Grant-Lee Phillips & Howe Gelb • 27 januari 2015 • Het Depot (Foyer) Leuven

Howe Gelb, de godfather van de alt. country, is al meer dan een kwarteeuw de creatieve spilfiguur van de legendarische band Giant Sand. Zijn solomuziek balanceert zowat tussen folk, americana en leuke popliedjes waarop hij zichzelf op gitaar en piano begeleidt.

De broeierige, donkere en warme stem van Howe Gelb (klonk alsof hij juist een ‘crack’-party achter de rug had) drukt de stempel op zijn eigen ongrijpbare Desert Americana. Vorig jaar kwam zijn soloplaat 'The Coincidentalist' in de platenrekken terecht, een verzameling nummers die verder doorbroeien op de americana waarmee hij pakweg meer dan 30 jaar geleden ten tonele verscheen.

Grant-Lee Phillips kennen we eigenlijk vooral nog van zijn band Grant Lee Buffalo die begin jaren negentig toch enig succes kende. Zijn laatste cd 'Walking In The Green Corn' (2012) presenteert tien nummers waarin Phillips in zijn eigen diepe verleden ploetert maar ook de plaats van zijn afkomst Muskogee niet ongemoeid laat. Het resultaat was dus ‘Walking In Green Corn’ waarin zowel politieke als persoonlijke statements zijn terug te vinden.
Enkele jaren geleden zagen we hem hier in ons landje nog aan ’t werk maar dan zonder zijn buddy Howe Gelb.

Vanavond in een volgelopen foyer van Het Depot zorgden ze eigenlijk méér voor een ‘standup comedian night’ dan voor een muzikale show. Het leek net een omgekeerde wereld vanavond waarin de muziek facultatief was. Maar we hebben gelachen (enfin, sommige onder ons toch). Toch gingen ze met hun ‘bindteksten’ net iets te ver zodat het geheel een beetje te langdradig en chaotisch begon te worden. Meer dan 10 minuten om de voornamen van enkele aanwezigen te vragen -en om tijd te rekken- die nog eens tot vervelens toe (van het publiek) blijven herhalen om er dan met een (voor sommige bezoekers althans) negatieve kwinkslag een einde aan te maken. Zelf kon ik daar niet echt om lachen maar het publiek amuseerde zich blijkbaar kostelijk zonder er echt erg in te hebben dat ze in de maling werden genomen.

En dat meneer Gelb geen besef van tijd heeft- gespeeld of niet- dat liet hij vanavond meermaals duidelijk verstaan, zoals ik dus zei, net terug van een ‘crack-party en misschien ook een beetje teveel volgelopen met Bourbon en Leuvens bier.

Howe Gelb stak van wal maar vooraleer hij zijn aan zijn eerste nummer begon was er al zeker een kwartier verstreken: gitaar inpluggen, bijstellen, dan weer unpluggen, ondertussen nog een grapje of twee, gitaar weer inpluggen… Naweeën van drank en andere pepmiddelen deden hun werk… Enfin ieder denkt er hier het zijne over maar het begon op mijn heupen te werken.

Bij Grant-Lee waren het niet echt de typisch gerokken bindteksten –alhoewel- maar gelukkig kregen we van hem toch een leuke set. Hij sprak ook met veel lof over de stad Leuven en haar geschiedenis. Leeke, je moet niet alles geloven wat ze bij Wikipedia uploaden.

Een setlist opnoemen is onbegonnen werk wanneer deze twee samen zijn, daar moet je al zeer goed voor opletten want ze improviseren er duchtig op los. Sommige nummers werden op het chaotische na geïmproviseerd maar Grant-Lee liet ons toch een mooi versie horen van The Cure’s ‘Boys Don’t Cry’. Van Gelb onthield ik ‘Paradise Here Abouts’ een nummer dat op een- laat ons maar zeggen- normale manier werd gebracht.

Flarden van de medley ‘I Can't Help Falling In Love With You'/ 'What A Beautiful World' was het laatste wat ik hoorde. Als show was het leuk om dit bij te wonen maar een muzikaal geheel, ondanks het talent dat beide heren hebben, was ver zoek. Heren, misschien in de toekomst toch eens wat meer aandacht aan jullie nummers schenken in plaats van de clown uit te hangen, want voor de muziek hebben de toeschouwers wel betaald. Als ik een avondje wil lachen zonder dat iemand gekwetst of gekrenkt word, verkies ik liever voor een avondje Geert Hoste… alhoewel deze laatste ook wel eens door het lint durft te gaan maar bij zijn shows weet je waar je voor komt en dat is zeker géén muziek.