Nothing That Is Everything • 23 januari 2016 • CC Hasselt
|
|
Deze week viert het dadaïsme haar 100-jarig bestaan. Een bizarre beweging vanuit het Cabaret Voltaire theater te Zürich. Stef Kamill Carlens en Aarlich Jespers baseerden zich op oud filmmateriaal om hun creativiteit te botvieren in een wervelende irrationele show. Resultaat, as in the good old time: lovers and haters. |
En wanneer de dansers/muzikanten hun eerste choreografie brengen voel je het onbehagen in het publiek.
Electronische geluiden, afrikaanse ritmes, bizarre danspasjes: Zita Swoon Group met steun van dansgezelschap Needcompany verovert langzaam maar zeker de zaal. Voor de meeste toeschouwers was het vermoedelijk ook de eerste maal dat ze geconfronteerd werden deze stroming uit 1916. Sporadisch vind je in het straattheater nog verwijzigingen, maar dat zijn uitzonderingen. Dadaïsme was een reactie op het oorlogsgebeuren en de bourgeoisie. Woord moest ondergeschikt worden aan het visuele. Het veroorzaakte heel wat commotie in het theatertje Cabaret Voltaire.
In CC Hasselt keek en luisterden 240 kunstliefhebbers naar een enigszins onsamenhangend geheel van sketches: verbazingwekkend, soms grappig, en af en toe wat rommelig aaneen gebreid. De eclectische muziek was functioneel bestaande uit veel elektronische geluiden vanuit hun ‘rollende platforms’ en enkele songs met sterke Zita Swoon, eigthies en afro-invloeden. Natuurlijk was het ook een beetje spektakel en zelfs clownesk door het gebruik van kinderinstrumenten, kartonnen drakenhoofden en kleurrijke kledij. Getrippel, getrappel, vogelbewegingen en snebberige klanken of Brechtiaans uit een scéne stappen.
Veel theater en slechts enkele hapbare songs gaf mij toch een onverzadigd gevoel. Ook kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat er naast de originele dansjes en maskerades, oosterse theaterinvloeden binnensijpelden. Gewild of ongewild?
Zita Swoon Group verbaasde met ‘Nothing that is everything’. Een waardige hommage aan een vergeten genre. Ook Paul van Ostayen zou geapplaudiseerd hebben. De staande ovatie sprak boekdelen.
Met dank aan CC Hasselt
Electronische geluiden, afrikaanse ritmes, bizarre danspasjes: Zita Swoon Group met steun van dansgezelschap Needcompany verovert langzaam maar zeker de zaal. Voor de meeste toeschouwers was het vermoedelijk ook de eerste maal dat ze geconfronteerd werden deze stroming uit 1916. Sporadisch vind je in het straattheater nog verwijzigingen, maar dat zijn uitzonderingen. Dadaïsme was een reactie op het oorlogsgebeuren en de bourgeoisie. Woord moest ondergeschikt worden aan het visuele. Het veroorzaakte heel wat commotie in het theatertje Cabaret Voltaire.
In CC Hasselt keek en luisterden 240 kunstliefhebbers naar een enigszins onsamenhangend geheel van sketches: verbazingwekkend, soms grappig, en af en toe wat rommelig aaneen gebreid. De eclectische muziek was functioneel bestaande uit veel elektronische geluiden vanuit hun ‘rollende platforms’ en enkele songs met sterke Zita Swoon, eigthies en afro-invloeden. Natuurlijk was het ook een beetje spektakel en zelfs clownesk door het gebruik van kinderinstrumenten, kartonnen drakenhoofden en kleurrijke kledij. Getrippel, getrappel, vogelbewegingen en snebberige klanken of Brechtiaans uit een scéne stappen.
Veel theater en slechts enkele hapbare songs gaf mij toch een onverzadigd gevoel. Ook kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat er naast de originele dansjes en maskerades, oosterse theaterinvloeden binnensijpelden. Gewild of ongewild?
Zita Swoon Group verbaasde met ‘Nothing that is everything’. Een waardige hommage aan een vergeten genre. Ook Paul van Ostayen zou geapplaudiseerd hebben. De staande ovatie sprak boekdelen.
Met dank aan CC Hasselt