2013 een enorme evolutie door. Het was altijd wel een band die niet vies was van uitstapjes naar verschillende genres. In het begin was hun muziek vooral gebaseerd rhythm ‘n’ blues. Toen ze op vier oktober 2015 in Oud-Turnhout (zie verslag op deze site) concerteerden kon je al merken dat er meer rockinvloeden ingeslopen waren. Toen ze vorig jaar, op 6 juli hun ‘Bones’-album voorstelden, in de kleine club van de AB (zie verslag op deze site) was mondharmonicaspeler Stephen Hanner er niet meer bij, kreeg keyboardman Nate Kramer meer ruimte en was drummer Ben Azzi vervangen door drumbeest Vincent Williams. De band is uitgegroeid tot een steengoede rootsband die pakkende, goed in het gehoor liggende, melodieuze, maar zeker geen simpele songs schrijft. Gisteren in de AB - ditmaal in een half gevulde Box - wisten ze met oud en nieuw werk het aanwezige publiek een schitterende avond te bezorgen. De nieuwe cd ‘Monte Vista’ verschijnt binnenkort. (weldra verschijnt op deze site een review) Maar eerst is het de beurt aan Josh Hoyer & Soul Colossal, die aan hun eerste Europese tour bezig zijn. Ze laten een ongelooflijke indruk na. Zelden heb ik zoveel respons van het publiek gehoord voor een support act. Josh lijkt uiterlijk nogal op Nataniel Rateliff. Het zou familie kunnen zijn. Hij oogt stoer door zijn postuur en tatoeages, maar hij heeft een stem én songs die gevoelig en krachtig kunnen zijn. Om iets voor acht opent Josh zeer funky met de discosoul ‘Time For Love’ waarin een klein stukje van ‘Miss You’ (Stones) verweven zit. Met de softe soul, het prachtig opgebouwde ‘Call me’, met een sublieme luie saxofoonsolo van Mike Dee, laat Josh overduidelijk horen dat hij een schitterende soulzanger is. De voortdurend vriendelijk grijnzende gitarist Benjamin ‘Benny’ Kushner is de ideale gitarist voor deze muziek. Hij speelt nooit te veel, altijd zuinig en knalt wanneer het nodig is. Na een bezoek aan het Civil Rights Museum in Memphis schrijft Hoyer ‘Don’t Turn Away’. Het is een funky song met rockinvloeden die terug te vinden is op zijn Living By The Minute-album. In ‘Parts Of A Man’, een soulballad laat Josh zijn gevoelige kant horen. Iets meer gesofisticeerde soul krijgen we met ‘Knockout’. “Deze song speel ik voor Trump en alle mensen zoals hem”, zegt Hoyer veelzeggend en hij zet het titelnummer van zijn laatste cd ‘Running For Love’ in, een song die wat wegheeft van Curtis Mayfield en het latere Isaac Hayes werk. Met het heerlijk swingende, aan James Brown en Sly Stone refererende en uitermate funky ‘Blood & Bone’ sluiten Josh Hoyer & Soul Collosal hun indrukwekkende set af. Tijdens een kort praatje met Josh na het concert, kwamen we te weten dat er contacten zijn met Graziano Ulliani van het Porretta Soul Festival die hem graag zou boeken voor zijn festival volgend jaar. Hopelijk zien we hem iets eerder terug in Europa. |
Vertical Divider
Om 21 uur stipt knalt de opener ‘Cigarette’ door de p.a. installatie. The Delta Saints zijn er klaar voor en hakken er stevig op los. Het slidewerk van Dylan Fitch is meteen een ‘kick in the ass’. Ben Ringel en zijn mannen zijn in form. Het is de laatste show van hun Europese tour en ze gaan er volledig voor, de remmen los en alles geven. ‘Bones’ klinkt als vanouds en het vingervlugge gitaarrifje en de geprononceerde ritmes van ‘Berlin’ gaan erin als zoete koek.
Dan is het tijd voor nieuw werk. Ben kondigt de weldra te verschijnen cd ‘Monte Vista’ aan en ‘Are You?’ en ‘California’, de eerste single van het nieuwe album, dat ze vorig jaar in juli ook al speelden, volgen. ‘Are You?’ is een zeer melodieuze song die sporadisch wat Cream-invloeden echoot. ‘California’ is een nummer met een zeer dansbare beat en een pakkend refrein. Daarna volgen de bekende songs, het jaren zeventig klinkende ‘Into The Morning’ en het duistere ‘Pray On’. Nog meer nieuwe songs volgen met ‘Young And Crazy’ dat een fantastisch refrein heeft en het door akoestische gitaar gedragen ‘Space Man’. “Deze song schreven we vorig jaar na het overlijden van David Bowie. It realy sucked! That man was a force”, zegt Ben Ringel. ‘Space Man’, duidelijk beïnvloedt door de pop- en rockgrootmeester is een waardig eerbetoon aan Bowie. Knap! ‘Sometimes I Worry’, ‘Dust’, ‘Drink It Slow’ en vooral het opzwepende ‘Heavy Hammer’ worden door de fans woord voor woord nagezongen. De AB Box staat op zijn kop. Tot achteraan staan mensen te swingen en te rocken. De aanwezigen worden nog meer opgezweept door de vijfde en laatste nieuwe song van de avond, ‘Be With You’. Wat een knaller is dat! Ben Ringel en zijn mannen sluiten hun set af met het bekende ‘A Bird Called Angola’. Bissen doen ze met de haast gebruikelijke klassiekers ‘Butte La Rose’ en ‘Deathletter Jubilee’. The Delta Saints zijn geëvolueerd tot één van de beste rootsrock bands van het moment en hun capaciteiten lijken eindeloos. Een eerste beluistering van het nieuwe album beaamt dat en het fantastisch concert gisteren in de AB al evenzeer. SETLIST
|