dag 2 • 17-19 juli 2015 • Festivalterrein Peer
Dag 2:
Melissa Etheridge – Emmylou Harris & Rodney Crowell – Guitar Shorty – Shakura S’Aida – Wille & The Bandits – Dynamite Blues Band – Claude Hay
Zaterdag op de tweede dag van Blues Peer wordt de weide opgeschrikt door de stevige bas van de OMB Claude Hay. Recht uit het Australische Katoomba heeft deze Claude er een vlucht op zitten van bijna 36 uur om hier zijn kunnen te tonen op de ‘heilige’ weide, al kan vandaag, wat eens de hoogmis van de blues was, toch wel een kleine metamorfose ondergaan. Een goede one-man-band is altijd leuk al mogen er niet al teveel elektronische hulpmiddelen bij te pas komen en helaas is dit nu wel het geval bij deze Claude Hay.
Wanneer hij zijn stevige slide ten gehore brengt is alles nog OK maar met de basdrum en aanverwanten wijkt hij wel een beetje af van wat een (blues) OMB zou moeten zijn. Om op een vroeg middaguur aan een bluesfest van 12 uur te beginnen hebben de mannen van de PA wel geen rekening mee gehouden want Claude Hay moet te horen zijn geweest tot bij ‘Pol Kip’. Persoonlijk vind ik het iets te luid om van start mee te gaan en misschien doet dit een klein beetje afbreuk aan zijn set zeker wanneer hij eigen en ander werk brengt zijn al de blues vibes wel degelijk aanwezig. Met de monsterhit van Screamin’ Jay Hawkins gaat het dan weer wel even de goede kant op. Voor zijn ‘Bluestrain’ roept hij de hulp in van een bassist die een aardige solo komt ten gehore brengt. Leuk is nog zijn specifieke arrangement op Lennon/McCartney’s ‘Come Together’ en nu maar hopen dat Claude Hay hier met zijn passage eeuwige roem kan vergaren. Van Australië naar Nederland is voor Blues Peer maar een kleine ingreep en daarmee is het de beurt aan Wesley Van Werkhoven en zijn Dynamite Blues Band. Met dit vervolg op ‘Big Blind’ maakte ik een eerste maal kennis op de Southern Blues Night te Heerlen en ze konden me toen al met bekoren. Gaande weg zag ik ze nog een paar keer en zopas speelden ze nog een flinke set op Hookrock. Naarmate ik ze meer en meer begin te horen begint het ook meer en meer te smaken al heeft de rangorde op een festival er wel wat mee te maken. Hun energieke start met nummers als ‘Dynamizer’ en ‘Anna Lee’ zouden voor de bluesliefhebbers hier aanwezig wel eens het beste van de dag kunnen worden. Vol overgave geven Wesley, JJ, Niels en Renzo zich voor de volle 100% van rauwe harpblues tot regelrechte swing en met ‘Shakedown & Boogie’ vinden we het zelfs spijtig dat het al is gedaan. Well done! Waar ze Wille en zijn bandidos hebben gevonden weten we niet maar er waren er wel enkele op de weide die van deze band nog nooit hadden gehoord. Blues, ja maar dan Britse al zullen Wille, Drew en Matt eerlijk gezegd meer hun gade vinden op festivals als Roots & Roses en zullen de liefhebbers van rootsrock er zich beter bij thuis voelen. Wille heeft zijn rastakapsel wel knap verborgen in zijn hoge hoed en dat is visueel dan weer leuk. Soms een paar herkenbare blues nummers maar ook met momenten dat we ons in Mali waanden al zijn we wel gewoon dat sommige takken van de Britse blues de alternatieve crossroads opzoeken. Shakura S’Aida, daar ben ik al fan van sinds haar aantreden met de Bluescaravan. Door die passage was ze ook al te zien op (Ge)Varenwinkel in 2010 en toch blijf ik soms met wrange gevoelens zitten. Deze Canadese diva heeft een dijk van een stem en dat laat ze ook horen maar al ben ik voorstander van eigen werk toch kan een vertrouwde cover met momenten wonderen doen. |
Vol overgave is ze zeker en ze weet moeiteloos de
tent naar haar hand te zetten; daar was een portie goede rhythm &
blues zeker niet vreemd aan. De eerste maal ook dat ik dit weekend de
kreten van ‘encore’ mocht horen en dat is niet meer dan normaal.
Thuis heb ik nog enkele wondermooie ballads van deze dame maar nu bracht ze toch ook een mooie hommage aan Billie Holiday die dit jaar 100 zou zijn geworden en dat siert deze Shakura S’Aida toch bijzonder, en ja, we want more! Next, Guitar Shorty. Al wordt de soms bizarre programmatie van ons blues festival hier in Peer verdedigd al zou er niet genoeg aanbod zijn toch heeft het dan wel een tijdje geduurd alvorens ze deze Guitar Shorty naar de weide hebben gehaald. Deze brave bluesman is toch al 75 en iedere adept kent hem wel dus…? Voor sommige reporters is het tij nu aangebroken om pen en papier boven te halen want eindelijk krijgen we een portie ouwe getrouwe Chicago blues. Met ‘Betrayed’ en ‘Bad Memories’ zitten we op deze zaterdag dan ook meteen on the right track. ‘Hey Joe’ kennen zelfs die enkele pop- en rockliefhebbers hier aanwezig maar ook al is de ‘spirit’ van Chicago’ nu eindelijk aanwezig, toch houden ze hier begrijpelijk vast aan het strakke tijdschema ondanks de blues we got. Twee headliners maar geen blues is wel een beetje jammer ook al staan hier uiteraard 2 kleppers op de affiche. Allereest is het de beurt aan icoon Emmylou Harris met haar compadre Rodney Crowell. Recent hebben ze nog het prachtige album ‘The Traveling Kind’ uitgebracht wat een bevestiging was voor hun samenwerking na ‘Old Yellow Moon’. Uiteraard is deze Emmylou Harris een wereldster van formaat en hoeft ze voor niets of niemand nog iets te bewijzen en sa c’est la vie! Maar we stelden vast dat vooraan het podium duidelijk andere festivalgangers hun opwachting maakten. Meteen Townes Van Zandt zijn ‘If I Needed You’ erin gooien is uiteraard op de gemoedrust werken van de Americana liefhebbers maar we weten ook dat Emmylou Harris een grote fan is van de songbook van Townes. Haar sound kan uiteraard iedereen waarderen en Emmylou en Rodney hebben dan ook een uitstraling om U tegen te zeggen. ‘Bring It On Home To Memphis’ gaat er zelfs bij de bluesfanaten in als zoete koek. Tijd voor een Cristalleke… Afsluiter voor de zaterdag is Melissa Etheridge… wie hoor ik u zeggen? Wel, die van ‘Like The Way I Do’ waarvan eerlijk gezegd de cover van Anouk ook de moeite waard is. Melissa is een Amerikaanse rockzangeres en die naam maakt ze hier op het podium dan ook meer dan waar. Vorig jaar bracht ze haar fans nog ‘Take My Number’ en ‘I Won’t Be Alone Tonight’ en sommige van haar diehardfans – de eerste rijen T-shirts logen er niet om- waren dan ook aanwezig. Stevige act en eerlijkheidshalve voegen we er graag aan toe dat ze op de affiche mag prijken. Wat wel spijtig is op een zaterdagavond, iets voor 23.30, is dat het er hier al op zit en van een after party in de sporthal met een lekkere Duvel is ook al een tijdje geen sprake meer van dus… hit the sack! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025