Neen, de échte blues Brothers krijgen we nooit meer te zien... |
1 APRIL 2017 |
|
Vertical Divider
Nee, de échte Blues Brothers krijgen we nooit meer te zien. Kan ook niet: John Belushi, die een van de twee broers speelde in de gelijknamige legendarische film, stierf al in 1982, op drieëndertigjarige leeftijd, en hoewel filmbuddy Dan Aykroyd opnieuw in de rol van Elwood Blues kroop voor ‘Blues Brothers 2000’ (die, in tegenstelling wat je zou denken, uit 1997 dateert), was die film niet bepaald een onverdeeld succes. De score van 47% op Rottentomatoes.com illustreert dat meer dan de helft van onze collega-recensenten de duimen naar beneden hield bij het bekijken van deze sequel – of was het nu toch een remake? Toch blijft het beperkte repertoire dat in beide films werd opgebouwd best wel de moeite waard om naar te luisteren en dat lijken de jongens van de Blues Others Showband & Revue ook goed te beseffen. Deze Belgische muziekformatie blijkt te bestaan uit leden van Tim’s Blues Combo, Vaja Kon Dioz, de Nootoplossing en de Continental RadialBand. Elf doorwinterde muzikanten geven een klein anderhalf uur – en zonder voorprogramma – het beste van zichzelf en jagen daarbij alle nummers die in de films te horen zijn door de luidsprekers. Zangers B.C. Blues en Big Stan hebben niet het charisma van Aykroyd en Belushi, maar beschikken wel over stevige strotten die goed bij elkaar passen en slagen er toch in om het publiek van begin tot einde te boeien. Dat gebeurt middels relevante filmpjes die op het grote scherm achter de band worden vertoond, hier en daar wat pogingen om de vreemde danspasjes van de oorspronkelijke Blues Brothers na te bootsen en bindteksten in het eigen Vlaamse dialect. Dat dit (voorlopig?) laatste optreden een halve thuismatch is, moge duidelijk zijn aan het talrijk opgekomen publiek, dat er alleen niet in slaagt om de allerlaatste rijen stoeltjes te vullen. |
Vertical Divider
Overigens vormen die zeteltjes wel een beetje een spelbreker, want de blues(rock) en soul die deze avond wordt gespeeld, nodigt zeker uit tot dansen en dat is zo helaas onmogelijk. De toeschouwers worden wel uitgenodigd om het podium op te klimmen, maar doen jammer genoeg hun reputatie als gereserveerde Belgen alle eer aan en blijven dus liever zitten. De twee frontmannen zijn duidelijk zelf grote fans van de ‘Blues Brothers’-films en gooien geregeld vragen en weetjes over beide rolprenten het publiek in, wat voor een lichte noot zorgt en alle muzikanten de tijd geeft om tussen de nummers in bij te komen. Die muzikanten spelen trouwens meer dan degelijk, waardoor de versies van songs als ‘Gimme Some Lovin’’ en ‘Who’s Making Love’ goed uit de verf komen. Tel daarbij uitschieters als ‘Riot in Cell Block Number Nine’, ‘Messin’ with the Kid en natuurlijk Blues Brothers-songs bij uitstek ‘Soul Man’ en ‘Everybody Needs Somebody to Love’, en de som van al die elementen is meer dan positief. Natuurlijk maken muzikanten live geregeld fouten, maar eigenlijk valt het tijdens dit optreden enkel op wanneer de drummer er even naast zit. Iets creatievere fills en breaks zouden alles overigens nog heel wat boeiender kunnen maken, maar aan de andere kant is het begrijpelijk dan met vooral trouw wil blijven aan het origineel, alleen dan nét iets minder krachtig dan we dat op het grote scherm gewend zijn. |