|
|
25 OKTOBER 2016 |
|
Vertical Divider
Op een dinsdagavond richting Brussel rijden is alvast geen sinecure. Maar vlotter dan verwacht bereiken wij de Koningsstraat en vinden we al snel een parkeerplaats aan de Congrescolom. De plek waar het stoffelijk overschot van een onbekende soldaat begraven ligt. De eeuwig vlam, die nooit wordt gedoofd, houdt onze aandacht en we herdenken heel even de vele nodeloze en vele zinloze slachtoffers. Op een kwinkslag zijn we in de Onderrichtstraat en melden we ons aan bij press-desk van het Koninklijk Circus of Cirque Royal. Laat ons even teug katapulteren naar de tijd toen Eric Clapton in 1965 The Yarbirds verliet voor John Mayall’s Bluesbreakers en werd vervangen door Jeff Beck. Beck speelde tot dan bij de band The Tridents die het niet veel verder brachten dan enkele optredens en wat demomateriaal. Maar bij het grote publiek maakte Jeff Beck vrijwel meteen indruk met zijn feedback en distortion gitaareffecten, al zou hij The Yarbirds al na amper 18-maanden reeds verlaten. In ’67 vormde hij zijn Jeff Beck Group met drummer Ainsley Dunar, bassist Ron Wood en vocalist Rod Steward. De eerste single ‘Hi Ho Silver Lining’ was meteen een bescheiden succes. Samen registreerden ze ook twee albums en de grootse singles ‘Rock My Pimsoul’ en ‘Tallyman’. Door de geschiedenis heen speelde Beck bij diverse formaties, maar bleef steeds succesvol en actief in de rock en blues wereld. Al kenmerkte hij zich ook in de richting van de psychedelische pop in de jaren ’60, verruimde zijn geest richting jazz, fusion en instrumentale rock alvorens zich opnieuw te herdefiniëren in de Britse blues. Deze zomer speelde Jeff Beck samen met die andere Chicago blueslegende Buddy Guy een merkwaardige en dol geënthousiasmeerde concertreeks doorheen de Verenigde Staten. Nu komt Jeff Beck zijn recente conceptalbum ‘Loud Hailer’ (megafoon) voorstellen. Zijn meest politiek georiënteerde plaat sinds mensheugenis. Maar als we er de setlist van vanavond even bijnemen moeten we vaststellen dat dit eigenlijk een ‘best off’ concert was. Na tussenstops in onder meer Zurich en Parijs betrad Jeff Beck klokslag 20u30 het podium van de Brusselse Cirque Royal. De inmiddels 72-jarige Beck is een van de grote drie gitaristen uit de rockgeschiedenis, en dat pretendeert ook bij ons heel wat respect. Op de drumstoel zit de jarige Jonathan Joseph, terwijl Rhonda Smith de baslijnen hanteert. Jimmy Hall, van de Alabama gebaseerde Southern rock band Wet Willie -die zeer succesvol was in de jaren ’70- mag de vocaliteit percipiëren. Jeff Beck opende vanavond met het ongecomplexeerde ‘Freeway Jam’ uit zijn album ‘Blow By low’ uit 1975 om naadloos verder te borduren met het nummer ‘Lonnie On The Move’. Voor het nummer ‘Morning Drew’ komt Jimmy Hall voor het eerst zijn stem verlenen aan Beck’s innemende gitaarriffs. Na de bescheiden coverversie van Hendrix’s ‘Little Wing’ wijerde de decibelmeter vaak in het rood bij het vele soleerwerk van ‘Even Odds’. Zijn considerabele en variërende vingervlugheid voorkomt hier alweer dat enige indolentie toeslaat in de compositie. |
Vertical Divider
Na het uitdijende ‘Shapes of Things’ uit het album ‘Truth’, uit 1969, zingt Hall met een plichtgetrouwe soulziel de Sam Cooke’s klassieker ‘A Change Is Gone Come’. Hall gaat finaal op de knieën en het nummer groeit verder uit tot een sensationeel poëem. Hall druipt opnieuw af, en met een zekere individualiteit solleert Beck lustig verder op zijn witte Fender Stratocaster tijdens het funky ‘Stratus’ en het activerende ‘Over Under Sideways Down’ van The Yardbirds. Tijdens het instrumentale tweeluik ‘Blue Wind’/ ‘You Never Know’ kreunt Beck’s wah-wah pedaal onder de heavy occupaties en zijn doorscheurende vingerzettingen. De zware basstructuur van Rhonda Smith komt tentatief in de spotlights bij het laatst genoemde muzikale luik. Jimmy Hall komt opnieuw aan boord voor de song ‘Red House’. Bij het meest bluesy nummer van de avond toont Hall nog steeds die harpvirtuoos van weleer te zijn. Beck zet zowaar zijn zonnebril op en produceert meteen ook de eerste tunes van de R&B evergreen ‘People Get Ready’. Na deze singel van The Impressions uit ’65, komt Beck op de proppen met het zwaardere soleerwerk in ‘Big Block’ en brengt hij Hall terug voor het swingende ‘Rollin’ and Tumblin’. Beck’s innemende gitaarriffs, Jonathan’s strakke drumslagen en Hall’s uitbundigheid laten een geweldige energie over het Koninklijk Circus circuleren. Na het klassieke ‘Superstition’ (Stevie Wonder) en ‘Little Brown’ was het tijd om afscheid te nemen van een legendarisch performen. Maar riffmeister Jeff Beck kon ons niet verlaten zonder ook een bisronde te performen. Jonathan kreeg eerst nog een taart aangeboden voor zijn 50ste verjaardag en is een waar muzikaal zwaargewicht met zijn drumsticks. Hij drumde onder andere bij artiesten als Al Jarreau, Bill Evans, Betty Wright en Joss Stone. Maar ook Canadese bassist Rhonda Smith is van geen kleintje vervaard en zorgde zelfs voor de baslijnen op Prince negentiende album ‘Emancipation’. Na een staande ovatie en heel wat ‘happy birthday’ cantus werd dan gezwind mijn persoonlijk ‘all time favourite ‘ song door de woofer gejaagd. En dat hebben we het hier over Don Nix ‘Going Down’. De ‘goose bumps’ bekruipen ons alweer en die zullen ons pas verlaten na het nummer ‘Little Brown Bird’, dat finaal werd overgoten met heel wat slidegitaar en psychedelische effecten, en de slotintro van het instrumentale ‘A Day In The Life’, origineel van The Beatles. De ideale manier om Jeff Beck’s gecontroleerde eminentie nog een laatste keer te etaleren. De backingband verdwaalde vanavond niet in Jeff Beck’s groots soleerwerk. Neen, dit was een unieke set die werd gekenmerkt met ruwe, pulserende en permanent gecontroleerde volatiliteit. Tot slot neemt de ‘Rock and Roll Hall Of Fame’ bekroonde Beck, voor het eerst en ook voor het laatst, het woord. Hij stelt zijn bandleden voor en bedankte iedereen voor hun komst. Hope to see you soon, Mister Jeff Beck! Met dank aan Greenhouse Talent en het Koninklijk Circus. |