"Blues bezingt de ziel van de mens."
'Het is een gevoel van verbondenheid. Als mensen in de shit zitten, zijn er altijd mensen van de Missy Sippy die elkaar gaan helpen' zegt zaakvoerder Marie Follebout in de intro van de documentaire over de Gentse club Missy Sippy. Gent heeft zich de laatste jaren opgeworpen als de vaandeldrager van de Belgische bluesscene, en de club is daar een ankerpunt van. Naar aanleiding van de vinyl- en CD-release van de plaat 'Missy Sippy All Stars Vol. I, waarop het beste van het beste van Gentse bluesmusici van leer trekt, mocht Keys & Chords op de koffie bij Tiny Legs Tim en de hoogzwangere Marie. Nog voor Marie arriveert, praten uw dienaar en Tim over de knappe hoes van de vinylplaat.
Tiny Legs Tim: 'Kunstenaar Jannes De Schrijver is niet voor één stijl te vatten. Hij heeft ook de hoes van mijn laatste plaat geschilderd.'
Julian De Backer: 'Het heeft iets heel jaren 1930.' Tim: 'Ik ben blij dat je dat zegt, want het is gebaseerd op de bluespromoposters uit de jaren 1920. Robert Crumb is er ook heel schatplichtig aan. Dat was alleszins de insteek. Julian: 'Ik ben een enorme fan van de geschilderde filmposters van vroeger, de calicots. Die werden vaak eenmalig geschilderd, op een muur, en nadien overschilderd. Duizenden meesterwerken zijn zo verloren gegaan. Lost in time, like tears in rain.' Tim: 'De kunst van de typografie is ook quasi verloren gegaan. Hoe meer mogelijkheden er zijn, hoe minder we ze lijken te benutten. (zaakvoerder Marie komt binnen) Hey, Marie!' Julian: 'Goeiemorgen!' Tim: 'Hoe is het? (kus)' Marie Follebout: 'Pfoe. Zwanger.' Tim: 'Ik kan het mij voorstellen.' Marie: 'Kan jij je dat voorstellen?' Tim: 'Ja. Nee. Ik kan er begrip voor opbrengen.' Marie: 'Zijn jullie al begonnen met het interview?' Tim: 'We zijn aan de praat.' Julian: 'Werk jij altijd analoog?' Tim: 'Analoog niet, live wel. Mijn laatste plaat was te duur om volledig op 24 analoge sporen op te nemen, maar ze is wel analoog gemixt. Analoog mixen betekent analoge tafel, analoge gear, dus na één nummer zijn alle instellingen weg. Je settings zijn verdwenen. Als je dan niet content bent, moet je herbeginnen. Het volstaat dan niet om 'de zang' wat luider te zetten. Je moet herbeginnen, en je komt ergens anders uit. Het is een heel andere manier van werken. Met de computer kan je eindeloos doorgaan op details, elke keer de settings oproepen, en verder werken. Voor mij is dat te stressvol.' Julian: 'Vanwaar het idee van 'Missy Sippy All Stars Vol. I, een collaboratieplaat met tientallen getalenteerde mensen?' Tim: 'Het idee is voortgevloeid uit de maandelijkse bluesjamsessies die hier plaatsvinden. Er komt hier heel veel talent over de vloer.' Marie: 'Niet alleen bluesjams hé. Ook Americana, folk, et cetera.' Tim: 'Ik had al langer het idee om er iets mee te doen, en toen kwam de vijfde verjaardag van de Missy Sippy in zicht. Dat leek ons een mooi moment om met de muzikanten die hier kind aan huis zijn, in de studio te trekken en een plaat te maken.' Marie: 'De hechte groep van musici bestaat al langer dan de Missy Sippy. Ze maken allen deel uit van de Gentse bluesscene. Tijdens de jams werden bandjes samengesteld. Zo ontstonden er steeds nieuwe combinaties.' Tim: 'Missy Sippy All Stars is nu een feit, en we treden daarmee ook buiten de Missy Sippy op. Ik zie het echt als een collectief.' Marie: 'Er is geen vaste bezetting.' Tim: 'Drie drummers, twee bassisten, genoeg gitaristen, harmonicaspelers. Ik vraag altijd wie vrij is, wie kan, of wie het ziet zitten om die dag voor dat budget daar te spelen.' Julian: 'Jullie zijn een beetje de Ringo All-Starr Band van de blues. Maar jij, Tim, bent altijd de spil? Jij bent er altijd bij?' Tim: 'Voorlopig wel, omdat ik alles een beetje heb samengebracht en georganiseerd, maar ik zie in de toekomst de Missy Sippy All Stars zonder mij spelen. We zitten al aan de derde generatie spelers, nu komen er ook de jonge twintigers bij.' Julian: 'De ondertitel van de plaat, 'Volume One', impliceert dat er misschien nog een 'Volume Two' komt. Is dat het plan?' Marie: 'Ja, om de vijf jaar.' Tim: 'Haha! Dat wist ik nog niet. Nee, ik heb bewust die opening gehouden, omdat ik aanvoelde dat er nog veel meer verhalen te vertellen waren. Is dat binnen vijf jaar? Binnen tien jaar?' Marie: 'Laten we eerst kijken of we met deze plaat break-even kunnen halen.' Tim: 'Als er geen interesse is, dan stopt het verhaal.' Julian: 'Op hoeveel exemplaren komt deze plaat uit?' Tim: 'Vijfhonderd stuks. In mijn ervaring is dat een realistische oplage. Het is niet makkelijk.' Marie: ''Missy Sippy All Stars' is ook geen pure blues. Het is voor een breed publiek. Wij gaan veel verder. Het is een melting pot.' Tim: 'Missy Sippy, de club, is van in het begin blues én roots. Dat is bewust gekozen. Het gaat over een gevoel, een bepaalde eerlijkheid, een organische insteek van muziek.' Marie: 'Muziek met een ziel.' Tim: 'Muziek gespeeld door echte mensen die naar elkaar luisteren, die samen iets brengen. Niet vier ego's die botsen.' Marie: 'Of die allemaal dezelfde shuffle spelen. Daar krijg ik de kriebels van!' Tim: 'Ik heb me in mijn leven al serieus verdiept in de blues, en hoe meer je je verdiept, hoe breder het lijkt te worden. Er zijn zo veel verschillende richtingen en stijlen in de blues dat de uitersten niet eens hetzelfde muziekgenre lijken. Neem nu A Murder in Mississippi, de band van Leander Vandereecken, dat is een soort folk-rootsmuziek met een Amerikaanse insteek, maar dat past hier perfect. Of Nette Mortelmans, piepjong, en ze zingt jaren 1920 female blues.' Marie: 'Bessie Smith-esque. Zeer mooi.' Tim: 'Dat leunt al dichter bij jazz aan.' Julian: 'Kennen jullie Doug MacLeod?' Tim: 'Die heeft hier al twee keer opgetreden.' Julian: 'Dat was acht jaar geleden het eerste bluesinterview dat ik mocht afnemen.' Tim: 'Interessante mens.' Marie: 'Lieve man.' Julian: 'Ik vroeg hem naar het grote bluescliché, het 'When I woke up this morning'-zinnetje, en hij vertelde me over zijn nummer 'The Last Blues Song Ever Wrote'. Dat begint met de zin: 'I didn't wake up this morning', en daar stopt het nummer, haha.' Tim: 'Hahaha!' Marie: 'Ja, dat cliché, treurige blues. Met BoogieVille 2 stond in De Gentenaar de kop: 'Blues waar je vrolijk van wordt'. De Missy Sippy is allesbehalve een depressief kot.' Tim: 'In de jaren dertig en veertig was blues dé populaire muziek voor de Afro-Amerikaanse gemeenschap. De blues heeft de mogelijkheid om, net zoals de popmuziek nu, alle emoties van het hele spectrum te bezingen. Er was inderdaad treurige blues, maar ook troostende, feestende, sexy blues.' Marie: 'Blues bezingt de ziel van de mens.' Julian: 'Mensen denken te vaak in hokjes. Ik vermoed dat blues nooit alleen treurig is geweest.' Marie: 'Nooit! Melancholisch wel. Nasmaak in je mond, zeker.' Tim: 'In de jaren tachtig is de blues een beetje gekaapt door de bikers en de bluesrock. Dat beeld leeft nog altijd heel sterk. De Vlaamse en de Nederlandse bluesscene worden ook als dusdanig beschouwd. Er komt stilaan verandering. Festivals programmeren weer meer authentieke bands. De Missy Sippy club heeft sinds dag één de keuze gemaakt om te afficheren wat wij de echte blues vinden.' Marie: 'Wat wij graag horen.' Tim: 'Waar ons gevoel naar toe gaat. Ieder jaar is er wel een nieuwe Britse guitar slinger die met een powertrio in heel Europa komt spelen, maar dat zegt me niets.' Marie: 'Mij ook niet.' Tim: 'Als gitarist kan je een bewondering hebben voor de techniciteit en de skills van die muzikanten, maar emotioneel doet dat me niets. Ze hebben hier geen plaats.' Marie: 'Wij boeken ze ook niet.' Julian: 'Tim, wat was voor jou de allereerste aanraking met de blues?' Tim: 'Er zaten een paar bluesplaten in de elpeecollectie van mijn vader, naast veel klassiek en jazz. Een zestal platen, redelijke hardcore blues: Blind Lemon Jefferson, Mississippi John Hurt, Sonny Terry & Brownie McGhee, en Lightnin' Hopkins. Samen met Bob Dylan en Leonard Cohen waren dat de platen die ik opzette van zodra ik mocht kiezen.' Julian: 'Hoe oud was je toen?' Tim: 'Zes.' Marie: 'Waren die platen van jouw papa, of van jouw mama?' Tim: 'Van mijn vader.' Julian: 'Uitzonderlijk wel. Ik denk niet dat elke zesjarige zou kiezen om net die muziek op te zetten.' Tim: 'Ik ben opgegroeid in het midden van de velden van Westouter. Wij hadden geen televisie, wij speelden buiten, lazen boeken, en beluisterden muziek. Er waren toen nog heel veel fantastische radioprogramma's waar je echt kon naar luisteren. Het was 1984, en er was weinig input van andere kanalen. Die platen spraken mij aan. Ik verstond niets van Blind Lemon Jefferson, maar het deed me iets.' Julian: 'Het sprak je aan op een visceraal niveau, allicht.' Marie: 'Ik ben geboren in 1984.' Julian: 'Een uitstekend jaar.' Marie: 'Mijn vader luisterde eerder naar folk. Melanie, Emmylou Harris, Bob Dylan.' Julian: 'Jij bent dus later met de blues in aanraking gekomen?' Marie: 'Ja, inderdaad. Mijn papa en ik gingen naar Dranouter.' Julian: 'Tim, heb jij dan ook rond je zesde leren muziekspelen? Of is dat later gekomen?' Tim: 'Ik was acht. In de muziekschool moest je eerst een jaar notenleer volgen, en pas daarna mocht je een instrument kiezen. Na dat jaar notenleer wilde ik beginnen met gitaar, maar de klas zat vol. 'Neem dan een ander instrument' stelde de school voor, maar ik was zo gedetermineerd om gitaar te spelen, dat ik beslist heb om een jaar te wachten. Als je zeven bent, lijkt dat gigantisch lang. Ik heb een tweede jaar notenleer gedaan, en daarna kon ik beginnen met gitaar. Ik had me natuurlijk meteen ingeschreven voor het jaar daarop. Ik heb muziekschool gevolgd tot mijn zestiende, maar in de laatste jaren heb ik niet zoveel bijgeleerd. Ik kreeg aan het begin van het jaar de drie stukken die ik tegen het einde van het jaar moest kunnen spelen. Daar deed ik dan een jaar over maar kn het dan wel vree goed, en vanbuiten.' Marie: 'Waar was dat dan?' Tim: 'In de muziekschool van Poperinge.' Julian: 'Mijn eerste kennismaking met de blues was de film 'The Blues Brothers'. Twee jaar voor de film hebben de (fictieve) broers en hun band een plaat uitgebracht, 'Briefcase Full of Blues'. In het nummer 'I Can't Turn You Loose' zit een geweldige quote van Elwood Blues (Dan Aykroyd): 'By the year 2006, the music known today as the blues will exist only in the classical records department of your local public library.' Dat is een quote uit 1978. Nu, tweeënveertig jaar na die plaat en veertien jaar na 2006, is de blues nog altijd springlevend.' Tim: 'De quote van Elwood Blues klopt ergens wel, denk ik. Toen ik zeventien was, was het heel moeilijk om blues te vinden, of om mensen van mijn leeftijd te vinden die blues wilden spelen. Ik had heel weinig input. Blues was niet hip. Begin jaren negentig heerste de grunge, dus ik stond alleen met mijn liefde voor de blues. Die liefde kon ook amper gevoed worden. Vandaag kan je als twintigjarige naar de Missy Sippy komen, waar je tientallen gelijkgezinden vindt, een toffe sfeer, jonge mensen die komen dansen op de muziek, jamsessies ...' Marie: 'Dankzij Spotify heb je veel meer underground, mensen die muziek leren kennen die ze anders nooit zouden leren kennen. Obscure zaken zijn tegenwoordig makkelijk te vinden.' Tim: 'De smaak van jonge mensen is veel eclectischer dan vroeger. Vroeger was alles meer opgedeeld, had je 'de rockers' en 'de housers'.' Julian: 'Dat lijkt me heel positief.' TIm: 'Zeker.' Marie: 'Onze bartenders gaan naar Kompass Klub (nachtclub in het Gentse, red.), maar evenzeer naar een bluesfuif.' Tim: 'Ik voel aan dat er de laatste tien, vijftien jaar een heropleving is. In Gent zorgt de Missy Sippy daar voor.' Julian: 'Jullie doen goed werk.' Tim: 'Ik kom ook op andere plaatsen. Ik ken een vree toffe bluesclub in Madrid. Daar merk je dat ook, daar zijn ook wekelijkse bluesjamsessies, je ziet daar ook weer jonge mensen opduiken. Plus, er is nog het andere fenomeen: de wereldwijde, uitgebreide scene van de lindy hop en swing dance. Daar zit een deelverzameling in van mensen die teruggaan naar de blues en het bluesdansen. Ook in Gent kan je lessen volgen. Het verhaal van het ontstaan van de Missy Sippy is de ontmoeting tussen Sep Vermeersch, Guy Verlinde, Marie, Jelle de Bouvé en Tiny Legs Tim.' Marie: 'Sep en de Gentse Hoppers kende ik van de Hotsy Totsy.' Tim: 'De danswereld, de muziekwereld en de café-uitbaters zijn samengekomen. Daaruit is BoogieVille ontstaan. Ken je dat?' Julian: 'Nee, sorry.' Marie: 'In 2014 hebben we de eerste keer een bluesfuif georganiseerd in de balzaal van de Vooruit. Heel veel foto's aan de muur van de Missy Sippy zijn die avond gemaakt. Een jaar later was er BoogieVille 2, en een week later opende de Missy Sippy.' Julian: 'Meant to be, bijna.' Marie: 'Eigenlijk ging de club eerst 'BoogieVille' heten, in plaats van 'Missy Sippy'.' Julian: ''Missy Sippy' is leuker.' Marie: 'Dank u.' Tim: 'Marie heeft de naam gedroomd. We waren aan het brainstormen ...' Marie: 'We hadden een ganse lijst op Google Drive, van mogelijke namen.' Tim: 'De associaties waren snel belegen.' Marie: 'Ik ben dichter, dus ik heb lang zitten nadenken. Half in slaap zei ik tegen Jelle: 'Wat denk je van 'Missy (spatie) Sippy'?' Tim: 'Je hebt dat idee toen gemaild, en iedereen was meteen enthousiast.' Marie: 'Buiten passeren toeristen, en die nemen constant foto's. De naam resoneert. Sommigen zeggen ook 'Missy Pippy'.' Tim: 'Haha!' Julian: 'Het past bij een café, cf. 'To take a sip'. Tim, jouw nummer 'Stepping Up' is prachtig. Kan je iets meer vertellen over de ontstaansgeschiedenis?' Marie: 'Is dat niet zeer persoonlijk?' Julian: 'Oh, dan moet je het niet vertellen.' Tim: 'Dat is inderdaad persoonlijk. (wikt woorden) Het nummer gaat over de switch die ik in mijn leven heb gemaakt. Ik heb biologie gestudeerd, en was beginnen werken als leerkracht in het middelbaar. Toen ben ik heel zwaar ziek geworden, en ben ik zes jaar uit roulatie geweest. In de periode tussen leven en dood heb ik aan mezelf beloofd: 'Als ik dit overleef, wijd ik mijn leven aan de muziek'. Dan zou ik geen compromissen meer sluiten. Wat toen gebeurd is, heeft me in de richting gestuurd van waar ik me nu bevind. Zonder die tegenslag, zou ik ook niet zijn waar ik nu ben. Ergens aanvaard ik dus wel wat er toen gebeurd is, omdat ik nu gelukkig ben met wat ik doe. 'Stepping up' gaat over de enorme berg die ik heb beklommen. Wie dat benijdt, denkt beter twee keer na. Je wilt niet ruilen met mij. Op het einde van het nummer verhaal ik de angst die ik heb, de schrik dat het ooit opnieuw slecht kan gaan. 'Devil walking by my side, if my health is failing ...' Ik ga dit doen zo lang het gaat, daar komt het op neer.' Julian: 'Ben je oké vandaag?' Tim: 'Ja. Ik heb mijn beperkingen. Ik moet medicatie nemen, en op controle gaan, maar verder: ja.' Marie: 'Nu ben je sterker dan zeven jaar geleden.' Julian: 'Het is niet aan jou te zien dat je tussen leven en dood hebt gezweefd.' Tim: 'Gelukkig.' Julian: 'Kan je iets vertellen over de gitaren die je gebruikt? Of over jouw speeltechniek?' Marie: 'Haha!' Tim: 'Ik heb een voorkeur voor oude gitaren en versterkers die een ziel hebben. Ik vind die ziel niet in gitaren die nu gemaakt worden. Doug MacLeod, die je daarnet aanhaalde, is een belangrijk figuur geweest in mijn ontwikkeling. We hebben elkaar ontmoet in 2000 op het Blaublues Festival in Haringe, waar ik - voor mijn ziekte - tussen de sets van de bands, op de zijkant van het podium, een akoestisch setje speelde. Ik vond Doug geweldig, en sprak hem aan. Hij vertelde me: 'It's all in the thumb'. Dat is me bijgebleven. Op dat moment heb ik er niets mee gedaan, maar jaren nadien, toen ik effectief akoestisch alternating bass begon te spelen, heb ik aan zijn uitspraak teruggedacht. It's all in the thumb. Dank u, Doug.' Julian: 'Zou een goede songtitel zijn.' Marie: 'Dat vind ik ook! En je hebt grote duimen!' Tim: 'Ja, ik heb grote duimen.' Julian: 'Tiny Legs Tim, Big Ass Thumb.' Marie: 'Heb je die anekdote aan Doug verteld, toen ie hier was?' Tim: 'Ik heb het hem verteld, maar ik denk niet dat hij het zich nog herinnerde. Het is een heel innemende mens die goed is in wat hij doet. Hij maakt van zijn shows een belevenis.' Marie: 'Een verhaal.' Tim: 'De mensen komen gelouterd buiten. Ik ben niet gelovig, maar het is zoals een goede kerkdienst.' Julian: 'Tim, geef jij namen aan jouw gitaar?' Marie: (grinnikt) Tim: 'Nee. Ik speel erop, en als ik voel dat ze me in een andere richting duwt, of me inspiratie geeft, dan wil ik ze hebben.' Marie: 'Ze. Het is wel een ze.' Tim: 'Al mijn gitaren geven mij songs. Er zitten nummers in mijn gitaren. Mijn akoestische Martin-gitaar uit 1943 was zijn mojo een beetje kwijt. Dat kan gebeuren, met een gitaar van bijna tachtig jaar oud. Er is al verschillende keren aan gewerkt, en vorige week heb ik hem binnengebracht bij een gerenommeerde luthier in Zeeland.' Julian: 'Een wàt? Een luthier?' Tim: 'Dat is een gitaarbouwer, een gitaarhersteller. Het heeft me wel wat geld gekost, maar nu is de nek gereset, is er een nieuwe brug, kortom, de gitaar staat weer helemaal strak. Ik heb ze terug sinds gisteren (vrijdag 28 februari 2020, red.), en gewoon door de gitaar een opknapbeurt te geven, voel ik meteen weer: 'Yeah! Inspiratie borrelt!' Dat heb je niet met een gitaar die je in de winkel gaat kopen. Het zit voor een stuk tussen de oren, maar je moet rekenen: het hout van waaruit die Martin gemaakt is, is misschien halfweg de jaren 1800 gekapt, heeft vijftig jaar liggen drogen, is getransporteerd via een rivier, voorzichtig uitgekozen, met de hand gemaakt, jarenlang bespeeld, de resonanties van het hout en de snaren hebben zich gezet. Niets krijgt vandaag de dag zoveel tijd. Alles moet snel en efficiënt gaan, hout wordt gekapt, in ovens gedroogd, en wordt geforceerd. Plus, mahonie mag niet meer gekapt en verhandeld worden, dus vandaag zoeken ze naar alternatieven. Maar er was wel een reden waarom ze destijds mahonie hebben gebruikt.' Julian: 'Stel je voor dat die gitaar zou kunnen praten. De verhalen dat die zou kunnen vertellen.' Marie: 'Dat is met veel dingen zo. De muren van de Missy Sippy bijvoorbeeld.' Tim: 'Dat is wel de ziel waarover we het hebben.' Julian: 'Bedankt voor jullie tijd.' Tim & Marie: 'Graag gedaan.' !! Enkele belangrijke data !! 6/03/2020: launch party van de plaat 'Missy Sippy All Stars Vol. I @ Missy Sippy, Gent 1/03 t.e.m. 12/03/2020: elke dag non-stop livemuziek @ Missy Sippy, Gent |
Julian De Backer © 2020 for Keys and Chords
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025