Met: Bottle of Moonshine, Urbanus en de Fanfaar, Eastville Sinner, Shotdown from Sugartown, The Barnstompers, The Country Side of Harmonica Sam, Red Hot’n Blue, TT Syndicate, Chilly Willy, Super Chikan, Robert John & The Wreck, Nico Duportal & his Rhythm Dudes, Shakura S’Aida, Ben Prestage, Dj Funky Frankie
|
vrijdag 3 juni 2016In de hoop de gietende Limburgse regen achter ons te kunnen laten, vertrokken wij onder een ontluikend zonnetje naar Oud-Turnhout. Was het dan niet de regen die ons parten speelde, dan zorgden diverse omleidingen er wel weer voor dat het overbruggen van de pakweg 80 km, enkele uren in beslag nam. Deze ergernis verdween echter al vlug bij het betreden van het totaal uitverkochte vrijdagse Hofke, waar dj Funky Frankie de boel op gang trok vooraleer het de beurt was aan Bottle of Moonshine. En eerlijk is eerlijk, de ambiance zat er meteen in. Deze 11-koppige band met 5 blazers en aangevoerd door zangeres Hanne Peetermans deed ons de ellende van de voorbije dagen vlug vergeten. Bottle of Moonshine rijgt ska, soul, rocksteady, funk en reggae op een zodanige manier aan elkaar dat je vanaf het eerste nummer meegezogen wordt en dat ontkomen niet meer mogelijk is. |
|
Een optreden van Bottle of Moonshine is een feest, waarbij de bandleden de grootste feestbeesten zijn. Hun speelplezier, passie en dolle podiumact waren hier de ultieme bewijzen van. Bovendien deed Bottle of Moonshine’s versie van Blondie’s ‘Call Me’ ons het origineel al vlug vergeten. Prima band en knap optreden!
Iemand die al jaren meedraait in de business is Urbanus. Heette hij oorspronkelijk nog Urbanus van Anus, dan kon hij omwille van een immens succes de familienaam al vlug schrappen. Dat de Vlaamse komiek van vele markten thuis is, is alom bekend. Cabaretier, zanger, gitarist, stripauteur of acteur, Urbanus is het allemaal.. Zijn grappen en grollen doen het nog steeds, en zijn humoristische, maar ook gevoelige liedjes spreken nog steeds aan. Door de jaren heen moet hij zowat alle parochiezalen en culturele centra wel meerdere malen bezocht hebben. Tijd voor iets nieuws moet Urbain gedacht hebben en dat heeft hij gevonden in de Fanfaar. De Fanfaar bestaat uit een stelletje doorwinterde muzikanten die Urbanus’ repertoire een nieuw leven hebben gegeven. |
De liedjes kent iedereen, maar zoals ze in de Fanfaarversie klinken, hoorde ze je nog nooit. Stevige rockende gitaren en een drum als een donderslag bij heldere hemel zijn de nieuwe ingrediënten. En Urbanus…….die voelde zich, net als het enthousiaste publiek, in zijn sas. Afgewisseld met de nog steeds op de lachspieren werkende mopjes, serveerde hij een bloemlezing uit zijn omvangrijk repertoire. Wij noteerden een bluesy ‘Gladde iolen’ gekoppeld aan de ‘Zoziaux’, een ‘Hitten- Metallica-Tit’ en een ‘opera’ ‘Bakske Vol Met Stro’. De Fanfaar mocht dan weer zonder hun broodheer hun ronkende versie van ‘Gigippeke’ brengen. Het optreden van Urbanus en de Fanfaar kon je eigenlijk met één woord beschrijven, SUPER! Jammer echter dat het bisnummer ‘Ge Moogt Naar Huis Gaan’ ook letterlijk diende genomen te worden. Niettemin een fantastisch geslaagde eerste Goezotdag. Op naar zaterdag!
|
|
|
zaterdag 4 juni 2016Big Time Bossmen had hun optreden moeten annuleren, maar in Eastville Sinner had de organisatie een prima vervanger gevonden. Onder een stralend zonnetje mochten Kris Wouters en zijn kompanen de zaterdagse spits afbijten. Met Bas Vanstaen op staande bas en Ken Hontelé op drums hebben de Sinners een goed geoliede maar vooral superstrakke ritmesectie. Kens broer Jimmy bewees nog maar eens dat hij tot de meest getalenteerde leadgitaristen van de lage landen behoort. Het hieruit voortvloeiende rock & rollfeestje was er dan ook eentje met een uitzonderlijk hoog niveau. Originele nummers wisselden af met op originele manier aangepakte covers. ‘Workin’ Man Blues’ van de onlangs overleden Merle Haggard en Fogerty’s ‘You’re The Reason’ voelden zich opperbest in het Sinners jasje. |
|
Met ‘Green River’ van C.C.R, waarin een pracht van een solo van Jimmy en het door The Stones de eeuwigheid ingezongen ‘It’s All Over Now’ trok Eastville Sinner de laatste twijfelaar over de streep. Dat Eastville Sinner op één lijn staat met vele buitenlandse bands, valt niet meer te betwijfelen.
De kwaliteitslat lag hoog en daar waren ook Shotdown From Sugartown zich van bewust. Spilfiguur in deze band is de Australische leadzanger Doug Wilshire. Wilshire heeft er een erezaak van gemaakt om de rock & roll en rockabilly tegen uitsterven te behoeden. En dat lukte de man wonderwel. Niet moeilijk met zulke band. Stop CC Jerome een gitaar in zijn handen en duw hem het podium op en de rest kan je raden. Wij zagen deze sympathieke Nederlander reeds ontelbare keren aan het werk in evenveel verschillende formaties en altijd weer weet hij een groot deel van het muzikale laken naar zich toe te trekken. Ook hier waren zijn leadpartijen functioneel, mooi geplaatst en waren zij de kers op de spreekwoordelijke taart. Wij noteerden een rockend ‘Nadine’ en een met 5-string banjo versierd ‘Long Gone Baby’. Afsluiten deden de heren met ‘Hip Shake’. Uit een heel ander vaatje tapten de Nederlandse The Barnstompers. Na hun doortocht in het Hofke in 2008 mochten zij nu voor de tweede maal aantreden. Voor authentieke in de traditionele American countryboogie, Western swing en rockabilly gedompelde muziek, ben je bij deze band aan het goede adres. De prachtige vocale harmonieën en de sublieme gitaarpartijen deden het swingende ‘So Much’ en ‘I Hear You Talking’ schitteren. Voor The Barnstompers heb je een boon of…..je hebt ze niet. Dat was trouwens aan een deel van het publiek te merken. Niet getreurd echter, de liefhebbers van dit genre genoten met volle teugen. Nog iemand die zich in diverse settings thuis voelt is Samuel Andersson. Samuel is een begenadigd harmonicaspeler, wat hij trouwens uitvoerig etaleert in zijn band The Domestic Bumblebees. Maar deze Zweed heeft nog andere pijlen op zijn boog. Die komen aan bod in The Country Side Of Harmonica Sam. In deze band speelt hij rhythmgitaar en laat hij zich begeleiden op steelgitaar, leadgitaar, upright bass en drums. Dat hier authentieke country en honky tonk uit voortvloeit is dan ook vanzelfsprekend. De songs van Harmonica Sam bevatten een hoge dosis melancholie. Melancholie die Sam vocaal tot diep in je vezels weet te injecteren. Op zijn onlangs verschenen album ‘Open Letter To The Blues’ krijg je hier alvast een voorsmaakje van. Songs als ‘I’m Down To My Last Cigarette’ en ‘A Double Shot Of Heartache’ waren maar enkele pareltjes uit zijn set. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 waren de Engelse Red Hot ‘N Blue op hun hoogtepunt. ‘Sure Like The Look In Your Eyes’ en ‘Jumpin’ Around’ zijn in het brein van iedere rechtgeaarde rock & roll en rockabillyfan opgeslagen. |
Dertien jaren geleden besloten de heren er een punt achter te zetten, maar ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’.
Dat geldt trouwens in hoge mate voor rockbloed. Zanger Mouse (Space Cadets) en gitarist Ashley King (Big Sandy), de boegbeelden van de band, sloegen de handen dan ook in mekaar en zo werd hun optreden op Goezot hun allereerste na 13 jaren. In de namiddag hadden de heren nog stevig gerepeteerd, maar of dat nu echt nodig was, durf ik te betwijfelen. Deze gasten leven gewoon rock & roll en rockabilly. Een verdomd strakke ritmesectie was de motor voor een wervelend optreden. Gedurende 75 minuten katapulteerde Red Hot ’N Blue ons terug naar de hoogdagen van de rock & roll en rockabilly. De Sunstudio van Sam Phillips leek even verplaatst naar Oud-Turnhout. ‘Move Baby Move’ en ‘Suzy Q’ deden ons onze leeftijd eventjes vergeten. Klap op de vuurpijl was de Bo Diddleymedley, waar ‘Hey Bo Diddley’, ‘Who Do You Love’ en ‘Mona’ een ereplaats kregen. En nog hadden we alles niet gezien en gehoord, want met het gastoptreden van Sugar Ray Pat Reyford waren de Big 6 voor enkele minuten weer compleet. In 2012 besloten de Portugezen Pedro Serra en Nuno Gomez, bekend als leden van The Mean Devils en 49 Special om TT Syndicate boven de doopvont te houden. Zij rekruteerden muzikanten uit Os Tornados en Thee Chargers en vulden die aan met een competente blazerssectie. Dirty grooves, stomende rhythm & blues, pakkende Northern Soul en 60’s beat waren het gevolg. Wanneer TT Syndicate het podium beklimt, wordt gelijktijdig het vuur aan de lont gestoken met de gekende explosie als gevolg. In 2014 lieten ze ons in ’t Hofke’ reeds voor de eerste maal kennismaken met hun show. Ondertussen is de band nog gegroeid en hun tweede doortocht op Goezot was niet alleen professioneler maar ook nog een stuk overtuigender. De regen die met bakken uit de lucht was gevallen, werd vlug vergeten. Als de muzikale intensiteit van TT Syndicate de met water doordrongen bodem had kunnen opdrogen, wel dan was ’t Hofke tegen middernacht herschapen in een woestijn. Het oudere werk zoals het knappe Oosters aandoende ‘Abu Dabi Twist’ en ‘I’m The Wolfman’ waren tevens de aanzet om hun nieuw, binnenkort te verschijnen werk, op de massa los te laten. Zanger Pedro Serra raasde als een wervelwind over het podium, stuurde zijn bataljon muzikanten recht op het doel af, terwijl hij als een volleerd shouter zijn teksten in de micro perste. Wat een muzikanten en wat een show! Een mooie afsluiter van een prachtige zaterdag. |
|
|
zondag 5 juni 2016Zondag is traditiegetrouw de bluesdag. En hoe kan je een bluesdag beter beginnen dan met een doorwinterde ambianceband? Zo een band moet je niet ver gaan zoeken, moet organisator Marc Daems gedacht hebben. En of hij gelijk had. Dé lokale bluesband Chilly Willy of liever Chilly Willy Loony Goony And The Free American Indian Hippy Blues Streetfruits, zoals de volledige naam luidt, waren de gedroomde openers. Zanger Wim ‘Huibbe’ Huybrechts is een charismatische frontman die de massa in een mum van tijd uit zijn hand laat eten. Bovendien heeft de band met Alain Counye en Andy Aerts twee bluesgitaristen van formaat in zijn gelederen. Hun repertoire halen de heren uit het rijke bluesverleden. Howlin’ Wolfs ‘My Baby Bought A Ticket’, Slim Harpo’s ‘Ti Ni Nee Ni Nu’ en ‘Shake Your Hips’ kregen ook nu weer de publiekshanden moeiteloos op elkaar. |
|
Met James ‘Super Chikan’ Johnson, kortweg Super Chikan genoemd, kondigde zich ook de eerste revelatie van de dag aan. Super Chikan bouwt niet alleen supermooie gitaren, hij weet ze ook nog virtuoos te bespelen. Openen deed hij met ‘Hideaway’ van Freddie King, volgens ons nog steeds één van de mooiste instrumentale nummers. De andere King, namelijk Albert kreeg dan weer zijn eerbetoon in het funky gebrachte ‘Crosscut Saw’. Super Chikan behoort tot de laatste levende Mississippi blueslegendes en heeft een podiumpresence om ‘U’ tegen te zeggen. Het gemak waarmee hij zijn show afwerkte hoort alleen toe aan rasartiesten. En dat is hij zonder meer. Zijn songs ademden het harde labeur van de sharecroppers in het Zuiden. Super Chikan gaf een staaltje weg hoe blues nog steeds moet klinken. Eerlijk, doorleefd en zonder franje!
Liefhebbers van het hardere en ook iets ruigere werk vonden hun gading in Robert Jon & The Wreck. En die liefhebbers waren met velen. Robert Jon & The Wreck komen uit Orange County California en noemen ‘music, miles and whiskey’ als hun levensmotto. Dat vertaalde zich in rauwe, door messcherpe gitaren en bonkende drums aangestuurde songs, afgewerkt met hemelse toetsen. ‘Good Lovin’’, ‘Fire Started’, ‘Rolling’ en ‘Gypsy Of Love’ maakten deel uit van een set waar Southern Rock, bloedhete countryblues en beenharde rock & roll probleemloos in mekaars nabijheid konden vertoeven. Dat gitaarduels niet steeds een winnaar dienen op te leveren, bewees deze band. Mekaar aanvullen op de zes snaren was de boodschap en wanneer zich dan nog een denderende drumsolo aankondigde, was het plezier compleet. Onze gedachten dwaalden soms af richting Lynyrd Skynyrd en als dat geen goed teken was, dan weten wij het ook niet meer! Fransman Nico Duportal zagen wij reeds meerdere malen aan het werk. De ene keer had zijn set meer een rhythm & blues en jumpblues touch en een andere maal was rock & roll de hoofdbrok. Een constante bij Nico Duportal & His Rhythm Dudes is het vakmanschap. Vakmanschap dat de garantie is voor optredens die nog lang blijven nazinderen. |
Nico is een uitmuntende gitarist, die bovendien over een soulvolle stem beschikt. Aangevuld met uitstekende muzikanten, weet Nico als geen ander om de jumpblues en rockende rhythm & blues te doen herleven.
‘When I’m Gone’ was andermaal een knap staaltje van hoe je laatstgenoemd genre met smaak serveert. Maar Nico zit niet stil. Binnenkort komt nieuw werk van hem op de markt en daar mocht Goezot reeds van proeven. Zo was er ‘Brand New Day’, een song die met een gospelintro op toetsen de hoop op een nieuwe vredevolle wereld inluidde. Maar ook het oudere werk zoals ‘Real Good Lovin’ Tonight’ en ‘I Can’t Afford To Lose Her’ had nog niets van zijn glans verloren. Prima set! Dé prijs voor ‘Goezots meest opvallende podiumverschijning 2016’ mag unaniem aan de Canadese Shakura S’Aida toegekend worden. Haar kleding mocht dan al opvallend zijn, haar performance was dat nog meer. Als een sluwe tijgerin bewoog Shakura over het podium, waarbij ze zowel haar uitstekende muzikanten als het publiek als een meesteres bespeelde. Ze zong, krijste en schreeuwde de ziel uit haar lijf. ‘Gonna Tell My Baby’, ‘Walk Out That Door’, ‘Queen Of Rock And Soul’, ‘Sweet Spot’ en ‘Use Me’ werden in de handen van Shakura sloophamers en drilboren waarmee ze alles aan spaanders sloeg. Een optreden van Shakura S’Aida maak je niet mee, maar beleef je en onderga je. Tussen de zondagse acts zorgde op de Riverside stage onemanband Ben Prestage voor degelijke pauzemuziek. Ondertussen zullen de medewerkers van Goezot hun handen vol hebben met het opruimen. Het feit dat ze nog maar eens kunnen terugblikken op een muzikaal schitterend en gezellig festival zal hun werk ongetwijfeld lichter maken. En of het er gezellig vertoeven was, mag je steeds gaan vragen aan de ouders van organisator Marc Daems. Ondanks hun respectabele leeftijd genoten zij van het muzikaal spektakel. Bedankt Marc! Met dank aan Marc Daems en het voltallige team - Goezot vzw |