6 juni 2015 • Hof van Chantraine Oud-Turnhout

Eventjes leek het erop dat de 12de editie van dit superleuke rootsfestival onder een slecht gesternte zou plaatsvinden, toen een flinke regenbui het concert van School Is Cool op vrijdagavond kwam verstoren.

De weergoden moeten blijkbaar ingezien hebben dat het zo niet verder kon en dat de organisatoren toch wel beter verdienden, zodat ’t Hofke op zaterdagnamiddag lag te blinken in een heerlijk zonnetje. Een zonnetje dat er tevens voor zorgde dat ’T Hofke al vroeg druk bevolkt was. Traditiegetrouw is zaterdag dé dag voor de liefhebbers van rockabilly en rock & roll, en dat was nu niet anders. Aftrappers van dienst waren Jenny & The Jetsons, voor wie dit optreden een thuismatch was. De band heeft met zangeres Jennifer Goossen en zanger/gitarist Shorty Jetson twee figuren die afwisselend de aandacht opeisen. Stoere rockabillysongs als ‘Mystery Train’, ‘Train Kept A-Rollin’’ en ‘Matchbox’ gingen hand in hand met dé female song bij uitstek ‘Stupid Cupid’ van Connie Francis. Jenny & The Jetsons is nog een jonge band, waarbij het gebrek aan ervaring, hen soms wat parten  speelt. Dit wil niet zeggen dat Jenny en haar boys  moeten treuren. Zet dat repetitiekot zoveel mogelijk op stelten, jullie zijn op de goede weg!

Iemand die al sinds jaren op goede weg is, is stergitarist Dusty Ciggaar. Vanaf het ogenblik dat The Rhythm Chiefs op het toneel verschenen, wisten we al dat Dusty een hele grote zou worden. Inmiddels behoort hij reeds tot de groep van internationale hoogvliegers op de zes snaren. Het feit dat Ian Siegal en Kid Ramos, tijdens het recente Moulin Blues festival in Ospel, spontaan het podium opkwamen bij het optreden van The Dry Riverbed Trio, was hiervan het ultieme bewijs. Het bewijst trouwens ook dat ze op Goezot ook een ‘Goeiesmaak’ hebben als het op programmeren aankomt. The Dry Riverbed Trio gaf hier andermaal een staaltje van hun kunnen. Dusty kent de diverse Amerikaanse rootsgenres als zijn broekzak. Old school country, rockabilly, rock & roll, blues, rhythm & blues, Westcoast swing en zelfs jazz hebben geen geheimen voor deze sympathieke Nederlander. Hun optreden verschafte ons vanaf de eerste noten een plaats in de spreekwoordelijke zevende hemel. ‘Act Naturally’ was niet enkel een song uit hun setlist, maar het is ook de beste omschrijving voor hun fenomenale, eerlijke performance.
Dé zaterdagse verrassing waren ongetwijfeld The Limboos uit Spanje. Na de zon is Spanje nu ook gekend als het land van The Limboos. Het leek wel of dit viertal hun muziek eerst een tijdje laat zonnebaden alvorens ze op het publiek los te laten. Hun mix van rockabilly, soul, fifties rhythm & blues, bossa nova en latin bezorgt je zonder meer een heerlijk, ontspannen vakantiegevoel. Vocaal zit alles snor en de ritmesectie met drumster Daniela Kennedy is er eentje die de teugels strak in handen houdt, zodat zanger/gitarist Roi Fontoira de prestaties nog een extra boost kan geven. The Limboos zijn momenteel de hotste en vooral de origineelste band in het land van vetkuiven en pettycoats!

Nog zo eentje die al diverse decennia tot de top behoort zijn de Engelse The Playboys. Meer dan 25 jaren draaien frontman Rob Glazebrook (zang, gitaar), Clive Osborne (sax), Wayne Hopkins (bass) en Ricky McCann (drums) reeds mee aan de top. Voor authentieke, rauwe rock & roll en pure onversneden rhythm & blues mag je bij deze heren steeds aankloppen.
Knap gitaarwerk, pompende ritmes, vurige saxuithalen en een alles gevende frontman, die denkt dat elk optreden zijn allerlaatste zal zijn, maken van The Playboys de partyband bij uitstek, van wie ‘Nameless’ en ‘My Woman’ maar enkele van de vele pareltjes waren op hun setlist.

Als je na zo een band als The Playboys geprogrammeerd staat, kan ik me best indenken dat de moed je toch een beetje in de schoenen zinkt. Maar dat was niet het geval bij de Zweedse The Domestic Bumblebees. Frontman en zanger/gitarist Daniel Kordelius kennen we nog van de band The Young Guns waar hij in een ver veleden het mooie weer maakte. In 2008 speelde Daniel en zijn maten in ’T Hofke hun eerste Belgische concert, waarna ze in 2010 op het bluesfestival in Peer mochten aantreden. Nu, jaren later, behoren de Bumblebees tot de top van de Zweedse rootsscene. Een scene die enkele jaren geleden nog erg veelbelovend was, maar waar meerdere talentvolle bands de ‘egostormen’ niet konden doorstaan. The Domestic Bumblebees bleven ondertussen echter keihard aan de weg timmeren en hun onlangs verschenen album ‘Cheater’ bewijst nog maar eens dat dit de enige en juiste manier is om er te geraken. ‘Blue Lover’, ‘Cheater’ en ‘Crying Over You’, allen uit hun recent album, waren staalkaartjes van de rockende rhythm & blues en verschroeiende authentieke rock & roll waartoe deze heren in staat zijn. Zij zijn echter niet voor één gat te vangen, want de supersnelle swingende versie die zij van Hound Dog Taylors ‘Give Me Back My Wig’ brachten, was er eentje uit de duizend. Of wat te denken van een rockabillyjasje voor ‘Hold On Tight’ van ELO? Net als op hun album, sloot de band in schoonheid af met ‘Rocker’. Daniel Kordelius is niet alleen een formidabele performer en een gitarist die de slide beheerst alsof het zijn tweede natuur is, maar ook een magneet voor vrouwelijk schoon. Dat bleek duidelijk tijdens de verkoop van hun merchandise. Wat een band, wat een performance!

Als je aan een little bigband denkt die op een wonderbaarlijke manier, met een stoofpotje van oude jump, swing, rhythm & blues en rock & roll, die bovendien niet uit Amerika komt, en waarvoor de stramste spieren zelfs in beweging willen komen, dan is er maar één antwoord….. dit is de uit Duitsland komende Ray Collins Hot Club. Ray en zijn kompanen begonnen smooth swingend, zodat het wel eventjes duurde voor de vaart er goed in kwam. Maar vanaf het moment dat de blazerssectie alle registers opentrok, was het dicht bij het podium dansen geblazen. Collins is een showbeest die perfect het publiek kan bespelen, terwijl de blazers rockend en rollend mekaar proberen de loef af te steken. Een optreden van de Hot Club bijwonen is bijna synoniem voor ‘plaatsnemen in een teletijdmachine’, die je zowel wat de muziek als het visuele betreft terug katapulteert naar de jaren 50. Dé jaren van de hoogdagen van de ballrooms. Met een mix van soft, smooth klinkende swing en stevige, loltrappende rockende rhythm & blues zoals ‘Barefoot’ en de aanstekekelijke boogie ‘Knock Out’ doofden Ray Collins Hot Club de zaterdagse podiumlichten. Een podium waarop ook dit jaar weer artiesten stonden die van deze rootsdag er eentje maakten die nog lang in ons geheugen zal nazinderen.

Proficiat heren organisatoren!