11 februari 2016 • Muziekodroom, Hasselt
|
|
Ontspannende en hypnotiserende gedrevenheid, maar vooral veel fun! |
|
Natuurlijk kennen we Johnny Moeller als gitarist van The Fabulous Thunderbirds (waarin ook broer en drummer Jay Moeller speelt). Het familiebedrijfje (vader en zijn twee zonen) The Özdemirs zijn de Duitse begeleidingsband van Memo Gonzalez. En Mike ’the Tyrant of Texas funk’ Barfield kennen we van The Hollisters en The Stone River Boys, het project met Dave Gonzalez van The Paladins.
De band opent de eerste set met een trage instrumental. Een stevig geluid, de mooie reverb-gitaar van Moeller en de monotone klanken, die de song pompend voortdrijven. Barfield komt op met zijn onafscheidelijke cowboyhoed en twee shakers in de handen. De toon is gezet. ‘The struggle’, dat we nog kennen van in de tijd van The Stone River Boys, een zeer funky en catchy song warmt het publiek op. Vader Erkan Özdemir glimlacht goedkeurend als zijn zoon, gitarist Kenan een voortreffelijke solo geeft. De pit en vitaliteit druipt ervan af. En dat zou het hele concert zo zijn. Drijvend en stuwend zouden ze publiek blijven boeien tot het eind van de show. Ook ‘Lowdown in Lodi’ van Forgerty, maar dan in de versie van Freddie King, maakt indruk. Nog meer fun wordt het als Barfield zijn zotte en grappige dansbewegingen maakt. Hilarisch is dat hij weet en zegt dat hij niet kan dansen en zomaar wat doet. De blikken in zijn ogen versterken de bewegingen en poses die hij aanneemt nog wat meer. Hij komt een beetje over als een klunzige performer, maar dat maakt hem juist sympathiek en zeer aimabel. Een volgend hoogtepunt is de rock ‘n’ roll ‘Twist it’ waarin zoon Kenan een formidabele solo weggeeft. Mike Barfield en Johnny Moeller kijken elkaar tevreden en goedkeurend aan. Daarna neemt Johnny Moeller voor twee songs de microfoon van Barfield over en er volgen slepende, haast dreigende songs waarover Johnny in de stijl van Jimmie Hendrix zingt, niet echt voluit zingend, maar een mengeling van parlando en zingen. Ondertussen laat hij zijn Stratocaster vlammen. Wat een geweldige gitarist is het toch. Niet voor niks dat Kim Wilson deze man haast krampachtig voor hem alleen probeert te houden. |
De tweede song die Moeller zingt heeft een Brits jaren zestig karakter, laten we zeggen een mengeling van Britse beatpop en southern rhythm ‘n’ blues. Schitterend!
Om twintig voor elf staan ze alweer op de planken voor de tweede set. We krijgen een instrumentale surfsound rhythm & blues, snelle ronkende Chicagoblues, trage shuffles waarin Barfield nog eens laat zien wat voor een heerlijke mondharmonicaspeler hij is. Hij krijgt daarvoor enorm veel bijval van het publiek. En de opgewarmde Johnny Moeller speelt de ene na de andere fantastische solo. Het hoogtepunt van de tweede set is de soulklassieker, hier in een rhythm ‘n’ blues-jasje gestoken ‘Can I Change my mind’ (bekend van Tyrone Davis). Wat een fantastisch dansnummer is dat! Johnny Moeller zingt nog eens een monotoon, maar pompend en hypnotiserend goeie boogie, speelt een formidabele instrumentale rockabilly, zeg maar (haast) psychobilly en laat zijn publiek genieten van een mateloze virtuositeit en gedrevenheid. Het is zeker geen routine-avond. Je merkt dat de muzikanten moeite hebben gedaan om een interessante set in elkaar te steken, ze hebben het zichzelf niet te gemakkelijk gemaakt en dat siert hen! We krijgen nog wat punk-aandoende sixties songs, soms ruig, soms pompend, soms met een rauw randje, maar allemaal met kwaliteit en grote entertainmentwaarde. Maar ook Muddy Waters en Howlin’ Wolf zijn nooit veraf. Johnny Moeller bewijst nog een paar keer dat hij een plek bij The Thunderbirds meer dan waardig is en dat het een gitarist is die weet hoe hij een solo moet opbouwen. Afgesloten wordt met een uptempo funk versie van Joe Tex’ ‘You got what it takes’. Als bisnummer volgt nog een uptempo shuffle waarin de twee gitaristen nog even spectaculair gaan duelleren wat voor een grandioze finale zorgt. Move2Blues kreeg het weer voor elkaar! Bedankt! Met dank aan Move2blues |