ITV THE ANALOGUES

“Techniek is verdomd handig in dienst van het talent.”

De livereputatie van de Nederlandse band The Analogues is ongeëvenaard. Recensenten struikelen over de juiste woorden om toch maar te omschrijven hoe perfect ze het repertoire van The Beatles naspelen. Noem ze geen tributeband, want aan pruikenparades en verkleedpartijen doen ze niet. The Analogues gaan wereldwijd op zoek naar de juiste analoge instrumenten, om toch maar haarjuist die Beatlesnummers te spelen die The Fab Four nooit zelf live gespeeld hebben. Faut le faire. Dat vraagt om meer duiding …

Photo credit: © Andreas Terlaak

Klik hier om te bewerken.

Photo credit: © Monsterpics

Photo credit: © Michel Mees

Julian De Backer: ‘Heren, ik heb jullie nog niet live gezien, excuses daarvoor.’

Diederik Nomden: ‘Dat kan veranderen.’

Julian: ‘Ik ben uiteraard geïntrigeerd door jullie fantastische concept. De recensies van jullie concerten zijn lovend, en laaiend. Ik heb ook recent jullie interview met Serge Simonart in HUMO gelezen. Jullie zijn extreem goed bezig. Los van The Beatles, wat is jullie persoonlijke oudste muzikale herinnering? Hoe zijn jullie met muziek in contact gekomen?’

Diederik: ‘Het eerste dat ik me bewust herinner, is de video bij ‘Goodnight Saigon’ van Billy Joel.’

Julian: ‘Gewéldig nummer.’

Diederik: ‘Vind ik ook, en als jongetje maakte die video heel veel indruk op mij. Het nummer is uit 1982, de clip uit 1983, dus ik moet toen zo’n 6 à 7 zijn geweest. Het lijkt een relatief late eerste muzikale herinnering, maar dat is ze toch.’

Felix Maginn: ‘Ik was 7 of 8 toen ik een plaat van Elvis draaide, die mijn moeder had gekocht. Precies op dat moment was er ook een serie op televisie, over Elvis in zijn jonge jaren. Je zag zijn silhouet met zijn heupen, en ik weet nog dat ik kippenvel kreeg. Die stem alleen al. Ik voelde ook de spanning, ‘Oh, ja, vanavond komt die serie weer’. In 1978 had je ook het succes van ‘Grease’. Er leek wel een fiftiesrevival te heersen op dat moment. Mijn overburen waren ietsje ouder, en één buurjongetje had een motor en een dikke vetkuif. ‘Wow, dat wil ik ook’, dacht ik. Een ander buurjongen kon een beetje Everly Brothers op de gitaar spelen.’

Julian: ‘In 1978 lag het overlijden van Elvis nog vers in het geheugen. Ik herinner me uit het boek ‘30 Jaar Nummer 1-Albums’ van Johan van Slooten dat Elvis maar één nummer 1-album heeft gehad in Nederland, ‘Forever Elvis’, dus allicht was het die plaat die jouw moeder toen had gekocht. En ‘Grease’ is effectief één van de langst-genoteerde nummer één-platen ooit in Nederland. Zestien weken, alstublieft. En nog gekker: de plaat die voor ‘Grease’ negentien (!) onafgebroken weken op één stond, was ‘Saturday Night Fever’. Nederland was een jaar lang in de ban van John Travolta.’

Felix: ‘Ik moet er wel bij vermelden: ik kom niet uit Nederland.’

Julian: ‘Ow, excuses!’

Felix: ‘Ik kom uit Ierland.’

Julian: ‘Wow, u spreekt prachtig accentloos Nederlands.’

Felix: ‘Ja, ik woon al een tijdje in Nederland.’

Julian: ‘Excuseer.’

Felix: ‘Nee, dat geeft niet. In Ierland is het heel simpel: als je opgroeit, hangt er een foto van de paus en van JFK aan de muur.’

Julian: ‘En Elvis? Jij komt rechtstreeks uit ‘The Commitments’?’

Felix: ‘Nee, ik kom uit het noorden. Maar het hele verhaal, zoals je het ziet in de film, klopt.’

Julian: ‘Fantastisch! Heb je enig idee waarom Elvis zo populair is in Ierland?’

Felix: ‘Het is een hele knappe man die heel goed kan zingen. Voor Elvis was Mario Lanza heel populair in Ierland.’

Julian: ‘We spreken over eind jaren 1970. Had Ierland toen geen grote, bekende, Ierse zangers?’

Diederik: ‘Je hebt toch dat verhaal van die band? Het staat nu op Netflix.’

Felix: ‘Er was een soort showband, maar die speelden geen eigen werk. Rory Gallagher was toen jong, maar vooral de Britse scene was populair. Mijn moeders generatie is opgegroeid met The Beatles, The Animals, die hele beatscene.’

Diederik: ‘The Beatles zijn toch eigenlijk ook Iers?’

Felix: ‘Drie, ja. Amper één generatie terug waren ze Iers, yes.’

Julian: ‘Gewéldig dat je uit Ierland komt. ‘The Commitments’ is werkelijk één van mijn favoriete films.’

Felix: ‘Oh ja? (lacht)’

Diederik: ‘Ik kem ‘em niet.’

Felix: ‘Nooit gezien?’

Julian: ‘Zeker zien, als je van muziek en Ierland houdt.’

Felix: ‘Hij is heel leuk, ja.’

Diederik: ‘Ik ga ‘em zeker bekijken.’

Julian: ‘Maar goed, het gaat over jullie, niet over ‘The Commitments’. Maar je komt dus uit Ierland, meneer Maginn, zo fascinerend. Ben je om muzikale redenen naar Nederland gekomen?’

Felix: ‘Ik heb mijn hele leven in bands gespeeld. Ik ben vanuit Ierland naar Engeland gegaan, zoals zovelen, want je moest naar Londen “voor A&R”. Dan ben je in Londen, maar het is zo moeilijk, en alles valt uit elkaar. Ik ben er vijf jaar gebleven, en heb een Nederlandse vriendin in Londen gevonden. Zij ging terug naar Nederland, en ik ben meegegaan, maar ik had nooit de bedoeling om te blijven. Het was heel snel gedaan met die vriendin, maar ondertussen ben ik al 25 jaar in Nederland.’

Julian: ‘Je weet allicht dat Nederland een heel belangrijk land is voor Engelse en Ierse muzikanten. Zowel The Rolling Stones als U2 zitten in Nederland met hun Besloten Vennootschap.’

Felix: ‘Het gaat om de centen hé. En het is ook één man, Arend-Jan van der Marel, die hun zaken behartigt.’

Julian: ‘Nu toch even over naar jullie. Ik vroeg daarnet naar jullie oudste muzikale herinnering, maar wat is jullie oudste Beatlesherinnering?’

Diederik: ‘Mijn vader lag in 1985 in het ziekenhuis, en mijn moeder had voor hem een tape gemaakt met de rode en de blauwe best-of. Ik was toen 10. Dat was voor mij het van het, meteen, ik luisterde de hele fucking dag door naar die cassette. Het kwam zo hard binnen. Mijn ouders zijn gescheiden, dus later ging ik bij mijn moeder wonen en zij had alle platen. Maar deze tape, dat was mijn tape ‘to cling on to’.’

Felix: ‘Mijn moeder had ook de rode en de blauwe verzamelaar. Die ben ik toen beginnen draaien. Op die leeftijd ontdekte ik de platenspeler, en was ik steevast gefascineerd de platen en de singles van mijn moeder aan het beluisteren in het voorkamertje bij ons thuis. Voor mij was de buitenwereld best wel heftig, want ik kom uit West-Belfast. Thuis kon ik ontsnappen, dankzij de muziek. Echt fantastisch.’

Julian: ‘Ik denk dat werkelijk iederéén die rode en die blauwe had. Mijn vader ook, én ‘Let It Be’, in het leger gekocht in het taxfree legerwinkeltje. Vermoedelijk zijn het de meest-verkochte compilaties ooit.’

Diederik: ‘Volgens mij is Eagles’ ‘Their Greatest Hits (1971-1975)’ de meest verkochte.’

Julian (valt door de mand): ‘Klopt!’

Felix: ‘Is dat de meest verkochte?’

Julian: ‘In Amerika heeft die zelfs meer dan ‘Thriller’ verkocht.’

Diederik: ‘Vijftig miljoen exemplaren, ofzo.’

Julian: ‘En ‘Hotel California’ staat er niet eens op!’

Diederik: ‘Echt waar?’

Felix: ‘Hahaha!’

Julian: ‘En toch zijn ‘de rode en de blauwe’ helemaal niet de beste Beatlescompilaties. Heel veel goede nummers staan er niet eens op.’

Diederik: ‘Nee, inderdaad, maar wij kénnen alles van The Beatles. Als introductie zijn ze wél uitstekend, voor wanneer je muzikale ontwikkeling nog niet zo vergevorderd is. Ideaal, makkelijk te volgen, net spannend genoeg.’

Julian: ‘Een ideaal visitekaartje voor wie The Beatles niet kent.’

Felix: ‘Hopsakee.’

Julian: ‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet de grootste Beatleskenner ben. Ik heb wel ‘The Beatles in Mono’ op vinyl gekocht, daarvoor moest ik bijna een hypotheek op mijn appartement nemen.’

Felix: ‘Haha!’

Julian: ‘€ 426.90, alstublieft! Gekocht met de intentie om chronologisch alles te beluisteren, gewoon omdat ik er te weinig van kende. Maar zelfs als non-kenner ken je 30+ nummers, gewoon omdat ze zo veel hits hebben.
Doe Maar werd heel vaak ‘de Nederlandse Beatles’ genoemd, zeker qua populariteit. Geen enkele andere Nederlandse groep heeft zo’n extreme reactie gekend, tot flauwvallende meisjes toe. In hindsight, vinden jullie het een correcte inschatting om Doe Maar de Nederlandse Beatles te noemen?’

Diederik: ‘Ik werk momenteel met Henny Vrienten samen aan zijn nieuwe plaat, en we hebben het vaak over The Beatles. Henny heeft altijd geprobeerd om iets bijzonders, iets aantrekkelijks, iets geks te doen, net als The Fab Four. Het was altijd fun.’

Felix: ‘Ik kwam in 1991 naar Nederland, en ik sprak geen woord Nederlands. Maar ik hoorde Doe Maar, en ik wist meteen: ‘Dit is goed, dit zit goed in elkaar, dit is anders’.’

Julian: ‘En nog altijd. Hun nummers zijn niet verouderd. Een plaat als ‘4us’ is nog steeds fris.’

Diederik: ‘Henny zei me dat ook, dat het toen heel erg in was om productioneel dit of dit te doen, maar hij wilde het retedroog. Vol in je smoel. Doordat die saus van de tijd ontbreekt …’

Felix: ‘Lijkt ie gewoon tijdloos.’

Diederik: ‘Juist. Puur door die saus. Een bewuste keuze van hem, toen. En compositorisch ook geweldig, natuurlijk, en clever.’

Felix: ‘Ook al snapte ik er niets van, het viel me meteen op. The Scene, ook. ‘Blauw’ was toen net uit. Ik hoorde meteen de juiste energie.’

Julian: ‘Had Doe Maar wereldberoemd kunnen worden, als ze in het Engels hadden gezongen?’

Diederik: ‘Henny heeft in de jaren 1970 in het Engels gezongen, maar hij kan geen Engels. Dat zegt ie zelf. Hij was al 32 toen Doe Maar doorbrak.’

Julian: ‘Tieneridolen als dertigers.’

Felix: ‘Het waren oudjes.’

Diederik: ‘Ze hadden al een hele carrière achter zich, als broodschrijvers.’

Julian: ‘Met welk nummer warmen jullie op, wanneer jullie gaan spelen?’

Diederik: ‘Dat hangt af van de tour waarin we zitten. Wat was het laatst?’

Felix: ‘Voor ‘The Beatles’ (1968, bijgenaamd ‘The White Album’) eindigen we onze soundcheck altijd met ‘Back in the U.S.S.R.’ en ‘Dear Prudence’, want dat zijn de eerste nummers van de plaat, en dan weet de geluidsman dat het goed zit. In principe maakt het niet zo heel veel uit, we moeten altijd bepaalde dingen checken.’

Diederik: ‘Iets met een akoestische gitaar proberen we ook altijd uit.’

Felix: ‘Het is altijd meer technisch. Het geluid hebben we wel goed na twee of drie nummers.’

Diederik: ‘Maar we eindigen inderdaad altijd met de eerste nummers die we in de show doen.’

Felix: ‘Dan staat alles een beetje in balans.’

Diederik: ‘Wij spelen een bepaald album gedurende een aantal avonden, dus we weten wat er komt. Na zeventig shows ken je de kneepjes. In het begin is het anders, dan wilt de bassist graag een bepaald lijntje vaker oefenen. Voorafgaand aan het begin van een tour zit een énorme repetitieperiode. In die zin is het wel gedetailleerd en perfectionistisch. De grote bands doen dat allemaal, daarom lijken ze ook zo achteloos goed. Dat klinkt arrogant, maar daarom hebben we productioneel zo’n niveau.’

Felix: ‘Het moet in je systeem geraken. Niet alleen voor jou, maar voor iedereen.’

Diederik: ‘Het publiek zal het altijd merken wanneer het niet geautomatiseerd is, wanneer het ongemakkelijk is. Het publiek pikt dat meteen op. Daarom is je voorbereiding zo belangrijk.’

Felix: ‘Je wilt het ook gewoon goed doen, de mensen betalen genoeg geld om te komen kijken. Je moet het serieus nemen.’

Julian: ‘Blij dat te horen. In de jaren 90 liet Guns N’ Roses soms anderhalf uur op zich wachten, vandaag zijn ze heel wat flinker op dat vlak. Ik zag ze drie jaar geleden in Werchter en ze waren maar een kwartier te laat.’

Diederik: ‘Netjes.’

Julian: ‘Maar sommige groepen zijn zo arrogant. Lauryn Hill was blijkbaar 90 minuten te laat in België dit jaar.’

Diederik: ‘Dat kan toch niet?’

Felix: ‘Dat kan je niet maken.’

Diederik: ‘Dat is misschien ooit cool geweest, maar nu is het sneu. Mensen vreten die onzin niet.’

Julian: ‘Jullie spelen een volledige plaat tijdens een tournee. Ik vermoed dat er nummers zijn die jullie minder graag spelen? Niet élk nummer zullen jullie fantastisch geniaal vinden.’

Diederik: ‘Dat klopt. Op tournee is het een running gag: ‘We hoeven nog maar drie keer ‘The Continuing Story of Bungalow Bill’ te doen!’ of ‘Oh, de laatste keer ‘Don’t Pass Me By’’. En dat is niet eens een straf, hoor, maar de ‘mindere nummers’ vallen op, omdat er zoveel briljante omheen zitten. Het komt voor in de beste families, dus ook bij The Beatles. Hand op mijn hart: ik heb nog nooit een nummer met tegenzin gespeeld.’

Felix: ‘Het is een andere ervaring om iets te beluisteren, dan om het zelf te spelen. Wij lachen altijd met ‘The Continuing Story of Bungalow Bill’, en ik zet het nummer thuis niet op voor mijn plezier, maar als je het staat te spelen, is het anders.’

Julian: ‘Wij, als publiek, mogen ook niet vergeten dat dit werk is voor jullie. Jullie moeten zwoegen.’

Diederik: ‘En je moet het consciëntieus doen, en gefocust. Want in élk nummer zit er toch iets tricky, waarbij je moet verscherpen. Als je dan niet scherp bent, dan verneuk je het gewoon, om het even bot in het Nederlands te zeggen. In ‘The Continuing Story of Bungalow Bill’ zit er een overgang aan het eind (zingt even voor) en daar moet je scherp voor zijn. Als je die mist, is het killing. Want we moeten out of the blue, knal, met zijn vijven beginnen.’

Julian: ‘En jullie willen haarjuist, 99,9% de plaat naspelen, dus jullie kunnen je geen spielereien of improvisaties veroorloven. Als vandaag Paul McCartney wat dan ook doet of speelt, dan mag hij opeens een jazzy arrangementje introduceren, want het nummer is van hem.’

Felix: ‘Hij kan doen wat ie wil.’

Diederik: ‘Het publiek kent de plaat 100%, en ze willen de plaat horen. Bij een fade-out krijgt de gitarist iets meer vrijheid, dan is het up to him, maar dan ook enkel daar. Nergens anders in de set.’

Felix: ‘Het maakt het ook makkelijker: geen discussies. Speel gewoon wat er op de plaat staat.’

Julian: ‘Er zijn ook twee stromingen binnen liveconcerten: of je bent een perfecte jukebox, zoals Eagles, of je experimenteert live en het publiek herkent soms de oorspronkelijke nummers niet, zoals Radiohead. Beide moeten kunnen, natuurlijk.’

Diederik: ‘Mijn mening: ik vind dat in The Beatles zoals ze zijn, weinig mogelijkheid tot verbetering zit. Joe Cocker heeft een fantastische versie van ‘With a Little Help from my Friends’, maar daar houdt het ongeveer wel op met covers die beter zijn dan het origineel. Soms zie je mensen op YouTube ‘Blackbird’ proberen, en dan denk ik: ‘Nja, waarom zou je het doen?’. Wie naar onze concerten komt, die weet: ‘The Analogues doen de platen correct na’.’

Julian: ‘Ik ben zelf geen muzikant, dus verbeter me indien schaamteloos fout, maar: sommige oudere Beatlesnummers lijken me niet onmogelijk moeilijk om na te spelen. ‘Lady Madonna’ lijkt me een relatief eenvoudig nummer, maar allicht is het bedrieglijk eenvoudig? Enkel een crack kan het goed naspelen?’

Diederik: ‘Een groot gedeelte zit in feel en sound. Wordt het lui gespeeld? Is het geneuzel? Voor het gevoel van de luisteraar is er een groot verschil wanneer je haastig speelt, of relaxed. Dat staat los van het notenmateriaal. Je hebt wel een punt. (naar Felix) Toch?’

Felix: ‘Zeker. De dingen die simpel lijken, zijn vaak gewoon moeilijk. Wij spelen de plaat na waarop The Beatles misschien ook maar ‘wat’ deden. Maar wij moeten dat wel perfect nadoen. Als je geconcentreerd speelt, is het anders dan wild weg spelen. De baspartij van McCartney kan je niet blind spelen, man. Dat gaat alle kanten uit. Hij speelt nooit hetzelfde. Gekkenwerk, om het uit te zoeken.’

Diederik: ‘Ja. Absoluut waar. Bij The Beatles is niets simpel. Hun geest was altijd ingesteld op iets interessants doen. Geen enkel couplet is hetzelfde, er zijn altijd andere baslijntjes of gitaaraccentjes, of desnoods een tamboerijn die tegen de maat in gaat. Details. Het is geen copy-paste-muziek, zoals vandaag weleens een blokje van acht maten hier en daar wordt neergezet. Er is meer aan de hand.’

Julian: ‘Belgische songwriter Frank Vander linden zei me dat ‘Rain’ van The Beatles net zo goed is, omdat het niet perfect is. Er zit per vergissing een maat 5/4 in, de beat sleept een beetje, de gitaren staan een beetje vals. Als een jonge groep vandaag ‘Rain’ zou opnemen, zou alles perfect getuned zijn. Voor hem zou ‘Rain’ dan niet meer die viscerale kracht hebben.’

Felix: ‘Vandaag wordt alles rechtgezet. Als je alles corrigeert, blijft er niets over. De computer neemt het over. Vroeger had je the feel, vroeger moest je echt spelen. Vroeger moest je zingen! Nu kan je in de studio zeggen: ‘we gaan nu de eerste zin opnemen, vervolgens de tweede zin …’.’

Diederik: ‘‘Doe ‘em maar 10 keer, en we kiezen later wel de juiste take’, maar vroeger zong je met een bepaald gevoel een heel nummer in.’

Felix: ‘Lennon vond ook dat er duidelijk iets aan een nummer schortte als je het meer dan 3 keer moest inzingen. Drie takes moest volstaan voor hem.’

Julian: ‘Eminem rapt ook altijd zijn volledige nummer. In zijn bekende nummer ‘Stan’ zit een fout, maar hij heeft het zo gelaten, omdat het ‘echter’ is.’

Felix: ‘Dat vind ik heel goed. Eminem is met emotie bezig, en niet met perfectie. En daar draait het ook om.’

Diederik: ‘Vroeger had je vier sporen. Drum en bas op 1, gitaar op 2, piano op 3, en daarna met zijn drieën op dat vierde spoor. Kon je niets meer aan doen, daarna! Niet meer knippen, niet meer plakken, niets. Vandaag vragen ze: ‘Wil je hier piano? Ah, weet je nog niet? We kijken wel in de mix.’ Het is een heel andere manier van denken. Het kan goed gaan, als de artiest visie heeft. Maar je hebt héél veel muzikanten die denken: ‘Nou, plemp het maar vol, en we zien later wel’.’

Felix: ‘Ze zijn opgegroeid met ProTools. Ze redeneren niet dat de band eerst moet kunnen spelen, voor ze de studio induiken. Ik zeg altijd: ‘Eerst leren spelen, dan mag je knippen, plakken en rechtzetten!’.’

Diederik: ‘Doei!’

Julian: ‘Stel dat The Beatles, net als The Rolling Stones, vandaag nog actief waren en nieuwe platen hadden gemaakt, zouden ze dan de huidige ProTools-maniertjes bezigen, of zouden ze analoog als vroeger werken?’

Diederik: ‘Ze komen uit de tijd van inspelen met vier, als band, dus ik denk dat ze het nog steeds zo zouden doen. Dat hoop ik maar.’

Felix: ‘Dat is ook de beste manier, dat weet iedereen die speelt.’

Diederik: ‘Als je een band hebt of bent, natuurlijk. Wie dancemuziek maakt, heeft een ander verhaal.’

Felix: ‘The Beatles zouden vandaag allicht het beste van twee werelden combineren: analoog opnemen, en de computer gebruiken om handiger en sneller te mixen. Al heeft dat ook weer nadelen, want de mogelijkheden zijn eindeloos.’

Diederik: ‘Wie niet kan kiezen, is nu verloren. Het onvermogen tot kiezen wordt gestimuleerd door een veelheid aan mogelijkheden. Dat is de ziekte van nu, in de muziek. Ik heb er geen last van. Ik heb ook al die mogelijkheden, maar ik denk gewoon: ‘Fuck it, dit is mijn zang’. Is die noot vals? Nou, dan ís die noot vals. Vals is ook maar relatief. Het moet binnenkomen. Je moet iets overbrengen naar de luisteraar, dat is het enige dat ertoe doet. Niet hoe strak het is, niet hoe zuiver het is, ga maar naar Neil Young of Bob Dylan luisteren.’

Julian: ‘Ik som een aantal Beatlesnummers op, en jullie zeggen instinctief wat het nummer bij jullie oproept. Eerste: ‘Being for the Benefit of Mr. Kite’.’

Diederik: ‘Briljant.’

Felix: ‘Haha.’

Diederik: ‘Ik kan alleen maar ‘briljant’ zeggen.’

Julian: ‘Het is mijn favoriete Beatlesnummer.’

Felix: ‘Is dat jouw favoriet? Grappig. Ja, wij spelen ‘em heel goed.’

Allen: ‘HAHAHAHA!’

Diederik: ‘Jij zingt ‘em wel goed!’

Felix: ‘Haha!’

Diederik: ‘Lennon op zijn best.’

Julian: ‘Ontleed het eens, als muzikant. Wat is er zo goed aan?’

Felix: ‘Het is gelukt. Lennon wilde een kermis neerzetten.’

Diederik: ‘Circus, toch? Fairground?’

Felix: ‘Ja, ‘fairground’, en het is behoorlijk gelukt. Als je het nummer beluistert, dan ben je er.’

Diederik: ‘Het is vaak funest om iets van iemand anders in een nummer te stoppen, maar hij heeft gewoon alle tekst van een poster van een fairground in een nummer verwerkt, en het is compleet logisch en muzikaal. Voor hem was het een belangrijk nummer, denk ik. Op de ‘Anthology’ hoor je ook iemand zeggen: ‘‘For the Benefit of Mr. Kite’, take four’ en dan antwoordt Lennon: ‘BEING for the Benefit of Mr. Kite’ antwoorden. Het was hem heel menens. Hij is vocaal ook zó in vorm op dat nummer. Hoe Paul die baslijn heeft bedacht (zingt even na). Heel speels, echt het rollende van zo’n kermis. Er zit heel veel in, het is constant spannend.’

Felix: ‘Die maffe gitaar.’

Diederik: ‘Ja, man, tok-tok-tok.’

Felix: ‘Tokke-tekke-tekke-tekke’

Diederik: ‘A piece of work.’

Julian: ‘Paul McCartney zegt graag dat hij geen muziek kan lezen …’

Diederik: ‘Dat zal wel zo zijn.’

Julian: ‘Na 65 jaar musiceren zal hij de basis wel kunnen lezen. Maar, hoe was Lennon eigenlijk?’

Diederik: ‘Kon ook geen noten lezen. Misschien vonden die jongens het stoer om onontwikkeld over te komen, dat weet ik niet. Het maakt ook geen ruk uit, het gaat om het gevoel. Als ik strijkers wil, kan ik mijn eigen strijkers schrijven. Er is geen enkele reden om trots te zijn dat je géén muziek kent, maar er is ook geen enkele reden om wel trots te zijn dat je alles kent. Het is handiger als je muziek kan lezen, dat is alles.’

Felix: ‘Het is inderdaad handiger. Je kan zeggen wat je hoort, en wat je wilt.’

Diederik: ‘Het is geen beperking, in dat opzicht. Ook The Beatles waren blij dat George Martin geschoold was, en ook Michael Jackson was blij dat Quincy Jones gestudeerd had. Het is zo anders als je een klankbord hebt voor je gedachtenkronkels. Als Lennon zegt: ‘Ik wil dat mijn stem klinkt als duizend Dalai Lamas op de top van de fucking Himalaya’, dan moet een producer weten: ‘Ah, hij bedoelt waarschijnlijk de galmkamer open’. Dat is óók techniek, en techniek is verdomd handig in dienst van het talent. Het gevaar bestaat nu dat op popscholen leerkrachten die het niet per sé heel goed gedaan hebben in hun eigen projecten …’

Felix: ‘Het idee van een ‘popschool’ is al vreemd.’

Diederik: ‘Ja, what the fuck?’

Felix: ‘Waar gaat dat over?’

Diederik: ‘Die gaan dan vertellen aan nieuwe, jonge talenten wat je wel en niet kan doen bij het schrijven van een nummer, terwijl ze zelf geen bloeiende beroepspraktijk hebben. Dat is een beetje een hellend vlak. Er zijn geen regels over wat je wel en niet kan doen in een nummer. Ik hoorde van een Amsterdamse songwriter dat zijn leerkracht hem had verteld dat een nummer niet kan beginnen met een verminderd akkoord. Dan word ik echt héél woedend.’

Julian: ‘Wat is een verminderd akkoord? Is dat wat ook een ‘opmaat’ wordt genoemd?’

Diederik: ‘Een soort instabiele klank die geen grondtoon aangeeft. Het akkoord heeft geen grondtoon. Dat is weird, maar ook spannend. Als jij daar op een creatieve manier mee kunt omgaan, nou, mooi dan. Neem nu het beginakkoord van ‘This Love’ van Maroon 5, dat is een verminderd akkoord. Als dan iemand met een mislukte popcarrière aan een jongen van 22 zegt dat dat niét kan, ja, daar ben ik wel klaar mee.’

Julian: ‘Een geloofwaardige popschool zou Paul McCartney als leerkracht moeten hebben.’

Diederik: ‘Juist.’

Julian: ‘En die mag zeggen hoe je popmuziek maakt.’

Diederik: ‘En die zegt ook nog steeds: ‘I don’t know how to write a song.’ Henny heeft ook geen flauw idee hoe ie een plaat moet maken. Die zegt: ‘Ik doe maar gewoon’.’

Julian: ‘Doe Maar, gewoon.’

Diederik: ‘Haha!’

Julian: ‘Wat denken jullie van het Beatlesnummer ‘Real Love’?’

Diederik: ‘Daar heb ik een bijzonder gevoel bij, maar veel fans zijn er niet wild van. Ik vind het een heel goed nummer. ‘Free as a Bird’ wordt als beter beschouwd.’

Felix: ‘Ik ben meer pro ‘Free as a Bird’.’

Diederik: ‘Bijna iedereen. Misschien ben ik meer emotioneel beladen.’

Julian: ‘Ik verkies ook ‘Real Love’.’

Diederik: ‘Ik kan er niet echt iets eenduidigs over zeggen. Ik vind het mooier, melancholischer.’

Julian: ‘Laatste, want we moeten afronden: ‘Penny Lane’?’

Diederik: ‘Hele goede single. Muzikaal knap.’

Felix: ‘Echt heel goed. Probeer het maar te verzinnen, met een paar nootjes. Gaat je niet lukken.’

Diederik: ‘True.’

Julian: ‘Het straatbordje is ondertussen ingemetseld, omdat het altijd gestolen werd. Allerlaatste vraag: in 1970, ook al bijna vijftig jaar geleden, bracht Wim Sonneveld ‘Het dorp’ uit, waarin hij zingt over ‘Beatlehaar’ en beatmuziek. Hoe gek is het eigenlijk dat vandaag de dag Beatlesmuziek als uitstekend wordt beschouwd, en toen blijkbaar als rebels en vulgair?’

Diederik: ‘Dat haar, hé, haha.’

Felix: ‘Lange haar.’

Julian: ‘Was het enkel door dat haar?’

Felix: ‘Honderd procent.’

Diederik: ‘Hij zingt het natuurlijk over 1964, en in die tijd stond Nederland nog midden in de jaren 1950. Keurig gekapt haar. Mijn pa had het ook zo. En toen kwamen The Beatles, met dàt kapsel?’

Felix: ‘Halflang.’

Julian: ‘Toch gek hé? Als je er nu op terugkijkt? De muziek was mooi en melodieus, en toch vonden mensen het gevaarlijk en des duivels.’

Felix: ‘Het was van de jeugd, en dat vonden de ouders drie keer niks.’

Diederik: ‘Zeker toen. Nederland en België waren verschrikkelijk bekrompen, dichtgeknepen landen. Dankzij The Beatles niét meer. Hopsakee! De hele omwenteling is nergens zo hard gegaan als in de sixties.’

Julian: ‘Bedankt voor jullie tijd, heren.’

The Analogues spelen op 26/9 in de Lotto Arena van Antwerpen. Tickets en info:
https://www.teleticketservice.com/tickets/2019-2020/abbey-road-50-year-anniversary-by-the-analogues

INTERVIEW WITH...