|
|
21 oktober 2016 |
|
Vertical Divider
Er zijn meerdere artiesten die in hun moedertaal, het Nederlands, best aardige liedjes maken. Meestal zwemmen ze toch een beetje in dezelfde vijver, zodat het superleuk is wanneer je dan een optreden kan meemaken van iemand die écht uit de band springt. Zo iemand is Jeroen Kant. Kant won trouwens terecht dit jaar de Nekka-wedstrijd. Samen met een ietwat afgeslankte versie van zijn Sheriffs, bassiste Judith Renkema had elders verplichtingen, zorgde Kant voor een ronduit indrukwekkende performance. De afwezigheid van Judith werd trouwens prima opgevangen op gitaar en pedalsteel door Mathijs Leeuwis en door Mischa Porte aan de drums. Jeroen is niet de eerste de beste songschrijver. Zoete liefdesliedjes of weinigzeggende teksten zijn niet aan hem besteed. Neen, Kant zoekt zijn inspiratie liever in de dagdagelijkse dingen en toestanden. Toestanden die vaak schrijnend zijn of ook de minder fraaie kantjes van mensen in het daglicht stellen. Je kan bijna haast zeggen dat hij hiermee verwantschap vertoont met de oude bluesmakkers. Trouwens net als deze legendarische artiesten, bedient Kant zich ook van de blues, met hier en daar enkele invloeden uit de country. Wanneer het nummer iets meer ingetogenheid verlangt, begeleidt Jeroen zich op de akoestische gitaar. Maar wanneer hij één van zijn nietsverhullende meningen extra kracht wil geven, grijpt hij naar het elektrisch exemplaar. Jeroen Kant is geen Amerikaan, is er trouwens nooit geweest, zijn bindteksten mogen in het Nederlands zijn, maar zou hij daarom geen blues kunnen of mogen spelen? |
Vertical Divider
Blues is een muziekvorm waar emoties en maatschappelijke onrechtvaardigheden en ongelijkheden reeds sinds het ontstaan van het genre deel van uitmaken. Wel, wij mogen gerust stellen dat Kant blues speelt! Terecht geeft hij de bluespolitie een veeg uit de pan met de tekstflard ‘Ik wist niet dat de blues van jullie was!’. Zijn stamkroeg Weemoed zorgde voor een pakkend mooie song. Het arbeidsongeval van zijn vader in de koekjesfabriek waar hij werkte en ernstig gewond raakte, stelde de minder rooskleurige zijde van de industrie in de spots. Dat Jeroens vader uiteindelijk toch weer blij is dat hij, al is het maar voor enkele uurtjes per week, terug naar de fabriek mag, zegt dan weer veel over zijn toewijding. Jeroen geeft ook grif toe dat hij, dankzij het harde labeur van zijn vader, zijn eigen ding kan doen. Inspiratie genoeg voor een indrukwekkend ‘Nooit Meer Werken Voor Een Baas’. Gulzigheid, een nog veel te veel voorkomende eigenschap in ieder van ons, ramt Jeroen je recht in je gezicht in ‘Nooit Genoeg’. Een optreden van Jeroen Kant & De Sheriffs bijwonen, drukt je met de neus op dingen die je misschien liever niet hoort, maar geeft je tezelfdertijd een heuse vitamineboost. Bedankt Jeroen Kant & De Sheriffs en bedankt Jan Coonen en zijn ploeg. |