28 juni 2015 • Café ’t Goor  Gooreind (Wuustwezel)

Vandaag ontving onze vriend Paul van Goorblues niemand minder dan Bruce Katz en zijn band. Voor wie deze man niet zou kennen, hij voorzag menig bekende musici waaronder Delbert McClinton, John Hammond (ook nu nog), Duke Robillard, Jimmy Witherspoon en andere van de juiste Hammond B3 akkoorden. Tussen 2007 en 2013 maakte hij deel uit van de Amerikaanse Greg Allman Band.
Terwijl blues een groot onderdeel van zijn muziek uitmaakt, heeft zijn muziek ook nog andere invalshoeken en invloeden, vooral jazz springt duidelijk uit zijn werk naar voor maar ook aspecten uit de moderne Americana duiken regelmatig op in veel van zijn muziekstukjes.
Katz werd reeds viermaal (2008, 2009, 2010, 2015) genomineerd waaronder die van de Blues Music Award (W.C. Handy Award) en die als “Pinetop Perkins Piano Player Of The Year”.

Tijdens de jongste Southern Blues Night van John Hendrix in maart laatstleden stond hij met zijn band op dit podium.
Bruce, afkomstig van Boston en merkbaar een fan van de Boston Red Socks, resideert nu in Woodstock, NY en blijkt ook een gezonde interesse te hebben in oude motors, zo bleek vandaag.
De line-up van deze band bestaat dus uit Bruce Katz (vocals, keys), Chris Vitarello (gitaar, vocals) en Ralph Rosen (drums).
Vooraleer de set begon konden we nog even gezellig met de man en zijn band verpozen en dat deden we buiten onder een lekkere stralende zon.
Net zoals het al eens voorvalt bij Goorblues –en God mag weten wat hier de reden van is- daagde maar een handvol muziekliefhebbers op. Was het wéér dat warme weer dat vele muziekliefhebbers op andere gedachten heeft gezet of kozen ze misschien resoluut voor een dagje Sinksenfoor?
We weten het echt niet want aan de locatie van Goorblues is niets aan te merken.
Dankzij een leuk verleden met o.m. Ronnie Earl, Duke Robillard, John Hammond en Gregg Allman om er maar enkele te noemen, kregen we vandaag een zeer homogene set nummers die zowel in het bluesjargon thuishoren maar ook songs die overladen waren met jazzy arrangementen.
Wat meteen ook opviel is dat Chris’ gitaarspel op momenten in de buurt komt van dat van Ronnie Earl want laat hem nu geen gitaarslinger zijn, de man weet toch fijne solo-uitstapjes op te bouwen. Daar kregen we meer dan genoeg bewijs van in o.m. ‘You Don’t Love Me’, meteen een eerste hulde aan de Allman Brothers Band. Uit Katz recente cd ‘Homecoming’ werden enkele knappe songs gepickt en met ‘The Sky’s The Limit’ brak het feestje pas echt open. Met ‘Emilia’, een nummer opgedragen aan zijn kleindochter en eveneens terug te vinden op ‘Homecoming’, laat Bruce horen hoe een elektrische piano eigenlijk moet klinken. Onderwijl serveerde hij ook enkele Gregg Allman-songs en tussen twee nummers in kregen we de “Happy Birthday To You”-tune te horen want het was vandaag de verjaardag van de soundman en dat mag toch eventjes gezegd worden.

Wat doe je als je gitaarroadie niet opdaagt, dan moet je zelf je gitaar stemmen. Gelukkig geen al te zware klus voor Chris en met ‘The King Of Decatur’, eveneens gedistilleerd uit hun laatste cd, werd nog eens de nadruk gelegd op de diversiteit die deze band aan de dag legt. En als je de herbergier zelf met enkele reguliere gasten op de dansvloer krijgt, en dit op het snelle akkoorden van een boogie woogie… dan kan er eigenlijk niets meer stuk.

De Bruce Katz Band zal misschien geen spek voor de bek voor de diehard bluesfan zijn maar een ding is zeker, het is een band die weet hoe ze ambiance moeten brengen want in hun muziek huist niet alleen de blues maar straalt ook vele funky, jazz en boogie woogie elementen uit en als een nummer als ‘Wild About You Baby’ je niet over de streep van de twijfel weet te trekken… dan heb ik hier ook geen verklaring voor. Zeer leuk concertje met de juiste dosis entertainment, ja het kan, zelfs maar met een kleine opkomst geïnteresseerden.