Voorafgaand aan het optreden op paaszaterdag, van drie kandidaten uit het VTM programma ‘The Voice Senior’, geruggensteund door de band John’s Sons, heb ik een gesprek met zanger/gitarist John Woolley en zangeres Rita Roelandt.
Patrick: Hoe is het muzikaal allemaal begonnen, John?
John: Wel in 1971 brachten we met de Aalsterse groep John Woolley en Just Born, de single ‘Ruby Baby’ uit. De band was al in 1968 opgericht, en die single bezorgde ons internationaal succes. Daarna volgden nog 4 singles en een EP, waarna de groep in 1974 ontbonden werd. Maar met de bands Shellbacks en Friends volgden nog meer singles. Tenslotte belandde ik bij de Cambridge Hooligans, een partyband. Patrick: Eigenlijk ben je van Britse afkomst. Kan je daar iets meer over vertellen? John: Mijn vader was een Brits soldaat die hier blijven wonen is. Oma, die ook Brits was, had overigens een café in Aalst. Pa was kerkzanger, en er was altijd muziek in huis. Op jonge leeftijd ging ik al naar de Muziekacademie in de Arendschool, maar daar was ik niet geïnteresseerd in een bepaald instrument. Ik nam dan maar de viool, en stapte in 1961 over naar de Stedelijke Muziekacademie. Zo kwam ik terecht bij de Rode Valken, waar ik op de klaroen en trombone moest blazen, maar dat lag me ook zo niet. Toen ik een gitaar kreeg, sleurde ik die overal mee, en leerde mezelf die bespelen. Op vijftienjarige leeftijd zat ik al in de popgroep Sylvester & Co, samen met Jeff Van den Steen. Deze band zou in 1968 samensmelten met The Spiders tot John Woolley & Just Born. Patrick: En toen kwam het succes. John: Ja, we werden opgemerkt door Ronnex Records. Patrick: Maar hoe kwam dan de switch naar de nieuwe band John’s Sons? John: Drie jaar geleden tijdens een reünie van de Amber (destijds een uitgangscafé in Aalst), stelde gitarist Herman Kiekens voor om enkele R&B nummers live te brengen. Uit dat duo kwam de huidige band John’s Sons voort. Ons repertoire bestaat uit old school rhythm & blues, zeg maar uptempo blues à la Eric Clapton, maar ook soul. We brengen covers, maar steeds met een eigen inbreng, plus enkele originele tracks. Patrick: Ondertussen hebben jullie ook al een CD uitgebracht. John: Ja, de cover is een knipoog naar het vroegere sigarettenmerk Johnson. We brengen R&B in de trant van K.W Shepherd, Keb Mo, Jimmy Barns. Patrick: En toen stond je op het podium van ‘The Voice Senior’. John: Ja, maar ik geraakte niet in de finale. Patrick: Je bracht nochtans een puike versie van ‘Still Got the Blues’ van Gary Moore. John: Ah ja, Natalia.. Patrick: Dat brengt me uiteraard bij onze tweede gast, zangeres Rita Roelandt uit Herzele, die doordrong tot in de finale van ‘The Voice Senior’. Laat me beginnen met te zeggen dat voor mij u moest gewonnen hebben. Ik was zo onder de indruk van uw versies van ‘At Last’ (Etta James) en ‘That Old Devil Called Love’ (Alison Moyet). Rita: Bedankt hoor. Patrick: En hoe is uw muzikale loopbaan van start gegaan? Rita: Op vijftienjarige leeftijd had ik een liefje, die orgel speelde bij een lokale band. Ik trok met hem mee, maar wat mij vooral aansprak was de zang. Dat bleef bij mij hangen. Eind jaren ’60 splitte die band, waarna mijn vriend bij een andere band uit Geraardsbergen ging spelen. Na een uitvoering van de song ‘Wild World’ van Jimmy Cliff (overigens een cover van Cat Stevens) dacht ik bij mezelf, dat moet beter kunnen. En prompt kreeg ik het aanbod om de klassieker ‘Summertime’ op het podium te vertolken, in de versie van mijn favoriet Ella Fitzgerald. Zo zette ik mijn eerste stappen in de muziekbusiness. Patrick: Heeft u nog meer favorieten? Rita: Ja, Sarah Vaughan, Etta James … Patrick: In die periode zong u dus covers? Rita: Ja, meestal songs uit de hitparade. Tot ik op negentienjarige leeftijd ontdekt werd door de bekende Sylvain Tack (ja, die van Suzy wafels en later radio Mi Amigo). Die wou dat ik Nederlandstalige singles ging opnemen, maar dat lag me niet. Daarna kwam ik in 1978 terecht bij McDuffs Dimension. Dat zorgde dan weer voor een contact met het Barclay label, waar men me voorstelde om country te gaan zingen. En men zou me in Frankrijk introduceren als de nieuwe Sheila. Tot een faillissement roet in het eten gooide. Patrick: Hoe ging het dan verder? Rita: Ik ging achtergrondkoortjes zingen bij Willy Sommers. In die tijd was ik gehuwd met een muzikant, en ik vormde in 1990 samen met hem een duo. We brachten vooral covers. Daarnaast werkte ik ook samen met andere pianisten, en dat vooral op feestjes. Vervolgens heb ik 10 jaar stilgelegen. Tot mijn dochter Jessy (van The Mackenzie) mij zonder mijn medeweten inschreef bij ‘The Voice Senior’. Patrick: En de rest is geschiedenis! Ik wil jullie allebei bedanken voor dit interview, en kijk alvast uit naar het optreden van aanstaande zaterdag (De Burcht Rockt http://www.keysandchords.com/news-blog/de-burcht-rockt). |
Patrick Van De Wiele © 2019 Keys and Chords
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024