18 februari 2016 • Stadsschouwburg, Antwerpen
(nvdr: er werd voor dit concert géén enkele fotopas goedgekeurd, daarom dus een verslag zonder foto’s.
Onze excuses hiervoor.)
|
Art Garfunkel stond op alle reclameposters voor dit concert nog met een dikke krullenkop afgebeeld. Het is dus wel even schrikken wanneer hij op het podium verschijnt, en meer weg heeft van Herman van Veen. ‘I’m the guy who used to have hair’ grapt hij meteen.
Zoals geweten is Garfunkel enkele jaren geleden zijn stem kwijtgeraakt. Daar refereert hij tijdens het concert uitgebreid naar, en hij blijkt zelfs nerveuzer dan nodig. Of is dat pose, om goodwill te creëren? De geroutineerde zanger zegt dat hij ‘excited’ is, maar ook dat zijn hart bijna uit zijn lijf bonkt. Het is natuurlijk mogelijk dat dergelijke oude rotten nog steeds podiumvrees moeten overwinnen. Ik hoor Wim Wilri van De Morgen aan zijn buurman (een grote promoman van Sony) zeggen dat het lijkt alsof Garfunkel aanvankelijk nog wat sputtert, maar dat het in de loop van het concert steeds beter wordt. En dat klopt. Waar hij de hoge noten van ‘The Boxer’ (een van mijn favoriete Simon & Garfunkel-nummers) niet of amper haalt tijdens de eerste helft, zingt hij quasi probleemloos het ook allesbehalve makkelijke ‘Bright Eyes’ tijdens de tweede helft. Naast eigen werk (‘Perfect Moment’, ‘A Heart in New York’) en covers, neemt hij ook de tijd om enkele zelfgeschreven gedichten voor te lezen. ‘To the Paul, eh, to the partner. That slipped out. Don’t know where that came from’ zegt hij wanneer hij zich tijdens een van de gedichten verspreekt. Wat later in het concert vertelt hij dit over Paul Simon: ‘Every relationship has its ups and downs. Forget what you have read or heard: Paul Simon is a man who has immensely enriched my life. Period.’ Mooie woorden, die overduidelijk gemeend zijn. |
Stel je voor: de verhalen die het duo kan vertellen, na meer dan een halve eeuw in de business. Het publiek klapt ter appreciatie na deze bekentenis. ‘Come out, Paul!’ grapt Garfunkel, alsof Paul Simon in de coulissen klaarstaat om mee te komen spelen. De kwinkslag wordt op luid gelach onthaald. ‘I gotta tell him about the Antwerp audience, he’ll love your reaction’.
In ‘Homeward Bound’ verandert hij de lyrics van ‘And each town looks the same to me/The movies and the factories’ naar ‘Antwerp and the factories’. Klein verschil, maar oh zo charmant. Wellicht een trucje dat hij in elke stad toepast, maar hey, een kniesoor die daarover zeurt. ‘Real Emotional Girl’ is een Randy Newman-cover, terecht een van zijn vijf favoriete Amerikaanse singer-songwriters. ‘Here’s my favorite song in the set. Thank you, Paul, for writing this beauty’ kondigt ‘Kathy’s Song’ aan als eerste bisnummer. ‘Bridge Over Troubled Water’ mag uiteraard niet ontbreken, en klinkt ook quasi perfect. Garfunkel, nu op kruissnelheid, is duidelijk in zijn nopjes en geeft ons nog twee extra bissen. Duidelijk een ingeving van het moment, want hij moet het gesticuleren naar zijn muzikanten. Spontaniteit is een zegen tijdens een optreden. Ook ‘Goodnight My Love’ (van Jesse Belvin) en de traditional ‘Now I Lay Me Down To Sleep’ zijn warm en zalvend. Grote meneer, grote(ndeels intacte) stem. Blij dat ik hem gezien heb. Wanneer hij terugkomt, maak ik vrienden en familie warm. Met dank aan Livenation |