“Wij komen nog maar net op temperatuur. Wij wilden een topplaat maken.”
Drie jaar na ‘Clouseau danst’ leveren Koen en Kris Wauters met ‘Tweesprong’ opnieuw een oerdegelijk album af, dat de oren van popliefhebbers zal doen spinnen van plezier. Songs als ‘California’, het titelnummer en vooral het snedige, urgente ‘Zuurstof’ bewijzen de niet-aflatende relevantie van Clouseau. Op een koude novembernamiddag nemen we plaats in een zaaltje van DPG Media op de Medialaan 1, om de broers muzikaal op de rooster te leggen …
Julian De Backer: 'Niet dat jullie iets te bewijzen hadden, maar dit is een zeer vinnige, levendige, enthousiaste, hongerige plaat. Ervaren jullie dat zelf ook zo?'
Kris: 'Wij zijn in elk geval supercontent. Je hoort veel goesting, als dat een alternatief voor 'hongerig' mag zijn.' Koen: 'Ik liet bepaalde nummers horen aan een maat van mij, en die zei: 'Ge hoort gene stress'. Dat vond ik op de één of andere manier ook treffend. Wanneer je weet welk pad je aan het bewandelen bent, en wat je wilt, en hoe het moet klinken. We hebben een keuze gemaakt van nummers ...' Kris: ''Ge hoort gene stress', dat vind ik schoon. Toen we aan de repetities begonnen, heb ik aan de mannen gezegd: 'Er zijn twee kernwoorden voor het ganse album: warmte en vuur'. Ik heb het tegen engineer Werner Pensaert gezegd, en helemaal tot aan de mastering tegen Sander van der Heide in Wisseloord Studios: 'Sander, warmte en vuur'. Doorheen het hele proces. Als je dat kan combineren met de beslissing die we maanden geleden hebben genomen om veel hart in de songs te steken, dan krijg je een album dat zo klinkt. Het straalt die honger, goesting, of hoe je het ook wilt noemen, uit terwijl je ernaar luistert, ja.' Julian: 'Het lijkt me niet dat jullie nog veel stress hebben wat albums opnemen betreft ...' Koen: 'Mja, wij zijn ook wel ijdele gasten, hé. We moeten durven toegeven dat we op een bepaald niveau staan, en dat de mensen dat zo aanvoelen. We willen daar absoluut blijven, en als het kan, nog een trapje hoger. Je legt voor jezelf een lat op een niet-makkelijk bereikbare hoogte.' Kris: 'Een plaat opnemen is een lang proces. Bij stress denk ik eerder aan: 'Het is de eerste avond in het Sportpaleis, en gaat alles technisch goed lopen?'' Koen: 'Dat is waar.' Kris: 'Wat Koen zegt: je legt die lat ongelofelijk hoog, maar je bent maanden bezig met het schaven aan, en het kiezen van de juiste songs. In de studio heb je de tijd om zaken te corrigeren, en iets uit te proberen. An sich is dat dus zonder acute stress, maar er is wel het achterliggende idee: we willen een héél straffe plaat maken. Na 'Clouseau 30' hadden we datzelfde gevoel. Dat is nooit uitgesproken, maar voor ons voelde dat vieren en achteromkijken soms als 'Mannekes, nu is het genoeg geweest, nu zal het wel gaan minderen met Clouseau zeker'. Nee, nee, nee, wij komen nog maar net op temperatuur, bij wijze van spreken. Wij wilden een topplaat maken.' Julian: 'Kris, jij omschreef 'En dans' in een vorig interview als jullie derde adem. Ik vind nu 'Zuurstof' een topnummer. Geen idee of je dat zelf zo ervaart, maar het zit zo goed in elkaar op alle vlakken: productie, tekst, muziek. Stefaan Fernande op zijn best.' Koen: 'Ik vind 'Zuurstof' supergaaf gelukt, omdat het volle poeier is. We hebben niet geprobeerd om er een half-metalnummer van te maken. Het blijft nog altijd poppy en fris klinken, vind ik. Maar het snijdt wel heel hard.' Kris: 'Integendeel, zelfs. Het is een nummer met een grote, chique strik rond, met strijkers. De strings maken het af.' Julian: 'Én een gewéldige tweede stem, die dendert als een trein.' Kris (grinnikt): 'Ja, ingekweeld.' Koen (lacht): 'Ja, over de tweede stem mag je ook eens iets zeggen, dat is waar, dat is goed! Dat heeft hij nog niet dikwijls gehoord.' Kris: 'En in het eindrefrein een derde en een vierde stem!' Julian: 'Mag ik 'Zuurstof' als volgende single suggereren?' Kris: 'Je mag dat, en je moet dat vooral tegen het meisje van de platenfirma zeggen.' Koen: 'Ik ben het daarmee eens, ik heb dat ook al uitgesproken. Het enige probleem is, Julian, er zijn zoveel nummers waarvan wij hopen dat ze de mensen bereiken, of dat de mensen ze zouden leren kennen. De beste manier is het nummer op single gooien, maar hoeveel singles kan je uitbrengen? Vier, vijf? Zés misschien, als je heel volgend jaar blijft voortwerken? Zeker naar een tournee toe, is het tof om een nummer als 'Zuurstof' te hebben, zodat mensen weten welk soort vibe ze gaan krijgen. Tegen dan zullen ze 'Heel mijn hart' kennen, en nu is 'Tweesprong' uit, maar het zou inderdaad supertof zijn mocht 'Zuurstof' ook lukken - voor de mensen die het album niet, of nog niet, hebben.' Julian: 'De fans kennen natuurlijk morgen al alle nummers.' Koen: 'Ja, oké, maar goed. De dertigduizend tickets die we nu hebben verkocht voor de tournee in het voorjaar, betekenen niet automatisch dertigduizend verkochte albums. Wie als koppel komt, koopt geen twee platen.' Julian: 'Ik veronderstel dat de echte fans blindelings kopen. Of is dat een utopie?' Kris: 'Nee, ik denk dat ook.' Koen: 'Ik hoop dat.' Kris: 'Als wij hypothetisch straks een album opnemen dat om de één of andere reden niet goed gelukt is, dan zullen de echte fans dat trouw kopen. Zij willen weten wat Clouseau gemaakt heeft, en gaan het album kopen. Maar met deze songs willen we heel veel andere mensen bereiken.' Koen: 'We zullen gewoon afspreken dat we nooit meer een niet-gelukte plaat maken.' Kris: 'Oké. Faire deal.' Julian: 'De drumpartij op het nummer 'Tweesprong' is fantastisch. Walter Mets zaliger kijkt allicht tevreden toe.' Kris: 'Ah, dat vind ik fijn. Inderdaad, de Walter zou dat tof gevonden hebben.' Julian: 'Wie was de drummer op 'Tweesprong'?' Kris: 'Tony Vitacolonna. Dat is eigenlijk een jazzdrummer die veel bigband doet. Enorm veelzijdig, hij drumt ook funky bij Frank Deruytter. We wilden een andere feel op de plaat, en daar hoorde een andere drummer bij. Fair enough. We gingen initieel met Mark Bonne werken, een fantastische topdrummer, maar die brak zijn pols exact drie dagen voor de laatste repetitie, en een week voor we in de ICP Studios in Brussel de basic tracks gingen opnemen. Dus we hebben heel snel moeten schakelen, en toen hebben we Tony gevonden. Bassist Vincent Pierins had er al regelmatig mee gespeeld, en die zei me: 'Kris, checkt den deze, ga er even naartoe'. De dag erna heb ik vier uur bij Tony gezeten, demo's beluisterd, over sound en aanpak gepraat, en dat voelde meteen heel goed. Drie dagen later stonden we in ICP. Het is supergoed meegevallen.' Julian: ''Tweesprong' volgt in de traditie van 'Oker' en 'Adrenaline', de sterke 'één woord'-albumnamen. Ook in de ruimere muziekgeschiedenis heb je iconische platen als 'Thriller', 'Rumours', 'Harvest', et cetera. Was 'Tweesprong' altijd de naam, of hadden jullie werktitels?' Koen: 'Altijd 'Tweesprong'.' Kris: 'Alleen maar 'Tweesprong', ja. Wij denken nooit aan werktitels (lacht).' Koen: 'Bovendien klonk 'Tweesprong' meteen als een goed, mooi woord. Het dekt relatief goed de lading, met liedjes over de liefde van twee kanten bekeken. Het is ook een goede song op de plaat, al hoeft dat niet meteen de meest representatieve song te zijn voor het geheel. Je kan niet één song kiezen die de volledige lading dekt.' Kris: 'We hadden relatief vroeg een titel.' Koen: 'Voor ons doen zeker.' Kris: 'Normaal is de albumtitel het laatste waar je aan denkt. Vaak zit je al in de mix, en weet je nog steeds niet hoe je de plaat gaat noemen. Aanvankelijk struin je door de songtitels. Vind je daar niets, dan zoek je in de songteksten en ontdek je soms iets dat de feel van de plaat vat. Maar zo ver zijn we zelfs niet moeten gaan. 'Tweesprong' klonk meteen goed, er is niet aan getwijfeld. Er is nooit een andere kandidaat geweest.' Julian: 'Waarom heeft de plaat 'Clouseau' uit 2013 eigenlijk geen titel?' Kris: 'Er is een heel duidelijke reden: we vonden geen titel die op iets trok. We dachten: we doen eens een titelloze.' Koen: 'We hadden nog nooit de titelloze optie gelicht. Je kan dat één keer doen, als band.' Julian: 'Heel veel bands doen dat in het begin van hun carrière, als debuutplaat.' (Er wordt op de deur geklopt) Koen: 'Yo!' Man: 'Kan ik iemand plezieren met Dafalgan? Jullie hadden dat gevraagd?' Kris: 'Eh, nee.' Koen: 'Nee.' Kris: 'Julian, voel jij je niet goed?' Koen: 'Onze manager misschien? De vraag komt niet van ons.' Kris: 'Maar bedankt voor de bezorgdheid!' Koen: 'Dankuwel!' Kris: 'Soit, onze eerste plaat heette 'Hoezo?'. We hadden toen een running gag met platenbaas Hans Kusters, een Nederlander die altijd 'hoezo?' vroeg. Wij antwoordden dan altijd: 'Nee, het is 'Clouseau', je vergist u.' Stoem als we toen waren.' Koen: 'Stoeme mop.' Kris: 'De tweede plaat heette 'Of zo ...'. Maar in 2013 vonden we écht geen titel.' Julian: ''Of zo ...' paste wel, omdat het ook in het nummer 'Domino' van die plaat zit.' Koen: 'Ja, het strafste nummer op die plaat. Ook rijmend op Clouseau, net zoals de vorige plaat, maar ik vond 'Of zo ...' wel een goede titel.' Kris: 'Voor onze derde plaat hebben we ook gezocht naar een titel die op -o eindigde, maar die zoektocht leverde niets op. Dus is het 'Doorgaan' geworden.' Julian: 'Voluit zelfs jullie langste plaattitel.' Kris: ''Doorgaan (tot je niet meer op je benen kan staan)', juist. Tussen haakjes!' Julian: 'Zoals The Beastie Boys: '(You Gotta) Fight for Your Right (to Party)'. Het nummer 'Tijdmachine' heeft een niet voor de hand liggende boodschap. Nederlandstalige liedjes over tijdmachines zijn sowieso dungezaaid. Wat me noopt tot de vraag: toetsen jullie onderwerpen soms aan vrouw of kinderen, of kiezen jullie ongeacht feedback?' Kris: 'Ik toets niet. Behalve met Koen, uiteraard. Ik heb de song met Stefaan Fernande geschreven. In het Nederlands verval je heel snel in clichés. Het moet nog altijd Clouseautaal blijven, dus je kan niet ineens iets heel warrigs of superpoëtisch gaan schrijven. We moeten trouw blijven aan onszelf. 'Tijdmachine' of het rijm 'Droom je van California' is apart, en pakt meteen de aandacht.' Koen: 'Je zegt nu dat je het enkel met mij checkt, maar dat is niet waar. Jij zegt: 'We hebben een nieuw liedje geschreven, luister eens, het is getiteld 'Tijdmachine'.' En dan zeg ik: 'Ah, oké'.' Kris: 'Moest jij nu zeggen: 'Sorry, 'Tijdmachine' vind ik niks', dan zouden wij direct iets anders schrijven.' Koen: 'Qua titel, bedoel je?' Kris: 'Nee, qua song.' Koen: 'Ah, de song in zijn totaliteit, dat check je inderdaad met mij.' Kris: 'Koen houdt er, denk ik, net evenveel van dat een nummer net dat beetje anders is. Stefaan doet dat altijd. We hebben hem leren kennen met 'Nobelprijs'. In plaats van zeggen: 'Ik hou van jou', schreef Stefaan: 'Jij verdient de Nobelprijs'. Het was gewoon een love song, hé. (fijne pauze) We merken nu dat veel mensen het hebben over het nummer 'Teletijdmachine' (grinnikt)' Koen (lacht): 'Ja!' Julian: 'De Vandersteenfans.' Koen: 'Of 'Tijdsmachine', dat zeggen ze ook.' Kris: 'We hebben effectief ooit de uitdrukking: ‘Teletijdmachine me naar daar' in een song gebruikt, wat eigenlijk niet klopte. Want we wilden ons in de ruimte verplaatsen, niet in de tijd. Maar goed. 'Beam me up', dat ging moeilijk.' Julian: 'Misschien het belangrijkste nieuws van 'Tweesprong' is dat er eindelijk terug een vinylplaat uitkomt! De eerste keer sinds 'Of zo ...'. Ik stel jullie al vijf jaar deze vraag in interviews.' Kris: 'Héhé. Ik heb in 2016 heel hard gezaagd voor 'Clouseau danst' bij Warner, maar helaas.' Julian: 'Hoe is het deze keer gelukt?' Kris: 'De revival van vinyl, gewoon. En ik ga u nog blijer maken: het gaat een dubbele vinyl zijn.' Julian: 'Dat moet ook eigenlijk. Als je kwaliteit wilt leveren.' Kris: 'Veertien liedjes op één plaat, dat zou lukken, maar dan liggen uw groeven heel dicht bij elkaar.' Julian: 'Twintig minuten per kant is zo'n beetje het maximum voor goede kwaliteit.' Kris: 'We hebben gecheckt. Het kon, maar het is dus een dubbelaar geworden. Zeven songs per plaat, drieënhalf per kant (lacht).' Koen: 'Dus, in de helft van het nummer moet je de plaat omdraaien? (zingt) 'Maar had ik ...' (draait denkbeeldige plaat om) '... hier een tijdmachine staan!'' Kris: 'Haha, dat zou geweldig zijn!' Julian: 'Wat is de reden dat de vinylplaat pas op 6 december uitkomt?' Kris: 'Oei, dat moet je aan de platenfirma vragen.' Koen: 'Volgens mij - als ik mag - heeft dat met aandacht te maken. Als ze dat uitbrengen met de cd, dan geeft dat niets extra. Enfin, niet dat ze daar veel geld mee gaan verdienen, want zo hoog gaat die oplage niet zijn.' Kris: 'Nee gij!' Julian: 'Vijfhonderd stuks, schat ik?' Kris: 'Als we aan vijfhonderd geraken, zal ik al heel blij zijn.' Koen: 'Het is voor de liefhebbers.' Julian: 'Ik heb hem al besteld bij mijn favoriete platenwinkel, 'FatKat' in Antwerpen.' Kris: 'Er zijn ook niet zoveel fabrieken waar ze platen persen. Vinyl is de dag van vandaag zo populair, dat ze met wachtlijsten werken. Je kan niet zeggen: 'Hier is de master!', en volgende week heb ik mijn vinylplaat. Het is begin december zeker een leuk nieuwsje: 'Hey mannen, vanaf nu zijn we ook op vinyl.'' Julian: ''Hoezo?' en 'Of zo ...' zijn gemakkelijk te vinden op vinyl. Kennen jullie de website Discogs, een soort eBay met alleen maar muziek? Daarop beweren ze dat 'Close Encounters', jullie eerste Engelstalige plaat, ook nog op vinyl is verschenen, enkel in Nederland en Italië in 1991.' Koen: 'Wow!' Julian: 'Klopt dat, of is dat een broodjeaapverhaal?' Kris: 'Geen flauw idee!' Julian: 'Dus jullie hebben hem alvast niet in jullie bezit.' Kris: 'Nee.' Koen: 'Ik heb die nooit gezien, dus het zou me héél erg verwonderen.' Kris: 'Bij mijn weten zijn enkel onze eerste twee albums op vinyl verschenen. Én op cassette, overigens!' Julian: 'Ik heb hier nog iets leuks bij: 'Daar gaat ze' op cd-single. Die is ook moeilijker te vinden, omdat in 1990 singles nog voornamelijk op 7" (45 toerenplaat) uitkwamen. Ik ga nu de meest nerdy vraag ooit stellen: op de achterkant van deze single staat reclame voor het album 'Hoezo?', dat verkrijgbaar is op cd, vinyl en cassette. De productienummers zijn: "LP 655.289 - 1", "MC 655.289 - 4", en CD "655.289 - 2". Wat was dan "655.289 - 3"?' Koen: 'Hahaha!' Kris (leest voor): 'De elpee, de cassette en de cd. '1', '4' en '2'. Vinyl was '1', want dat primeerde toen. Ik weet nog, toen ik bij platenfirma Ariola ben beginnen werken in 1986, kregen enkel de heel belangrijke journalisten een cd-exemplaar van een nieuw album. Die journalisten voelden zich dan ook heel belangrijk, en dan waren ze een beetje inschikkelijker. Het was geen omkoperij, maar het scheelde niet veel. Ik hoorde dan op de marketingafdeling: 'Dieë mag je een cd geven, maar dieë niet!' Want die journalist had dan ergens een slecht artikel geschreven, en kreeg vervolgens géén cd (lacht).' Julian: 'Nu is dat volledig omgedraaid. Als journalist kan je altijd een cd aanvragen, maar enkel in uitzonderlijke gevallen krijg je een vinyl.' Kris (leest verder op de achterkant van de single): ''Mary-Lou (met publiek)', hé!' Koen: 'Ma gij?' Kris: 'Ja, ja! 'Het publiek', dat waren wij en een paar maten in ACE Studio in Aartselaar, een beetje aan het kloppen en kletsen. (resoluut) Julian, ik heb géén idee wat "655.289 - 3" zou moeten zijn. Maar ik ga het vragen aan Hans Kusters!' Koen: 'Mag ik eens zien?' Julian: 'Misschien was het een testpersing? De acetaat?' Kris: 'Mja, maar dat zouden ze dan toch niet die nummer geven?' Julian: 'Voor 'Tweesprong' heb jij de eerste keer alleen de productie gedaan. Hoe anders was dat vergeleken met producers als Hans Francken, Jan Leyers of Roland Verlooven?' Kris: 'Gemakkelijker. In het begin was het beangstigend. Als je veel songs schrijft, zit je er erg dicht op. Dan heb ik altijd graag een buitenstaander gehad, om er met een frisse blik zonder vooroordelen naar te kijken. Als je tijdens het werken met een producer vijftig keer moet kiezen tussen versie A of B, dan moet je jouw voorkeur gaan verdedigen. Luister naar onze vorige platen: slechte keuzes zijn er niet gemaakt. Nu ik zelf de productie deed, bleek het proces super relaxerend te zijn. 'A of B? Ik vind A goed, dus we doen A! Klaar!' Het ging heel vlot. Ik wist op voorhand heel goed wat ik wilde. Ik ga niet zeggen dat het een moeiteloos proces was, want je komt altijd tweehonderd probleempjes tegen, maar het ging echt supergoed, en dat was dus relatief makkelijk. Spannend, ook ...' Koen: 'Mag ik eens iets vragen? Genoeg gepraat over uw productie?' Kris: 'Haha!' Koen (wijst naar het nummer "145.590 - 3" op de achterkant van de 'Daar gaat ze'-single): 'Wat is dat hier? Dat is wel een '3' hé!' Kris: '"145-590". Maar de plaat is "655-" allemaal." Koen: 'Het is een andere nummer, maar wél een '3'.' Kris: 'Dat zou wel raar zijn, want het is een ander serienummer!' Koen: 'I know, ik zeg niet dat dàt de oplossing is. Alhoewel ik het wel supergraaf zou vinden moest uitgerekend IK dat gevonden hebben!' (Iedereen lacht) Koen: 'Dat 3'ke is wel opvallend hé? A-ha!' (knipt met vingers) Kris: 'Het is een raadsel.' Julian: 'Maar het is de single, niet het album. Maakt niet uit, het is een nerdy vraag. Excuses daarvoor.' Koen: 'Laat ons gewoon zeggen dat ik het opgelost heb. Laat ons het daarop houden.' Kris: 'Neenee, wat Julian zegt is waar ...' Koen: 'Dat het een nerdy vraag is?' Julian: 'Excuses.' Kris: 'Ik ga het toch aan Hans moeten vragen.' Jolien De Greef (van Warner Music): 'We moeten bijna afronden, want we gaan soundchecken voor 'Wat een dag'.' Koen: 'Oei, oei, oei.' Julian: 'Ik heb nog veertien vragen, maar die zijn dan voor een volgende keer.' Kris: 'Blijf wat hangen, en dan doen we verder na de soundcheck.' Koen: 'Of ben jij gehaast? Kom gewoon mee, dat gaat allemaal niet lang duren.' Julian: 'Van nerdy vragen gesproken: wat is eigenlijk 'Kalzoo Music'?' Kris: 'Dat was onze uitgeverij.' Julian: 'Voor wat staat 'Kalzoo'?' Kris: 'Je spreekt het verkeerd uit. Niet 'Kahl-zoe', maar 'Kal-zoo'. Dat is een verbastering van 'Clouseau'. Verder wilt dat niets zeggen. Een neefje van Bob Savenberg kon nog niet goed spreken, en zei 'Kalzoo' in plaats van 'Clouseau'.' Koen: 'Inderdaad, zoiets was het. 'Zijde gij dieën drummer van Kalzoo?'' Julian: 'Bestaat het nog, 'Kalzoo Music'?' Kris: 'Nee. We hebben dat opgericht toen we Engelstalig materiaal gingen opnemen, omdat dat contractueel makkelijker was.' [De soundcheck loopt uit, en even lijkt het alsof er geen tijd meer is voor vragen. Maar dat is buiten sympathieke Koen en Kris gerekend, die tijdens het nuttigen van hun avondmaal toch nog de tijd maken om de volgende vragen te beantwoorden.] Julian: 'In het boekje van 'Oker' wordt politiecommissaris Wauters van Molenbeek bedankt. Wie is dat?' Kris: 'Dat herinner ik me niet meer.' Koen: 'Haha. Politiecommissaris Wauters van Molenbeek?' Kris: 'Dat was waarschijnlijk een grap. We hebben wel vreemdere dingen gedaan in de boekjes. Ik weet er echt niets meer van.' Julian: 'Het is geen familie van jullie?' Kris: 'Nee. Ik ken geen enkele politiecommissaris in onze familie, laat staan in Molenbeek. Misschien is er tijdens de opnames iets gebeurd met iemand die verkeerd geparkeerd stond. Geen idee, sorry.' Julian: 'Dat is allicht de eerste keer dat jij 'geen idee' op een vraag antwoordt.' Kris: 'Nee, echt waar!' Julian: 'Ik had onlangs het wilde plan opgevat om 'En dans' te kopen op Super Audio CD. Kun je geloven dat die € 300 op Discogs kost?' Kris: 'Nee?! Wow. Mja, Super Audio CD, een ambitieus project dat helaas de Betamax van de cd is geworden.' Julian: 'Of de MiniDisc.' Kris: 'De MiniDisc is in verhouding nog succesvol geweest.' Julian: 'Het probleem was ook dat je twee concurrerende formaten had: Super Audio CD versus DVD Audio.' Kris: 'Just! Ongelofelijk, dat die grote spelers er niet in slagen om op voorhand zo'n systeem te standaardiseren.' Julian: 'Zie ook: Blu-ray versus HD DVD. Nu hebben ze eindelijk hun lesje geleerd met 4K: daarvan bestaat maar één systeem, 4K Ultra HD Blu-ray. Maar helaas koopt nu amper nog iemand fysieke media.' Kris: 'Nu streamen ze allemaal!' Julian: 'Onder 'Daar gaat ze' op YouTube staat een heel leuke opmerking van een kijker: "Dit lied kan jy maar in Suid-Afrika ook uitbring. 'n Baie (zeer) mooi lied. Ek kan 99% verstaan. Vlaams is makliker vir ons." Blijkbaar is 'Daar gaat ze' bekend tot in Zuid-Afrika. Dat moet toch plezier doen.' Kris: 'Ja. Wij mogen dat zeggen, want het is een nummer van Jan Savenberg: FANTASTISCHE SONG. Zeker de Nederlandstalige versie heeft een mysterieuze taalkwaliteit. Intrigerend. Dat voel je allicht ook in het Zuid-Afrikaans. Wonderlijke song.' Julian: 'Als je de videoclip van de Engelse versie, 'Close Encounters', bekijkt, zie je superveel Poolse en Duitse reacties.' Kris: 'Top-20 in Duitsland geweest, zelfs! Het is een tijdloos nummer. Dat gaat nooit gedateerd zijn.' Julian: 'Wie was de regisseur van de videoclip van 'Close Encounters', die erg sfeervol was met veel rook, mist en Koen in een veel te lange jas?' Kris: 'Weet jij dat nog, Keune?' Koen (die een interview van De Telegraaf aan het nalezen is): 'Sorry?' Kris: 'Wie is de regisseur van de videoclip van 'Close Encounters'? Was dat een Belg? Ik denk het, want we hebben die clip ergens in Schaarbeek opgenomen, in een oud zaaltje met een balkon.' Koen: 'Daar moet ik eens diep over nadenken, ik ga eerst dit interview nalezen. De kans is megaklein dat ik het ga weten.' Julian: 'Het is jammer dat jullie nooit een dvd met een best-of van jullie clips hebben gemaakt.' Kris: 'Jawel. Ik moet zien dat ik niet voor mijn beurt spreek, maar ik denk dat 'Clouseau 20' een extra schijfje bevat met alle video's die we tot dan toe gemaakt hadden.' Julian: 'Excuses! Gingen jullie na die eerste Sportpaleissuccessen op een andere manier nummers schrijven? Nummers die bijvoorbeeld beter tot zijn recht komen in een stadion, zogenaamde 'anthems', genre U2 of Coldplay?' Koen: 'Nee, maar je herkent wel sneller een nummer dat in een bepaalde setting meer vonken gaat geven. Vooral muzikaal, minder tekstueel.' Julian: 'Ik denk dat 'Zuurstof' wel kan werken in een Sportpaleis.' Kris: 'Maar dat gaat in een klein zaaltje ook knallen, zene!' Koen: 'Zo'n nummer knalt overal, maar dat krijgt een extra dimensie door de omvang van de zaal. Het bombastische dat aan zo'n nummer hangt, wordt dan plots in de verf gezet.' Julian: 'Jullie hebben tijdens de vorige tournee in De Roma gespeeld, wat voor jullie een kleine zaal is ...' Koen: 'Ho ho!' Julian: 'Toch? Vergeleken met jullie tientallen Sportpaleizen? Jullie verkopen De Roma toch op drie minuten uit?' Koen: 'Dat vind ik een misperceptie, Julian.' Julian: 'Excuseer.' Kris: 'Wij spelen niet altijd voor zalen van vijfduizend man.' Koen: 'Nee, wij spelen veel meer in zalen met de capaciteit van De Roma. Hoeveel mensen kunnen daarin, Johan?' Manager Johan: 'De Roma? Tweeduizend mensen.' Koen: 'Kijk eens.' Kris: 'Dat is toch al een hoop volk.' Koen: 'Je moet al in de zomer zitten, en naar festivals gaan, om meer mensen te bereiken. Capitol Gent en AB Brussel hebben een kleinere capaciteit dan De Roma. Ja, die Sportpaleizen zijn impressionanter en krijgen meer aandacht, maar wij zijn lang niet uitsluitend een Sportpaleisgroep. Gelukkig! Anders zouden we niet zoveel gespeeld hebben.' Julian: 'Verandert de setlist tussen een kleinere of een grotere zaal?' Koen: 'Hm. Eigenlijk zouden we daar, naar mijn gevoel, meer mee moeten doen. Maar we doen het niet. Doorgaans hebben we een setlist, en die spelen we, waar we ook staan. In principe vind ik wel dat je het anders kunt aanpakken in het Casino van Oostende dan in Paradiso in Amsterdam. De volgorde van de nummers aanpassen, is minder belangrijk. Maar het kan renderen om andere nummers te spelen. Maar we doen het niet. Tenzij je in het Sportpaleis in twee delen speelt. In twee delen spelen, vraagt sowieso een aanpassing.' Julian: 'Algemener: is een setlist opstellen discussie of democratie? Wie kiest wat? Zijn er vetomogelijkheden? Mogen de muzikanten ook iets aanbrengen?' Kris: 'Nee! Muzikanten hebben niets te zeggen! (lacht) Nee, dat is niet waar, als die allemaal tegelijk zeggen: 'Zullen we dat nummer nog eens spelen?', dan kan dat zeker. Het is een beetje dubbel: je mag nooit vergeten dat je voor een publiek optreedt, maar soms ben je zelf na een aantal jaar een song een beetje beu gespeeld. Ons voordeel is dat we een heel groot repertoire hebben dat de mensen kennen, dus we kunnen altijd wel een song wegmoffelen. Koen zei onlangs dat hij graag wat onbekendere nummers wilt zingen op onze komende tournee, en dat zou inderdaad heel tof zijn ...' Julian: ''Een huis vol liefde'.' Kris: '... maar als je al tien of twaalf nieuwe liedjes speelt, en je mag maar anderhalf uur spelen, dan heb je nog maximum plaats voor tien klassiekers. Kan je het dan maken om niét 'Daar gaat ze', 'En dans' of 'Vonken & vuur' te spelen? Jij zegt nu 'Een huis vol liefde'. Fijn, maar voor de mensen is dat een totaal onbekend nummer hé. Je moet ook rekening houden met het volk dat heeft betaald om Clouseau te zien. Die krijgen al een hoop nieuwe nummers voorgeschoteld, dan vind ik dat je verder enkel hits moet spelen. In speciale omstandigheden kan het anders: Sportpaleis in twee delen, drie uur spelen, dan kun je aparte dingen of andere versies bovenhalen. Of 'Clouseau 30', een theatertour: mensen zitten, we vertellen verhalen, en we spelen nog eens 'Oker'. Maar op een gewone, reguliere tour is dat echt moeilijk, vind ik. Ook al omdat we alleen maar touren wanneer we een nieuwe plaat hebben. Moest je sowieso elk jaar een tour doen, dan zou dat veel makkelijker zijn. Omdat je dan altijd met hetzelfde repertoire zit. Maar nu, of volgend jaar, gaan wij gewoon de nieuwe plaat spelen.' Koen: 'In principe probeer je altijd te balanceren tussen de nummers die je zelf nog eens wilt brengen, en de nummers die de mensen graag willen horen. Gisteren of eergisteren waren we daarover aan het discuteren met hevige fans. Die vergeten soms dat ze altijd komen. Maar 99% van een zaal komt één keer, en die willen graag de evergreens horen. Ik zou graag 'Bergen en ravijnen' nog eens oppikken, maar (zucht) wie zit er op te wachten? Ikke. Sommige artiesten vegen daar behoorlijk hun gat aan.' Kris: 'In onze tour volgend jaar spelen we een groot stuk van ons nieuw repertoire. Als je dan 'Bergen en ravijnen' doet, dan weet je dat 'Vonken & vuur' of 'Domino' daarvoor moeten sneuvelen. Doe je dat dan?' Julian: 'Een tournee met énkel albumtracks zou nog wel leuk zijn, voor de diehards.' Koen: 'Als aanvulling op de nieuwe cd die is uitgekomen, speel je wel heel veel dezelfde nummers. Dat vind ik wel vervelend. We hebben al heel lang een einde met 'En dans', 'Vonken & vuur' en 'De tegenpartij'. Daar moeten we de volgende keer inventiever in zijn. Langs de andere kant, het werkt als een tiet. Als een trein! Die laatste twintig minuten, tja, je kan dan wel zeggen dat we een ander nummer gaan spelen, maar als je op voorhand al weet dat dat minder impact zal hebben, of minder goed zal marcheren, waarom zou je het dan doen? Moeilijk dilemma.' Kris: 'Het is raar. Als band veroordeel je soms songs die je wél goed genoeg vond om op te nemen tot de live vergeetput. Het is erg.' Koen: 'Het is erg, maar het is niet toevallig. Er bestaat echt zoiets als 'albumtracks' die niet per se supergeschikt zijn om in de sfeer van een liveoptreden te spelen, waar mensen dat ietsje extra verwachten ...' Julian: 'Quincy Jones zei ooit: 'Elk nummer zou een single moeten kunnen zijn'.' Kris: 'Dat gevoel hebben wij op 'Tweesprong' wel. Ze mogen uitbrengen wat ze willen, ik vind het goed. In de praktijk gebeurt dat natuurlijk niet zo, omdat je rekening moet houden met de radio, of wat dan ook. Het is niet slim om een song uit te brengen als je weet dat geen enkele radiozender hem gaat draaien. Voor ons is het dat alleszins waard.' Julian: 'Als ik jullie nummer ‘Danvloertherapie’ even mag citeren: waar waren jullie toen John Lennon stierf?' Kris: 'Oei oei oei. 1980.' Koen: 'Geen idee.' Kris: 'Ik was zestien, en ik weet dat ik het niet de dag zelf gehoord heb. De dag erna zat ik thuis, of voor de televisie. Het waren alleszins geen spectaculaire omstandigheden. Maar ik weet wel dat ik 'Hoe is dat nu mogelijk?' dacht. Dat André Hazes op een gegeven moment sterft, daar schrik je niet van, want die heeft zijn eigen lever kapotgemaakt. Maar van sommige mensen verwacht je het niet. Wie denkt er nu dat John Lennon gaat neergeschoten worden door één of andere lul die eeuwige roem ambieert? In front of The Dakota Building? Allez? Dat vind ik echt ongelofelijk.' Koen: 'Er lopen genoeg gekken rond op de wereld.' Kris: 'Zonder twijfel.' Koen: 'Ik zou maar opletten als ik straks thuis aankom.' Kris: 'Haha.' Julian: 'Laatste vraag: hebben jullie ooit reactie gehad van Van Morrison op jullie cover 'Heb ik ooit gezegd'?' Kris: 'Eh, neen. Wel van zijn management om te zeggen dat hij geen auteursrechten wenst af te staan voor de vertaling, maar dat we wel de toelating kregen om het te doen. We hebben een vertaling van de vertaling moeten doorsturen, een letterlijke Engelse vertaling van onze Nederlandstalige tekst.' Koen: 'Dus ik heb dat eigenlijk voor niets vertaald. Gratis vertaald! Toch al veel plezier van gehad.' Julian: 'Ooit reactie van de koning op 'Swentibold'?' Kris: 'Nee!' Koen: 'Ook niet op 'Leve België' ...' Julian: 'Sneu, eigenlijk.' Kris: 'Eh, neen. Laat het duidelijk zijn: 'Swentibold' is niet geschreven voor de koning. Alhoewel, den Bob mag je niet onderschatten. Misschien heeft Bob Savenberg dat nummer geschreven om Baron Savenberg te worden en ontvangen te worden op het paleis. (lacht) Ons kan dat geen zak schelen.' Koen: 'Dat is verleden tijd.' Kris: 'Maar nog nooit reactie van de koning.' Koen: 'Alhoewel, de laatste keer, toen ik Laurent ben tegengekomen, kwam hij spontaan dag zeggen. Ik had hem zelfs niet zien aankomen, en ik zei: 'Ah, Laurent!'. Haha.' Jolien De Greef van Warner: 'Heren, het is de hoogste tijd om naar de schmink te gaan.' Julian: 'Bedankt voor jullie tijd!' |
Julian De Backer © 2019 for Keys and Chords
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024