support: freddie stevenson • 6 oktober 2015 • ancienne belgique, brussel

Het was afgelopen dinsdag bijna weer ‘full house’ in de Brusselse muziektempel Ancienne Belgique. De Schotse band The Waterboys waren nog eens te gast en dat brengt uiteraard nog steeds heel wat volk op de been. De terrasjes rond de AB zaten nog afgeladen vol, en dat op 6 oktober. Wij begaven ons richting ‘press’ waar ons een pers en fotopasje werd overhandigd. Nog vlug een Stella nuttigen, want er was ook een voorprogramma aangekondigd. Daar zijn wij persoonlijk niet zo verzot op, maar voor Freddie Stevenson maakten we graag een uitzondering.

Zijn achtergrond is zo rijk als zijn muziek. Freddie is een genealogisch afstamming van de 13-eeuwse Schotse dichter Thomas The Rhymer, en zijn moeder werkte jarenlang voor Jim Henson. Je weet wel, die van The Muppet Show. Tien jaar geleden besloot Freddie om naar New York te verhuizen wat uiteraard zijn muzikale carrière heeft beïnvloed. Net zoals The Waterboys heeft ook hij met ’The Darkening/The Brightening’ een nieuw album te promoten. Dat leuke hebbeding is trouwens geproducet door Mike Scott.
De zaal was inmiddels goed gevuld voor een klein half uurtje Stevenson en zijn song ‘Until The Devil Gets Paid’ zal voor eeuwig in ons geheugen gegrift staan. De man maakte hier meteen indruk met zijn akoestische gitaar en aangenaam stemgeluid. En dat hij losjes over ging in het opwindende en hoog oplopende ‘One More’, dat was geen verrassing. Het nummer ‘Thus Wept The Angel’ is in een ‘a akkoord’ grapte hij er nog snel even tussendoor, net zoals hij de horizon tracht te vinden tussen de buildings in New York City in het hemelse ‘Searching The Heavens’. Helaas veel te vroeg om afscheid met het gezellige ‘A Heart Shaped Stone’. Met een beperkte backing van Joe Chester op elektrische gitaar en Jessy met haar accordeonbox steeg alleen maar de bewondering voor deze sympathieke en folky Freddie Stevenson.

The Waterboys kwamen in de eerste plaat hun 11de album ‘Modern Blues’ voorstellen. Volgens insiders hun beste plaat ooit. Om de plaat in te blikken trok Scott naar Nashville en werkte er met plaatselijke musici. En dat heeft enigszins de sound van hun nieuwe worp bepaald. Het is haast een aromatische stoofpot van klassieke rock dat met fijne poëtische bluesklanken is doordrenkt. Het concert was eigenlijk een mixture van grote hits en recent songmateriaal. Mike Scott heeft dan ook het branie van een muzikale grootheid. Een artiest die constant zijn mystieke zoektocht leidt naar zijn eigen muze. Samen met zijn ’soulmates’ Ralph Salmins (drums), de energieke Brother Paul op keyboard, David Hood met de baslijnen (Muscle Scoals bassist en vader van Drive By-Truckers‘ Patterson Hood), de Texaanse lead gitarist Zach Ernst en de uit Dublin afkomstige violist Steve Wickham doorkruisen ze hun Europese tour met een tussenstop in de Brusselse AB. The Waterboys openden meesterlijk met de mysterieuze rocktunes van ‘Destinies Entwined’ uit het nieuwe album ‘Modern Blues’, om al snel te vervolgen met ‘Still A Freak’ dat langzaam uitgroeide tot een heuse boogie. Deze muziek ademt sfeer uit zoveel is hier wel zeker. Mike neemt een eerste keer plaats achter zijn keyboard en met ‘A Girl Called Johnny’ dwaalt Patty Smith nog steeds door onze gedachtegang. Het nummer is trouwens aan Mevr. Smith opgedragen.
Het album ‘Fisherman’s Blues’ was de grote doorbraak voor de band en hieruit kwam het wondermooie ‘We Will Be Not Lovers’ voortgevloeid. Steve Wickham ontpopte zich een eerste keer tot een vioolvirtuoos.

“We speelden hier de eerste keer in 1994, dus nog voor jullie geboren werden, dolde Scott met zijn stilaan dolgedraaide fans. We love Brussels, with his stores en the Caroline music shop.“
Dit alles bleek de inleiding te zijn voor een eerste ballade met het nieuwe ‘Nearset Thing To Hip’ en ‘Rosalind’ (You Married the Wrong Guy) uit hun recentste album.
“Let’s go fast, folks”… mompelde Scottt en de hit ‘Medecine Bow’ kwam eraan gerold. Het meesterschap van Wickham komt alweer sterk bovendrijven en hij is zowaar de flamboyante muzikale tegenhanger van Mike Scott. De religieuze lyrics van ‘Glastonbury Song’ komen uit het album ‘Dream Harder’ uit 1993 en Chuck Berry’s ’Roll Over Beethoven’ werd in een glinsterend jasje gestopt. De originele arrangementen werden behouden en de zaal zong het uit van dolle pret. Enkel Berry’s ‘duckwalk’ ontbrak… In het nummer ‘Song of Wandering Aengus’ laat Scott heel wat ruimte aan zijn band om te soleren. En dat doet hij ook bij ‘The Return of Jimi Hendrix’. Mike Scott gaat achteraan een dansje wagen, laat zijn de band de nodige ruimte en gaat haast in extase. Heerlijk hoe zo’n man het respect aantoont voor een van de grootste gitaristen ooit. Hendrix geest dwaalde voor even door de AB.

Voor het nummer ‘Don’t Bang The Drum’ uit de release ‘This Is The Sea’ van pakweg 30 jaar geleden, blijven Scott en Wickham even verweest achter. De diepe keyboardtonen geven de maat voor Steve‘s vioolschikkingen. Enkel de originele Mariachi trompet intro ontbrak. Scott blijft nog even zitten voor ‘The Whole of The Moon’. Het duurt even voor iedereen de vernieuwde funky arrangementen herkent, maar plots is het dansen geblazen. Scott en zijn Boys eindigen op subtiele wijze met de rocktunes van ‘Long Strange Golden Road’.
Uiteraard moesten en zouden er ‘encores’ worden gespeeld en ‘Fisherman’s Blues’ werd stevig ingezet. Uitzinnige en dolgedraaide fans zijn tot zweetdruppels toe bezworen. Scott zag dat het goed was en samen buigen The Waterboys met een diep respect naar een inmiddels oververhitte AB. En jawel, The Waterboys kwamen nog een tweede keer terug om ons te verrassen met Prince’s wereldhit ‘Purple Rain’.
Een mooiere afsluiter konden we ons niet wensen. Right?

Toen de bühne lichten na twee uur doofden bleven we toch wel iet of wat verweest achter. We waren getuige geweest van een knap concert.
Een muzikaal brouwsel dat schommelt tussen folk, rock en vurige blues.
Na een korte babbel met Mike Scott en band genoten we met volle teugen nog van een Duvel op het terras van café El Meteco.
En die pitta? Tja dat durfden we thuis niet meer vertellen!
Setlist:
  1. Destinies Entwined
  2. Still a Freak
  3. A Girl Called Johnny
  4. We Will Not Be Lovers
  5. Nearest Thing To Hip
  6. Rosalind (You Married the Wrong Guy)
  7. Medicine Bow
  8. Glastonbury Song
  9. Roll Over Beethoven
  10. Song of Wandering Aengus
  11. The Return of Jimi Hendrix
  12. Don’t Bang The Drum
  13. The Whole Of The Moon
  14. Long Strange Golden Road
Encore:
  1. Fisherman’s Blues
  2. Purple Rain