interview met...
replaced music
“Sommige dingen zijn zo belangrijk, dat je ze moet herhalen. Zonder in herhaling te vallen.”
Enkele weken geleden ontving de Keys and Chords-redactie de cd ‘Wildcard’ van Replaced Music. ‘Altijd welkom voor een interview’ liet frontman en drijvende kracht Michel Pelckmans ons weten. En zo geschiedde, toen hij ons op zijn kantoor in Antwerpen uitnodigde. Maar wie of wat is Replaced Music eigenlijk?
Michel Pelckmans: “Het is allemaal begonnen in oktober 1995. Bijna eenentwintig jaar geleden. Toen kocht ik de cd ‘Everyday I wear a Greasy Black Feather on my Hat’ van Moondog Jr. Die plaat heeft mijn leven veranderd. Ik voelde me nét niet te oud om die roeping in volle glorie te ontvangen. Sindsdien timmer ik aan de weg. Eerst heette mijn groep ‘Carman’, daarna ‘The Answer’ – met in het achterhoofd ‘In A Bar, Under The Sea’ van dEUS uit 1996. Het album van Moondog Jr. en het album van dEUS zijn de twee grootste invloeden uit mijn leven. Ik heb niets met de muziekgeschiedenis. Ik ken die zelfs niet. Ik ben geen specialist. Maar die twee platen zijn mijn ware en echte invloeden. Ik was toen 25.”
Julian De Backer: “Dat lijkt me zeker niet te oud om te beginnen met muziek.”
Michel: “Dat vond ik ook! Ik was daarvoor vertegenwoordiger in verfborstels en verfrollen. Dat klinkt misschien heel banaal, maar ik werkte voor een Franse multinational die marktleider was. Ik was daar de beste verkoper van Europa. Ik heb daar geleerd om ook de zakelijke kant van een verhaal de baas te zijn. Na 21 jaar blijkt dat ik toen niet gek was. Zolang heeft het geduurd om me te settelen. Elk parcours is anders. Nu trek ik alle registers open, op het gebied van sales, business en het artistieke. Ik kom uit een ondernemersfamilie – zowel van vaderskant als van moederskant. Het ondernemen zit in mijn bloed. Ik heb destijds fantastische resultaten gehaald voor de multinational. Na mijn roeping ben ik teksten beginnen schrijven, heb ik audities gehouden, bands samengesteld, tot op de dag van vandaag.”
Julian: “Het is niet evident om dan vervolgens ook een goede plaat te maken. Er zijn veel mensen met een roeping, maar te weinig mensen met voldoende zelfkennis.”
Michel: “Ja, inderdaad, zoals bij ‘Idool’. Ik heb daar nooit naar gekeken.”
Julian: “Er staan negen nummers op uw plaat. Stevige nummers, maar ook breekbare, intieme tracks. ‘Death of a Salesman’, bijvoorbeeld. Was je ook fan van het boek of de film?”
Michel: “De titel was me bijgebleven, omdat hij perfect samenvat wat ik heb gedaan met mijn leven. Een draai van 180°. Dus, ja, figuurlijk, the death of a salesman.”
Julian: “Maar u bent vandaag nog steeds ondernemer?”
Michel: “Ik ben artiest-entrepreneur. Ik cijfer het ondernemen niet weg. Ik heb mijn eigen label, ‘The Answer Belgium’. Op 16 mei 2016 is hier een salesteam van vier personen gestart. Niet iedereen heeft een roeping. I got picked, and I picked myself (lacht). Bij mijn plaat zit een gratis dvd waarmee ik mensen een inzicht wil verschaffen. Ik wil hen tonen hoe een productie tot stand komt in de studio. Graag!”
Julian: “Het is een mooi eindproduct geworden, een cd plus dvd in een digipak.”
Michel: “Ik werk samen met een heel betrouwbaar persoon die de persingen doet voor mij. Wij werken samen sinds 2008. Het is groepswerk. Het ganse plaatje moet kloppen. Muzikanten, teksten, producer, lay-out, alles telt.”
Julian: “U schrijft alles zelf?”
Michel: “Ik heb de meeste nummers geschreven met mijn vocal coach Kevin Van Staeyen, die mij destijds is toegewezen door David Davidse. Een zeer getalenteerde man, de zevende beste violist van België.”
Julian: “De zevende beste? Dat is heel specifiek. Er zijn er dus zes betere?”
Michel: “Haha, ja. Dat is dus mijn vocal coach sinds 2013. Enfin, op de nieuwe persing van de cd staan twee bonusnummers: ‘This Train’ en ‘Wrong’. ‘This Train’ geeft me momenteel de meest positieve feedback ooit. Ik neem alles op in Bonafide Studios in Londen. Mijn vocal coach was erbij, in maart 2015, toen ik het nummer opnam. Ik vroeg hem toen of hij het plaatje mee wilde producen. Hij heeft affirmatief geantwoord, met ‘This Train’ als resultaat. Groepswerk. Je kan het nummer beluisteren op mijn website, en op SoundCloud. En dus ook op de nieuwe versie van de cd. Het nieuwe salesteam moet uiteraard een voorraad cd’s hebben. Ik heb een variatie van stijlen, en ‘This Train’ is totaal anders.”
Julian: “In herhaling vallen is niet de bedoeling?”
Michel: “Ik heb geleerd dat je soms zaken moet herhalen. Om je boodschap goed over te brengen, kan je jezelf niet constant uitvinden. Sommige dingen zijn zo belangrijk, dat je ze moet herhalen. Zonder in herhaling te vallen.”
Julian: “Mooie contradictie. Vermits u alles zelf doet, hebt u wellicht nood aan een klankbord. Familie? Vrienden?”
Michel: “Op een bepaald moment in het leven krijgt iedereen te maken met gezondheidsproblemen. Bij mij manifesteerde zich dat op vrij vroege leeftijd. Het is niet gemakkelijk om daarover te praten. Het is een heikel en gevoelig punt. Enfin, ik heb een sterk team achter mij. Dat is mijn klankbord. Ik heb twee promotors die voor mij werken. Het volgende optreden dat ik ga geven wordt groots. Go big or go home. In het huidig muzieklandschap moet je op eigen krachten doorbreken. Ik weet nu al dat ik dat optreden me positieve feedback van bookers, agents, labels en managers zal opleveren. Ik weet zeker dat het positieve gevolgen zal hebben. Mogelijk onrechtstreeks.”
Julian: “Gaat u dan volledig alleen optreden? Of met gasten?”
Michel: “Ik zou heel graag Tom Barman uitnodigen. Tijdens mijn drie laatste concerten speelde ik ‘Cold Sun of Circumstance’ van dEUS. Ik zou het bijzonder graag samen met Tom Barman brengen. One of my champagne moments. Ik heb een goede vriend die hem goed kent. In maart 2015 heb ik hem de eerste keer ontmoet, en toen heb ik de kans gehad om te zeggen wat voor een grote fan ik ben. Hij was daar heel dankbaar voor. Nadien kwam ik hem tegen in de toiletten van mijn stamcafé, ‘den Apropos’ in de Schermersstraat in Antwerpen. Ik had de ongelofelijk lovende recensie van Rif Raf bij, die hij gelezen heeft. En dan heb ik hem onlangs in de Roma gezien. Ik had een bos bloemen voor hem bij, samengesteld door zijn persoonlijke bloemist. Perfect zijn smaak, met een tekstje erbij om hem te bedanken voor zijn fantastische songs en the more than great performances. Hij gaf me een kus. Ik voelde me die avond heel goed.”
Julian: “Hopelijk kan je hem voor het concert strikken.”
Michel: “Nu, Tom Barman zal meer overtuigd zijn als ik 4000 cd’s heb verkocht. Daarom heb ik dat salesteam nodig. Hij zal eerder meegaan in een geloofwaardig verhaal.”
Michel Pelckmans: “Het is allemaal begonnen in oktober 1995. Bijna eenentwintig jaar geleden. Toen kocht ik de cd ‘Everyday I wear a Greasy Black Feather on my Hat’ van Moondog Jr. Die plaat heeft mijn leven veranderd. Ik voelde me nét niet te oud om die roeping in volle glorie te ontvangen. Sindsdien timmer ik aan de weg. Eerst heette mijn groep ‘Carman’, daarna ‘The Answer’ – met in het achterhoofd ‘In A Bar, Under The Sea’ van dEUS uit 1996. Het album van Moondog Jr. en het album van dEUS zijn de twee grootste invloeden uit mijn leven. Ik heb niets met de muziekgeschiedenis. Ik ken die zelfs niet. Ik ben geen specialist. Maar die twee platen zijn mijn ware en echte invloeden. Ik was toen 25.”
Julian De Backer: “Dat lijkt me zeker niet te oud om te beginnen met muziek.”
Michel: “Dat vond ik ook! Ik was daarvoor vertegenwoordiger in verfborstels en verfrollen. Dat klinkt misschien heel banaal, maar ik werkte voor een Franse multinational die marktleider was. Ik was daar de beste verkoper van Europa. Ik heb daar geleerd om ook de zakelijke kant van een verhaal de baas te zijn. Na 21 jaar blijkt dat ik toen niet gek was. Zolang heeft het geduurd om me te settelen. Elk parcours is anders. Nu trek ik alle registers open, op het gebied van sales, business en het artistieke. Ik kom uit een ondernemersfamilie – zowel van vaderskant als van moederskant. Het ondernemen zit in mijn bloed. Ik heb destijds fantastische resultaten gehaald voor de multinational. Na mijn roeping ben ik teksten beginnen schrijven, heb ik audities gehouden, bands samengesteld, tot op de dag van vandaag.”
Julian: “Het is niet evident om dan vervolgens ook een goede plaat te maken. Er zijn veel mensen met een roeping, maar te weinig mensen met voldoende zelfkennis.”
Michel: “Ja, inderdaad, zoals bij ‘Idool’. Ik heb daar nooit naar gekeken.”
Julian: “Er staan negen nummers op uw plaat. Stevige nummers, maar ook breekbare, intieme tracks. ‘Death of a Salesman’, bijvoorbeeld. Was je ook fan van het boek of de film?”
Michel: “De titel was me bijgebleven, omdat hij perfect samenvat wat ik heb gedaan met mijn leven. Een draai van 180°. Dus, ja, figuurlijk, the death of a salesman.”
Julian: “Maar u bent vandaag nog steeds ondernemer?”
Michel: “Ik ben artiest-entrepreneur. Ik cijfer het ondernemen niet weg. Ik heb mijn eigen label, ‘The Answer Belgium’. Op 16 mei 2016 is hier een salesteam van vier personen gestart. Niet iedereen heeft een roeping. I got picked, and I picked myself (lacht). Bij mijn plaat zit een gratis dvd waarmee ik mensen een inzicht wil verschaffen. Ik wil hen tonen hoe een productie tot stand komt in de studio. Graag!”
Julian: “Het is een mooi eindproduct geworden, een cd plus dvd in een digipak.”
Michel: “Ik werk samen met een heel betrouwbaar persoon die de persingen doet voor mij. Wij werken samen sinds 2008. Het is groepswerk. Het ganse plaatje moet kloppen. Muzikanten, teksten, producer, lay-out, alles telt.”
Julian: “U schrijft alles zelf?”
Michel: “Ik heb de meeste nummers geschreven met mijn vocal coach Kevin Van Staeyen, die mij destijds is toegewezen door David Davidse. Een zeer getalenteerde man, de zevende beste violist van België.”
Julian: “De zevende beste? Dat is heel specifiek. Er zijn er dus zes betere?”
Michel: “Haha, ja. Dat is dus mijn vocal coach sinds 2013. Enfin, op de nieuwe persing van de cd staan twee bonusnummers: ‘This Train’ en ‘Wrong’. ‘This Train’ geeft me momenteel de meest positieve feedback ooit. Ik neem alles op in Bonafide Studios in Londen. Mijn vocal coach was erbij, in maart 2015, toen ik het nummer opnam. Ik vroeg hem toen of hij het plaatje mee wilde producen. Hij heeft affirmatief geantwoord, met ‘This Train’ als resultaat. Groepswerk. Je kan het nummer beluisteren op mijn website, en op SoundCloud. En dus ook op de nieuwe versie van de cd. Het nieuwe salesteam moet uiteraard een voorraad cd’s hebben. Ik heb een variatie van stijlen, en ‘This Train’ is totaal anders.”
Julian: “In herhaling vallen is niet de bedoeling?”
Michel: “Ik heb geleerd dat je soms zaken moet herhalen. Om je boodschap goed over te brengen, kan je jezelf niet constant uitvinden. Sommige dingen zijn zo belangrijk, dat je ze moet herhalen. Zonder in herhaling te vallen.”
Julian: “Mooie contradictie. Vermits u alles zelf doet, hebt u wellicht nood aan een klankbord. Familie? Vrienden?”
Michel: “Op een bepaald moment in het leven krijgt iedereen te maken met gezondheidsproblemen. Bij mij manifesteerde zich dat op vrij vroege leeftijd. Het is niet gemakkelijk om daarover te praten. Het is een heikel en gevoelig punt. Enfin, ik heb een sterk team achter mij. Dat is mijn klankbord. Ik heb twee promotors die voor mij werken. Het volgende optreden dat ik ga geven wordt groots. Go big or go home. In het huidig muzieklandschap moet je op eigen krachten doorbreken. Ik weet nu al dat ik dat optreden me positieve feedback van bookers, agents, labels en managers zal opleveren. Ik weet zeker dat het positieve gevolgen zal hebben. Mogelijk onrechtstreeks.”
Julian: “Gaat u dan volledig alleen optreden? Of met gasten?”
Michel: “Ik zou heel graag Tom Barman uitnodigen. Tijdens mijn drie laatste concerten speelde ik ‘Cold Sun of Circumstance’ van dEUS. Ik zou het bijzonder graag samen met Tom Barman brengen. One of my champagne moments. Ik heb een goede vriend die hem goed kent. In maart 2015 heb ik hem de eerste keer ontmoet, en toen heb ik de kans gehad om te zeggen wat voor een grote fan ik ben. Hij was daar heel dankbaar voor. Nadien kwam ik hem tegen in de toiletten van mijn stamcafé, ‘den Apropos’ in de Schermersstraat in Antwerpen. Ik had de ongelofelijk lovende recensie van Rif Raf bij, die hij gelezen heeft. En dan heb ik hem onlangs in de Roma gezien. Ik had een bos bloemen voor hem bij, samengesteld door zijn persoonlijke bloemist. Perfect zijn smaak, met een tekstje erbij om hem te bedanken voor zijn fantastische songs en the more than great performances. Hij gaf me een kus. Ik voelde me die avond heel goed.”
Julian: “Hopelijk kan je hem voor het concert strikken.”
Michel: “Nu, Tom Barman zal meer overtuigd zijn als ik 4000 cd’s heb verkocht. Daarom heb ik dat salesteam nodig. Hij zal eerder meegaan in een geloofwaardig verhaal.”
Julian: “Die man krijgt ongetwijfeld elke dag tientallen aanvragen voor samenwerkingen.”
Michel: “Hij zegt zelden ‘ja’. Ik weet dat hij ooit op de Groenplaats met Selah Sue heeft gespeeld voor ‘Music For Life’. Toen brachten ze ‘The Ship’ van Luc van Acker. Bij mijn weten is dat de enige samenwerking die Barman heeft gedaan. Ah, en ook met Thé Lau.”
Julian: “Op Werchter speelde hij ooit met De Jeugd van Tegenwoordig. Maar dat leek me eerder een vriendendienst.”
Michel: “Klopt. Maar die momenten zijn heel schaars. Hij is heel selectief.”
Julian: “Hij is een drukbezet man. Er is niet alleen dEUS, maar ook Magnus, Taxi Wars, etc. Ik hoop voor u dat het lukt. Vanwaar de groepsnaam ‘Replaced Music’?”
Michel: “Er was al een Noord-Ierse groep die ‘The Answer’ heette. In 2006 hebben ze het voorprogramma van AC/DC gedaan in Noord-Amerika. Heel stevige muziek. Ik heb hen gecontacteerd, en zij bleken nét iets vroeger te zijn. Er is een rechtszaak van gekomen, waar ik financieel niet slechter van ben geworden. Ik heb dan letterlijk mijn naam veranderd, dus ‘replaced’. Vandaar de nieuwe groepsnaam.”
Julian: “‘Death of a Salesman’ deed me – tekstueel, niet muzikaal – denken aan ‘Sympathy fort he Devil’ van The Rolling Stones. Ben je fan?”
Michel: “Ik vind drie liedjes goed van The Stones. ‘Miss You’, ‘Under My Thumb’ en ‘Gimmie Shelter’.”
Julian: “Ah. Dus ‘Sympathy for the Devil’ vind je zelfs geen goed nummer?”
Michel: “In het vierde middelbaar was er een leraar Nederlands of Engels en die kwam af met de tekst van het nummer ‘Sympathy for the Devil’. Toen vond ik dat wel goed, maar … pff. Die ‘Paint It, Black’ vind ik ook niet goed. Dat spelen ze altijd in mijn stamcafé. Ik vind dat zo saai.”
Julian: “Jouw frase ‘Get me that contract with the devil’ deed me aan het nummer denken.”
Michel: “Ah, zo, op die manier. Je hebt gelijk. Het is een moeilijke oefening om de gulden middenweg tussen commercie en integriteit te bewandelen. Ik heb een moeder die, tja, het ligt gevoelig. Zij is de laatste in de rij die erkenning zal geven. Mijn broer is ook karig met complimenten.”
Julian: “Jouw familie is niet overtuigd van jouw muzikale plannen?”
Michel: “Nee, helaas. Het is een strijd. Ik wil mijn broer niet afbreken, maar er is zoveel tijd, energie en goodwill nodig om hen te overtuigen. Ze vatten het niet. Ze snappen het artistieke vak niet.”
Julian: “Artiesten die een troebele relatie met een ouder hadden, geraken heel ver. Michael Jackson, Bruce Springsteen, etc. Door emotionele miserie krijg je soms die drive om het veel beter te doen.”
Michel: “Zijn de ouders er zich bewust van dat ze volharden in die boosheid?”
Julian: “Ze willen natuurlijk het beste voor hun kind, maar ze weten niet altijd wat het beste is.”
Michel: “Ze willen concreet succes.”
Julian: “Het is een strijd.”
Michel: “Mijn familie snapt het niet.”
Julian: “Vermoedelijk omdat uw familie bestaat uit vertegenwoordigers. Stel dat ze allemaal muzikanten waren geweest, dan hadden ze wellicht hun wenkbrauwen gefronst toen u zei dat u vertegenwoordiger of verkoper wilde worden.”
Michel: “Mijn broer zegt tot op de dag van vandaag dat ik ermee moet stoppen. Het is zo moeilijk. We zitten in totaal verschillende werelden. Hij heeft een diploma, hij is actief in het bankwezen. Vroeger waren we close, heel close. Maar we zijn elk onze eigen weg gegaan. We spreken verschillende talen. De compromis of het evenwicht is ver weg. Tien procent, maximum.
Soit, ik heb heel veel vertrouwen in mijn nieuwe salesteam. Ik kijk uit naar de nieuwe start. Die mensen weten wat ze doen. Het kan niet mislopen.”
Julian: “Determination is key.”
Michel: “Persistance. Commitment. Consistency. En niet alleen met het zakelijke of het artistieke, maar ook wat betreft vrije tijd. Ken je ‘College Tour’ op de NOS? Daar laat men steevast een bekend persoon aan het woord. Vijfentwintig weken geleden was dat Rod Stewart. Een vrouw uit het publiek vroeg hem naar zijn goed advies naar de mensen toe. Rod Stewart zei: ‘Enjoy your weekends’. Dat heb ik sindsdien ter harte genomen. Ik ben nu al 25 weken naar hetzelfde café aan het gaan, ‘den Apropos’. Dat valt zo goed mee. De pintjes zijn er heel fris, lekker en goedkoop. De muziek is er fantastisch. De vrouwtjes zijn er gewillig. Ik geef mezelf een dikke 8 op 10 qua kusscore. Haha!”
Julian: “Bedankt voor uw tijd.”
Michel: “Hij zegt zelden ‘ja’. Ik weet dat hij ooit op de Groenplaats met Selah Sue heeft gespeeld voor ‘Music For Life’. Toen brachten ze ‘The Ship’ van Luc van Acker. Bij mijn weten is dat de enige samenwerking die Barman heeft gedaan. Ah, en ook met Thé Lau.”
Julian: “Op Werchter speelde hij ooit met De Jeugd van Tegenwoordig. Maar dat leek me eerder een vriendendienst.”
Michel: “Klopt. Maar die momenten zijn heel schaars. Hij is heel selectief.”
Julian: “Hij is een drukbezet man. Er is niet alleen dEUS, maar ook Magnus, Taxi Wars, etc. Ik hoop voor u dat het lukt. Vanwaar de groepsnaam ‘Replaced Music’?”
Michel: “Er was al een Noord-Ierse groep die ‘The Answer’ heette. In 2006 hebben ze het voorprogramma van AC/DC gedaan in Noord-Amerika. Heel stevige muziek. Ik heb hen gecontacteerd, en zij bleken nét iets vroeger te zijn. Er is een rechtszaak van gekomen, waar ik financieel niet slechter van ben geworden. Ik heb dan letterlijk mijn naam veranderd, dus ‘replaced’. Vandaar de nieuwe groepsnaam.”
Julian: “‘Death of a Salesman’ deed me – tekstueel, niet muzikaal – denken aan ‘Sympathy fort he Devil’ van The Rolling Stones. Ben je fan?”
Michel: “Ik vind drie liedjes goed van The Stones. ‘Miss You’, ‘Under My Thumb’ en ‘Gimmie Shelter’.”
Julian: “Ah. Dus ‘Sympathy for the Devil’ vind je zelfs geen goed nummer?”
Michel: “In het vierde middelbaar was er een leraar Nederlands of Engels en die kwam af met de tekst van het nummer ‘Sympathy for the Devil’. Toen vond ik dat wel goed, maar … pff. Die ‘Paint It, Black’ vind ik ook niet goed. Dat spelen ze altijd in mijn stamcafé. Ik vind dat zo saai.”
Julian: “Jouw frase ‘Get me that contract with the devil’ deed me aan het nummer denken.”
Michel: “Ah, zo, op die manier. Je hebt gelijk. Het is een moeilijke oefening om de gulden middenweg tussen commercie en integriteit te bewandelen. Ik heb een moeder die, tja, het ligt gevoelig. Zij is de laatste in de rij die erkenning zal geven. Mijn broer is ook karig met complimenten.”
Julian: “Jouw familie is niet overtuigd van jouw muzikale plannen?”
Michel: “Nee, helaas. Het is een strijd. Ik wil mijn broer niet afbreken, maar er is zoveel tijd, energie en goodwill nodig om hen te overtuigen. Ze vatten het niet. Ze snappen het artistieke vak niet.”
Julian: “Artiesten die een troebele relatie met een ouder hadden, geraken heel ver. Michael Jackson, Bruce Springsteen, etc. Door emotionele miserie krijg je soms die drive om het veel beter te doen.”
Michel: “Zijn de ouders er zich bewust van dat ze volharden in die boosheid?”
Julian: “Ze willen natuurlijk het beste voor hun kind, maar ze weten niet altijd wat het beste is.”
Michel: “Ze willen concreet succes.”
Julian: “Het is een strijd.”
Michel: “Mijn familie snapt het niet.”
Julian: “Vermoedelijk omdat uw familie bestaat uit vertegenwoordigers. Stel dat ze allemaal muzikanten waren geweest, dan hadden ze wellicht hun wenkbrauwen gefronst toen u zei dat u vertegenwoordiger of verkoper wilde worden.”
Michel: “Mijn broer zegt tot op de dag van vandaag dat ik ermee moet stoppen. Het is zo moeilijk. We zitten in totaal verschillende werelden. Hij heeft een diploma, hij is actief in het bankwezen. Vroeger waren we close, heel close. Maar we zijn elk onze eigen weg gegaan. We spreken verschillende talen. De compromis of het evenwicht is ver weg. Tien procent, maximum.
Soit, ik heb heel veel vertrouwen in mijn nieuwe salesteam. Ik kijk uit naar de nieuwe start. Die mensen weten wat ze doen. Het kan niet mislopen.”
Julian: “Determination is key.”
Michel: “Persistance. Commitment. Consistency. En niet alleen met het zakelijke of het artistieke, maar ook wat betreft vrije tijd. Ken je ‘College Tour’ op de NOS? Daar laat men steevast een bekend persoon aan het woord. Vijfentwintig weken geleden was dat Rod Stewart. Een vrouw uit het publiek vroeg hem naar zijn goed advies naar de mensen toe. Rod Stewart zei: ‘Enjoy your weekends’. Dat heb ik sindsdien ter harte genomen. Ik ben nu al 25 weken naar hetzelfde café aan het gaan, ‘den Apropos’. Dat valt zo goed mee. De pintjes zijn er heel fris, lekker en goedkoop. De muziek is er fantastisch. De vrouwtjes zijn er gewillig. Ik geef mezelf een dikke 8 op 10 qua kusscore. Haha!”
Julian: “Bedankt voor uw tijd.”
Julian De Backer