Eurosonic Dag 1 • 14 januari 2015 • Groningen Nederland (diverse bands op diverse locaties)
Tijdens het festival is Groningen even het middelpunt van de Europese muziek. Heel de stad wemelt van de bandjes, uit elk kroegje klinkt live muziek, alle hotels zijn volgeboekt en op straat hoor je een bonte mix van allerlei talen. Er is zoveel te zien en te horen dat je wel keuzes moet maken. Dit is een verslag van dag 1, woensdag 14 januari. Op de eerste avond van het festival houdt men het programma doorgaans wat kleiner dan op de andere dagen. Ook het aantal bezoekers is wat beperkter dan op de volgende avonden; je koopt een apart kaartje voor woensdag en niet iedereen doet dat. Al met al is er trouwens nog genoeg te zien en het voordeel is dat er nog niet zoveel wachtrijen zijn. Er heerst altijd een relaxte sfeer. Het leuke van Eurosonic vind ik persoonlijk de concerten in de kleinere zaaltjes van bands die je nog niet kent. Het kan zomaar zijn dat je zo’n band een jaartje later in een grote zaal of op een groot festival ziet spelen.
De eerste band op mijn programma is de uit Leipzig afkomstige driemansformatie Warm Graves. Ze spelen in Huis De Beurs, een sfeervol zaaltje waar ik nog niet eerder geweest was. Hun stijl wordt omschreven als conceptuele ambient space-rock. Vanaf de eerste seconde gaan de mannen los: beukende, pulserende staccato gespeelde drums bepalen in grote mate het geluid (de enthousiaste en groot gebarende drummer slaat gelijk in de eerste minuut al een stok doormidden), dit wordt aangevuld met gitaar en vintage keyboards en zeer dramatisch galmende, bijna huilende zang (de zanger lijkt qua uiterlijk trouwens wel wat op Freddy Mercury, maar dat terzijde, met de muziek heeft dat niets te maken). Dit levert een groot geluid op, knap want ze zijn maar met drie man! Wel is het geluid wat ongedefinieerd, er wordt kwistig gebruik gemaakt van effecten; veel reverb, vooral op de zang. Het klinkt wel episch maar dat gaat toch wel ten koste van de verstaanbaarheid. Hierdoor en doordat de opbouw van veel nummers vaak hetzelfde is blijft de band me niet helemaal tot het eind boeien. Het is zeker een ervaring om Warm Graves live aan het werk te zien; geen dertien-in-een-dozijn band. Voor mij een mooie opener van het festival.
In Walhol speelt Vikings In Tibet. Een vijfkoppige jonge band uit Groningen. Dromerige, sferische muziek met mysterieuze harmonieuze zang en verassende bridges. Overwegend gitaar, met een hint van elektronica. Hun debuut EP “Petrichor” uit eind 2013 is grotendeels opgenomen in de slaapkamer van de broers Jeppe en Marijn Gooskens (beide zang/gitaar). Ze verwachten in 2015 een volledig album uit te brengen. De Warhol zaal is vol met een aandachtig en internationaal publiek. Ze spelen een goede set, het eerste nummer is het meest ‘catchy’.
Voor de volgende act loop ik naar het Grand Theatre, daar speelt Mammút, een band uit IJsland. In maart 2014 won de groep tijdens de Icelandic Music Awards prijzen voor beste album, beste song en beste album cover. De promo zegt: “Mammút is live een stuwende kracht met hun vlammende post-punk songs die tegelijkertijd verscheurend en neurotisch zijn.” Het promoclipje dat ik op internet beluisterde is vrij rustig, maar live zetten ze inderdaad een show neer met heel veel energie. Dat is voor een groot deel te danken aan de frontvrouw; ze heeft een heel expressieve uitstraling en weet goed te spelen met het publiek. Ze beweegt als een soort heks over het podium in een lange zwarte jas, met daaronder een wat maffig turnpakje. Hier en daar doet de muziek me aan landgenote Björk denken, maar dan heftiger. Verder heeft de band twee drummers, een gitarist, een bassiste en een keyboardspeelster/gitariste. Een mooie show die ik helaas ietsje voortijdig moet verlaten want ik moet door naar de Spieghel...
Daar speelt namelijk in de bovenzaal Maarten Vos. Maarten is een klassiek geschoolde (conservatorium) cellist uit Utrecht. Hij combineert de cello met electronica: een paar kleine synthesizers en een looper/sampler. Daarmee creëert hij mooie soundscapes. Wat hij heel goed doet is contrasten maken; soms begint een nummer heel klassiek, maar dan legt Maarten de cello neer terwijl de samples doorlopen en dan verandert hij het geluid in pure hypnotiserende synthesizermuziek die me soms doet denken aan The Orb en Woob (wie kent ze niet). Soms is de sub-bass te overheersend aanwezig, maar dat zal wel aan de speelomstandigheden liggen (kleine ruimte?). Het zijn lange nummers die zich ervoor lenen om lekker rustig met de ogen dicht van de genieten; dat zag je dan ook verschillende mensen in het publiek doen.
Voor de laatste band deze avond lopen we naar het Nieuwscafé. In de kelder speelt Vök. Dat lijkt me niet zo’n handige naam als je internationale aspiraties hebt, maar ok. Ook zij komen uit IJsland. Ondanks dat vindt de zangeres het hier in Groningen koud, nou dat verandert wel, want er is behoorlijk wat publiek in de kleine kelder en het is er behoorlijk heet aan het worden. Het sympathieke groepje bestaat pas een dik jaar en ze lijken me nog niet zo oud; hun debuutalbum komt dit jaar uit. Ze staan best ontspannen en zelfverzekerd op het podium. Het viertal gebruikt een mix van elektronische en akoestische instrumenten, dat zie je direct al aan de opvallende hybride kit van de drummer. De saxofoon vult de synthesizers mooi aan. Het geluid is daardoor modern maar ook warm. De stem van zangeres Margrét Rán doet mij heel sterk denken aan Fever Ray en soms ook een beetje aan Senead O’ Connor. Samen zetten ze een strakke set neer die geen moment verveelt. Een mooie afsluiter van de eerste dag Eurosonic 2015!
Morgen volgt het verslag van dag 2.
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra & Ingrid Hoekstra ©
Tijdens het festival is Groningen even het middelpunt van de Europese muziek. Heel de stad wemelt van de bandjes, uit elk kroegje klinkt live muziek, alle hotels zijn volgeboekt en op straat hoor je een bonte mix van allerlei talen. Er is zoveel te zien en te horen dat je wel keuzes moet maken. Dit is een verslag van dag 1, woensdag 14 januari. Op de eerste avond van het festival houdt men het programma doorgaans wat kleiner dan op de andere dagen. Ook het aantal bezoekers is wat beperkter dan op de volgende avonden; je koopt een apart kaartje voor woensdag en niet iedereen doet dat. Al met al is er trouwens nog genoeg te zien en het voordeel is dat er nog niet zoveel wachtrijen zijn. Er heerst altijd een relaxte sfeer. Het leuke van Eurosonic vind ik persoonlijk de concerten in de kleinere zaaltjes van bands die je nog niet kent. Het kan zomaar zijn dat je zo’n band een jaartje later in een grote zaal of op een groot festival ziet spelen.
De eerste band op mijn programma is de uit Leipzig afkomstige driemansformatie Warm Graves. Ze spelen in Huis De Beurs, een sfeervol zaaltje waar ik nog niet eerder geweest was. Hun stijl wordt omschreven als conceptuele ambient space-rock. Vanaf de eerste seconde gaan de mannen los: beukende, pulserende staccato gespeelde drums bepalen in grote mate het geluid (de enthousiaste en groot gebarende drummer slaat gelijk in de eerste minuut al een stok doormidden), dit wordt aangevuld met gitaar en vintage keyboards en zeer dramatisch galmende, bijna huilende zang (de zanger lijkt qua uiterlijk trouwens wel wat op Freddy Mercury, maar dat terzijde, met de muziek heeft dat niets te maken). Dit levert een groot geluid op, knap want ze zijn maar met drie man! Wel is het geluid wat ongedefinieerd, er wordt kwistig gebruik gemaakt van effecten; veel reverb, vooral op de zang. Het klinkt wel episch maar dat gaat toch wel ten koste van de verstaanbaarheid. Hierdoor en doordat de opbouw van veel nummers vaak hetzelfde is blijft de band me niet helemaal tot het eind boeien. Het is zeker een ervaring om Warm Graves live aan het werk te zien; geen dertien-in-een-dozijn band. Voor mij een mooie opener van het festival.
In Walhol speelt Vikings In Tibet. Een vijfkoppige jonge band uit Groningen. Dromerige, sferische muziek met mysterieuze harmonieuze zang en verassende bridges. Overwegend gitaar, met een hint van elektronica. Hun debuut EP “Petrichor” uit eind 2013 is grotendeels opgenomen in de slaapkamer van de broers Jeppe en Marijn Gooskens (beide zang/gitaar). Ze verwachten in 2015 een volledig album uit te brengen. De Warhol zaal is vol met een aandachtig en internationaal publiek. Ze spelen een goede set, het eerste nummer is het meest ‘catchy’.
Voor de volgende act loop ik naar het Grand Theatre, daar speelt Mammút, een band uit IJsland. In maart 2014 won de groep tijdens de Icelandic Music Awards prijzen voor beste album, beste song en beste album cover. De promo zegt: “Mammút is live een stuwende kracht met hun vlammende post-punk songs die tegelijkertijd verscheurend en neurotisch zijn.” Het promoclipje dat ik op internet beluisterde is vrij rustig, maar live zetten ze inderdaad een show neer met heel veel energie. Dat is voor een groot deel te danken aan de frontvrouw; ze heeft een heel expressieve uitstraling en weet goed te spelen met het publiek. Ze beweegt als een soort heks over het podium in een lange zwarte jas, met daaronder een wat maffig turnpakje. Hier en daar doet de muziek me aan landgenote Björk denken, maar dan heftiger. Verder heeft de band twee drummers, een gitarist, een bassiste en een keyboardspeelster/gitariste. Een mooie show die ik helaas ietsje voortijdig moet verlaten want ik moet door naar de Spieghel...
Daar speelt namelijk in de bovenzaal Maarten Vos. Maarten is een klassiek geschoolde (conservatorium) cellist uit Utrecht. Hij combineert de cello met electronica: een paar kleine synthesizers en een looper/sampler. Daarmee creëert hij mooie soundscapes. Wat hij heel goed doet is contrasten maken; soms begint een nummer heel klassiek, maar dan legt Maarten de cello neer terwijl de samples doorlopen en dan verandert hij het geluid in pure hypnotiserende synthesizermuziek die me soms doet denken aan The Orb en Woob (wie kent ze niet). Soms is de sub-bass te overheersend aanwezig, maar dat zal wel aan de speelomstandigheden liggen (kleine ruimte?). Het zijn lange nummers die zich ervoor lenen om lekker rustig met de ogen dicht van de genieten; dat zag je dan ook verschillende mensen in het publiek doen.
Voor de laatste band deze avond lopen we naar het Nieuwscafé. In de kelder speelt Vök. Dat lijkt me niet zo’n handige naam als je internationale aspiraties hebt, maar ok. Ook zij komen uit IJsland. Ondanks dat vindt de zangeres het hier in Groningen koud, nou dat verandert wel, want er is behoorlijk wat publiek in de kleine kelder en het is er behoorlijk heet aan het worden. Het sympathieke groepje bestaat pas een dik jaar en ze lijken me nog niet zo oud; hun debuutalbum komt dit jaar uit. Ze staan best ontspannen en zelfverzekerd op het podium. Het viertal gebruikt een mix van elektronische en akoestische instrumenten, dat zie je direct al aan de opvallende hybride kit van de drummer. De saxofoon vult de synthesizers mooi aan. Het geluid is daardoor modern maar ook warm. De stem van zangeres Margrét Rán doet mij heel sterk denken aan Fever Ray en soms ook een beetje aan Senead O’ Connor. Samen zetten ze een strakke set neer die geen moment verveelt. Een mooie afsluiter van de eerste dag Eurosonic 2015!
Morgen volgt het verslag van dag 2.
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra & Ingrid Hoekstra ©