Blues In Schoten 2014 • 15 november 2014 • Zaal De Kaekelaar Schoten



- Roland & Steven De Bruyn
- Little Hook
- Robert Smith Bluesband
- Hobo and The River Drops


Dit moet dan echt wel het laatste bluesfestival zijn van dit jaar want op 28 februari is er al Hookrock Indoor en daar tussen moeten we ons nog opmaken om de feestdagen deftig door te komen. Het team van Schoten heeft voor editie 2014 geopteerd voor niets dan artiesten van eigen bodem met de uitzondering van Robert Smith maar diene ‘ollander’ heeft dan weer een landgenoot in zijn groep en Belgen en Nederlanders zijn wanneer het blues aanbelangd nogal ‘close’. Maar misschien zijn we binnenkort allemaal ‘Brabanders’ of hebben ze in Brussel niets anders te doen met onze centen? Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog eens naar ‘De Kaekelaar’ ben afgezakt maar het PR-team van Schoten is steeds even vriendelijk en hoe kan je dan iets weigeren.

Hobo and The River Drops mogen de dans openen op deze zaterdag. Johan Loison aka Hobo Joe was hier in 2006 reeds te gast met zijn ‘Hombres Amplificados’ en samen met zijn bluesmate Sven Bollen aka Jabba die we nog kennen van o.a. The Belbouchos ontstond eerst het duo ‘Hobo and His Good Friend Jabba’ en waar dienen good friends voor… wel samen verder iets uitbouwen en daarvoor deden ze beroep op Ivo Tops (percussie) en Eli Liegious (double bass) en zo ontstond in 2011 deze Hobo and The River Drops. Hun set bestaat uit de goede oude Delta Blues uitstekend aangevuld met lekker luisterende Country-blues.

De eigenheid aan deze set is dat ze volledig akoestisch is uitgebouwd en staat garant voor warme blues waarvan we gewoon moeten genieten. ‘Big Road Blues’, Buzzin’ Bee’  zijn daar voorbeelden van maar ook met ‘See See Rider’ van Ma Rainy komen ze aardig uit de verf zeker met een aangename smoelschuif solo Sven. Met ‘Devils End’ beginnen Johan en zijn River Drops aan een stukje country blues zoals we deze kennen van meester Big Bill Broonzy en daarbij mag zeker ‘Key To The Highway’ niet aan ontbreken.

Een set dat lekker luistert is uiteraard snel voorbij en met o.a. ‘Black, Brown and White’ van mister Broonzy loopt de act van Hobo and The River Drops ten einde. Uiteraard port de belleman van Blues in Schoten, Henk Van der Sypt de menigte aan voor een bisser en dat krijgen we in de vorm van een stukje Belgische pop geschiedenis. Hobo en de zijnen hebben op ‘Beat Of Love’ van onze eigenste  ‘Nacht und Nebel’ in een knap blues jasje gestoken. Warme en aangename set!

De Robert Smith Bluesband zagen we nog aan het werk op September Blues te Heusden-Zolder en toen hebben we van deze rustige man kunnen genieten dus vanavond zal het niet anders zijn. Met een bezetting van allemaal oud gedienden brengt hij ons de oude Chicago Blues pur sang. Robert Smith kan er prat op gaan dat hij in het verre verleden nog met Janis Joplin mocht jammen en daar moet je dan toch respect voor hebben. De gemiddelde leeftijd van deze band loopt naar de zestig en bestaat naast Robert Smith ook nog uit Ralph Masius (gitaar), Bhe van Beurden (bas), Karel Fransen (drums), Hans Vandenbos (gitaar) en Rob van Gemert op de keyboards….

Van de Delta naar Chicago en zo gaan we hier in Schoten samen met een vol gelopen ‘Kaekelaar’ op reis in de geschiedenis van de blues want Robert Smith staat gekend om zijn ‘old school’ blues en komt hier met zijn bezetting dat nog eens extra in de verf zetten. ‘Stranger Blues’ en het mooie ‘Nobody Knows You When You’re Down and Out’ uit 1923 brengen ons met weemoed terug naar de tijd toen alleen blues op sommige podia was te zien en dus zijn we blij met de organisatie van Blues in Schoten dat ze ondanks de inbreng van buitenlanders ons toch een mooi programma voorschotelen.

Met afwisselend de warme stem van Robert Smith en de licks van Hans en Ralph wordt ook hier door de sterke keuze van nummers ons een aangename set aangeboden en onder de tonen van ‘Walkin’ The Dog’ slaan de eerste rijen al aan het dansen. Robert Smith wacht niet op Henk voor de aankondiging van een bisser en met de woorden… we gaan er nog stiekem eentje doen zit er met ‘The Thrill is Gone’ hun job er op voor vandaag. Zoals we mochten verwachten, well done!

Little Hook is geboekt als voorlaatste act van de avond en ook deze formatie is een samenraapsel van oud gedienden uit onze bluesgeschiedenis. Op gitaar en vocals hebben we Renaud Lesire die zich laat begeleiden door een andere legende Big Dave op de bluesharp, Bart Mulder op gitaar en Steve Wouters op de ‘batterie’. Het hing al een tijdje in de lucht maar met de set van Renaud en de zijnen komt het eerste vuurwerk er aan. Sterke intensieve blues die tot de verbeelding spreekt.
Een enorm energieke Renaud op de slide gitaar bijgestaan door Big Dave Reniers op zijn Mississippi Saxophone drijven ons naar een roes waarin hier iedereen lijkt te belanden. Soms vettige boogie dan weer de indringende harp van Big Dave en zo willen we allen dat dit wel een beetje blijft duren.

Van de opener ‘Weepicker’ raakt iedereen in de ban en dit instrumentaaltje kent ongekende hoogten door het intense gitaarwerk van Renaud. ‘Tell Me Baby’ en ‘Shake It Baby’… hell yeh that’s what it’s all about! Halverwege de set nemen Steve en Bart een rustpauze en wisselt Renaud van schouder met een mooie Gibson. Tijd ook voor Big Dave om vocaal zijn ding te komen doen enkel ondersteund door de rifjes van Renaud, maar de show must ‘Move On’ en met deze beats komt ook aan hun energieke en memorabele elektrische set een einde. Wat was dat? Dat was vettig!

Roland & Steven De Bruyn sluiten het festival af op deze zaterdag en daarmee krijgen we twee kleppers voor de kiezen. Beiden hoeven in feite geen introductie en enkel voor wie van ‘Mars’ komt zal deze grijze eminentie van de blues misschien wat vreemd overkomen. In zijn ‘early days’ kon je Roland Van Campenhout vinden in het folk milieu  en maakte eerst furore met de William & Roland Skiffle group. Dankzij een optreden van John Lee Hooker in het legendarisch Café de Muze (dat onlangs ook zijn deuren heeft moeten sluiten) te Antwerpen begon hij interesse te tonen voor de blues. Zijn doorbraak kwam er op voor die tijd grootste festival van het land… Jazz Bilzen. Nu is Roland gewoon onze levende geschiedenis als het om blues gaat.
Vanavond treed hij op samen met smoelschuiver Steven De Bruyn die we nog kennen als frontman van El Fish en The Rhythm Junks en zo maken we ons op voor dit duo dat blues leeft en uitstraalt.

Opener ‘Sugar Mama’ bevestigde al wat we op voorhand dachten. Roland en Steven gaan hier geen alledaags setje neerzetten. Van de Delta via Chicago en de elektrische blues komen we nu aan bij de experimentele blues met nummer die ons terug doen denken aan de 60 en 70-tiger jaren waar we nog konden genieten van de warme klanken van een vinyl langspeler met kanten waarop we maar één enkel nummer konden terugvinden. Niks mis mee want het sterke ‘St. James Infirmary’ mocht voor mij nog een kwartiertje langer geduurd hebben met de knappe solo op de double bass en het hoog fusion gehalte van de chromatische harp van Steven De Bruyn.
Bij wijlen zweeft Steven naar ongekende hoogten en de blues die Roland en zijn band hier brengen is zeker niet voor doetjes. Soms lijkt het of ze jammen maar je ziet zo dat deze heren perfect weten waar ze mee bezig zijn.

Vier keer blues van eigen bodem (omdat we allemaal Brabanders zijn) maar vier keer zeer verschillend en daarmee zetten ze hier in Schoten de puntjes op de ‘i’ en niet op de ‘A’ en bewijzen ze dat hier vanavond geen Amerikaan nodig was. Chapeau!!!



Report & Photo’s: Freddy Vandervelpen ©