13 februari 2016 • Kursaal Oostende
Van een tegenvaller gesproken!!!

Zo’n 4 jaar geleden ging het fenomeen Whitney Houston van ons heen. Ter gelegenheid van die herdenking programmeerde het Kursaal in Oostende een schitterende hommage aan één van de grootste sterren van haar generatie. 
Whitney werd geboren op 9 augustus 1963, en stond al op haar elfde als solist in een gospelkoor. Na een carrière als model, kwam in 1985 haar debuutalbum ‘Whitney Houston’ uit, wat ik meteen kocht, en waar ik weg van was. Het professionalisme was immers heel groot, en de resem bekende artiesten die eraan meewerkten, indrukwekkend te noemen.
Uit dat album werden tal van singles getrokken en het jaar daarop mocht ze haar eerste Grammy Award in ontvangst nemen. Over de volgende jaren stapelden de Grammy Awards zich op, en in 1992 resulteerde dat zelfs in een eerste filmrol, namelijk in ‘The Bodyguard’. Daarnaast was haar privé-leven zeer turbulent te noemen, en haar huwelijk met Bobby Brown desastreus. Dat resulteerde overigens in een drugsverslaving, waardoor ze in 2012 van ons vroegtijdig afscheid nam.
De Britse producer Paul Roberts ging op zoek naar een stem en een persoonlijkheid die Whitney op een podium kon neerzetten. Hij ontdekte Rebecca Freckleton die die uitdaging aankon. 
Maar de show ging in Oostende geplaagd onder problemen. Met meer dan een half uur vertraging, wegens technische problemen, ging het doek op. Een keyboardspeler, een drummer, drie achtergrondzangeressen, een saxofoniste, een basgitarist en een gitarist stonden al klaar en zetten de intro in. Rebecca kwam in een lang wit kleed de scène opgewandeld. Resoluut en met zwier zette zij het up-temponummer ‘So Emotional’ uit 1987 in. Daarop volgde de gevoelige ballade ‘Saving All My Love For You’ uit het debuutalbum, overigens steeds één van mijn favoriete Whitney nummers geweest. Aansluitend kwam uit datzelfde debuut de up-temposong ‘How Will I Know’. Daarna ging Rebecca er stevig tegenaan met het rockende ‘I’m Your Baby Tonight’ uit 1990. Zij ging verder met een powerballade uit voornoemde film ‘The Bodyguard’, namelijk ‘I Have Nothing’. Toen verliet ze het podium en kondigde aan dat ze de laatste song zou brengen, die Whitney ooit live gezongen had, en dat werd ‘Jesus Loves Me’. Iets later verscheen ze in een lang zwart kleed en zong deze gospelsong. 
Daarna volgde het up-temponummer ‘Step By Step’ uit 1996, waarna het al even rockende ‘Love Will Save The Day’ erop volgde. Toen werd het kalmer, want Rebecca koos voor de ballade ‘Didn’t We Almost Have It All’. 

Daarop verdween ze weer in de coulissen, en de drie achtergrondzangeressen haalden facts aan over het leven van Whitney. Ze zetten ‘Queen of the Night’ in, waarna Rebecca zelf in een outfit verscheen die regelrecht uit die scène van de film ‘The Bodyguard’ geplukt was. En toen was het tijd voor de pauze…

Zo’n half uur daarna keerden we terug naar onze plaats in de zaal, maar een officiële aankondiging van hervatting was nog niet gebeurd. We bleven meer dan drie kwartier wachten tot een medewerkster van het Kursaal zonder microfoon vanop het podium riep dat wegens onherstelbare technische (geluids)problemen, het tweede deel niet kon doorgaan. De show stopte dus voortijdig. De muzikanten en Rebecca waren toen al op de rand van het podium komen zitten om daar wat te zingen. 
Een zeer spijtig verloop dus van deze tribute waar ik zo naar uitgekeken had. Heel wat songs waar ik zat op te wachten zoals ‘I’m Every Woman’, ‘I Will Always Love You’, ‘The Greatest Love Of All’ enz. waren doodgewoon niet aan bod gekomen. Of er nog restitutie komt voor dit onfortuinlijk gebeuren is mij niet bekend…
Maar één ding was zeker. Rebecca kan zingen, en alhoewel ze met haar stem niet kan uithalen zoals Whitney dat deed, was ik over het eerste deel toch tevreden. 

Met dank aan Kursaal Oostende