17 april 2015 • Zaal Bret Genk

Eén van de beste stemmen van de AOR en Melodic Rock scene uit de hoogdagen van de jaren 80 was weer eens in ons land. De laatste keer lag alweer een aantal jaren terug met Over The Rainbow. Een tribute band ter ere van de groep waarmee het voor hem allemaal echt begon na Fandango: Rainbow. De groep van voormalig Deep Purple-gitarist Ritchie Blackmore. Ingelijfd door 'the man in black' om met hem een meer commerciëlere richting te kunnen inslaan voor de Amerikaanse markt. Iets wat met de albums 'Difficult To Cure', 'Straight Between The Eyes' en 'Bent Out Of Shape' aardig begon te lukken, ware het niet dat medio de jaren 80 de groep plots ontbonden werd door de reünie van Deep Purple. Lang bleef Turner echter niet bij de pakken zitten, want in '85 startte hij zijn solo-carrière met de klassieker 'Rescue You' en was er aan zijn productiviteit geen houden meer aan. Yngwie Malmsteen, Deep Purple, Brazen Abbott, Glenn Hughes en nog zoveel andere artiesten of projecten konden rekenen op zijn medewerking. Het laatste samenwerkingsverbond dateert van vorig jaar, Rated X, met naast hem drummer Carmine Appice, bassist Tony Franklin en gitarist Karl Cochran. Ondanks al deze veelzijdigheden blijft het hart van de fans het warmst voor zijn werk bij Rainbow en zijn eenmalige samenwerking met Deep Purple ('Slaves And Masters'), waarop hij met zijn sterke emotionele stem duidelijk zijn stempel heeft gedrukt.
Twee weken voordien had hij nog een 2-tal shows moeten annuleren wegens een virale infectie, iets waar hij ook vandaag nog last van had. Althans, zo kondigde hij zelf aan, want aan zijn huidige zangkwaliteiten was dat nauwelijks te horen. Zelfs duidelijk met een glaasje teveel op het podium staande, zong hij zich zonder kwaliteitsverlies als een ware professional door de set. Ere wie ere toekomt, als hij niet zoals David Coverdale het voor zichzelf ook noemt, 'Tarzan wil uithangen', dan zingt hij nog altijd met de magie van weleer.
Mooiste voorbeeld daarvan is 'Stone Cold', de Rainbow-klassieker die nog steeds klinkt zoals hij moet klinken als hij met zijn stem niet teveel de hoogte wil ingaan. Bij een nummer als Malmsteen's 'Rising Force' lukt het al eens wat minder, maar dat was één van de weinige uitzonderingen. Als backing band gebruikte Mr. Turner kostenbesparend simpelweg zijn support-act Dynazty. Een band uit Zweden die zonder franje en zonder echt uit te blinken solide de instrumentatie van de klassiekers bracht. Het repertoire bleef dan ook -jammer genoeg- beperkt tot de 3 bekendste bands, Rainbow, Yngwie Malmsteen's Rising Force en Deep Purple. Van laatsgenoemde, en ook Rainbow, werden dan ook nog eens een aantal klassiekers gespeeld waarmee hij niets te maken had. In plaats van door hem ingezongen Purple-songs als bijvoorbeeld 'King Of Dreams', 'The Cut Runs Deep' of 'Love Conquers All', werden oudere krakers als 'Highway Star', 'Burn', 'Smoke On The Water' en zelfs 'Perfect Strangers' bovengehaald. Het ook niet door hem ingezongen 'Man On The Silver Mountain' introduceerde hij duidelijk ontroerd als eerbetoon aan wijlen Ronnie James Dio. Eigen songs als 'I Surrender' en 'Miss Mistreated' bracht hij dan ook weer tot grote vreugde van het publiek. De reguliere set werd dan afgesloten met het tweede Dio-nummer 'Long Live Rock 'n' Roll', vooraleer we een werkelijk stomende versie van Burn te horen kregen. Hierbij kreeg Turner Dynazty's zanger Nils Molin als vocale partner, die hierbij zijn voet stevig mee op het gaspedaal duwde. Met het weinig verrassende 'Smoke On The Water' als tweede bisnummer werd de show dan uiteindelijk definitief afgesloten. Iedereen tevreden, maar ik kan me toch niet van de indruk ontdoen dat voor velen toch een aantal nummers mochten vervangen worden door originele Turner-songs. Een opportuniteit voor de volgende keer!