|
Een pak ervaring en talent op één podiumEen bezoek van Yes aan Brussel blijft altijd een belevenis, maar in hoeverre heeft Yes de tand des tijds overleefd? Vooral het overlijden van Chris Squire was een zware klap. Zijn bas was erg belangrijk in de groepssound en ook zijn imposante figuur maakte altijd een onvergetelijke indruk op het podium. |
|
ijn bas past heel goed bij Yes en muzikaal vervangt hij Chris ook uitstekend, zelfs voor de backing vocals, maar hij is natuurlijk Squire niet! Geoff Downes op keyboards is ook geen onbekende meer. Hij was al toetsenist op ‘Drama’ en nog enkele studio albums. Hij is ook lid van Asia en natuurlijk de man van ‘Video Killed The Radio Star’.
De twee oudgedienden Alan White op drums en Steve Howe op gitaar, samen goed voor meer dan een eeuw ervaring, sluiten de rij. De avond bestond uit twee gedeelten. Eerst de integrale versie van het studio album ‘Drama’ en daarna ‘Fragile’. Tussen deze albums passeerden enkele ‘greatest hits’ de revue. Maar eerst werd begonnen met een tribute voor Chris Squire met een aantal geprojecteerde foto’s op de tonen van ‘Onward’ en toen de tekst ‘Chris Squire 1948-2015’ op het scherm verscheen, barstte het grootste applaus van de avond los. ‘Drama’ is minder bekend bij het publiek en dat was er ook aan te merken. De opkomst was al minder groot dan vorige keren. De zaal was absoluut niet uitverkocht. En ook het enthousiasme, zeker in het eerste deel, was ook niet top. Het beste nummer van dat album is ‘Machine Messiah’, de opener en natuurlijk ‘Into The Lens’, dat later door The Buggles werd gecoverd als ‘I Am A Camera’. Gecoverd is niet echt de juiste term, want Trevor Horn en Geoff Downes hadden het geschreven voor The Buggles, maar ze waren toen ook lid van Yes, die het het eerst uitbracht. Voor de pauze kwamen nog ‘Time And A Word’ en ‘Siberian Khatru’ aan de beurt. Na een half uur pauze klonk alles plots nog een stuk beter. ‘Fragile’ is natuurlijk één van hun klassieke albums, met heel wat meer bekende nummers. |
Maar de set werd schitterend ingezet met ‘Going For The One’ en ‘Owner Of A Lonely Heart’ waarin de zang van Davison schitterend uit de verf kwam. Hij is een veel betere vervanger van Anderson dan Benoît David.
‘Roundabout’, ‘South Side Of The Sky’, ‘Long Distance Runaround’ en ‘Heart Of The Sunrise’ zijn allemaal titels die de Yes fans nauw aan het hart liggen en de versies die we in de AB te horen kregen waren nauwelijks te onderscheiden van de originele. Enkel Geoff Downes had het af en toe wat moeilijk met het tempo van de anderen, maar Billy Sherwood loste dat mooi op door Alan White en Downes weer op het juiste spoor te brengen. Vooral ‘Roundabout’ en ‘Heart of the Sunrise’ waren voor mij de hoogtepunten van het optreden. Geoff Downes bewees toch ook nog zijn kwaliteiten tijdens het korte solonummer ‘Cans and Brahms’. Steve Howe houdt alles onder controle met zijn gitaarspel. Hij is de ‘éminence grise’ van de groep. Hij speelt al sinds 1970 bij Yes. Af en toe bespeelt hij ook een steel guitar en ‘Mood For A Day’ is natuurlijk zijn solo-moment op akoestische gitaar. Als encore kwam nog een mooie versie van het lange ‘Starship Trooper’ van ‘The Yes Album’. Yes heeft nog maar eens een transformatie overleefd, maar een stuk moeilijker dan vorige keer en nog een nieuw verlies zou wel eens fataal kunnen worden. Maar voorlopig kunnen de fans weer op hun beide oren slapen. Yes is er nog steeds! Nog twee jaar en ze vieren een halve eeuw Yes! YES!! Met dank aan Ancienne Belgique |
|
line-up:
|
setlist:
|