exclusief interview met:

“De honger is nog nooit zo groot geweest.

​De AED-studio's van Lint (Antwerpen) zijn een van de grootste filmstudio's van Europa. In de gigantische hangar worden epische fictieve veldslagen uitgevochten en plaatsen internationale producties metershoge green- en bluescreens. Aldaar verwacht je niet meteen een dosis rock ’n roll, maar daar komt verandering in. Een van de kleinere zaaltjes is vanaf heden te boeken door en voor bands, en in de coulissen heb ik vandaag een afspraak met de leden van Morse. Een relatief nieuwe Belgische band, met enkele grote kleppers in hun rangen. Een van de groepsleden begint het gesprek met haperend lijf en leden. Veel beterschap gewenst

​Raymond Geerts: "Amai mijn knie, amai mijn rug. Verder zijn we een vrij jonge groep (iedereen lacht) In de fleur van ons leven. We hebben er ongelofelijk veel zin in. Jonge mensen allemaal. Auw."
 
Julian De Backer: "Doet me denken aan die fake 'Star Trek'-film in een Simpsons-episode: 'Star Trek XII: So Very Tired'. Proficiat met de plaat. Morse was me volledig onbekend. Geen idee of dat aan mij ligt."
 
Kristof Van den Bergh: "Logisch, we zijn net bezig."
 
Julian: "Jullie album ‘Morse’ klinkt als een organisch geheel. Je hebt vaak platen waarbij de baspartij apart is opgenomen, en de drums nadien, maar jullie hebben het - lijkt me - als een groep aangepakt. Klopt dat ook?"
 
Kristof: "Daar kan Bart het beste op antwoorden, hij heeft de productie gedaan. Het is zijn verdienste".
 
Bart Delacourt: "Ha, het zou vreemd zijn om dat over mezelf te zeggen, maar ..."
 
Kristof: "Maar ja!"
 
Bart: "Productioneel en qua arrangementen waren de songs er grotendeels al, toen ik als producer mee aan boord stapte. Dan wordt het vanzelfsprekend, omdat je dan geen trucs moet uitvinden om van een nummer iets te maken. De songs waren er gewoon. Het is een godsgeschenk, om met zo'n team van schrijvers te kunnen werken, en met een zanger die met ongelofelijke melodieën op de proppen komt. In een later stadium hebben we samengewerkt met Ray Cokes, die voor ons heel mooie teksten heeft geschreven. Basically heb ik mijn buikgevoel gevolgd en heb ik me voor die songs laten inspireren door de arrangementen. Dan kom je uiteraard uit op een coherent geheel. Omdat je de volledige plaat op dezelfde manier aanpakt."

Julian: "Dus de nummers waren voorheen allemaal geschreven?"
 
Bart: "Het is in stapjes gegaan. Misschien kan jij dat vertellen, Antony?"
 
Kristof: "Even een disclaimer: het is heel logisch dat je nog niet van Morse hebt gehoord, omdat onze albumrelease van oktober 2016 het officiële startsein van de band is."
 
 
Antony Van der Wee: "We wilden als band terug beginnen. Vroeger heetten wij The Ditch. Die bestond uit Kristof, Raymond en ondergetekende. Op een bepaald moment is dat een stille dood gestorven, door verscheidene redenen. Het is in ons gezicht ontploft. Er was geen inspiratie meer, Raymond is terug naar Hooverphonic moeten gaan ..."
 
Raymond: "Moeten?" (iedereen lacht)
 
Julian: "Strafkamp?"
 
Antony: "Strafkamp bij Alex, haha. Bootcamp. Enfin, het was een samenloop van omstandigheden. Op een bepaald moment kwamen we elkaar terug tegen en hebben we besloten om samen wat nummers te schrijven. Gewoon, jammen met drie man. Voor we het beseften, hadden we op een paar dagen tijd 15 nummers geschreven. We hebben dat bij mij thuis in de kelder gedaan."
 
Bart: "Bij Antony thuis is er een opnamestudio. Ik ben daar de technicus. Ik kreeg de vraag of ik niet wilde bassen op de demo's, "want we hebben geen bassist meer". Dat vond ik prima, dus ik ben komen luisteren naar die schrijfsessies. Ik was meteen zwaar onder de indruk. Er was zoveel materiaal, en er zat veel potentieel in die songs. Ik was meteen zelf erg geïnspireerd. Uiteraard wilde ik daarmee aan de slag, zeker als er een studio voorhanden is. Gaandeweg is het gegroeid. Na verloop van tijd plak je daar het label 'producer' op, ook al heb ik nooit die hoed opgezet. Wat initieel een trio was - The Ditch Part II - is uitgemond in een groep met mij erbij. Door de productie ging het ook een heel andere richting uit dan The Ditch. We hebben toen beslist om het een nieuwe naam te geven, die past bij een nieuwe start."
 
Antony: "Het is ook gewoon een nieuwe groep. Bart zijn aandeel is zodanig groot dat ..."
 
Julian: "Volwaardig lid."
 
Antony: "Ja, tuurlijk!"
 
Raymond: "Dit is Morse."
 
Antony: "Het verschuift ook. Raymond kan zich door Hooverphonic live weinig engageren bij ons. Maar dat is van het begin duidelijk gemaakt. Wij zijn de harde kern. John is erbij om toetsen te spelen. Hij is ook een enorm creatieve mens die vanaf het begin meedenkt."
 
Kristof: "Live is het ook op zijn plaats gevallen. John is van oorsprong een gitarist, maar we hadden een pianist nodig."
 
Raymond: "En de bassist speelt gitaar."
 
Kristof: "Bizar, maar de cohesie die jij op de plaat hoort, hoorde ik ook toen we voor het eerst samen speelden. Kippenvel vanaf de eerste noot. Je voelt dat de puzzel in elkaar is gevallen. De groep zit hier."
 
Antony: "Inderdaad, anders zou John hier vandaag ook niet zijn. In principe heeft hij weinig tot niets met het album te maken. Maar hij is nu al een aantal weken mee aan het repeteren, en ook naar de toekomst toe voelt het niet meer dan normaal aan dat John erbij blijft. Alles sluit aan. Ook op menselijk vlak, dat mag ik zeker zeggen. Je hebt vaak bands die enkel tussen bepaalde figuren werken."
 
Julian: "Op papier."
 
Antony: "Op papier is de chemistry er, maar niet altijd live. Hier voelt alles vanzelfsprekend."

​Julian: "Ik had ook de indruk dat het spelplezier van de nummer spat. Jullie hadden precies een good time."
 
Antony: "Dat is wel plezant om te horen."
 
Kristof: "De andere mannen hebben vaker de kans om live te performen, maar voor mij was het al even geleden. Ik heb nog nooit zo uitgekeken naar concerten."
 
Antony: "Daarnet waren we op weg naar hier, en Kristof zei dat hij vroeger tijdens repetities soms vroeg om een bepaald nummer te skippen. Nu, de laatste dagen, zijn we de set aan het doorlopen. Van de eerste tot de laatste seconde is het heel prettig spelen. Het spelplezier was er vroeger zeker niet altijd, en nu wel."
 
Kristof: "Ja, inderdaad, nu geniet ik elke keer bij het doornemen van de set."
 
Bart: "Volgens mij komt dat ook doordat we vrienden zijn die samen muziek maken. Het zijn nummers waar we volledig achter kunnen staan. We voelen dat die songs een kracht hebben die er elke keer live is, of je ze nu voor de eerste of voor de honderdste keer speelt."
 
Antony: "Klopt. We zijn vlotte dertigers. Als je 19 jaar bent, is jouw engagement naar een groep altijd groot, omdat je geen andere focus hebt. Je woont nog thuis, je hebt geen kinderen, je studeert nog. Als dan blijkt dat het engagement op onze leeftijd nog even groot is, dan betekent het dat we 100% geconcentreerd en gefocust zijn. Anders werkt het niet. In het verleden zat je live met groepswissels. Want er was altijd wel iemand die niet kon. Nu kan iedereen. De focus ligt op de groep. Dat vind ik erg leuk. Elke dag als dezelfde formatie repeteren. Je voelt en je merkt dat je zonder nadenken begint te spelen. Het spelplezier, inderdaad, dat heb je mooi verwoord."
 
Julian: "Je merkt het ook bij te rijke of blasé groepen. De zin is weg. Jullie hebben duidelijk nog wél zin."
 
Antony: "Jazeker!"
 
Kristof: "De honger is nog nooit zo groot geweest."
 
Julian: "De luisteraar zal dat ook wel merken."
 
John Miles Jr.: "Even in rehearsals. Coming in later, after the album's finished …"
 
Julian: "Giddy as a schoolboy."
 
John: "Yeah. Normally in rehearsals, you play and the singer is kinda, just, there, but here, it's like he's singing in front of 10,000 people! (iedereen lacht) It's really refreshing to see that. I did a lot of session work, just as Bart does, and you sit there in rehearsal, going through the motions, but these guys are playing with so much passion."
 
Julian: "Ik neem aan dat jullie de songs samen hebben zitten finetunen? A group effort?"
 
Bart: "Er was een hele periode van preproductie. Schaven aan demo's. Ideeën capteren. Ik ben dat vrij snel beginnen multitracken. Het zit in mijn aard - zeker als ik geïnspireerd raak - om er meteen aan te beginnen werken. Knippen en plakken."
 
Antony: "Je kunt je niet voorstellen hoeveel edits ik 's nachts heb gekregen."
 
Bart: "Inderdaad, dan stuurde ik nog maar eens een andere versie door. Het werd bijna altijd beter, en het kreeg meer vorm. Je hebt ook groepen die repeteren tot iets af is, en die dan pas in de studio gaan. Zo is deze plaat niet tot stand gekomen. Hier zijn de songs geschreven, en gaandeweg zijn er zanglijnen bijgekomen en is er aan de teksten geschaafd, maar vooral de arrangementen komen uit de productiefase."

Julian: "Herken je de nummers van vandaag nog als je de oorspronkelijke demo's beluistert?"
 
Kristof: "Herkennen wel, maar bij een aantal zal je goed moeten luisteren. De meeste songs hadden hun fundering. Het basisidee was er. Een aantal zijn naar een totaal ander tempo gegaan. Ik vond het zelf heel verrijkend dat we iemand hadden van buitenaf, die er pas bijkwam eens de basis er was. Hij kon met een vers oor naar de nummers luisteren. Want op een bepaald moment zit je al zo diep in die songs, dat het moeilijk wordt om kritisch te blijven. Nu zijn er heel verrijkende zaken gezegd en heel toffe ideeën naar voren gekomen."
 
Antony: "Op een bepaald moment moet ook iemand die producerspet opzetten, zoals Bart zei. Als je met vier of vijf begint te producen, dan komt het niet goed. Natuurlijk zijn er dingen die Raymond, John, Kristof of ik anders hadden gedaan, maar dat is het mooie aan een plaat maken."
 
Kristof: "Een democratie heeft iemand nodig die knopen doorhakt."
 
Antony: "Wat niet wil zeggen dat het altijd even makkelijk was. Er zijn stormen geweest."
 
Kristof: "We zijn ook passioneel."
 
Antony: "Met momenten was het erg emotioneel."
 
Julian: "Het meest waardevolle aan een producer is dat hij je mogelijk uit je comfort zone haalt."
 
Antony: "Je slaagt echt de nagel op de kop. Bart heeft een voorliefde voor bepaalde platen en/of producers. Op een bepaald moment begonnen we drums te tracken, en zei Bart: "We gaan die stokken eens wegleggen. We gaan beginnen met mallets en spaghetti sticks." Ja, ik vloekte natuurlijk."
 
Bart: "Bij The Ditch was hij echt een rockdrummer. Dat bedoel ik niet slecht, hé!"
 
Antony: "Ik heb mezelf echt moeten heruitvinden. Jongleren met handdoeken, basdrumvellen, etc. Ik heb een nieuwe drumstel gekocht bij 'den Bruno' van Strings & Things in Antwerpen."

​Julian: "Juist, bij 'Den Bell', het administratief gebouw."
 
Antony: "Juist, bij den Belltoren. Ik kom al van kinds af aan bij Bruno. Ik heb daar letterlijk mijn eerste drumstel gekocht. Ik vertelde hem dat ik vellen nodig had om een nieuwe plaat op te nemen. Strings & Things staat vol met vintage spullen, dus ik zet mij achter een kit. Ik duw op die baspedaal. DOEF. DOEF. DOEF. Wow. Tedju. Bart zei meteen dat we die kit moesten kopen."
 
Bart: "Ik ben meteen gaan vragen of we niet konden huren."
 
Antony: "Ja. Enfin, soms kun je echt het gevoel hebben dat je ..."

Julian: "Love at first sight."
 
Antony: "Een instrument vastpakken dat klinkt alsof je er al je hele leven op hebt gewacht. Ik heb die kit gekocht. Ik ben echt terug van nul begonnen: stemmen met linten, enzovoort. Heel de plaat is ermee ingespeeld."
 
Julian: "Vermoedelijk klinkt deze plaat mede daarom ook helemaal anders dan The Ditch."
 
Antony: "Dat is Bart zijn verdienste."
 
Raymond: "The Ditch was soms ook gewoon overgeproduceerd. Het was zo clean. Er zat geen leven meer in."
 
Bart: "Wie ben ik om uitspraken te doen over The Ditch? Ik was daar nooit bij. Elke band heeft recht om te doen wat ze doen, ook productioneel. Ik had geen zin om diezelfde weg uit te gaan. Voor mij begint alles bij de songs. Kristof zijn stem is supermooi, maar het is an sich geen rockstem. Het evenwicht was soms weg bij The Ditch: een stoere machoproductie, met Kristofs stem. Dat was een discrepantie. Met Morse heb ik geprobeerd dat anders aan te pakken, door bijvoorbeeld minder punchy drums, rondere gitaren, ebows, etc. Dat maakt het allemaal organischer, waardoor zijn stem ineens meer tot zijn recht komt."
 
Raymond: "Dat was ook het eerste dat we tegen elkaar hebben gezegd: het moet organischer en echter, klinken. Het mocht niet te gepolijst klinken."
 
Julian: "Het klinkt ook live. Ongetwijfeld zijn er wel van elk nummer een paar takes, maar het klinkt alsof het 'A Night With Morse' is."
 
Antony: "Ja, we hebben heel veel samen ingespeeld."
 
Bart: "Bas en drums zijn allemaal live. Takes tot het goed was. Nadien hebben we gebouwd op de preproductie. Ik vind het heerlijk. Ik zie het in mijn hoofd als een puzzel: hier moet de piano wat bewegen, daar niet, daar slingert de gitaar tussen."
 
Antony: "Het geeft een totaal ander gevoel. Voor het album 'In This World' moest ik van producer Oscar Holleman tien dagen drummen. Ik had toen een snotvalling, zoals ik nu heb. Dat was écht zwaar. Een berg Kleenex naast mij. Oscar heeft platen geproduceerd voor Within Temptation, Krezip en Kovacs. Hij benadert het volledig anders. Hij liet me elk nummer 100 keer per dag spelen. Ik was 's morgens al doodziek toen ik aankwam in zijn Nederlandse studio, en 's avonds was ik op."
 
Bart: "Dat is natuurlijk een heel valabele stijl."
 
Antony: "Natuurlijk! Maar het klinkt totaal anders."
 
Raymond: "Het was toen echt clean. Hij kon soms de individuele snaren horen. Pling-pling-pling. Ik heb twee dagen aan een onnozele riff gewerkt."
 
Antony: "Die je de tweede dag al niet meer kende!" (iedereen lacht)
 
Raymond: "Ik raakte er niet wijs uit."
 
Julian: "Ik vind het net prettig dat een studioplaat rauwer klinkt, of foutjes bevat. Dat moet kunnen. Muziek moet leven."
 
Raymond: "Probeer die cleane perfectie maar eens live te brengen. Dat lukt niet! Live speelden we het op onze manier, en die was ruwer en rauwer. Met Morse kunnen we de plaat veel beter ​​live brengen."

​Antony: "Coldplay zal elk nummer terugsturen naar 'the front'. Bij 'Paradise' klinken de drums zoals die van 'Paradise', die van 'Clocks' klinken zoals 'Clocks'. Will Champion speelt alles live, maar alles wordt getriggerd. Dat kan, hé. Dat is fenomenaal. Maar nu is het helemaal anders."
 
Kristof: "We kunnen onszelf zijn."
 
Antony: "En met die spaghetti sticks ..."
 
Raymond: "Het zit toch diep."
 
Kristof: "Trauma."
 
Julian: ""The Spaghetti Incident?""
 
Antony: ""Ik voel het niet, live!", zei ik. Maar kijk, nu zijn we aan het repeteren met spaghetti sticks. En het klinkt supergoed."
 
Kristof: "We zullen nog zien, bij de albumvoorstelling. Let erop!"
 
Antony: "Ik pak voor alle veiligheid toch nog gewone stokken mee."
 
Julian: "Je kunt je nog laten sponsoren door Soubry. Jullie spraken van 15 nummers oorspronkelijk voor deze plaat."
 
Antony: "Iets meer, zelfs. 19 of 20."
 
Raymond: "We hebben er 15 uitgekozen waarmee we aan de slag zijn gegaan."
 
Julian: "Hoe heb jullie de uiteindelijke selectie gemaakt?"
 
Raymond: "Deze nummers klonken als een mooi, afgerond geheel."
 
Antony: "Gaandeweg, tijdens het schrijven, was Bart bezig met de preproductie van de eerste nummers. Dat inspireert natuurlijk. Ook het schrijfproces wordt daardoor getriggerd. Wij waren geen sound aan het zoeken, maar na verloop van tijd begin je te jammen in de richting van wat reeds opgenomen is. Daaruit is een logische keuze ontstaan."
 
Kristof: "Een aantal songs die niet in dit geheel pasten, zijn toen gesneuveld."

Julian: "Bargain."
 
Antony: "Van deze plaat staan er thuis op de computer, van elk nummer, veel meer versies. In principe zouden we B-kanten kunnen uitbrengen. De kans bestaat dat we er later nog iets mee doen."
 
Julian: "B-kanten zijn heerlijk. Veel bands hebben betere B-kanten dan A-kanten. '(I Can't Get No) Satisfaction' van The Rolling Stones was een B-kant!"
 
Raymond: "Ja ja!"
 
Julian: "Nu ondenkbaar."
 
Bart: "Ook wat dat betreft hebben we een ongelofelijke luxe met die studio. Wanneer iemand een zot idee heeft, kunnen we daar bij wijze van spreken de volgende dag aan beginnen. Dat hoeven daarom geen zotte ideeën te zijn ..."
 
Kristof: "Ook gewoon goede ideeën, bijvoorbeeld." (lacht)
 
Julian: "Goede, zotte ideeën."
 
Antony: "Ik vraag me af hoe jonge groepen die géén budget hebben, het vandaag de dag moeten doen."
 
Julian: "Ik denk dat het heel moeilijk is."
 
Raymond: "Hoe hebben wij het acht jaar geleden gedaan? Dat is toch net hetzelfde? Jij bent ook ooit die jonge groep geweest."
 
Bart: "Het wordt eigenlijk zelfs gemakkelijker. We hebben nu een ongelofelijk klinkende ruimte. Dat merk je, en dat hoor je op de plaat. Maar kijk naar jonge kerels als Stromae. Na 'Alors On Danse' heeft hij zelf videoclips online gezet, waarin hij vertelt hoe hij de nummers gemaakt heeft. 'Hier is een sax sample, hier is een snare, hier is een basdrum'."

Antony: "Met dat verschil dat Stromae geen band is. Stromae is geen vier of vijf jonge kerels die samen in een kot kruipen."
 
Bart: "Dat gebeurt ook minder en minder."
 
Antony: "Dat weet ik niet. Het laatste jaar rapen veel jonge mensen terug een instrument op, en daar ben ik heel gelukkig om. Ze hebben genoeg van hun iPad, hun computer, of hun geprogrammeer. Dat is ook tof: het is een evolutie in de muziek en die zal ook niet verdwijnen. Maar je voelt wel dat die mannen het gehad hebben met de computer, en dat ze terug samen willen spelen."
 
Raymond: "Zo worden natuurlijk veel demo's gemaakt. Ik kan u demo's laten horen van Hooverphonic die klinken alsof een volledige band ze speelt. Alles, tot de gitaar toe, is geprogrammeerd. En je hoort dat niét."
 
Antony: "Maar dat kunnen die jonge gasten niet, hé Raymond. Den Alex, die kan dat thuis in zijn studio."
 
Raymond: "In een demo moet je je ideeën kwijtraken. Daarna vertaal je dat gewoon naar een echte plaat."
 
Bart: "Dat klopt grotendeels. Jonge gasten die zitten knoeien in een repetitiekot, en die nadien geld moeten sparen voor een demo, dat is keihard. Maar dat was bij ons ook zo. Wij gingen ook naar een studio, en dat kostte ook geld. Daarin zit niet veel evolutie. De evolutie is: de laptop die ze al hebben, benutten. En de mogelijkheden zijn quasi eindeloos. Wij zijn de generatie die opgegroeid is met onze instrumenten. De eerste keer dat je een basisgitaar vasthebt, de eerste keer dat je snapt hoe een gitaar in elkaar zet ... die momenten, daardoor zijn wij muziek beginnen spelen. Ik ben er zeker van dat veel jonge gasten muziek zijn beginnen spelen door de nieuwste software te testen. Dat is hun vorm van muziekschool."
 
Antony: "Je voelt dat het moeilijk is om iets anders te brengen dan de rest brengt. Want je krijgt een soort eenheidsworst. Je bent beperkt in klankjes, en in ruimte voelen in je muziek. Daarom schrik ik er niet van dat bepaalde jonge muzikanten het gevoel hebben dat ze te weinig terug krijgen. Demo's en programmeren, allemaal goed en wel, maar ze willen iets anders dan wat ze al 50.000 keer heb gehoord de laatste jaren op de radio. Ik zet bij mij thuis de deur open voor jonge groepen die geen budget hebben, maar die wel graag een ep willen opnemen."

Julian: "Die een beetje deftig klinkt."
 
Antony: "Ja, zeker, met veel plezier. Dat moeten we steunen."
 
Julian: "Grappig dat jullie bij Hans Kusters zitten. Ik dacht dat hij enkel nog publishing deed."
 
Antony: "Heb je hem ooit al ontmoet?"
 
Julian: "Nee. Ik ken hem vooral als platenfirma van de eerste Clouseau-albums. Ik wist niet dat hij nog actief platen uitbracht."
 
Kristof: "Wat een ongelofelijke ontmoeting. Hij deed de deur open, hij bleek een brok energie!"
 
Antony: "Hij is 74 jaar, maar hij ziet er 44 uit. Een fenomeen. Hij weet alles, en is van alles op de hoogte. Hij zei ons ook: 'Jongens, je weet waar je mee bezig bent, dus doe wat je moet doen!' Je zit wel bij een label en je hebt wel een platenbaas, maar het is een totaal andere benadering."
 
Bart: "Het is niet old school, zoals bij een major tekenen en ineens vijf mensen rondom u krijgen. Hans is een muziekliefhebber pur sang. Hij had de plaat gehoord en vond het zonde als dat niet zou uitkomen."
 
Antony: "Vorige week hadden we een afspraak bij Discomat, waar ze de elpee persen, in Herk-de-Stad. Ik kon niet gaan, maar Bart had met Hans afgesproken. Hans vertrok aan zijn huis, Bart vertrok in Ekeren, maar Barts auto valt in panne. Dus ik bel naar Hans, en ik zeg dat we een probleem hebben. 'Bart heeft autopech, we zullen morgen of overmorgen naar Discomat gaan'. Antwoord van Hans: 'Verdomme, ik zit al in Leuven! Dat moet nu gebeuren! Ik rijd door!' Hij heeft vervolgens 250 elpees een voor een genummerd, getekend, verzegeld, er een foto van gemaakt, en doorgestuurd: 'Hier sé, klootzakken, ik ben jullie platen gaan halen!'." (iedereen lacht) Dat zegt alles over die vent. Fenomenaal."
 
Bart: "Ik zie het de baas van Sony niet doen. Het is een heel warme, charmante mens met een hart voor muziek. 'HKM Music' als label is niet echt groot, hé."

Julian: "Vandaar mijn verbazing. Ik dacht dat hij enkel nog publishing deed, ik wist niet dat hij nog een platenlabel had."
 
Filip Degroote: "Hij is de sub-publishing voor België van Tom Waits en Springsteen, bijvoorbeeld."
 
Antony: "Klopt. Als je ooit de kans hebt om in Kobbegem te komen, moet je dat zeker doen. Een heel idyllisch dorpje."
 
Raymond: "Koddegem? Koppegem?"
 
Antony: "Kobbegem. Vlak naast een brouwerij en een kerk, en hij woont in een oud art-decogebouw. Je komt daar binnen, en de deur gaat niet helemaal open omdat er een stapel elpees achterligt. Er loopt een hond rond, je valt over de platen. Maar de energie die daar hangt, is echt de moeite. Hij zwiert u een koffie onder de neus, en je bent vertrokken voor een paar uur."
 
Julian: "De verhalen die hij zal kunnen vertellen."
 
Antony: "Die heeft al wat meegemaakt."
 
Filip Degroote: "Sterke verhalen. Een Nederlander die in de jaren zestig in België begonnen is. Hij heeft Ferre Grignard ontdekt, en deals bezorgd. Die man heeft veel meer gedaan dan wat je op het eerste zicht zou denken of vermoeden. De muziekwereld was toen nog de far west. Entrepreneurs en artiesten, samen weken aan iets bezig. BANG! Naar de radio's. Op dat moment had je maar een paar televisieprogramma's voor artiesten, en de promogasten mochten zelf beslissen wie er in de programma's kwam. Fantastische wereld moet dat geweest zijn. Daar kan ik alleen maar van dromen." (iedereen lacht)
 
Antony: "Hans zit dikwijls in Spanje, maar hij heeft vliegangst. Hij rijdt meerdere keren per jaar met de auto naar Spanje, met naast hem zijn hond. Op een uur heb je hem dan 12 keer aan de lijn gehad. Je verstaat hem dan niet zo goed, want hij rijdt handsfree. "Hansfree". Mails om twee uur 's nachts, ook."
 
Bart: "Zijn hoofd staat niet stil. Constant aan het brainstormen. Het heeft hem geen windeieren gelegd, hij is groot geworden met dergelijke insteek. Hij is fan van onze plaat, je kan het niet anders zeggen. Hij heeft geen groot commercieel marketingplan."
 
Julian: "Hij moet wellicht ook niets meer doen."
 
Antony: "Het eerste dat hij zei was: 'Oké, jongens, ik geloof erin!'."
 
Julian: "Dat wil je horen als beginnende band."
 
Antony: "Ja, dat wil je echt horen. Want we hebben wel wat andere meningen gehoord, de afgelopen maanden. Een A&R die met een kater kwam luisteren naar de demo's. Ik zal niet vertellen van welke platenfirma. Jonge kerel die zichzelf voorstelde als engineer, producer, mixer, en A&R. Die man had een gigantische hangover, zat heel de tijd te zweten, kreeg twee keer een diarree-aanval."
 
Julian: "Niet van de muziek, hopelijk."
 
Antony: "Niet van de muziek, mag ik hopen. Maar als je producer, engineer (etc.) bent, dan weet je normaal gezien dat demo's niet finaal zijn. Het eerste dat hij zei: 'Ja, aan de zang is toch nog wat werk. En aan die gitaarpartij.'"
 
Bart: "Het waren demo's, opgenomen van ver met de laptop."
 
Raymond: "De eerste demofase."
 
Antony: "Een andere A&R, van een ander label, zei: 'Zou je het niet in het Nederlands doen?' De plaat was toen al klaar! We hadden anderhalf jaar aan die plaat gewerkt. Ray en Kristof hadden die teksten geschreven. Ray is een purist wat Engels betreft, en hij en Kristof hebben in de studio minutieus aan vocal coaching gewerkt. En dan zegt zo'n mens vanuit een commerciële ingeving dat het beter in het Nederlands kan, omdat er tegenwoordig Nederlandstalige quota zijn op radiozenders. Dat is toch niet serieus?"
 
Julian: "Ik heb geen vragen meer, maar I'll spread the word about Morse. Bedankt voor jullie tijd."
 
Antony: "Jij bent bedankt!"
 
Kristof: "Het was fijn. Leuk gesprek."
 
 
 
© Julian De Backer voor Keys and Chords