Alles kan beter, maar dit verbeteren wordt heel moeilijk. |
2 APRIL 2017 |
|
Vertical Divider
De originele Spock’s Beard, Transatlantic, Flying Colors en The Neal Morse Band hebben nogal wat raakpunten. In de eerste plaats, natuurlijk, Neal Morse, maar vooral ook het feit dat Neal altijd omringd is door supermuzikanten. Dat kan je natuurlijk enkel als je zelf ook tot die categorie behoort. Oorspronkelijk had hij zelfs een Europese groep samengesteld, om hier op te treden, zonder zijn ganse entourage te hoeven meesleuren. Maar nu heeft hij een vaste groep, The Neal Morse Band. Mike Portnoy op drums en Randy George op bas zijn er al bij van het eerste uur. Bill Hubauer (zang/toetsen) en Eric Gillette (zang/gitaar) werden in 2012 weerhouden uit 70 muzikanten bij audities voor de groep (zie ‘Chance Of A Lifetime’ op YouTube) en zijn nu echt ingeburgerd in de groep. Het resultaat is verbluffend. De dubbel CD ‘The Similitude Of A Dream’ werd integraal uitgevoerd met een korte pauze in het midden. Het is ongelooflijk hoe zo’n complexe muziek zo perfect wordt gebracht. Het is zelfs niet echt de muziek die complex is, want heel veel nummers kunnen en worden meegezongen, maar het is eerder het samenspel en de zang die zo mooi in elkaar verweven zitten, dat het ingewikkeld lijkt. Van de eerste tot de laatste noot kan je niet anders dan geboeid staan luisteren en kijken. Bovendien krijg je ook visueel heel wat aangeboden. Na een korte intro op band (‘Come Sail Away’ van Styx, gecoverd door Morse, Pornoy, George op ‘Cover 2 Cover’), kwam Neal op met een zwarte kap en scheen met een zaklantaarn langs onder op zijn gezicht, wat het bekende ‘spooky’ beeld opleverde. SETLIST
Set 1 (The Similitude of a Dream, Part 1):
|
Vertical Divider
Na een eerste instrumentale ‘Overture’, volgde het dromerige ‘The Dream’ en het eerste echte hoogtepunt ‘City Of Destruction’, maar eigenlijk was het ganse optreden een hoogtepunt. Een hoop stijlen passeerden de revue, zoals het obligate Gospel nummer ‘Breath Of Angels’, waarin Neal zijn zwarte kap inwisselde voor een witte ‘hoody’. ‘The Ways Of A Fool’ deed ons even terug aan The Beatlesen zelfs aan Queen denken. ‘Sloth’ is Engels voor luiaard en tijdens het nummer met die titel, kreeg je er twee te zien, weliswaar pluche beesten waarvan er één aan de bas van Randy hing en de andere zelfs drumstokken vasthield voor Mike. Tijdens datzelfde nummer droeg Neal een masker dat de helft van zijn gezicht bedekte en tijdens ‘The Mask’ wisselde hij dat in voor een ‘Phantom Of The Opera’ masker dat zelfs drie vierden van zijn gelaat verstopte. Hij kwam ook nog eens op met een antiek soort juweliersbril voor het nummer ‘Makes No Sense’. Al die attributen waren een mooie afwisseling maar niet echt nodig, want de focus lag op de muziek. Toch kwam er nog een ontspannend tussendoortje toen Portnoy naar voor trad om samen met de rest van de groep een semi-akoestische versie te brengen van ‘Freedom Song’ waarbij hij het publiek volledig meekreeg. Tilburg ligt nauw aan het hart van Neal Morse, want hier doet hij altijd iets meer. Voor het eerst tijdens de toer boden ze alle vier hun encore nummers aan, die ze tijdens andere optredens beperken tot twee of hoogstens drie. Vooral ‘Author Of Confusion’ is een topnummer met het prachtige ‘Gentle Giant’ stuk. Morse is altijd goed, maar deze Neal Morse Band is het beste wat hij ooit tijdens zijn solo carriére samenbracht. Hopelijk kunnen ze nog lang samenblijven. Het boek ‘Pilgrim’s Progress’, waarop het recentste dubbelalbum gebaseerd is, bevat in ieder geval nog stof genoeg voor een vervolg. LINE-UP
|