26 april – Zaal Thijssen • Deurne/Vlierden nederland
|
Feat.
Vorige maand zo goed ontvangen bij Theo en Martin Brouwers dat we niet aan de verleiding konden weerstaan om terug richting Deurne/Vlierden te trekken voor hun bluesfest editie 2015. Allee, we gaan eerlijk zijn, het heeft ook een beetje te maken met de afsluiter van het festival want Jeff Jensen was vorige zondag zijn eerste keer in België en het was ook zijn eerste keer in Europa en geloof me van die gast krijg je niet genoeg. Onderweg al een eerste obstakel met een omleiding om U tegen te zeggen en het werd al meteen zweten in de wagen want we komen hier nu niet bepaald elke week. Aangekomen werden we op hun dagelijkse vriendelijke manier ontvangen door Ellen, Mia, Martin en Theo AKA de familie Brouwers incluis nog enkele familieleden en sympathisanten, that’s the spirit! MC’s voor het festival zijn zoals vanouds hier Theo en Martin en het enthousiasme werkt aanstekelijk, deze heren zijn steeds zo goedgemutst dat het lijkt of ze telkens weer de loterij hebben gewonnen en zo komt het dat hier altijd maar weer niets dan vrolijke gezichten te zien zijn of zou er hier in Noord-Brabant iets in de lucht zitten? De soundcheck op het 2de podium was nog volop aan de gang en zo kregen we al een voorsmaakje van wat de Poolse Boogie Boy’s ons tussen de acts zouden brengen. Vandaag staan hier 6 bands op de affiche en dat is voor een zondagnamiddag niet niets maar blijkt dat ze hier in Nederland morgen niet naar het werk hoeven te gaan omdat het maandag 27 april Koningsdag is. (Uitgezonderd diegene in de zorgsector natuurlijk ;-)) de voornaamste fotografen zijn er dus van mij mogen ze eraan beginnen want het beloofd een lange dag te worden zeker wanneer alle bands een uur en een kwart het beste van zichzelf mogen geven. De taak om deze keurige affiche af te trappen is voor Reno’s Rumble. Zij noemen zichzelf ‘The New Harmonica Blues Sensation From The Deep South’ en bestaan uit Reno Sharif op vocals & harp, Paul Voestermans (gitaar), Huub Leijendeckers (gitaar) en de ritme sectie Sjaak Korsten (drums) en Jules van Brussel (bas). Hun opener is er al meteen eentje van formaat met ‘Ready To Rumble’. Samen met deze Reno’s Rumble staan er hier vandaag twee ‘homebands’ op de affiche en achteraf blijken ze beiden een zeer aangename verrassing te zijn. Reno Sharif is een smoelschijver van het zwaardere type, en dan hebben we het hier niet over fysiek maar louter over de sound en daarmee zal hij zeker ook een fan zijn voor de afsluiter van het seizoen hier in Vlierden met Johnny Mastro en zijn mama’s kindjes op 31 mei samen met Dave Herrera. De mosterd hebben deze gasten wel gehaald bij hun grote voorbeeld en dan komen we natuurlijk uit bij Lester Butler en zijn Red Devils en dat zouden we horen ook. Gelukkig klinken ze ook als ware professionals en passeren er ook enkel shuffels, zelfs van West Coast zijn deze Reno’s Rumble niet vies en met ‘I’m Ready’ zitten we hier zelfs al in Chicago. Vervolgens krijgen we een kleine hommage aan Lester Butler zoals ‘Goin To the Church’ en ook hun bisser ‘Automatic’ is er eentje van deze legende. De editie van ‘Keeping The Blues Alive 2015’ is mede door deze Reno’s Rumble meteen feilloos van start gegaan en daarmee hebben ze hier al dadelijk de lat hoog gelegd, zo konden we al tevreden afzakken naar podium 2 voor een portie Poolse boogie woogie. De ‘Boogie Boy’s bestaan normaliter uit 4 jonge Poolse rockers die hun liefde voor alles rond Rock-’n-Roll niet onder stoelen of banken steken en hun taak bestaat er hier vandaag in om met 4 setjes van 30 minuten de tijd te doden tussen de acts op ‘mainstage’. Deze Boy’s bestaan uit Bartek Szopinski (piano, keys, lead vocal) Szymon Szopinski (drums, harmonica, backing vocals) Micha? Cholewinski (piano) en Janusz Brzezinski (upright bass) maar tijdens de reis uit Polen is de drummer getransformeerd in een bevallige schone en blijkt de zus te zijn van de bassist. Nummers van Jerry Lee Lewis, Chuck Berry en Fats Domino passerden hier de revue zoals ‘C’est La Vie’ maar ook ‘No Rhythm & Blues’ met ‘Something You Got’ van Chris Kenner wat we uiteraard in bluesmiddens ook kennen van Little Milton en ook zeker van de versie van B.B. King in duet met Koko Taylor. Een half uurtje opgewekte muziek gaat vlug aan je voorbij maar niet getreurd er komen nog 3 setjes. Richting ‘four o’clock’ en wie dat we hier hebben! Op het hoofdpodium staat Lightnin’ Guy Verlinde klaar met aan zijn zijde zijn bijna Nederlandse spitsbroeder Richard van Bergen en aan de drums Erik Heirman aka King Berik. De Guy is hier met zijn tribute aan ‘Hound Dog Taylor’ en daarmee weten de ingewijden dat het hier zal stuiven. Hound Dog Taylor (1915-1975) was een Amerikaanse bluesman uit Chicago en voor diegene -en dat zullen er wel redelijk veel zijn- die hem nooit in levende lijve hebben gezien of gehoord staat hier op het podium van Keeping The Blues Alive zijn blank en Belgisch equivalent en daar is zeker en vast niets mis mee. Opkomen hoeft niet meer en zoals Paul Oscher in 2007 op Gevarenwinkel ook niet echt een introductie hoefde begint de Guy hier aan wat een stomende en explosieve hommage aan de ‘Hound Dog’ zou worden. Door merg en been snijdende slide met nummers als ‘It’s Allright’, ‘Give Me Back My Wig’ en uiteraard ‘Sadie’ hitsen in een mum van tijd deze zaal volledig op. Wanneer Richard van Bergen zijn ding doet met ‘You Can’t Sit Down’ begrijpen we allen waarom dit één van de betere gitaristen is hier in ‘holland’ en een uitnodiging aan de aanwezigen vanwege Guy Verlinde om op het podium te komen laten ze zich hier geen tweemaal zeggen, daarmee wordt de set wederom een hoogtepunt. De apotheose is een uitgesponnen ‘Hound Dog Boogie’ en daarmee wordt het toch wel grote podium volledig gevuld met de liefhebbers van Hound Dog Taylor of zijn het gewoon steengoede fuifbeesten hier? Ook hier moet uiteraard een einde aankomen, ’t was vrieje ghoe en geloof me… they were wild about you guy’s! |
Na wederom een half uurtje fun met de ‘Boogie Boy’s’ staat de 2de Nederlandse band klaar om van jetje te geven. ‘Howlin’ Stone’ is voor mij ook een primeur en bestaat uit Tom Janssen (gitaar & vocals), Daan Geerling (gitaar & backing vocals), Juliën Rapmund (drums) en normaal ook uit Thimo Gijezen op bass maar die kon er door omstandigheden niet bij zijn en werd daardoor vervangen door Jules van Brussel van Reno’s Rumble en zo wordt hun naam nog maar eens vermeld.
Vorige editie waren ze hier gewoon zo onder de indruk dat ze nog maar eens mogen terug komen en ondertussen heeft deze Howlin’ Stone’ al een indrukwekkend parcours afgelegd. Zij bereikten de finale van de ‘Dutch Blues Challenge’ en brachten vorig jaar nog een steengoed album uit genaamd ‘Slow Blues In A’ dat op het huislabel KTBA werd uitgebracht. Dat de titel van hun 2de album niet zo maar uit de lucht is gegrepen bewijzen ze hier vanavond met enkel slowbluesjes en tearjerkers van de bovenste plank. Ik roep hen alvast uit als de ‘Meesters van de Tearjerkers’. Uiteraard niet enkel slowblues op de setlist maar ook nummers als ‘Help Me’ van Sonny Boy Williamson II maar met hun versie van ‘Don’t Be Reckless With My Heart’ bezorgen ze me toch een beetje ‘kiekebisj’ en weten we meteen dat frontman Tom Janssen een fan is van de betreurde Sean Costello (1979-2008), ja, Tom dat waren we hier ook allemaal een beetje. Ook Daan Geerling kan aardig uit de voeten met de gitaar en blijkt ook over comfortabele stembanden te beschikken. Met ‘I Put A Spell On You’, van de schreeuwende Hawkins, en met ‘Death Letter’, le moment suprême’, van ‘Howlin’ Stone’ komt er een einde aan een geweldige set. Ja, dat is al driemaal prijs hier bij de familie Brouwer en maken we ons op voor 30 minuutjes rock-’n-roll. Bijna acht uur op de klok en tijd voor de 2 afsluitende Amerikaanse hoofdacts met als eerste in de rij de ook sympathieke broers John en Bill Clifton. Zo zie je maar Theo en Martin dat er nog goedgemutste broers rondlopen al kwam dit bij de ‘Mofo Party Band’ aan een zijde draadje te hangen want deze vier uit Fresno Cal. zijn zo maar eventjes 6 uur onderweg geweest van Antwerpen naar Noord-Brabant maar waren toch min of meer gestresseerd op tijd hier op deze locatie aangekomen. ‘The Mofo Party Band’ met John en Bill Clifton, Matt Molten op de basgitaar en John Shafer aan de drums zijn natuurlijk niet nieuw in Europa want zij moeten hier stilaan elke bluesclub in de Benelux wel gaan kennen. Ook al hebben we ze al bijna 20 maal gezien toch blijven ze even fris klinken. Hun show kennen we al uit het hoofd maar toch betrap ik me erop dat ik voor de zoveelste maal mijn fotocamera in aanslag neem. Nummers als ‘One Fine Chick’ en ‘Long Distance Call’ kunnen we allen bijna meezingen maar swingen blijft het doen. Wanneer Bill Clifton het op de bandstand een beetje moe aan het worden is besluit hij tot grote hilariteit van de aanwezigen eens spelend een wandelingetje te maken doorheen de zaal hier van Hotel Thijssen. Zeker blues sisters Marjon en Anita konden dit best smaken. Dat het bij TMPB niet altijd van de West Coast hoeft te zijn laten ze horen wanneer Howlin’ Wolf’s ‘Smokestack Lightning’ door de luidsprekers klinkt. Hun hoogtepunt wordt bereikt wanneer John een immens lange uptempo solo op de bluesharp ten beste geeft en daarna kon John nog dienen als onschuldige hand bij het bekend maken van de prijzen die gepaard gingen met de lotjesverkoop wat moest dienen als extra sponsering voor het blueswerk hier bij KTBA. En dan was het tijd voor de Jeff Jensen Band. Vorige week op Goorblues deed hij zowat iedere aanwezige naar adem happen en daar was ik niet alleen want ook de Vic van Gevarenwinkel was van die mening en was afgezakt richting Nederland samen met enkel anderen die de lovende recensie op Keys and Chords hadden gelezen. Voordien hadden we al een gezellige babbel gehad met Jeff, Bill en drummer Robinson en van Jeff kregen we te horen dat één van de redenen waardoor ze nog niet richting Europa waren afgezakt het vele werk was in de States en daar zou nu wel verandering in kunnen komen. Zo weten we al dat voor 2016, zeker ook hier bij KTBA en ook bij Move2Blues, concerten vast staan en vanmorgen heb ik nog de garantie gekregen van zijn bevallige manager ginds in de States dat er nog werk zou worden gemaakt van enkele andere locaties, we kijken er zeker en vast naar uit. Het verrassend effect was er voor mij natuurlijk een beetje af maar het blijft bewonderingswaardig wat een fenomenaal gitarist deze Jeff Jensen wel blijkt te zijn. Energiek tot en met en dat mag ook wel gezegd worden van zijn ritme sectie met drummer Robinson Bridgeforth en de reeds meer dan 11 jaar aan zijn zijde, bassist Bill Ruffino. In de Juke-Joint van Paul en Michel zag ik hem vorige zondag nog één van zijn dikste snaren naar de verdoemenis helpen en nu moest zijn draagriem eraan geloven. Grasduinend door zijn oeuvre krijgt hij ook hier iedereen die nog overbleef op dit late uur op de knieën want ook voor haast iedereen hier is dit een primeur waarbij het moeilijk is om te blijven stilstaan. Zowel nummers als ‘I’m Coming Home’ uit het album van 2009 of uit het recente ‘Monrose Elephant’ doen het ook hier goed bij het publiek en het staat als een paal boven water dat deze Jeff Jensen al heel wat fans hier in de Benelux heeft vergaard met zijn eerste tour op ons continent. De interactie met het publiek loopt als steeds vlekkeloos want buiten een begenadigd gitarist weet hij ook perfect hoe hij de blues fanaten moet bespelen. Zijn versie van ‘Heartattack and Vine’ komt dicht bij die van Tom Waits die deze uitbracht op zijn gelijknamig album in 1980. Later in 1993 zou Screaming Jay Hawkins dit nummer nog eens coveren voor een commercial van Levi’s Jeans maar deze versie komt niet eens in de buurt van het origineel mede door de eigenheid van een Tom Waits. Op algemeen verzoek brengt Jeff Jensen hier nog een indrukwekkende versie van ‘Double Trouble’ een nummer dat door Otis Rush werd uitgebracht in 1958 en ook als ‘fundamentals’ diende voor de bandnaam van SRV. Volledig uitgeteld gaan we richting einde van een indrukwekkende set en een zeer gesmaakt bluesfest. De bisser is uiteraard een al even indrukwekkende versie van Dylan’s zijn ‘All Along The Watchtower, einde verhaal en we besluiten in gedachten met eentje van Dolf… Oh, wat was het weer fijn, hier in Deurne te zijn! Thx aan de familie Brouwers en de volledige crew van Keeping The Blues Alive… |