17 OKTOBER 2015 • CC PALETHE, OVERPELT

Met: Gene Taylor,  Boogie Boy, Roland Van Campenhout & Shakedown Tim And The Rhythm Revue
Set 1

Met de concerten waarbij een muzikant zijn collega’s mag uitnodigen, heeft cultuurfunctionaris Tom Coppers dé succesformule voor schitterende muziekavonden gevonden. Dat werd in het verleden zowel door Patrick Cuyvers als Gene Taylor reeds meer dan bewezen. Diezelfde Gene Taylor mocht nu reeds voor de derde maal muzikale collega’s mee op het podium vragen. Nu koos hij voor Shakedown Tim & The Rhythm Revue, Roland en Boogie Boy. Gitarist Tim Ielegems is al lang geen onbekende meer in bluesland. Al op jonge leeftijd ontdekte hij via de platencollectie van zijn ouders de blues en die is hij sindsdien trouw gebleven. Met Fried Bourbon behoorde Tim trouwens tot de absolute top van de Belgische blues en het ziet ernaar uit dat hij dat met The Rhythm Revue nogmaals gaat overdoen. Nog iemand die Gene mocht vergezellen was Roland van Campenhout. John Mayall wordt in Engeland vaak bestempeld als de ‘peetvader van de Britse blues’, maar als in België iemand de titel van ‘peetvader van de Belgische blues’ verdient dat is het zeker Roland. In hart en nieren is Roland een bluesmens, maar dat belette hem niet om in het verleden met succes andere muzikale paden te bewandelen. En last but not least hoorde ook Paul ‘Boogie Boy’ Ambach tot het selecte kringetje van genodigden. Als er in België nog iemand is die de songs van Ray Charles op zo een krachtige manier kan brengen, dan zouden wij die graag kennen, maar ik ben ervan overtuigd dat zich niemand hiervoor gaat melden. Bovendien is Boogie Boy een rasentertainer. Hij bespeelt het publiek net zo intens als zijn piano, met een dolgedraaide massa als resultaat. Het beloofde dus weer een sublieme avond te worden. Gastheer Taylor kwam, zoals het hoort, het eerst aan bod. Met een knappe instrumentale pianoboogie, Gene’s specialiteit, was de toon meteen gezet, waarna Shakedown Tim op slidegitaar een pakkend ‘TV Mama’ weggaf. Met The Rhythm Revue heeft Tim een enorm sterke band op poten gezet. Met King Norre op staande bas en Dennis Tubs achter de drums heeft Tim een verdomd solide ritmesectie, waarop hijzelf en tenorsaxofonist Bart Stone blindelings kunnen rekenen. Ondertussen had Roland ook zijn entree gemaakt om samen met Tim ‘How Long’ op het publiek los te laten. Ik waag me niet aan het aantal keren dat ik de song ‘Frankie & Johnny’ reeds hoorde, maar de downhome versie die Roland bracht, bezat een zeldzaam gehoorde schoonheid. Als afsluiter van de eerste set mocht Boogie Boy de gemoederen verhitten. Na een overtuigend ‘Stormy Monday’, kreeg Ambach met een uitgesponnen ‘Let The Good Times Roll’ het publiek zonder problemen daar waar hij het hebben wou. ‘The Thrill Is Gone’ luidde het einde van het eerste deel in. 

Lambert Smits
Set 2

Na de pauze rond half tien opende Shakedown Tim & The Rhythm Revue de tweede set met een heerlijk swingende instrumentale jumpblues. De set zou een ambiance feestje worden. ‘This ship’s going down’ eigen werk van van Tim zelf, een trage slepende shuffle had wat weg van Muddy Waters en misschien was dat ook wel de bedoeling. Sterk nummer! Daarna volgde een song van Tims favoriete gitarist, T-Bone Walker. Er zijn niet veel gitaristen in België die de stijl van Aaron Walker onder de knie hebben, maar deze jongen slaagt daar met verve in, compleet met fraaie afgewerkte Walker-achtige solo. Wat een genot om iemand op de juiste manier deze gitaargrootmeester te horen eren!
Vervolgens komt de ‘big entertainer’ weer het podium op. En dan hebben we het uiteraard over Boogie Boy, die aan de vleugelpiano een zeer wankele versie van ‘Tabacco Road’ brengt. Waarna ook Gene Taylor weer plaatsneemt achter zijn Roland-piano en een snelle van ‘Shake, rattle and roll’ zingt en in goede banen leidt. We krijgen daarin ook nog uitgebreide solo’s op piano, saxofoon en gitaar.
Roland van Campenhout vervoegt zich dan bij de rest. Ze brengen dan de Muddy Waters klassieker ‘Hoochie Coochie man’. Onmiddellijk daarbij aansluitend volgt nog een Waters ‘original’, namelijk ‘I got my mojo working’. Boogie Boy en Roland wisselen de vocalen af. Het is een feestje van de herkenning, de ene overbekende song volgt de andere bluesklassieker op.
Een rustpuntje is BB Kings ‘How blue can you get’, gezongen door Boogie Boy, die vandaag goed bij stem is. Dat was in het verleden al eens anders. Ook Ray Charles’, ‘What’d I say’ neemt hij voor zijn rekening en dan komt het entertainmentbeest in hem los. Hij komt achter zijn piano vandaan en laat zich door twee mensen van het podium helpen zodat hij met microfoon voor en in het publiek kan gaan staan. Het werkt, want het publiek raakt dolenthousiast en Boogie Boy krijgt ze aan het klappen, zingen, schreeuwen en juichen. 
Alleen zien we het gezicht van Gene Taylor donkerder en langer worden. Het was toch zijn avond? Het was toch zijn Boogie Night? En dan komt die Boogie Boy hier de show stelen en ook nog de hele muzikale leiding overnemen. Tja, kwestie van betere afspraken maken zeker?
Iets voor elf is het dan afgelopen. De mensen hebben zich geamuseerd, dat is duidelijk. Maar bij Taylor wringt nog iets en heeft een bis nodig om de avond volwaardig af te sluiten. En dat wordt een schitterende, maar korte versie van ‘Jambalaya (on the bayou)’. Er zullen nog vele blues en rootsconcerten volgen in CC Palethe. Zorg dat je erbij bent!

Peter Jacobs