Een zeer kleurrijk festival met al even kleurrijke figuren ... de bezoekers buiten beschouwing gelaten... |
|
|
5 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
Dag 1 - Vrijdag 5/8/2016 File! Daar begint mijn dag mee. De E42, de autobaan naar het Naamse Floreffe, zat potdicht na een zwaar ongeval. In dat dorpje met zijn prachtige abdij en lekker bier heeft het 3-daagse Ezperanzah festival plaats. Een happening die in de jaren 70 begon als “Le temps des cerises”, een festival van de hoop! Ja, eentje voor wereldverbeteraars en professionele dagdromers. Nog meer file bij het binnenrijden van het dorpje. Een echte trechter, en dan ook nog parking vinden! Shit! Wat een hel! En dan moet ik nog door de security en naar de pressroom. Al bij al, om 17 uur kan ik er aan beginnen. Met pijn in het hart mis ik het grootste deel van A- WA. De 3 zussen Haim zijn afkomstig uit een klein dorpje in de Shaharut-woestijn in het zuiden van Israël en luisterden naar volksliederen uit hun thuisland Jemen. Ze brengen een mix van traditionele muziek met wat funk en disco. De zangpartijen zijn erg mooi, wat maakt dat dit een trio is om in het oog te houden. Kortom verleidelijke wereldmuziek! Ik haast mij naar het tweede podium. Daar maakt FÙGÙ MANGO zijn opwachting. FÙGÙ MANGO is ontstaan in de levendige en creatieve Brusselse scene en brengt een mix van indiepop en wereldse ritmes. Buiten een eigen leuke versie van ‘Golden Brown’ van The Stranglers, is er echter niks nieuws aan de horizon. Een mainstream groepje. Gitaar en drum steken er bovenuit, maar daar stopt het ook. Tijd om de site te verkennen en een pintje te nuttigen. Alles is er erg democratisch geprijsd. en bovendien nog lekker ook. Reuze pannenkoeken, pizza, pasta, pita, hamburgers, maar ook een erg brede waaier exotische kost is er beschikbaar. En aangezien deze eetstandjes mooi verdeeld zijn over heel de site, heb je er weinig tot geen file. De drinktenten zijn ook mooi verdeeld. En wat een aanbod! Pintjes en Floreffe uiteraard, maar ook een cocktailbar, maitrank, muntthee en waterpijpen, … Om 19 uur sta ik voor “Côté Jardin” voor het optreden van LEE "SCRATCH" PERRY. Lee “Scratch” Perry is een echte reggaelegende. Deze nutty professor stond mee aan de wieg van de reggae zoals we die nu kennen. De man is compleet gestoord maar heeft een geniale muzikale touch. Je hoort dat hij een generatiegenoot is van Bob Marley en zeggen dat die twee nog samengewerkt hebben. Het is een optreden dat je uitnodigt om mee op te gaan in het Rastafariwereld. Dansen zal je hier doen! En wat te zeggen over zijn veel jongere muzikanten. Stuk voor stuk aanhangers van het geloof. En Lee pept ze op zijn 80-jarige leeftijd nog eens lekker op. |
Vertical Divider
Een ontdekking was zeker het optreden van FAON FAON. FAON FAON staat voor de samenzang van Fanny en Olympia. Hun hybride klankpalet brengen ze met zuivere electropop. Ik ben geen grote fan van deze muziekstijl, maar ze mogen er zijn. Het is een wereld vol originele klanken, veel vitaminen en een eigen gevoel. Hun in het Frans gezongen muziek is erg eigentijds en broos. In hun teksten gaat het zowel over pinguïns als over chocolade. Absurd, maar leuk! Bovendien krijgen ze het publiek mee. Om 20h30 maakt DELUXE zijn opwachting op de Scène Côté Cour. Zes vrienden in gekke kostuums en met een snor als handelsmerk. Ze brengen een mix van funk, hip-hop, electro, kortom bij Deluxe passeren alle stijlen de revue! Het zijn echte podiumbeesten in een aanstekelijke sfeer en met een opzwepende choreografie. Ze doen mij soms denken aan de B-52’s of aan Franky Goes to Hollywood, maar dan veel slechter. Hun Engels klinkt te Frans en is niet geloofwaardig. Ze bouwen wel een sfeertje van jewelste. Maar die zangpartijen…… Help! Na 3 liedjes met meer als genoeg ‘nananana’, hou ik het voor bekeken. Het concept is erg leuk, maar mijn muzikale honger hebben ze niet kunnen stillen. Tijd dan voor het echte grote werk, namelijk EMIR KUSTURICA & THE NO SMOKING ORCHESTRA! Emir Kusturica is een cultregisseur en winnaar van 2 Gouden Palmprijzen in Cannes. Sinds 1986 werkt hij met de groep Zabranjeno pu?enje oftewel de “No Smoking Orchestra”, een razend populaire garagerockband uit het voormalige Joegoslavië. Ze brengen krachtige muziek die een combinatie is van rock, Balkanorkesten en zigeunermuziek. En ze hebber er zin in. De leden van de No Smoking Orchestra zijn zowel klassiek, jazzy als rock & roll geschoold. Stoppen doen ze nooit, tussen ieder nummer blijven ze The Pink Panter tune doorspelen. Soms denk je dat ze een nummer van Pink Floyd gaan brengen, maar na enkele akkoorden dansen we weer met z’n allen op deze aanstekelijke Balkangaragerock. Tot 3 keer toe nodigen ze wat mooie meiden uit het publiek uit op het podium. Vieze oude mannetjes zijn het wel! Ook filmmuziek passeert de revue met onder andere ‘Black Cat, White Cat’. En tegen de schenen stampen doen ze ook, met oa. ‘MTV, Fuck You!’. Ook hier danst heel de weide mee. Het kan ook niet anders. Mijn verwachtingen waren bij deze band erg hoog. Het is hun gelukt. Ze hebben mij mijn fileleed doen vergeten. Ik ga nu als een gelukkig man naar huis! |