An evening with Yes music...
|
27 MAART 2017 |
Vertical Divider
Yes heeft al heel wat bezettingen gehad en er is er maar één die met de naam mocht gaan lopen. We hadden al eens Anderson, Bruford, Wakeman and Howe die een avond met Yes music brachten en dit is ook zo’n combinatie. Jon Anderson, Trevor Rabin en Rick Wakeman zijn deze keer de muzikanten die Yes herinneringen bovenhalen samen met enkele gastmuzikanten. Al die juridische rompslomp is echter minder belangrijk dan de muziek. De zanger is in veel gevallen het geluid van de groep en dat is bij Yes niet anders. Jon Davison, de zanger van Glass Hammer, die samen met Steve Howe, Alan White, Geoff Downes en Billy Sherwood toert onder de naam Yes, mag dan klinken als Jon Anderson, maar als je de enige echte Jon Anderson hoort, dan weet je het wel! Deze bezetting staat als een huis en dat is ook te danken aan drummer Louis Molino III (Cock Robin, Trevor Rabin) en vooral aan bassist Lee Pomeroy. De tand des tijds heeft natuurlijk wel wat afgeknabbeld bij sommigen, vooral bij Trevor Rabin, die met de hoge zang niet echt overweg kan en af en toe ook muzikaal uit de bocht gaat, zoals bij de intro van ‘Changes’, nota bene een nummer van ‘90125’, één van de albums waar hij op meespeelt. Jon Anderson is ondanks de vele berichten over zijn gezondheid nog heel goed bij stem en zijn charisma is er in ieder geval niet door afgenomen. Rick Wakeman draagt nog altijd een lange cape met hoge kraag, maar dat is ook wel gedeeltelijk om zijn enorme pens te verbergen. Maar, geen zorgen, zijn vingervlugheid heeft er niet onder geleden. De setlijst is een mooie bloemlezing uit de lange carrière van Yes. Opener ‘Cinema’, een kort instrumentaaltje uit ‘90125’ (1983), liet al onmiddellijk horen dat de klank goed zat. Tijdsprongen zat in deze show, maar de stap terug naar ‘The Yes Album’ (1971) met ‘Perpetual Change’ was al meteen één van de grootste. De aanwezigheid van Rabin was natuurlijk een goede reden om heel wat te spelen uit ‘90125’, waarvan ‘Hold On’ het tweede nummer was. ‘I’ve Seen All Good People’ was de eerste meezinger, hoewel de groep eerst een toon te laag begon, maar dat werd al vlug recht gezet. LINE-UP
|
Vertical Divider
‘Lift Me Up’ is ook al een Rabin nummer van ‘The Big Generator’, waarmee bewezen werd dat dit album ferm onderschat is. Dat bleek zelfs nog meer bij ‘The Rhythm Of Love’. De gastmuzikanten mochten ook een solo uitvoeren. De drumsolo van Louis was heel goed, maar niet memorabel. De bassolo van Lee Pomeroy daarentegen was er eentje om te onthouden. Zijn solo was een verderzetting van ‘The Fish (Schindleria Praematurus)’, wat zelf al een soort outro is van ‘The Heart Of The Sunrise’ van het album ‘Fragile’. Dit werd opgedragen aan de betreurde Chris Squire, wat een ellenlang applaus opleverde dat niemand onberoerd liet. Het nummer is genoemd naar Chris, want zijn astrologisch teken is Vissen en ook het feit dat hij graag lang in bad bleef, hielp eraan mee. ‘Awaken’ was de kans om Rick Wakeman zijn moment te geven. En dan was er natuurlijk nog de hit ‘Owner Of A Lonely Heart’ waarbij Wakeman, Rabin en Pomeroy zich tussen het publiek begaven. Eenmaal terug op het podium breiden ze er nog een stukje van ‘The Sunshine Of Your Love’ van Cream aan. Geen Yes optreden zonder ‘Roundabout’ en dat was dan ook de enige encore als afsluiter. De oudjes deden het weer en ze deden het goed. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024