Yellow Blues dag |
|
|
3 september 2016 |
|
Vertical Divider
Het festivalseizoen afsluiten doe ik sinds vorig jaar op het Yellowtime Festival in Geel. Na mijn eerste kennismaking in 2015 is het volgens mij één van de gezelligste en meest relaxte festivals in België. Verscholen tussen het groen kan je op het prachtige festivalterrein genieten van een hapje en een tapje en uiteraard van goede muziek. Want het moet gezegd: organisator Greet Mannaerts heeft een line-up samengesteld om u tegen te zeggen. De spits wordt afgebeten door Tim De Graeve oftewel Tiny Legs Tim. Voor zijn passage in Geel heeft hij Steven Troch op mondharmonica meegebracht. We krijgen meer dan een uur van de beste Delta Blues en Country Blues. Er worden heel wat nummers gespeeld van het vorig jaar verschenen ‘Stepping Up’ zoals het steeds schitterende titelnummer en één van mijn persoonlijke hoogtepunten ‘I Walk With The Devil’. We horen vooral eigen werk maar links en rechts sluipt er al eens een cover in de set zoals ‘Death Letter Blues’ van Son House. Tim is één van beste bluesgitaristen van België en als je hem dan flankeert met één van de beste mondharmonicaspelers dan weet je dat je een ijzersterke combi hebt. De lat wordt onmiddellijk erg hoog gelegd voor de rest van de avond. De tweede band van de avond is Phil Bee’s Freedom. Deze band uit Nederland (al spelen er ook enkele Belgen mee) won in 2015 de Dutch Blues Challenge. Al vanaf hun opener ‘For My Brother’ is het duidelijk: dit is absolute top! De band mixt blues met heel veel soul. Zanger Phil Bee is een uitstekende zanger met en soulvolle stem. Maar de echte sterren van de band zijn voor mij gitarist John F. Klaver en hammondspeler Pascal Lanslots. Zij krijgen in zowat alle nummers heel wat ruimte om hun kunnen te tonen. En als ze met elkaar duelleren levert dat magische momenten. Ze worden dan ook nog eens geruggesteund door een solide ritmesectie. Er worden vooral eigen nummers gespeeld uit hun laatste album ‘Memphis Moon’. Maar afsluiten doen ze met een cover. We krijgen erg sterke versie van Freddie King’s ‘Big Legged Woman’. Een song die we al vaak door andere bands hebben horen spelen maar dit is één van de betere versies die ik al gehoord heb. Was de lat al hoog gelegd door Tiny Legs Tim, dan heeft Phil Bee’s Freedom ze toch nog net iets hoger weten te leggen. Tijd voor iets totaal anders. Walter Broes & The Mercenaries beginnen hun set onmiddellijk met een heerlijk instrumentaal rock ’n roll nummer. De sfeer is onmiddellijk gezet en we krijgen ook de eerste mensen op de dansvloer te zien. Walter kennen we natuurlijk nog als de frontman van The Seatsniffers maar met The Mercenaries heeft hij een meer dan waardige opvolger te pakken voor die legendarische band. |
Vertical Divider
De rest van hun set is een mooie mix van rockabilly, rock-’n-roll en een vleugje blues. Enkele goed gekozen covers zoals ‘You’ve Got Me Dizzy’ van Jimmy Reed worden rijkelijk overgoten met een WB & The Mercenaries-saus. Halfweg de set wordt even gas teruggenomen met ‘Man Child’, één van hoogtepunten van hun set. Het tempo gaat vlug weer de hoogte in met erg dansbare songs als ‘I Got My Own Kick Going’ en ‘Come On Down’. Het uurtje Walter Broes & The Mercenaries vloog voorbij, maar wie meer wil horen kan op 20 oktober naar het releaseconcert van hun eerste album in zaal Trix in Antwerpen. We kregen al drie sterke optredens op drie, gaan Boogie Beasts er vier op vier van maken? Het antwoord is volmondig: JA! Ik moet toegeven ik ben al van in het begin fan van deze band, maar aan de goedgevulde dansvloer en het enthousiaste publiek te merken ben ik niet alleen. Songs als ‘On My Own Again’, ‘Shake Em’, ‘Dig’ en ‘Do Her Thing’ zijn stuk voor stuk livetoppers. Alle nummers van hun album ‘Come And Get Me’ passeren in hun set. Wie dit album trouwens nog niet in huis heeft: hup hup naar de platenboer of onlineshop. Elke keer als ik die nummers live horen worden ze ook sterker. De interactie tussen Jan Jaspers (zang, gitaar), The Goon Mat (gitaar, zang), Lord Bennardo (harmonica) en Gert Servaes (drums) is geweldig, de fun druipt er ook af. En dat slaat over op het publiek dat helemaal los komt. Even teleurstelling bij ondergetekende toen na hun reguliere set ‘Honey White’ van Morphine nog niet gespeeld werd. Dit blijft voor mij één van de sterkste covers die ik de laatste jaren live al hoorde. Het nummer is ook al zo eigen gemaakt door Boogie Beasts dat het voor mij al bijna meer een nummer van hen is dan van Morphine. Maar gelukkig was ‘Honey White’ één van hun bisnummers en zo kon voor mij Yellowtime in schoonheid afgesloten worden. Boogie Beasts kwam, zag en overwon. Veel dank aan Greet Mannaerts en de rest van haar crew. Volgend jaar ben ik zeker terug van de partij want Yellowtime Festival is en blijft de ideale afsluiter van het festivalseizoen. Noot: gezien de huidige gezondheidstoestand van uitgever/fotograaf Alfons Maes was hij niet in staat om dit festival bij te wonen. Daarom enkele foto’s van het festival zélf maar ook van andere gelegenheden. Onze excuses hiervoor. |