|
|
4 december 2016 |
|
Vertical Divider
Vijf jaar geleden ontstond het idee om met vijf klassiek geschoolde heren een close harmonygroep op te richten, die zich vooral op de jaren 50 en 60 zou richten. In oktober 2011 was de groep dan ook een feit, bestaande uit een bas, een bariton en drie tenoren. Uiteraard zijn ze niet de eerste in dit genre, en gaan ze te leen bij hun grote voorbeelden, maar voegen daar een vleugje humor aan toe. Toen deze groep naar mijn stad kwam, aarzelde ik geen minuut om er bij te zijn! Voor een bijna volle zaal kwamen de heren op, gekleed in statige rok. Achter hen had de band al plaats genomen, die bestond uit een pianist (tevens bandleider), een gitarist, een drummer, een bassist en een keyboardspeler. Met hun titelsong ‘The Great Pretender’ werd aangevangen, en deze avond zouden nog een resem hits van The Platters volgen. Daarna volgde ‘Remember When’ en de klassieker ‘Let’s Fall in Love’. Nog mooier werd het toen één van mijn favoriete nummers ‘The Shadow of Your Smile’ gebracht werd, gevolgd door ‘Silhouettes’. Crooner Andy Williams kwam tevens aan de beurt met ‘Music to Watch Girls By’, een lichtvoetig nummer. De Platters hit ‘Smoke Gets in Your Eyes’ lokte veel succes uit bij het aanwezige publiek, waarna zowaar de discoversie van ‘Cupid’ neergezet werd. Dan was het weer tijd voor een Platters nummer, nl. ‘Twilight Time’. De band werd aan ons voorgesteld, en de heren verdwenen even in de coulissen, terwijl de band voor een instrumentaal nummer over de Zambezi rivier zorgde. Met ‘Just a Gigolo’ keerden ze terug, waarna ze met de originele versie van “Zing Went the Strings of My Heart’ het eerste deel afgesloten werd. |
Vertical Divider
Na de pauze gingen we naar Italië voor ‘That’s Amore’ van Dean Martin, en aansluitend kwam daar ‘Ramona’ van The Blue Diamonds’ bij. Uiteraard kon de topper ‘Only You’ van The Platters niet ontbreken, die één van de heren opdroeg aan zijn geliefde. Het mij onbekende ‘Heart of My Heart’ volgde, met aansluitend een terugkeer van de Platters sound met ‘Harbour Lights’. Aangekondigd als een negro spiritual, maar in feite een onvervalste soulsong werd daarna ‘Chain Gang’ van Sam Cooke, met bijpassende pasjes gebracht. De sixtieshit ‘Little Darlin’’ was de volgende in het rijtje, met ‘When’ dat erop volgde. Een toen namen de heren een uitstapje naar de seventies met The Rubettes’ ‘Sugar Baby Love’, waarbij de hoge stem van één van hen verrassend goed uit de hoek kwam. Dit uiteraard tot groot jolijt van het publiek, dat dit nummer met het meeste applaus beloonde. Leider Marc Meersman bestempelde dit nummer dan ook als de eerste single uit de aankomende cd. Een medley getiteld ‘The Book of Love’ volgde daarop, bestaande uit ‘Blue Moon’, ‘Do You Wanna Dance’ en ‘Chantilly Lace’. En met champagne (van het merk Cava) in de hand brachten ze hun afscheidslied ‘Champagne’. Maar aanhoudend applaus en geroep lokte hen terug het podium op, waar ze als bisnummers het zachte ‘May Each Day’ van Andy Williams en nogmaals ‘Only You’ ten gehore brachten. Het lijdt geen twijfel dat de stemmen van deze 5 heren prachtig bij elkaar passen. Het was dan ook een optreden om u tegen te zeggen, voer voor onvervalste nostalgische zielen! |