support: ben miller band
|
Bij aankomst in Vorst heerst er toch nog altijd een eigenaardige sfeer. Militairen zijn aanwezig op straat, Michel, onze huisfotograaf, moet twee maal zijn rugzak grondig laten checken. Eénmaal binnen valt ons op dat de zaal niet uitverkocht is. Ik schat 5000 kaartjes ipv de 10.000 mogelijke. Maar dit laten we niet aan ons hart komen, integendeel. |
|
Vertical Divider
ZZ Top vitaal en vermakelijk. Deze muzikale verschijnselen uit Texas deden precies wat van hen verwacht werd, maar ook niets meer.
Voor veel mensen uit het publiek is de muziek van ZZ Top er altijd geweest. Dit trio is inmiddels al vijfenveertig jaar actief. Vorst Nationaal was zeker niet volgelopen. Kwam dit door de nasleep van de aanslagen of waren de tickets te duur? De zingende “tweeling” bewees niet alleen dat ze goede muzikanten zijn, maar ze beschikken ook over humor en heel wat synchronisch gevoel. De songs van ZZ Top zitten vol dubbelzinnigheden en handelen voornamelijk over dikke auto’s, hot chicks en vooral over BEER, veel bier. Geen toeval dus dat er op heel wat concertgangers hun T-shirt in het groot het woord ‘BEER’ te lezen stond. Het repertoire van vanavond was voornamelijk een opeenvolging van hun meest geliefde langspelers. Ook het immens populaire ‘Got Me Under Pressure” stond op de lijst. Hits zoals ‘Tres Hombres’ en ‘Deguello’ passeerden uitvoerig de revue. Hun schitterende gitaarspel, potige baskleur, dat werd aangevuld met keyboard gaven meeslepende beats. Hun tweede song die op het publiek werd losgelaten toonde aan dat ZZ Top ook wat bluesrock in zich heeft met zuivere Texaanse grains in hun stem. Dit was krachtig, melodieus gespeeld en vooral vanuit buikgevoel. Dit trager tempo kon het dynamisch publiek wel pruimen. |
Vertical Divider
ZZ Top speelde heel het concert naar mijn gevoel meer op routine dan uit onbevangenheid. Je hoort me niet zeggen dat ze muziek niet beheersen, maar toch mistte ik soms wat vonken. Alsof ze met een jetlag zaten. Wat zeker ook opviel, Dusty Hill speelde meer keyboards dan bass.
Tijdens de eerste bisronde sloeg de vlam in de pijp en met hun publiekslieveling ‘La Grange’ schoten we pas echt wakker. Bij de tweede bisronde en na amper één uur en kwart concert was de opflakkering weg bij het publiek. Met een cover van Elvis Presley ‘Jailhousse Rock’ was er nog maar weinig spektakel te zien en te horen. Het concert was voor mij goed maar niet meer dan dat. Ik verwachtte iets meer opwinding op bepaalde momenten. Voor mij was het concert veel te kort. Welk de reden hiervan is, is ons nog altijd onbekend. Teleurstellend, gelukkig deed een look-a-like van Johnny Halliday, die rondhuppelde tussen het publiek, ons van tijd tot tijd goed lachen. Deze man had sterallures dat hij prompt een fotoshoot van Michel, onze concertfotograaf van dienst, met een bepaalde arrogantie weglachte. “Quelle guelle se peij!!!” Met dank aan Gracialive |