van morrison • 17 juli 2015 • bijloke gent
|
Een concert van VAN THE MAN heeft altijd iets van een dubbeltje op zijn kant. Doet ie het of doet ie het niet? Zal hij het publiek behagen of enkel hemzelf bevredigen?
Ook op het supergezellige en uitverkochte JAZZ Gent Festival hoorde je vrijdagavond het gefluister over zijn beruchte optredens zinderen doorheen de massa. Maar toen hij enkele minuten vóór halfnegen (jaja te vroeg!) het podium betrad, zwelde een enorm applaus tot voor zijn voeten, en zag je dat het goed zou komen. Stijve harkhouding, hoge borst (voor luchtvolume/longinhoud??), lippen op de saxofoon en swingend voor de volgende 95 minuten. De set werd mooi opgebouwd door de mooie variatie van jazz en blues, een reggae deuntje, wat boogie-woogie. En toen een medley werd ingezet met het bluesy ‘Baby please don’t go’ (van zijn jeugdig groepje THEM) was het eerst ijs gebroken en danste het publiek via de sublieme Ray Charles cover ‘I believe to my soul’ richting ‘Moondance’. De 70-jarige Van Morrison switchte tussen sax, gitaar en mondharmica en leek er op een bepaald moment zelfs plezier aan te beleven. Zijn zangpartijen blonken uit van helderheid en geen noot bleef onberoerd. Hoewel, de lage tonen gunde hij toch voornamelijk aan backing vocal Dana Masters. |
Ondanks enkele te lang uitgesponnen songs, wat een
lichte dip veroorzaakte en een geeuw niet ver weg was, veerde het
publiek recht telkens een bluesnummer werd ingezet. Jazz blijft toch een
niche-genre.
Van Morrison verzamelde die avond weer respect bij velen. Als afsluiter knalde het met de meezinger ‘Gloria’ (ook een Them-song), en toen….verdween hij van het podium zonder verpinken. De band speelde elk nog een verdienstelijke tot overtreffende trap solo’s en het licht floepte aan. Muzikaal een hoogtepunt, menselijk een afknapper van jewelste. Waarvoor diende die hoge borst weer? The band:
|