Zaterdag 7 juni 2014. Het is een bijzonder warme dag. In en rond Antwerpen heerst een gezellige drukte, want vandaag opent de Sinksenfoor. Op een terrasje van het bekende jazzcafé Hopper schuift Marcel Vanthilt aan bij uw Keys and Chords-reporter. Vanthilt heeft een drukker schema dan u en ik dankzij Hotel M, zijn dagelijkse talkshow op één, maar televisie is slechts 1 van zijn 500 activiteiten. Muzikant, acteur, schrijver ... van alle vruchten van de entertainmentboom heeft hij reeds geproefd. Bij Starman Records is net de EP 'Marcel Vanthilt' op vinyl verschenen, waarop drie nieuwe, uitstekende nummers staan.
|
|
Julian De Backer: "Proficiat met de nieuwe EP. Het resultaat is geweldig, en dat is geen holle praat. Vooral het nummer 'Paracetamol' is vlijmscherp, dreunend en schuimbekkend! Hoe bent u aan het nummer begonnen?"
Marcel Vanthilt: "Je beseft niet wat het resultaat kan zijn wanneer je aan nieuwe muziek begint. Dan wil je gewoon iets maken. Twee pistes komen bij elkaar. Een jaar geleden ben ik opnieuw Moleskine-boekjes beginnen kopen, zodat ik kon opschrijven wat er in mijn hoofd voorbijflitste. Als je dagelijks schrijft, heb je na een drietal maanden behoorlijk wat schriftjes vol met kladteksten, catchphrases, oneliners en leuke woorden. "Paracetamol" vind ik echt een geweldig woord, omdat het niet te vaak gebruikt wordt. Ik had er nog eentje: "Stokebrand", als in "ruziestoker". Wat een prachtig woord! Niemand gebruikt dat! "Stokebrand"? "Bram Stoker"? "Dracula"? Zo komen de associaties vanzelf. Vorig jaar kwam 't Hof van Commerce spelen tijdens een van de uitzendingen van mijn talkshow. Kristof Michiels, deejay 4T4, kende ik een beetje - ook al omdat hij van Leopoldsburg is. |
We zijn die avond een beetje blijven "hangen" en ik vroeg hem wat hij ging doen, nu Flip Kowlier weer een nieuwe soloplaat ging maken. Hij vertelde me dat hij het een beetje gezien had met het deejay spelen, maar hij wilde zijn studio thuis toch optimaal benutten. Nu, ik ben grote fan van 't Hof van Commerce. Na Arbeid Adelt! vind ik het debuut van 't Hof de enige relevante plaat in het Nederlands. Die is vandaag nog altijd "how hip-hop should be" ... in het West-Vlaams! Fantastisch! Ik stelde hem voor dat we misschien samen iets moesten ondernemen, en hij was meteen gewonnen voor dat idee. Mijn zomer is erg druk, en letterlijk de dag na de laatste uitzending belde hij mij op: "En, zullen we eraan beginnen?" Ik zei: "Man, ik ben net thuis, ik heb 52 televisieshows achter de rug! Mag ik even mijn boekentas uitpakken? Ik bel u morgen terug!"
In het najaar zijn we dan schoorvoetend begonnen. Ik, met mijn boekje teksten, en hij, met zijn synthesizers. Oude synths zijn terug in, dus het regende meteen namen: "Korg MS-10! Roland XP! Deze klank! Ja, neem dat al maar op!" Kristof is een geweldige studio wizard, dus op een dag maak je "iets", waarmee hij nog een dag later aan de slag kan gaan. Ik wilde 'Paracetamol' doen klinken als de laatste plaat van Goldfrapp, die ondertussen ook al weer enige jaren oud is. De glamrock van T-Rex combineren met de 80's synthesizer sounds in een hedendaags jasje. Welk jaar zijn we nu?"
Julian: "2014."
Marcel: "Het moet moedwillig de leeftijd zijn, want ik weiger te weten in welk jaar ik leef. Ik heb vorige week een halfuur gedacht dat het "2013" was. Enfin, ik wilde dus die combinatie. Het mocht geen copy-paste zijn. Ik heb daarnet nog even naar De Afluistering, eh, gerekend? Haha, naar De Afrekening (het radioprogramma op Studio Brussel, red.) geluisterd. De nummers die daarin hoog eindigen, blijven ook nu nog uitpakken met popstructuren. Chorus-verse-chorus-bridge-instrumental-the end. Dat moet je niet doen, maar als je geen experimentele noise wilt maken, dan kom je uit bij beluisterbare poprock. Knutselen en plakken. We hebben nu al heel wat songs, maar ik wilde niet meteen een album uitbrengen. Het mocht geen haastklus zijn. Daarom is het lanceren van een EP een goed idee. Na de zomer hebben we tijd om de rest af te werken. Niemand zit op mij te wachten. Ik vind dat een fantastisch gevoel. Haha!"
Julian: "Er zitten een aantal interessante beelden in 'Paracetemol': "Geflest", "gebotteld" en dan het mantra dat zich herhaalt: "Zuster, zuster, hoort u mij?" Wie is die zuster? Is het een verwijzing naar "Ja zuster, nee zuster"?"
Marcel: "Nee, nee, het gaat echt over een verpleegster. Zeventien bladzijden tekst die zijn herleid tot de titels van de hoofdstukjes. Het zijn stukken zin, waarin ik mezelf afvraag waarom ik mezelf nog altijd verlies in alcohol. De drang naar de roes heeft iedereen. Mussen eten ook gefermenteerde kersen. Waarom doe je dat, als je weet dat het de volgende dag slecht afloopt? Wanneer het zover is, is er maar een vriend: paracetamol. Hoe werkt dergelijke pil? Ik begrijp het niet: je steekt het in je mond, de pijn zit in je teen ... en toch gaat het naar de juiste plaats!
Ik ben nu weer gestopt met drinken, want ik heb het niet in de hand. Ik kan er heel goed tegen, maar ik blijf gewoon doordrinken. Ik mag niet een glas wijn drinken, want dan volgen er 23. En daarna zeg ik: "Hmm, nog eentje! En nog eentje! Haha!" De dag erna denk je: "Oh, God! Kan iemand mij helpen, alstublieft?" Ik heb de voorbije jaren meerdere bezoeken aan het ziekenhuis gebracht, omdat mijn moeder ziek is geweest. Ik heb die vraag "Zuster, zuster, hoort u mij?" een aantal keren letterlijk gehoord."
In het najaar zijn we dan schoorvoetend begonnen. Ik, met mijn boekje teksten, en hij, met zijn synthesizers. Oude synths zijn terug in, dus het regende meteen namen: "Korg MS-10! Roland XP! Deze klank! Ja, neem dat al maar op!" Kristof is een geweldige studio wizard, dus op een dag maak je "iets", waarmee hij nog een dag later aan de slag kan gaan. Ik wilde 'Paracetamol' doen klinken als de laatste plaat van Goldfrapp, die ondertussen ook al weer enige jaren oud is. De glamrock van T-Rex combineren met de 80's synthesizer sounds in een hedendaags jasje. Welk jaar zijn we nu?"
Julian: "2014."
Marcel: "Het moet moedwillig de leeftijd zijn, want ik weiger te weten in welk jaar ik leef. Ik heb vorige week een halfuur gedacht dat het "2013" was. Enfin, ik wilde dus die combinatie. Het mocht geen copy-paste zijn. Ik heb daarnet nog even naar De Afluistering, eh, gerekend? Haha, naar De Afrekening (het radioprogramma op Studio Brussel, red.) geluisterd. De nummers die daarin hoog eindigen, blijven ook nu nog uitpakken met popstructuren. Chorus-verse-chorus-bridge-instrumental-the end. Dat moet je niet doen, maar als je geen experimentele noise wilt maken, dan kom je uit bij beluisterbare poprock. Knutselen en plakken. We hebben nu al heel wat songs, maar ik wilde niet meteen een album uitbrengen. Het mocht geen haastklus zijn. Daarom is het lanceren van een EP een goed idee. Na de zomer hebben we tijd om de rest af te werken. Niemand zit op mij te wachten. Ik vind dat een fantastisch gevoel. Haha!"
Julian: "Er zitten een aantal interessante beelden in 'Paracetemol': "Geflest", "gebotteld" en dan het mantra dat zich herhaalt: "Zuster, zuster, hoort u mij?" Wie is die zuster? Is het een verwijzing naar "Ja zuster, nee zuster"?"
Marcel: "Nee, nee, het gaat echt over een verpleegster. Zeventien bladzijden tekst die zijn herleid tot de titels van de hoofdstukjes. Het zijn stukken zin, waarin ik mezelf afvraag waarom ik mezelf nog altijd verlies in alcohol. De drang naar de roes heeft iedereen. Mussen eten ook gefermenteerde kersen. Waarom doe je dat, als je weet dat het de volgende dag slecht afloopt? Wanneer het zover is, is er maar een vriend: paracetamol. Hoe werkt dergelijke pil? Ik begrijp het niet: je steekt het in je mond, de pijn zit in je teen ... en toch gaat het naar de juiste plaats!
Ik ben nu weer gestopt met drinken, want ik heb het niet in de hand. Ik kan er heel goed tegen, maar ik blijf gewoon doordrinken. Ik mag niet een glas wijn drinken, want dan volgen er 23. En daarna zeg ik: "Hmm, nog eentje! En nog eentje! Haha!" De dag erna denk je: "Oh, God! Kan iemand mij helpen, alstublieft?" Ik heb de voorbije jaren meerdere bezoeken aan het ziekenhuis gebracht, omdat mijn moeder ziek is geweest. Ik heb die vraag "Zuster, zuster, hoort u mij?" een aantal keren letterlijk gehoord."
|
Julian: "En dan komt het Moleskine-boekje boven! Schrijft u vandaag op een andere manier nummers dan in de jaren '80?"
Marcel: "Absoluut. Veel bewuster, en in alle richtingen. Toen was het puur op goed geluk. Technisch was er heel weinig te melden. Ik ben geen muzikant; ik speel piano noch gitaar. Voor de new wave had je een groep als Deep Purple: iemand als Jon Lord was klassiek geschoold. Maar dan vinden de Japanners de synthesizer uit, en opeens krijg je Human League, Depeche Mode, Yazoo, OMD ..." Julian: "Ook grappig: Queen schreef in de liner notes van hun magnum opus 'A Night at the Opera' heel duidelijk: "no synths". Daar waren ze heel trots op." Marcel: "Juist, "no synths"! En nadien hebben ze dan 'Radio Ga Ga' gemaakt." Julian: "Als muzikant moet je jezelf schaamteloos kunnen tegenspreken." |
|
|
Marcel: "Haha! Daar heb je interviews voor. Niets zo moeilijk als over jezelf een mening hebben. Je zegt iets dat hopelijk een goede indruk maakt, en nadien herlees je het en concludeer je: "What was I thinking?"
Enfin, toen maakten wij muziek via trial and error. Plink! Plonk! Poing-poing-pinky-poing! Hey, het klinkt!"
Julian: "Waren de andere bandleden van Arbeid Adelt! wel geschoold?"
Marcel: "Jan Van Roelen had saxofoonlessen gekregen, ja. Maar toen werkten we nog vaak live on tape. Er waren geen computerprogramma's. Tegenwoordig kan je van een scheet in een fles een nummer maken. Het is nu heel mooi, maar ook verwarrend: er zijn teveel keuzes. Nu ben je er bewuster mee bezig. Door de overvloed aan keuzes, is het heden de kunst om voor minder te gaan. 'Paracetamol' zat in het begin vol, maar toen beseften we dat het meer old school moest klinken. Er zitten acht authentieke plastic rhythm boxes in. Kristof koop die graag op rommelmarkten. Dat geluid kan je nu samplen, en manipuleren. Ik heb thuis ook een Roland staan, maar die kan je alleen "aan", "uit", "sneller" en "trager" programmeren. Voor de eerste optredens met Arbeid Adelt! hadden we Drumatix en Bass Liners: kleine, grijze doosjes van Roland. Dat was al fenomenaal. "Wow, man, dat speelt gewoon vanzelf!" Ja, maar je moest ze wel elke keer manueel afzetten. Je kon vier nummers programmeren, dus na vier nummers moest ik een lange bindtekst verzinnen."
Julian: "Zou u een nummer als 'Paracetamol' hebben kunnen schrijven tijdens de hoogdagen van Arbeid Adelt!?"
Marcel: "Nee, dat was toen veel te ingewikkeld. De ene keer wél op het refrein zingen, en de andere twee keren niet ... want dat houdt het spannend? De climax uitstellen?
Natuurlijk heeft gevoelsmatig werken ook zijn charme. We hebben de oude banden teruggevonden: basistracks die we opnamen op Jans appartement. Letterlijk Tupperware-dozen omkeren en een ritme aangeven. Ook dat kan je vandaag opnieuw doen. De Tupperware-klank is goed? Dan samplen we die!
Wat is dat, man?"
(Onze aandacht wordt gegrepen door een vreemd schouwspel achter onze ruggen. Vijf fietsende vrouwen zijn als giraf verkleed, worden begeleid door een giraffenwagen, en rijden toeterend het kruispunt op.)
Marcel: "Ik zou denken dat ik te weinig geslapen heb deze week."
Julian: "Neenee, ik zie ze ook."
Marcel: "Ik zie vijf giraffen op een fiets. Ligt het aan mij, of is het echt?"
Julian: "Ze zijn er echt."
Marcel: "Het beste verhaal van Iggy Pop: "Ik nam zoveel drugs, ik zag altijd van alles. Op een avond, na een optreden, betrad Elton John na ons het podium. Ik was helemaal van de kaart, ik ging vanuit de coulissen kijken en ik zag een krokodil piano spelen. Toen heb ik beslist: I'm doing too much drugs!"
De volgende dag bleek dat Iggy inderdaad Elton John had gezien, die optrad in een krokodillenkostuum en 'Crocodile Rock' speelde! Haha!"
Julian: "Wellicht nog een van de normaalste outfits van Elton John."
Marcel: "Haha! Het was gewoon écht!"
Julian: "Jouw EP verschijnt op vinyl, waarvoor dank. Ik ben een grote vinylliefhebber."
Marcel: "Inderdaad, en ook op iTunes. De mensen van Starman Records runnen een leuk label. Ik had ook met PIAS of Warner in zee kunnen gaan, maar Starman maakt ook zijn eigen clips."
Julian: "Felix Huybrechts van Starman heeft een énorme know-how en een liefde voor muziek. Wat hij uitbrengt, is piekfijn verzorgd. 'Ferre Grignard', 'Belgian Vaults' etcetera. En de uitstekende plaat van Mauro's groep, 'Sincerely Drunks' ... euh, 'Sincerely Average' van Hitsville Drunks."
Marcel: "'The Sincerely Drunks' vind ik anders ook een heel goede groepsnaam."
Julian: "'Hitsville Average' ..."
Marcel: "Haha! Allebei goed!"
Julian: "Fantastisch goede plaat."
Marcel: "Ja, geweldig. Het album heeft veel te weinig aandacht gekregen. Mauro kan echt héél catchy tunes schrijven, en toch is het geheel volledig genegeerd. Ik snap niet wat er op de radio aan de hand is. 'Sincerely Average' verdient A-rotatie bij Studio Brussel. Gruppo di Pawlowski vind ik ook heel goed, maar dat is niet voor het grote publiek. Als ik dat thuis opzet, dan zeggen ze: "Zet dat eens af!" Mensen als Felix Huybrechts heb je nodig. Hoeveel zou je er nog zo hebben in België? Een dozijn?"
Julian: "Je moet echt de liefde voor muziek hebben, om platen te willen uitbrengen in deze onzekere tijden."
Marcel: "Ik woon nu quasi twee maanden in Roeselare (voor de talkshow Hotel M, red.), en daar vind je de winkel "Popcorn Music". Uitbater Mario is even gepassioneerd. Zijn winkel is groter dan de Delhaize. Twintigduizend vinylplaten! Mensen komen vanuit Frankrijk, Duitsland ... want hij heeft alles! Jazz, techno, 80's disco, 70's disco, Frans chanson etcetera. Bakken vol, en dat is alleen maar de winkel. Hij heeft naar verluidt nog een magazijn én een persoonlijke collectie. Ik heb er twee uur rondgelopen: heerlijk!"
Julian: "Hebt u iets gekocht?"
Marcel: "Twee Blue Note-platen, van Art Blakey en Donald Byrd. Zo mooi, en ze klinken fantastisch. Mario van "Popcorn Music" brengt zelf ook platen uit, voornamelijk West-Vlaamse punk en West-Vlaamse hiphop. Echt top!"
Enfin, toen maakten wij muziek via trial and error. Plink! Plonk! Poing-poing-pinky-poing! Hey, het klinkt!"
Julian: "Waren de andere bandleden van Arbeid Adelt! wel geschoold?"
Marcel: "Jan Van Roelen had saxofoonlessen gekregen, ja. Maar toen werkten we nog vaak live on tape. Er waren geen computerprogramma's. Tegenwoordig kan je van een scheet in een fles een nummer maken. Het is nu heel mooi, maar ook verwarrend: er zijn teveel keuzes. Nu ben je er bewuster mee bezig. Door de overvloed aan keuzes, is het heden de kunst om voor minder te gaan. 'Paracetamol' zat in het begin vol, maar toen beseften we dat het meer old school moest klinken. Er zitten acht authentieke plastic rhythm boxes in. Kristof koop die graag op rommelmarkten. Dat geluid kan je nu samplen, en manipuleren. Ik heb thuis ook een Roland staan, maar die kan je alleen "aan", "uit", "sneller" en "trager" programmeren. Voor de eerste optredens met Arbeid Adelt! hadden we Drumatix en Bass Liners: kleine, grijze doosjes van Roland. Dat was al fenomenaal. "Wow, man, dat speelt gewoon vanzelf!" Ja, maar je moest ze wel elke keer manueel afzetten. Je kon vier nummers programmeren, dus na vier nummers moest ik een lange bindtekst verzinnen."
Julian: "Zou u een nummer als 'Paracetamol' hebben kunnen schrijven tijdens de hoogdagen van Arbeid Adelt!?"
Marcel: "Nee, dat was toen veel te ingewikkeld. De ene keer wél op het refrein zingen, en de andere twee keren niet ... want dat houdt het spannend? De climax uitstellen?
Natuurlijk heeft gevoelsmatig werken ook zijn charme. We hebben de oude banden teruggevonden: basistracks die we opnamen op Jans appartement. Letterlijk Tupperware-dozen omkeren en een ritme aangeven. Ook dat kan je vandaag opnieuw doen. De Tupperware-klank is goed? Dan samplen we die!
Wat is dat, man?"
(Onze aandacht wordt gegrepen door een vreemd schouwspel achter onze ruggen. Vijf fietsende vrouwen zijn als giraf verkleed, worden begeleid door een giraffenwagen, en rijden toeterend het kruispunt op.)
Marcel: "Ik zou denken dat ik te weinig geslapen heb deze week."
Julian: "Neenee, ik zie ze ook."
Marcel: "Ik zie vijf giraffen op een fiets. Ligt het aan mij, of is het echt?"
Julian: "Ze zijn er echt."
Marcel: "Het beste verhaal van Iggy Pop: "Ik nam zoveel drugs, ik zag altijd van alles. Op een avond, na een optreden, betrad Elton John na ons het podium. Ik was helemaal van de kaart, ik ging vanuit de coulissen kijken en ik zag een krokodil piano spelen. Toen heb ik beslist: I'm doing too much drugs!"
De volgende dag bleek dat Iggy inderdaad Elton John had gezien, die optrad in een krokodillenkostuum en 'Crocodile Rock' speelde! Haha!"
Julian: "Wellicht nog een van de normaalste outfits van Elton John."
Marcel: "Haha! Het was gewoon écht!"
Julian: "Jouw EP verschijnt op vinyl, waarvoor dank. Ik ben een grote vinylliefhebber."
Marcel: "Inderdaad, en ook op iTunes. De mensen van Starman Records runnen een leuk label. Ik had ook met PIAS of Warner in zee kunnen gaan, maar Starman maakt ook zijn eigen clips."
Julian: "Felix Huybrechts van Starman heeft een énorme know-how en een liefde voor muziek. Wat hij uitbrengt, is piekfijn verzorgd. 'Ferre Grignard', 'Belgian Vaults' etcetera. En de uitstekende plaat van Mauro's groep, 'Sincerely Drunks' ... euh, 'Sincerely Average' van Hitsville Drunks."
Marcel: "'The Sincerely Drunks' vind ik anders ook een heel goede groepsnaam."
Julian: "'Hitsville Average' ..."
Marcel: "Haha! Allebei goed!"
Julian: "Fantastisch goede plaat."
Marcel: "Ja, geweldig. Het album heeft veel te weinig aandacht gekregen. Mauro kan echt héél catchy tunes schrijven, en toch is het geheel volledig genegeerd. Ik snap niet wat er op de radio aan de hand is. 'Sincerely Average' verdient A-rotatie bij Studio Brussel. Gruppo di Pawlowski vind ik ook heel goed, maar dat is niet voor het grote publiek. Als ik dat thuis opzet, dan zeggen ze: "Zet dat eens af!" Mensen als Felix Huybrechts heb je nodig. Hoeveel zou je er nog zo hebben in België? Een dozijn?"
Julian: "Je moet echt de liefde voor muziek hebben, om platen te willen uitbrengen in deze onzekere tijden."
Marcel: "Ik woon nu quasi twee maanden in Roeselare (voor de talkshow Hotel M, red.), en daar vind je de winkel "Popcorn Music". Uitbater Mario is even gepassioneerd. Zijn winkel is groter dan de Delhaize. Twintigduizend vinylplaten! Mensen komen vanuit Frankrijk, Duitsland ... want hij heeft alles! Jazz, techno, 80's disco, 70's disco, Frans chanson etcetera. Bakken vol, en dat is alleen maar de winkel. Hij heeft naar verluidt nog een magazijn én een persoonlijke collectie. Ik heb er twee uur rondgelopen: heerlijk!"
Julian: "Hebt u iets gekocht?"
Marcel: "Twee Blue Note-platen, van Art Blakey en Donald Byrd. Zo mooi, en ze klinken fantastisch. Mario van "Popcorn Music" brengt zelf ook platen uit, voornamelijk West-Vlaamse punk en West-Vlaamse hiphop. Echt top!"
Julian: "West-Vlaamse punk?"
Marcel: "Jaja, The Retired Punx heten ze. Goede naam. Mario nam me even opzij en zei: "Ik zal je eens iets straf laten zien!" Hij ging even naar boven en kwam terug met een gigantische stapel singles. Zestig exemplaren van 'Zeven anjers, zeven rozen' van Willy Sommers! Allemaal verschillende versies! Sommers heeft het lied uitgebracht in het Nederlands, Frans, Spaans en Duits. Van die vertalingen heeft hij alle persingen. Spaans? Ja, maar ook de Turkse en Italiaanse uitgave van de Spaanse opname.
Hij heeft ook de eerste persing van 'Marina' van Rocco Granata. Die is uit de handel gehaald, omdat Rocco daarop als 'Roco' geschreven staat."
Julian: "Ik zoek op beurzen ook altijd naar 'Born to Run' van Bruce Springsteen. De naam van de manager, Jon Landau, stond daarop als 'John Landau'."
Marcel: "Springsteen, dat zal ook wel een collectie zijn. Heb je daar dan alles van?"
Julian: "Nee, ik koop wat mijn budget toelaat. Ik heb wel een Griekse versie van het 'Tunnel of Love'-album."
Marcel: "Haha, de sirtaki-versie van Born in the U.S.A.? Dat zou goed zijn!"
Julian: "Neenee, gewoon "printed in Greece" op de achterkant. Slechts €1 in de Bilbo van Brugge!"
Marcel: "De Bilbo van Brugge. Bestaat die nog?"
Julian: "Helaas. Er is enkel nog een Bilbo in Leuven."
Marcel: "Die winkel van Roeselare moet je zéker bezoeken. Het lijkt wel een grootwarenhuis! En hij brengt dus ook platen uit, op tweehonderd stuks. Hij weet op voorhand dat ze verkocht zullen worden. Nu ja, de band zélf koopt alvast de meeste exemplaren."
Julian: "U hebt met Dani Klein gespeeld, met Z, met Arbeid Adelt! ... Stel dat u binnen dertig jaar terugkijkt op uw muzikale carrière. Waarover bent u zelf het meest tevreden?"
Marcel: "Pfoe, dat weet ik niet. Dat moet nog komen."
Julian: "Het beste moet nog komen?"
Marcel: "Ja, dat vind ik wel, ja. Daarom doet het me plezier dat jij 'Paracetamol' goed vindt. Want dat is nog maar het begin. Ik wil nog van alles doen. Ideeën hebben, is niet zo moeilijk. Je moet ze ook uitvoeren. Technisch heb ik altijd andere mensen nodig. Dat is oké, maar dan moet je rekening houden met andere ego's. Als je schrijft, dan moeit niemand zich. Stel je voor dat je zit te schrijven, en dat iemand over jouw schouder meekijkt en zegt: "Ik zou toch niet 'worden' gebruiken, maar ... 'trachten', misschien? Ja, zet toch maar 'trachten'! Wacht, ik zal het voor jou schrijven." ..."
Julian: "Films maken is even moeilijk. Producers kijken graag mee."
Marcel: "Na de volgende EP zou ik al een leuke compilatie kunnen maken."
Julian: "In jouw boek Ha!Merika beweer je dat je in het buitenland gaarne kerkhoven bezoekt. Doe je dat nog steeds?
Marcel: "Het is al een tijdje geleden, maar toevallig betrap je me nu. Vorige week heb ik een fiets gekregen van de stad Roeselare, en ik ga nu maandag naar het kerkhof van Roeselare. Haha! Dat is toch interessant? Zeker in Amerika. Er is helaas ook al veel verdwenen. De vergankelijkheid ten top, natuurlijk. Grote kosten om iemand in een put te leggen met een steen erop, maar hoe lang blijven ze liggen? Twintig jaar maximum?"
Julian: "Je koopt een concessie voor een bepaalde duur. Het hangt af van hoeveel geld jouw nabestaanden willen betalen."
Marcel: "Is dat zo? Tja, de stenen pracht en praal is een beetje overdreven, maar ik bezoek graag kerkhoven. New Orleans heeft ook prachtige parken. Daar ligt Louis Prima, Louis Armstrong ... wie nog? Onlangs is er toch iemand gestorven? Of nee, hij leeft nog en dat verbaasde me."
Julian: "U hebt natuurlijk de gewoonte om mensen dood te verklaren ..."
Marcel: "Ja ja! Daar moet ik erg mee oppassen! Haha!"
Julian: "In uw boek dacht u ook dat Engelbert Humperdinck dood was, maar de brave man was toen amper 62. Even kijken, wie leeft er nog, waarvan u dacht dat hij dood was. Bedoelt u Fats Domino?"
Marcel: "Ja! Ik dacht dat hij al lang dood was!"
Julian: "Hij heeft zelfs Hurricane Katrina overleefd."
Marcel: "Ja! Dat was het! Hij heeft de orkaan overleefd. Die moet toch bijna 100 zijn?"
Julian: "Hij is 86. Geboren in 1928."
Marcel: "Jaja, The Retired Punx heten ze. Goede naam. Mario nam me even opzij en zei: "Ik zal je eens iets straf laten zien!" Hij ging even naar boven en kwam terug met een gigantische stapel singles. Zestig exemplaren van 'Zeven anjers, zeven rozen' van Willy Sommers! Allemaal verschillende versies! Sommers heeft het lied uitgebracht in het Nederlands, Frans, Spaans en Duits. Van die vertalingen heeft hij alle persingen. Spaans? Ja, maar ook de Turkse en Italiaanse uitgave van de Spaanse opname.
Hij heeft ook de eerste persing van 'Marina' van Rocco Granata. Die is uit de handel gehaald, omdat Rocco daarop als 'Roco' geschreven staat."
Julian: "Ik zoek op beurzen ook altijd naar 'Born to Run' van Bruce Springsteen. De naam van de manager, Jon Landau, stond daarop als 'John Landau'."
Marcel: "Springsteen, dat zal ook wel een collectie zijn. Heb je daar dan alles van?"
Julian: "Nee, ik koop wat mijn budget toelaat. Ik heb wel een Griekse versie van het 'Tunnel of Love'-album."
Marcel: "Haha, de sirtaki-versie van Born in the U.S.A.? Dat zou goed zijn!"
Julian: "Neenee, gewoon "printed in Greece" op de achterkant. Slechts €1 in de Bilbo van Brugge!"
Marcel: "De Bilbo van Brugge. Bestaat die nog?"
Julian: "Helaas. Er is enkel nog een Bilbo in Leuven."
Marcel: "Die winkel van Roeselare moet je zéker bezoeken. Het lijkt wel een grootwarenhuis! En hij brengt dus ook platen uit, op tweehonderd stuks. Hij weet op voorhand dat ze verkocht zullen worden. Nu ja, de band zélf koopt alvast de meeste exemplaren."
Julian: "U hebt met Dani Klein gespeeld, met Z, met Arbeid Adelt! ... Stel dat u binnen dertig jaar terugkijkt op uw muzikale carrière. Waarover bent u zelf het meest tevreden?"
Marcel: "Pfoe, dat weet ik niet. Dat moet nog komen."
Julian: "Het beste moet nog komen?"
Marcel: "Ja, dat vind ik wel, ja. Daarom doet het me plezier dat jij 'Paracetamol' goed vindt. Want dat is nog maar het begin. Ik wil nog van alles doen. Ideeën hebben, is niet zo moeilijk. Je moet ze ook uitvoeren. Technisch heb ik altijd andere mensen nodig. Dat is oké, maar dan moet je rekening houden met andere ego's. Als je schrijft, dan moeit niemand zich. Stel je voor dat je zit te schrijven, en dat iemand over jouw schouder meekijkt en zegt: "Ik zou toch niet 'worden' gebruiken, maar ... 'trachten', misschien? Ja, zet toch maar 'trachten'! Wacht, ik zal het voor jou schrijven." ..."
Julian: "Films maken is even moeilijk. Producers kijken graag mee."
Marcel: "Na de volgende EP zou ik al een leuke compilatie kunnen maken."
Julian: "In jouw boek Ha!Merika beweer je dat je in het buitenland gaarne kerkhoven bezoekt. Doe je dat nog steeds?
Marcel: "Het is al een tijdje geleden, maar toevallig betrap je me nu. Vorige week heb ik een fiets gekregen van de stad Roeselare, en ik ga nu maandag naar het kerkhof van Roeselare. Haha! Dat is toch interessant? Zeker in Amerika. Er is helaas ook al veel verdwenen. De vergankelijkheid ten top, natuurlijk. Grote kosten om iemand in een put te leggen met een steen erop, maar hoe lang blijven ze liggen? Twintig jaar maximum?"
Julian: "Je koopt een concessie voor een bepaalde duur. Het hangt af van hoeveel geld jouw nabestaanden willen betalen."
Marcel: "Is dat zo? Tja, de stenen pracht en praal is een beetje overdreven, maar ik bezoek graag kerkhoven. New Orleans heeft ook prachtige parken. Daar ligt Louis Prima, Louis Armstrong ... wie nog? Onlangs is er toch iemand gestorven? Of nee, hij leeft nog en dat verbaasde me."
Julian: "U hebt natuurlijk de gewoonte om mensen dood te verklaren ..."
Marcel: "Ja ja! Daar moet ik erg mee oppassen! Haha!"
Julian: "In uw boek dacht u ook dat Engelbert Humperdinck dood was, maar de brave man was toen amper 62. Even kijken, wie leeft er nog, waarvan u dacht dat hij dood was. Bedoelt u Fats Domino?"
Marcel: "Ja! Ik dacht dat hij al lang dood was!"
Julian: "Hij heeft zelfs Hurricane Katrina overleefd."
Marcel: "Ja! Dat was het! Hij heeft de orkaan overleefd. Die moet toch bijna 100 zijn?"
Julian: "Hij is 86. Geboren in 1928."
Marcel: "Hij heeft toch de rock 'n roll uitgevonden?"
Julian: "Samen met, onder andere, Chuck Berry en Jerry Lee Lewis. Jerry Lee Lewis is zelfs nog maar 78."
Marcel: "En die leeft ook nog altijd?"
Julian: "Jerry Lee Lewis leeft ook nog altijd."
Marcel: "Wat zou die nu aan het doen zijn?"
Julian: "Mogelijk op date met een veel jongere vrouw."
Marcel: "Denk je dat?"
Julian: "Hij is toch ooit met zijn nichtje van 13 getrouwd. Enkele jaren geleden heeft hij nog een uitstekend album uitgebracht, 'Last Man Standing'. Hij is de laatste van The Million Dollar Quartet."
Marcel: "The Million Dollar Quartet! Dat zijn natuurlijk ook fenomenen."
Julian: "Ik heb Chuck Berry nog gezien in Antwerpen."
Marcel: "Haha! Enkele weken geleden, in Coffee & Vinyl (een Antwerpse platenzaak, red.)?"
Julian: "In 2007. Hij was nog steeds geweldig."
Marcel: "Hij doet al vijftig à zestig jaar dezelfde show? Dat wil ik ook nog doen. En zijn duckwalk?"
Julian: "Jaja, die ontbrak niet!"
Marcel: "Het was geen stand-in? Geen topsporter?"
Julian: "B.B. King is ook nog altijd zeer scherp."
Marcel: "Die heb ik een aantal keren op straat gezien in Los Angeles."
Julian: "In jouw boek spreek je over een videogame waarin je een rol hebt gescoord. Hoe heb je die rol te pakken gekregen? En is het spel eigenlijk een succes geworden?"
Marcel: "Ik heb het spel nooit gezien, en ik denk niet dat het volledig is afgewerkt. Ik heb eens in een aflevering van 'De Jaren Stillekes' met Steven Van Herreweghe gezeten, en die hadden enkele beelden uit het spel gevonden. Ik heb er niets meer van vernomen. Naar Amerikaanse normen was dat een kleine productie. De opnames vonden plaats in Burbank, voorbij Warner Brothers Studios. Toen ik naar de States ben gegaan, heb ik al mijn contacten van MTV aangeschreven. MTV Europa is opgericht door vijf Amerikanen, en was aanvankelijk heel kleinschalig. Wij werkten dagelijks samen en hadden een goede band. Ik ben nog steeds bevriend met de creative director, Liz Nealon. Ik had haar toen ook laten weten: "Liz, ik ben in de States. Bel mij als je iets voor me hebt, je kent mij!"
Nadien werd ik gebeld door een vriend van haar, Robb Hart, die aan een game bezig was waarin echte acteurs meespeelden in de filmpjes tussen de verschillende levels. Dat was het stenen tijdperk van de games, met CD-ROM! Ze hadden een bijrol voor mij, als rare professor die liefst een Europees accent had. Zo is het gebeurd. Goed betaald, bovendien! Ik vond het er heel leuk wonen."
Julian: "De grappigste observatie uit uw boek vond ik: "Soulwax zal helaas niet doorbreken in Amerika" ..."
Marcel: "Haha! Inderdaad, 2manydjs hebben het echt gemaakt. Ze zijn dan ook de uitzondering. Ik ben apetrots dat ze bestaan, dat iedereen in New York en Los Angeles er respect voor heeft en dat ze de Brixton Academy (zeer populaire Engelse concertlocatie, red.) uitverkopen. Wie doet het hen na, qua Belgische artiesten? Zelfs Jacques Brel niet!"
Julian: "Die stond dan weer wel in L'Olympia in Frankrijk."
Marcel: "Ik zag Soulwax toen in een clubje met tweehonderd ongeïnteresseerde luisteraars, dus ik verwachtte er niet veel van. Ik vond dat ze naar L.A. moesten komen, en niet liggen kloten in Gent. Maar het tegendeel is bewezen."
Julian: "Grappig genoeg is hun studio nog steeds in Gent. Van daaruit veroveren ze de wereld."
Marcel: "Dat mag. Dat moet kunnen."
Julian: "U bent vader van jonge kinderen, alsook van oudere kinderen. Merkt u dat in uw perceptie van entertainment? Bekijkt u andere films dan uw leeftijdsgenoten? Beluistert u andere muziek?"
Marcel: "Waarschijnlijk wel, onrechtstreeks. Buiten het gegeven "social media" zie ik geen enkel verschil. Ook op sociale media gaat het over welke liedjes ze tof vinden en welke film ze hebben gezien. En wat blijkt? Er wordt ook nog altijd televisie gekeken, ook al kan je alles op YouTube zien. Televisie gaat een moeilijke periode tegemoet. Mijn zoon is nu 12, en die generatie bekijkt tv op een tablet. Geen enkel kind van 12 denkt nu: "Oei, het is zeven uur, ik moet dringend de televisie opzetten om het nieuws te kunnen bekijken!" Dat is volledig uit de tijd. Als sociaal gebeuren kijken we nog wél samen naar het voetbal of naar het Songfestival."
Julian: "Dat doen jullie nog samen?"
Marcel: "Jazeker. Ik ben helemaal geen voetbalfan, maar mijn twee klein mannen wel. Dat leeft onder jongens: Messi, Ronaldo ..."
Julian: "Panini-stickers?"
Marcel: "Ja! Dat vind ik zelf ook leuk. "Met vier op de zetel, want we willen de Champions League-finale niet missen?" Geweldig! Ik doe mee! Jeuj, Atlético! Dat kan je niet op YouTube zien. De dag erna, ja, maar je moet dat live bekijken. Maar verder? Mijn oudste zoon is al vijf jaar zeer intensief met muziek bezig. Spelen én luisteren, maar ik dwing hem niet."
Julian: "Wat vindt hij van jouw muziek?"
Marcel: "De clip van 'Paracetamol' vond hij heel goed. Hij durfde het niet op school zeggen, waarop ik meteen repliceerde: "Je moet dat ook niet op school zeggen!" Haha!
Het is een andere manier van consumptie, maar de inhoud is dezelfde. Muziek, beelden ... zeker concerten zijn heel cool voor die gasten. Mijn zoon heeft geen plaat in huis; hij streamt alles. De vijf cd's die ik hem heb gegeven, staan helemaal onderaan in zijn kast te roesten, maar hij weet alles van muziek. Een jaar geleden wilde hij Spotify."
Julian: "Ik vind het enigszins vreemd. Ik betast gaarne mijn vinylcollectie."
Marcel: "Ja, misschien gaat mijn zoon dat ooit nog doen. Ik heb in mijn kantoortje een pick-up staan. Dat vind hij wel leuk om te zien. Dan vraagt hij me of ik nog eens een plaat wil opleggen, en dan bekijkt hij vol verwondering die grote hoezen. Ja, die letters kan je nog lezen. Ik krijg schele hoofdpijn van die kleine cd-boekjes.
Het is inderdaad gek. Geen muziek meer kopen, maar wel een fortuin geven aan een weekendje Werchter. Ticket, verplaatsing, logeren, eten ... ik vind het een rijkeluisbedoening. Het is een bijeenkomst van rijke mensen, toch? Er staan rijke mensen op het podium, en er staan rijke mensen in het publiek. Zeer ondemocratisch."
Julian: "Doet me denken aan een satirische prent in 'Het Gat van de Wereld' (een bijlage uit het HUMO-weekblad, red.) enkele jaren geleden: "Consumptieprijzen in Werchter alweer gestegen. Binnenkort is bezatten enkel nog voor de happy few." En dan zie je enkel Marc Coucke en Maurice Lippens die pintjes kunnen drinken."
Marcel: "Haha! Ik ben dol op Het Gat van de Wereld. Het zou op televisie moeten komen, maar ik krijg het concept niet verkocht."
Julian: "Weet u eigenlijk waarom Tien Voor Taal al jaren niet meer op een Belgische zender te zien is, ook al deden er tot 2009 altijd Belgen mee? What happened?"
Marcel: "Geen idee. Het was nochtans een vrij goedkoop programma, en het had goede kijkcijfers."
Julian: "Hartelijk bedankt voor uw tijd. Ik wilde een kwartier, en het is een uurtje geworden."
Marcel: "Jij bedankt! Geen probleem, het is mijn vrije dag. Dadelijk zullen mijn kinderen komen vragen of we niet naar de Sinksenfoor gaan."
Julian: "Geniet ervan, en veel succes met uw EP."
© 2014 Julian De Backer voor Keys and Chords / photo's: Marcel van Tilt toestemming
Julian: "Samen met, onder andere, Chuck Berry en Jerry Lee Lewis. Jerry Lee Lewis is zelfs nog maar 78."
Marcel: "En die leeft ook nog altijd?"
Julian: "Jerry Lee Lewis leeft ook nog altijd."
Marcel: "Wat zou die nu aan het doen zijn?"
Julian: "Mogelijk op date met een veel jongere vrouw."
Marcel: "Denk je dat?"
Julian: "Hij is toch ooit met zijn nichtje van 13 getrouwd. Enkele jaren geleden heeft hij nog een uitstekend album uitgebracht, 'Last Man Standing'. Hij is de laatste van The Million Dollar Quartet."
Marcel: "The Million Dollar Quartet! Dat zijn natuurlijk ook fenomenen."
Julian: "Ik heb Chuck Berry nog gezien in Antwerpen."
Marcel: "Haha! Enkele weken geleden, in Coffee & Vinyl (een Antwerpse platenzaak, red.)?"
Julian: "In 2007. Hij was nog steeds geweldig."
Marcel: "Hij doet al vijftig à zestig jaar dezelfde show? Dat wil ik ook nog doen. En zijn duckwalk?"
Julian: "Jaja, die ontbrak niet!"
Marcel: "Het was geen stand-in? Geen topsporter?"
Julian: "B.B. King is ook nog altijd zeer scherp."
Marcel: "Die heb ik een aantal keren op straat gezien in Los Angeles."
Julian: "In jouw boek spreek je over een videogame waarin je een rol hebt gescoord. Hoe heb je die rol te pakken gekregen? En is het spel eigenlijk een succes geworden?"
Marcel: "Ik heb het spel nooit gezien, en ik denk niet dat het volledig is afgewerkt. Ik heb eens in een aflevering van 'De Jaren Stillekes' met Steven Van Herreweghe gezeten, en die hadden enkele beelden uit het spel gevonden. Ik heb er niets meer van vernomen. Naar Amerikaanse normen was dat een kleine productie. De opnames vonden plaats in Burbank, voorbij Warner Brothers Studios. Toen ik naar de States ben gegaan, heb ik al mijn contacten van MTV aangeschreven. MTV Europa is opgericht door vijf Amerikanen, en was aanvankelijk heel kleinschalig. Wij werkten dagelijks samen en hadden een goede band. Ik ben nog steeds bevriend met de creative director, Liz Nealon. Ik had haar toen ook laten weten: "Liz, ik ben in de States. Bel mij als je iets voor me hebt, je kent mij!"
Nadien werd ik gebeld door een vriend van haar, Robb Hart, die aan een game bezig was waarin echte acteurs meespeelden in de filmpjes tussen de verschillende levels. Dat was het stenen tijdperk van de games, met CD-ROM! Ze hadden een bijrol voor mij, als rare professor die liefst een Europees accent had. Zo is het gebeurd. Goed betaald, bovendien! Ik vond het er heel leuk wonen."
Julian: "De grappigste observatie uit uw boek vond ik: "Soulwax zal helaas niet doorbreken in Amerika" ..."
Marcel: "Haha! Inderdaad, 2manydjs hebben het echt gemaakt. Ze zijn dan ook de uitzondering. Ik ben apetrots dat ze bestaan, dat iedereen in New York en Los Angeles er respect voor heeft en dat ze de Brixton Academy (zeer populaire Engelse concertlocatie, red.) uitverkopen. Wie doet het hen na, qua Belgische artiesten? Zelfs Jacques Brel niet!"
Julian: "Die stond dan weer wel in L'Olympia in Frankrijk."
Marcel: "Ik zag Soulwax toen in een clubje met tweehonderd ongeïnteresseerde luisteraars, dus ik verwachtte er niet veel van. Ik vond dat ze naar L.A. moesten komen, en niet liggen kloten in Gent. Maar het tegendeel is bewezen."
Julian: "Grappig genoeg is hun studio nog steeds in Gent. Van daaruit veroveren ze de wereld."
Marcel: "Dat mag. Dat moet kunnen."
Julian: "U bent vader van jonge kinderen, alsook van oudere kinderen. Merkt u dat in uw perceptie van entertainment? Bekijkt u andere films dan uw leeftijdsgenoten? Beluistert u andere muziek?"
Marcel: "Waarschijnlijk wel, onrechtstreeks. Buiten het gegeven "social media" zie ik geen enkel verschil. Ook op sociale media gaat het over welke liedjes ze tof vinden en welke film ze hebben gezien. En wat blijkt? Er wordt ook nog altijd televisie gekeken, ook al kan je alles op YouTube zien. Televisie gaat een moeilijke periode tegemoet. Mijn zoon is nu 12, en die generatie bekijkt tv op een tablet. Geen enkel kind van 12 denkt nu: "Oei, het is zeven uur, ik moet dringend de televisie opzetten om het nieuws te kunnen bekijken!" Dat is volledig uit de tijd. Als sociaal gebeuren kijken we nog wél samen naar het voetbal of naar het Songfestival."
Julian: "Dat doen jullie nog samen?"
Marcel: "Jazeker. Ik ben helemaal geen voetbalfan, maar mijn twee klein mannen wel. Dat leeft onder jongens: Messi, Ronaldo ..."
Julian: "Panini-stickers?"
Marcel: "Ja! Dat vind ik zelf ook leuk. "Met vier op de zetel, want we willen de Champions League-finale niet missen?" Geweldig! Ik doe mee! Jeuj, Atlético! Dat kan je niet op YouTube zien. De dag erna, ja, maar je moet dat live bekijken. Maar verder? Mijn oudste zoon is al vijf jaar zeer intensief met muziek bezig. Spelen én luisteren, maar ik dwing hem niet."
Julian: "Wat vindt hij van jouw muziek?"
Marcel: "De clip van 'Paracetamol' vond hij heel goed. Hij durfde het niet op school zeggen, waarop ik meteen repliceerde: "Je moet dat ook niet op school zeggen!" Haha!
Het is een andere manier van consumptie, maar de inhoud is dezelfde. Muziek, beelden ... zeker concerten zijn heel cool voor die gasten. Mijn zoon heeft geen plaat in huis; hij streamt alles. De vijf cd's die ik hem heb gegeven, staan helemaal onderaan in zijn kast te roesten, maar hij weet alles van muziek. Een jaar geleden wilde hij Spotify."
Julian: "Ik vind het enigszins vreemd. Ik betast gaarne mijn vinylcollectie."
Marcel: "Ja, misschien gaat mijn zoon dat ooit nog doen. Ik heb in mijn kantoortje een pick-up staan. Dat vind hij wel leuk om te zien. Dan vraagt hij me of ik nog eens een plaat wil opleggen, en dan bekijkt hij vol verwondering die grote hoezen. Ja, die letters kan je nog lezen. Ik krijg schele hoofdpijn van die kleine cd-boekjes.
Het is inderdaad gek. Geen muziek meer kopen, maar wel een fortuin geven aan een weekendje Werchter. Ticket, verplaatsing, logeren, eten ... ik vind het een rijkeluisbedoening. Het is een bijeenkomst van rijke mensen, toch? Er staan rijke mensen op het podium, en er staan rijke mensen in het publiek. Zeer ondemocratisch."
Julian: "Doet me denken aan een satirische prent in 'Het Gat van de Wereld' (een bijlage uit het HUMO-weekblad, red.) enkele jaren geleden: "Consumptieprijzen in Werchter alweer gestegen. Binnenkort is bezatten enkel nog voor de happy few." En dan zie je enkel Marc Coucke en Maurice Lippens die pintjes kunnen drinken."
Marcel: "Haha! Ik ben dol op Het Gat van de Wereld. Het zou op televisie moeten komen, maar ik krijg het concept niet verkocht."
Julian: "Weet u eigenlijk waarom Tien Voor Taal al jaren niet meer op een Belgische zender te zien is, ook al deden er tot 2009 altijd Belgen mee? What happened?"
Marcel: "Geen idee. Het was nochtans een vrij goedkoop programma, en het had goede kijkcijfers."
Julian: "Hartelijk bedankt voor uw tijd. Ik wilde een kwartier, en het is een uurtje geworden."
Marcel: "Jij bedankt! Geen probleem, het is mijn vrije dag. Dadelijk zullen mijn kinderen komen vragen of we niet naar de Sinksenfoor gaan."
Julian: "Geniet ervan, en veel succes met uw EP."
© 2014 Julian De Backer voor Keys and Chords / photo's: Marcel van Tilt toestemming