EEN INTERVIEW MET...
“Vriendschap is een universeel bindmiddel. |
|
Bent Van Looy is een van die gepassioneerde artiesten die muziek ademt. Sinds 2000 doet hij menig muziekminnend hart sneller kloppen, als spilfiguur van Das Pop, als huurlingdrummer en als solo-artiest. ‘You’ van Das Pop is een vaderlandse evergreen die zonder schaamte naast ‘There Will Be No Next Time’, ‘Vinegar & Salt’ en ‘Love Games’ mag staan. De heer Van Looy staat ook garant voor goede smaak. Hij staat erop de schavuiten van de journalistiek te spreken in Hotel Métropole aan De Brouckère te Brussel, een bastion van verfijning. Het doet denken aan Morrissey, die ook graag in The Dorchester afspreekt, omdat zijn grote held Noel Coward daar gaarne vertoefde. Bent Van Looy begroet me hartelijk in de majestueuze suite voor een halfuurtje keuvelen. De keurige heer in maatpak versus de journalist in lompen. Leest u mee?
|
|
Julian De Backer: “Wat een leuke titel, ‘Pyjama Days’. Ik associeer dat meteen met carefree days waarop je niets hoeft te doen …”
Bent Van Looy: “‘Pyjama Days’ zijn enkel goed als je ze niet plant. Anders zijn ze niet echt. Je moet des avonds ineens bedenken: ‘Goh, ik heb mijn pyjama nog aan, en eigenlijk is de wereld buitengewoon blijven doordraaien, maar hier gelden andere regels en ik ben eigenlijk misschien een beetje op reis geweest in mijn eigen kamer’.” Julian: “Voel jij je ook schuldig na zo’n pyjama day?” Bent: “Jazeker, maar na een écht goede pyjama day voel je je niet schuldig. Ik ben er inderdaad niet zo goed in. Soms is het nodig.” Julian: “Zoals ‘The Lazy Song’ van Bruno Mars.” Bent: “Juist. Ik probeer het soms.” Julian: “Het zijn jouw kinderen, dus je kan en mag niet kiezen, maar ik vind ‘My Little Star’ het mooiste nummer van de plaat. Klein, kwetsbaar, intiem, spaarzaam.” |
|
Bent: “Ja. Het is bijna een wiegenliedje. Een lullaby. En zo is het ook ontstaan. Het is niet voor iemand specifiek geschreven, maar het moest klein en breekbaar blijven.”
Julian: “Ben jij iemand die van nummers meerdere versies opneemt?”
Bent: “Nauwelijks, maar van ‘My Little Star’ bestaan inderdaad verschillende edits. Het stond zelfs al op de vorige plaat, maar dat vond ik niet zo’n goede opname. Het nummer zelf vind ik wel heel goed, en ik speel het ook steevast live. Ik wilde het nog een kans geven. Dit is het enige nummer dat in een ander jasje is gestoken. De overige tracks zijn héél snel opgenomen.”
Julian: “Instinctief is de eerste take vaak de beste.”
Bent: “Dat is vaak zo, maar in dit geval niet. De eerste ‘My Little Star’ was teveel aangekleed. Dat werkte niet. De essentie ging verloren.”
Julian: “Geen idee of je vertrouwd bent met ‘Nebraska’ van Bruce Springsteen, maar dat is zo’n album waarop ‘My Little Star’ perfect zou passen …”
Bent: “Oh, okay, wow.”
Julian: “Heel ruw, heel basic. Was bedoeld als studioplaat, maar is dan zijn eerste solo-album geworden. Het was zo amateuristisch, dat ze zelfs de ruis van de cassette-opname hebben moeten onderdrukken.”
Bent: “De Dolby aanzetten (grijnst). De nieuwe ‘My Little Star’ is ook in één take opgenomen. Jason Falkner speelt piano, terwijl ik Wurlitzer speel. In twee verschillende kamers, op locatie, in een rare villa in The Hollywood Hills. Er wonen daar geesten, zelfs.”
Julian: “Doet me denken aan die holle echo van de geniale drummer Hal Blaine in ‘The Boxer’ van Simon & Garfunkel, blijkbaar ook heel ver van de zingende heren opgenomen in een liftschacht. Ik zou, als leek, denken dat het niet werkt, maar het resultaat is fantastisch.”
Bent: “Jaja, absoluut!”
Julian: “‘My Escape’ is de eerste single van ‘Pyjama Days’. Een goede keuze, want het is een vrolijk feestnummer. Mijn moeder was er ook wild van. Jouw plaat spreekt meerdere generaties aan.”
Bent: “Dat is niet bewust, maar het is goed nieuws.”
Julian: “‘Onschadelijke muziek’ zou een belediging zijn, maar ik denk dat je wel trots mag zijn op jouw ‘prettige, vrolijke plaat’.”
Bent: “Dit is inderdaad een hoopvolle, kleurrijke plaat. De vorige was weemoediger, melancholischer. Hoe verklaar je dat? Ik heb heel lang gewerkt aan mijn vorige album. Dat bestond eigenlijk al jaren in mijn hoofd. Ik wist exact hoe het moest klinken. Het genie van Jason heb ik toen niet gebruikt. Deze keer heb ik bijna geen demo’s gemaakt, en ben ik vertrokken vanuit de structuren van de songs. De melodieën en de teksten, niet meer. De plaat is geboren tijdens de opnames. Dat hoor je. Het zijn twee spelende gasten, die het nummer ontdekken terwijl ze ernaar luisteren. Dat maakt dat het resultaat sprankelt van enthousiasme, omdat het écht was.”
Julian: “Ben jij iemand die van nummers meerdere versies opneemt?”
Bent: “Nauwelijks, maar van ‘My Little Star’ bestaan inderdaad verschillende edits. Het stond zelfs al op de vorige plaat, maar dat vond ik niet zo’n goede opname. Het nummer zelf vind ik wel heel goed, en ik speel het ook steevast live. Ik wilde het nog een kans geven. Dit is het enige nummer dat in een ander jasje is gestoken. De overige tracks zijn héél snel opgenomen.”
Julian: “Instinctief is de eerste take vaak de beste.”
Bent: “Dat is vaak zo, maar in dit geval niet. De eerste ‘My Little Star’ was teveel aangekleed. Dat werkte niet. De essentie ging verloren.”
Julian: “Geen idee of je vertrouwd bent met ‘Nebraska’ van Bruce Springsteen, maar dat is zo’n album waarop ‘My Little Star’ perfect zou passen …”
Bent: “Oh, okay, wow.”
Julian: “Heel ruw, heel basic. Was bedoeld als studioplaat, maar is dan zijn eerste solo-album geworden. Het was zo amateuristisch, dat ze zelfs de ruis van de cassette-opname hebben moeten onderdrukken.”
Bent: “De Dolby aanzetten (grijnst). De nieuwe ‘My Little Star’ is ook in één take opgenomen. Jason Falkner speelt piano, terwijl ik Wurlitzer speel. In twee verschillende kamers, op locatie, in een rare villa in The Hollywood Hills. Er wonen daar geesten, zelfs.”
Julian: “Doet me denken aan die holle echo van de geniale drummer Hal Blaine in ‘The Boxer’ van Simon & Garfunkel, blijkbaar ook heel ver van de zingende heren opgenomen in een liftschacht. Ik zou, als leek, denken dat het niet werkt, maar het resultaat is fantastisch.”
Bent: “Jaja, absoluut!”
Julian: “‘My Escape’ is de eerste single van ‘Pyjama Days’. Een goede keuze, want het is een vrolijk feestnummer. Mijn moeder was er ook wild van. Jouw plaat spreekt meerdere generaties aan.”
Bent: “Dat is niet bewust, maar het is goed nieuws.”
Julian: “‘Onschadelijke muziek’ zou een belediging zijn, maar ik denk dat je wel trots mag zijn op jouw ‘prettige, vrolijke plaat’.”
Bent: “Dit is inderdaad een hoopvolle, kleurrijke plaat. De vorige was weemoediger, melancholischer. Hoe verklaar je dat? Ik heb heel lang gewerkt aan mijn vorige album. Dat bestond eigenlijk al jaren in mijn hoofd. Ik wist exact hoe het moest klinken. Het genie van Jason heb ik toen niet gebruikt. Deze keer heb ik bijna geen demo’s gemaakt, en ben ik vertrokken vanuit de structuren van de songs. De melodieën en de teksten, niet meer. De plaat is geboren tijdens de opnames. Dat hoor je. Het zijn twee spelende gasten, die het nummer ontdekken terwijl ze ernaar luisteren. Dat maakt dat het resultaat sprankelt van enthousiasme, omdat het écht was.”
|
Julian: “Is dat improviseren niet heel moeilijk? Die franjes aanbrengen?”
Bent: “Tuurlijk! Maar je moet durven iets een kans geven. Je weet waaraan je begint met een song, maar zes uur later kom je elders uit. Je moet echt heel aandachtig werken, luisteren waar de song naartoe wil, en dat pad zo goed mogelijk volgen.” Julian: “Zijn er songs die, eenmaal in de studio, compleet niet blijken te werken?” Bent: “Eentje.” Julian: “Weet je waarom?” Bent: “Het was een beetje saai. Het was niet het beste nummer. Misschien krijg je het ooit nog te horen in een andere versie. Jason is de producer, en ik ben bewust naar zijn studio getrokken om met hem te werken. Ik wilde ook bewust zijn kleurenpallet gebruiken. Ik vertoef al sinds mijn twintiger jaren in zijn wereld. Het is er fijn toeven.” Julian: “Neem je blindelings kritiek van hem aan?” |
Bent: “Ja. Zeker nu. Bij de eerste plaat wist ik goed wat ik wilde. Dan kon hij zeggen wat hij wilde, maar het ging toch op mijn manier zijn. Toen heb ik heel erg mijn been stijf gehouden, en dat had hij nog nooit meegemaakt. Edoch was de ervaring leuk, en daarom hebben we deze tweede plaat ook samen gemaakt. Ik zeg zeker niet altijd ‘ja’, maar nu mocht hij zijn zin doen. Ik heb mijn lot in zijn handen gelegd. We gingen samen iets maken, en ik had vertrouwen in hem.”
Julian: “Ik ben een eenvoudige boerenjongen, en geen songwriter. Dus vraag ik me af: op welk vlak kan het muzikaal enorm clashen met iemand? Frasering? Tekst?”
Bent: “Op elk vlak. Op alles. Iedere kleine microseconde. Elk element kan wrijving veroorzaken. Songschrijven is zo subjectief, heeft zoveel met smaak te maken, is belangrijk, is fundamenteel. Stel dat ik een bepaalde gitaarklank verschrikkelijk belangrijk vind, dan hoort 90% van de mensen dat niet eens. Voor mij is dat het einde van de wereld. Het is een wonder dat Jason en ik zozeer dezelfde taal spreken, en ook weer niet. Ik ben fan van hem, dus ik ken zijn taal en begrijp meteen wat hij wilt zeggen.”
Julian: “Je bent bijna 20 jaar professioneel muzikant. In hoeverre ben je veranderd tussen ‘I Heart Das Pop’ en ‘Pyjama Days’? Ben je nu strenger voor jezelf?”
Bent: “Ik ben nu een totaal ander mens. Vroeger was ik tot op het krampachtige af streng voor mezelf, en voor iedereen. Ik had op voorhand bepaald hoe het moest zijn voor mezelf en ik maakte me heel veel zorgen over de mening van andere mensen. Dat is een hele moeilijke situatie wanneer je iets wilt creëren. Die onzekerheid is godzijdank helemaal weg. Sindsdien durf ik iets laten gebeuren. Ik hoef het niet meer te controleren of te laten sturen, nu heb ik vertrouwen in de combinatie van songs, mensen en wat ik reeds geleerd heb. Met dat in het achterhoofd kan ik nu de handen van het stuur halen, en zien waarnaar ik rijd.”
Julian: “Kijk mama, zonder handen. Was je ook voor anderen zo streng?”
Bent: “Oh ja.”
Julian: “Dus je was niet het meest aangename groepslid.”
Bent: “Nope. Zeker niet. Zeer veeleisend en controlerend.”
Julian: “Kan je verklaren hoe je dat hebt kunnen loslaten? Is dat gewoon ouder worden?”
Bent: “Ja, dat heeft er veel mee te maken. En omdat ik merkte dat mijn oude modus operandi niet de juiste was. Wie zaken durft laten gebeuren, ervaart bijzondere zaken. Dan zie je mensen ook openbloeien, veel meer dan wanneer je ze in een bepaalde richting wilt duwen.”
Julian: “Ik ben een eenvoudige boerenjongen, en geen songwriter. Dus vraag ik me af: op welk vlak kan het muzikaal enorm clashen met iemand? Frasering? Tekst?”
Bent: “Op elk vlak. Op alles. Iedere kleine microseconde. Elk element kan wrijving veroorzaken. Songschrijven is zo subjectief, heeft zoveel met smaak te maken, is belangrijk, is fundamenteel. Stel dat ik een bepaalde gitaarklank verschrikkelijk belangrijk vind, dan hoort 90% van de mensen dat niet eens. Voor mij is dat het einde van de wereld. Het is een wonder dat Jason en ik zozeer dezelfde taal spreken, en ook weer niet. Ik ben fan van hem, dus ik ken zijn taal en begrijp meteen wat hij wilt zeggen.”
Julian: “Je bent bijna 20 jaar professioneel muzikant. In hoeverre ben je veranderd tussen ‘I Heart Das Pop’ en ‘Pyjama Days’? Ben je nu strenger voor jezelf?”
Bent: “Ik ben nu een totaal ander mens. Vroeger was ik tot op het krampachtige af streng voor mezelf, en voor iedereen. Ik had op voorhand bepaald hoe het moest zijn voor mezelf en ik maakte me heel veel zorgen over de mening van andere mensen. Dat is een hele moeilijke situatie wanneer je iets wilt creëren. Die onzekerheid is godzijdank helemaal weg. Sindsdien durf ik iets laten gebeuren. Ik hoef het niet meer te controleren of te laten sturen, nu heb ik vertrouwen in de combinatie van songs, mensen en wat ik reeds geleerd heb. Met dat in het achterhoofd kan ik nu de handen van het stuur halen, en zien waarnaar ik rijd.”
Julian: “Kijk mama, zonder handen. Was je ook voor anderen zo streng?”
Bent: “Oh ja.”
Julian: “Dus je was niet het meest aangename groepslid.”
Bent: “Nope. Zeker niet. Zeer veeleisend en controlerend.”
Julian: “Kan je verklaren hoe je dat hebt kunnen loslaten? Is dat gewoon ouder worden?”
Bent: “Ja, dat heeft er veel mee te maken. En omdat ik merkte dat mijn oude modus operandi niet de juiste was. Wie zaken durft laten gebeuren, ervaart bijzondere zaken. Dan zie je mensen ook openbloeien, veel meer dan wanneer je ze in een bepaalde richting wilt duwen.”
|
Julian: “Stel dat je vandaag ‘I Heart Das Pop’ opnieuw zou opnemen, zou die plaat dan anders klinken – net omdat je minder krampachtig bent?”
Bent: “Totaal anders. Om verschillende redenen. Die plaat bestaat reeds in twee versies. We hebben ze eerst opgenomen als demo’s. Die versie klinkt meer als ‘Pyjama Days’. Nadien zijn we in zee gegaan met een producer uit Engeland, Phil Vinall. Hij vond de songs goed, maar hij wilde experimenteren. Hij heeft ons allemaal in een andere kamer gezet, we moesten een hele dag solo spelen, en pas des avonds werden alle elementen in een grote computer geplaatst. Nadien zouden we nagaan of het knip- en plakwerk iets kon opleveren, vanuit de grote grabbelton. Hij haalde een enorm goede livegroep uit zijn comfortzone, en regisseerde een theoretisch experiment. Ik vond dat toen zeer cool en avontuurlijk, maar onze kracht van toen – de geoliede liveband – is niet gevat op plaat. Het luisteren naar de demo’s is daardoor prettiger dan luisteren naar de tamelijk steriele afgewerkte plaat.” Julian: “Maar de demoplaat is nooit verschenen?” Bent: “Nee.” Julian: “Nu wil ik die wel horen.” Bent: “Ja?” Julian: “Onthouden voor een Bent Van Looy Songbook of retrospectieve.” Bent: “Ik ben nog steeds enorm trots op de plaat, net omdat het zo’n radicale keuze en een gedurfd experiment was. En omdat er ook wel mooie versies opstaan. Maar achteraf gezien: het was wel gekkenwerk. Ook jammer dat we de energie niet probeerden te vatten.” Julian: “Het nummer ‘Downtown Train’ is ook zeer mooi. Ik hoor er een tristesse en melancholie in, die ik minder associeer met de andere nummers.” Bent: “Ja, dat is waar. Alhoewel, die kant van mij bestaat zeker. De vorige plaat had dat veel meer. Als je het lichte en het donkere kan verenigen in een nummer als ‘Downtown Train’ – weemoedige tekst, superhappy sound – dan krijgen tekst en muziek ook een andere lading.” Julian: “Lyrical dissonance. Altijd gevaarlijk voor een artiest.” |
|
Bent: “Dat mag van mij.”
Julian: “Haha!”
Bent: “Ik luister ook pas in tweede instantie naar een tekst. Muziek primeert. Ik ben teveel een melodieman om me te laten afleiden door tekst.”
Julian: “De mooiste zin van ‘Pyjama Days’ is ‘I’ll be forever in your debt, if you would let me stay’. Daar schuilt heel veel betekenis achter, maar tevens heel weinig. Het kan gewoon …”
Bent: “Een uitdrukking zijn. Maar het kan ook écht zijn. Absoluut.”
Julian: “Ik heb me echt afgevraagd: ‘Wat bedoelt Bent Van Looy?’ …”
Bent: “Het kan allebei, inderdaad.”
Julian: “At face value is het een vraag naar een slaapplek, maar het kan ook duister en sinister zijn.”
Bent: “Absoluut.”
Julian: “Is het waargebeurd? Heb je ooit bij iemand in debt gestaan, een schuld die je nog steeds moet aflossen?”
Bent: “Zeker, en voortdurend, en ook omgekeerd. Maar dat vind ik mooi. Het hoeft niet opgelijst of tegen elkaar afgewogen te worden. Vriendschap gaat niet over een ruilhandel, maar over iemand uit de nood helpen. Ongeacht of je daar iets voor terugkrijgt.”
Julian: “En wat als het maar van een kant komt?”
Bent: “Dat gebeurt zelden.”
Julian: “En omgekeerd?”
Bent: “Nee. Ik ben een goede vriend. Ik investeer zeer veel in vriendschappen. Het is veel werk.”
Julian: “Vriendschap zou onvoorwaardelijk en makkelijke moeten zijn, maar het is niet eenvoudig om een goede vriend te zijn.
Julian: “Haha!”
Bent: “Ik luister ook pas in tweede instantie naar een tekst. Muziek primeert. Ik ben teveel een melodieman om me te laten afleiden door tekst.”
Julian: “De mooiste zin van ‘Pyjama Days’ is ‘I’ll be forever in your debt, if you would let me stay’. Daar schuilt heel veel betekenis achter, maar tevens heel weinig. Het kan gewoon …”
Bent: “Een uitdrukking zijn. Maar het kan ook écht zijn. Absoluut.”
Julian: “Ik heb me echt afgevraagd: ‘Wat bedoelt Bent Van Looy?’ …”
Bent: “Het kan allebei, inderdaad.”
Julian: “At face value is het een vraag naar een slaapplek, maar het kan ook duister en sinister zijn.”
Bent: “Absoluut.”
Julian: “Is het waargebeurd? Heb je ooit bij iemand in debt gestaan, een schuld die je nog steeds moet aflossen?”
Bent: “Zeker, en voortdurend, en ook omgekeerd. Maar dat vind ik mooi. Het hoeft niet opgelijst of tegen elkaar afgewogen te worden. Vriendschap gaat niet over een ruilhandel, maar over iemand uit de nood helpen. Ongeacht of je daar iets voor terugkrijgt.”
Julian: “En wat als het maar van een kant komt?”
Bent: “Dat gebeurt zelden.”
Julian: “En omgekeerd?”
Bent: “Nee. Ik ben een goede vriend. Ik investeer zeer veel in vriendschappen. Het is veel werk.”
Julian: “Vriendschap zou onvoorwaardelijk en makkelijke moeten zijn, maar het is niet eenvoudig om een goede vriend te zijn.
|
Bent: “Dan moet je net dat tikje extra geven. Dat is waar. Vriendschap is een universeel bindmiddel. Maar is het niet altijd zo? Je kan alles halfslachtig doen. Je kan een beetje afwassen, maar als je wilt dat je vaat blinkt, dan moet je vijf minuten langer schrobben.”
Julian: “Met dien verstande dat je borden nooit ongelukkig zullen zijn als je eens slabakt. En vrienden kan je zwaar teleurstellen.” Bent: “Dat is waar.” Julian: “Heb je soms een nummer teleurgesteld? Nummers die beter hadden kunnen worden met wat meer arbeid?” Bent: “Jazeker. Sommige nummers van Das Pop, maar nooit op mijn eigen platen. (pauze) Alhoewel, jawel, sorry. Net daarom is er ook een singleversie van ‘Flowers and Balloons’. De plaatversie is goed, maar de singleversie is anders gearrangeerd en nog beter. Het kan ook met toonhoogte te maken hebben. Ik heb wel eens een nummer getransponeerd, en toen klopte het plots. De stem klinkt minder ‘dringend’ wanneer je laag zingt, bijvoorbeeld. Ook dat kan een nummer doen staan of vallen.” Julian: “Ik heb hier jullie derde plaat bij, ‘Das Pop’, op vinyl …” Bent: “Ik zag het.” Julian: “De media berichtten destijds over de lange pauze tussen plaat 2 en 3, maar je merkt het niet wanneer je er naar luistert.” Bent: “Omdat we toen extreem veel speelden. We woonden in Londen en speelden 200 concerten per jaar. Heel ons leven stond onvoorwaardelijk in het teken van de band. Slapen, rijden, spelen, slapen, rijden, spelen, repeat.” Julian: “Dus, als ik het goed heb, de sfeer die je beschreef ten tijde van de demoversie van de eerste plaat, maar dan effectief als studio-album.” Bent: “Ja, exact, en dat was de bedoeling van producers David en Stephen Dewaele. Zij wilden die kant van Das Pop eindelijk gevat hebben op vinyl. Het zijn allemaal live takes.” |
|
Julian: “Je hoort het. Er is een jongensachtig enthousiasme, genre ‘ik heb een treintje op de kerstboom gevonden’ …”
Bent: “Helemaal. Zeker.” Julian: “Ben je er nog steeds trots op?” Bent: “Absoluut. Ik hoorde de plaat toevallig deze week. Ik was op een corporate event, en daar stond ze op in de achtergrond. Ik deed mijn werk, maar hoorde op de achtergrond mijn plaat.” Julian: “Is het niet heel surrealistisch om per ongeluk je eigen muziek te horen?” Bent: “Ja, en ik dacht ‘tiens, niet slecht’ …” Julian: “Haha! En wellicht wisten weinig aanwezigen dat ze jou aan het beluisteren waren.” Bent: “Inderdaad.” |
|
|
Julian: “Wat is de vreemdste plek waar je ooit eigen muziek hoorde?”
Bent: “Heel vreemd was … hm, het is een moeilijke vraag. Ik weet het niet meer.” Julian: “Geen erg. Het is al geinig dat je het op een corporate event hoorde, vol met stijve heren die wellicht als laatste plaat in hun leven iets van Nana Mouskouri hebben gekocht. Ben jij vertrouwd met de Antwerpse muziekwinkels?” Bent: “Min of meer.” Julian: “Ik heb mijn exemplaar van ‘Das Pop’ gekocht in FatKat, mijn favoriete muziekwinkel.” Bent: “Ja! Waar is die ook weer?” Julian: “Die was lang gevestigd in de Lange Koepoortstraat, maar bevindt zich sinds januari van dit jaar in de Vleminckstraat.” Bent: “Ik heb hem enkele keren bezocht in het verleden. (kijkt naar de hoes van ‘Das Pop’) Mooie hoes, ook. Beetje onscherp.” Julian: “Wie is de ontwerper?” Bent: “Mat Maitland. Heeft ook de hoezen van mijn soloplaten gemaakt.” Julian: “Die van ‘Pyjama Days’ is zo gezellig en prettig.” Bent: “Super!” Julian: “Je lijkt zo vrolijk.” Bent: “Ik wist dat ‘Pyjama Days’ de titel ging worden, en ik had meteen dàt beeld in mijn hoofd.” Julian: “Een donker beeld bij een titel als ‘Pyjama Days’ zou ook sneu zijn. Ken je Elvis Perkins?” Bent: “Het zegt me iets.” |
Julian: “Het is de zoon van Anthony Perkins, de acteur uit ‘Pyscho’. Hij heeft reeds een drietal platen, en ‘Pyjama Days’ deed me denken aan zijn werk.”
Bent: “Ah, ga ik zeker eens checken.”
Julian: “Het is mooie, spaarzame muziek. Vooral het nummer ‘While You Were Sleeping’ is een meesterwerk. De man heeft al veel tragedies gekend: vader jong gestorven aan aids, en zijn mama zat op een van de gekaapte vliegtuigen op 11 september. Wees op zijn 24ste. Verschrikkelijk.”
Bent: “Wow.”
Julian: “Van zo iemand verwacht je donkere, tragische muziek. En toch: hoopvol, fragiel, mooi.”
Bent: “Ik ga het zeker beluisteren.”
Julian: “Ik hoop dat de mensen ‘Pyjama Days’ en jouw inspanningen gaan waarderen.”
Bent: “Super. Dank je.”
Julian: “Komt er ook een vinylversie?”
Bent: “Twee zelfs. Een Belgische en een Nederlandse. De Nederlandse is oranje.”
Julian: “Ben je serieus?”
Bent: “Echt waar.”
Julian: “Fantastisch.”
Bent: “Ah, ga ik zeker eens checken.”
Julian: “Het is mooie, spaarzame muziek. Vooral het nummer ‘While You Were Sleeping’ is een meesterwerk. De man heeft al veel tragedies gekend: vader jong gestorven aan aids, en zijn mama zat op een van de gekaapte vliegtuigen op 11 september. Wees op zijn 24ste. Verschrikkelijk.”
Bent: “Wow.”
Julian: “Van zo iemand verwacht je donkere, tragische muziek. En toch: hoopvol, fragiel, mooi.”
Bent: “Ik ga het zeker beluisteren.”
Julian: “Ik hoop dat de mensen ‘Pyjama Days’ en jouw inspanningen gaan waarderen.”
Bent: “Super. Dank je.”
Julian: “Komt er ook een vinylversie?”
Bent: “Twee zelfs. Een Belgische en een Nederlandse. De Nederlandse is oranje.”
Julian: “Ben je serieus?”
Bent: “Echt waar.”
Julian: “Fantastisch.”
April 13 De Roma, Antwerpen
April 14 AB, Brussels
April 15 Handelsbeurs, Gent
April 14 AB, Brussels
April 15 Handelsbeurs, Gent
Julian De Backer - Met dank aan Sony Music en Charlie Dekeersmaecker © voor het gebruik van enkele van zijn foto's - Andere foto's: Stefan Meekers © & Alfons Maes ©