Support: The Freeborn Brothers • 4 oktober 2015 • OC De Djoelen, Oud-Turnhout
|
The Delta Saints zijn geen onbekenden meer. Ze waren al verschillende malen op doortocht doorheen onze contreien. En misschien leden ze een beetje aan de ‘overkill’, want De Djoelen was zeker niet helemaal gevuld. Het was de laatste show van de Europese toer die meer dan anderhalve maand geleden startte. En binnen een dikke maand zijn ze alweer terug voor een volgende Europese tocht. Of kwam het misschien door de zondagavond? Wat zeker meespeelde was het verschrikkelijk rare aanvangsuur! Misschien kwamen er wel veel mensen te laat omdat je er normaal vanuit gaat dat een ‘club’-concert tegen 20 uur van start gaat. De zaal liep immers pas vol tegen acht uur toen The Delta Saints al een half uur aan de snaren aan het plukken waren. Jammer!
Om 18 uur al begint het voorprogramma The Freeborn Brothers uit Polen aan hun set. Met een gemiddelde van 200 optredens per jaar zijn ze zeker op elkaar ingespeeld. Dit trio brengt een soort van gypsy trash punkbluesfolk met Balkan en Joodse invloeden. Ze maken er een wervelende show van die je meeneemt van roots en blues, naar Keltische- en Balkanfolk tot zelfs invloeden van Klezmermuziek en dat dan allemaal vrij trashy, punky en veelal snel gespeeld. Ze sluiten af met een accordeon, banjo en contrabasversie van AC/DC’s ‘Thunderstruck’. Aardig en voor wie het beest in hem of haar eens wil voeden of loslaten, die is bij deze heren aan het goede adres. The Delta Saints hadden er zin in, maar dat lag dan misschien ook een beetje aan het feit dat ze de dag erna huiswaarts keerden, naar Nashville. Een vaststaand feit is dat de laatste show van een toer meestal een zeer enthousiast en vurig optreden wordt en dat was in dit geval ook zo. Het publiek kreeg waar voor zijn geld. Al vanaf de meppende opener ‘Cigarette’ (van de ‘Drink it slow’ EP uit 2014) brengt de band ons in een heerlijke rootsstemming. Hammond, slidegitaar en stuwende drums overstemmen aanvankelijk nog even de stem van zanger/gitarist Ben Ringel, maar dat wordt heel snel bij geregeld. De slepende swamprocker ‘Chicago’ van de van de Death letter Jubilee cd, mist de harmonica helemaal niet, iets meer slide, iets meer rock en het publiek raakt steeds enthousiaster. |
Van hetzelfde album komt ‘The devil’s creek’ dat een nog snellere versie meekreeg dan de studioversie. Hiervoor krijgt de band een enorme publieksbijval. Ze schreeuwen, ze juichen, het feestje is nu pas echt goed begonnen.
Dan is het tijd voor recenter werk van het ‘Bones’ album. Het emotionele ‘My love’ waarin Ringel zijn stemacrobatie nog eens etaleert, en het ruige titelnummer met afrobeat ‘Bones’ blaast de aanwezigen zowat omver. En dan bedoel ik niet het volume, maar eerder de kracht en impact! Vervolgens hakt de single ‘Heavy Hammer’ er goed in met de drijvende slidegitaar en de pompende, stuwende bas. Het ietwat vreemde, maar hypnotiserende, Dan Auerbach-achtige ‘Sometimes I worry’, heeft zonder meer hitkwaliteiten. Maar het feestje is nog niet afgelopen. ‘Soft Spoken’ klinkt experimenteel, maar heeft een enorme spanning, dynamiek en gedrevenheid. En dan heb ik het nog niet eens over de vocale uithalen van Ringel. ‘Zydeco’, ook van de ‘Bones’ cd met zijn New Orleansritme krijgt iedereen tot achter in de zaal aan het bewegen. Ze nemen een beetje gas terug met één van hun eerste opnames, het dobronummer ‘Pray On’. Het is zeer sfeervolle song, vol passie en emotie. Het nummer wordt goed opgebouwd en zowel de toetsen (Nate Kremer) als de bas (David Supica) krijgen een solo en het nummer sluit af met een uitgebreide gitaarsolo van Dylan Fitch. In het sterke fingerpicking-nummer ‘Berlin’ krijgt drummer Vincent Williams nog even een cameo. Het publiek is dolenthousiast en de respons voor zo’n kleine menigte is dan ook groots te noemen. De set wordt afgesloten met een magistrale versie van ‘Death Letter Jubilee’. Maar het publiek schreeuwt en juicht om meer en dat krijgen ze met twee bisnummers. Het was en sterke dynamische show van iets meer dan anderhalf. Achteraf zien we alleen maar blijde gezichten. |