KLAKSON BLUES FESTIVAL 2014

Klakson Blues Festival • 22 november 2014 • De Corren Steenokkerzeel

Feat.:

• Ligthnin’ Guy and The Mighty Gators
• Hideaway
• Doghouse Sam and His Magnatones
• The Bluesbones
• Howlin’ Bill
• Nasty and The Fliptones

De Klakson Blues Club viert dit jaar zijn 10-jarig bestaan en dat wilden ze nu eens niet onopgemerkt laten voorbij gaan. In feite waren het 2 vieringen tijdens de avond want de ‘Polle’ die eigenlijk de oorzaak was van het oprichten van dit clubje van bluesfanaten was ook jarig die nacht en ook al is de Polle niet gewend aan zoveel aandacht, vanavond zou hij die wel krijgen.
De ‘clan’ van de Klakson hadden kosten nog moeite gespaard om dit lustrum klank en kleur bij te zetten en kwamen zelfs op de proppen met zes bluesbands en het waren allemaal wel prijswinnaars. Als locatie hadden ze het cultuurcentrum De Corren in Steenokkerzeel uit gekozen en dit bleek al een schot in de roos te zijn want deze locatie was dik in orde. Stella in een glas… meer moet dat toch niet zijn ;-)

Ondanks het vroege uur moet er toch één groep de dans openen en deze eer op deze feesteditie was weggelegd voor de winnaars van ‘Battle Of The Blues’, een wedstrijd  die wereldwijd al aan zijn 135st editie zit maar uiteraard is deze ‘Battle’ hier een organisatie van deze Klakson Blues Club. De winnaars waren dit jaar Nasty and The Fliptones en bijna hadden we de link naar de Tip Tops van Nick Moss gelegd.
Nasty en zijn Fliptones mogen we toch als locale band beschouwen en bestaan naast Kristof aka Nasty verder uit Peter Otto (guitar), Kristof De Weert (drums), Jos Gijsemans (guitar), Alain Van Der Jeught (bass) en Nicole Steeno (bluesharp) die als vrouwelijk gezelschap de Fliptones in goede banen moet leiden.
Deze band zag het daglicht in 2011 en brengen allemaal covers uit het blues en bluesrock archief. Nummers als ‘Walking By Myself’, ‘Help Me’ en ‘Little Sister’ worden allemaal foutloos gebracht en zo ook ‘Goin’ Up The Country’ en ‘Texas Flood’. Maar met de meeste nummers miste ik toch wat kracht zoals op ‘Roadhouse Blues’. Nasty mag voor mij nog meer ‘nasty’ worden in zijn performance en bij de gitaarsolo’s mag Peter als leadgitarist toch wel een stapje voorwaarts doen om zijn solo’s een beetje in de verf te zetten of lag het aan de decibelmeter? Mooie keuze van nummers maar meer power, toch zeker als je als bluesrock formatie door het leven wil gaan!

Wanneer je op de affiche niets anders dan winnaars van de ‘Blues Challenge’ wil brengen hoe zit het dan met de hiërarchie? Dit probleem schuiven we natuurlijk door naar de organisatie en de opstelling van de rangorde zal zeker wel mee bepaald zijn geworden in samenspraak met de groepen. Feit is dat Wim en zijn Howlin’ Bill reeds op diverse internationale podia te zien waren en in 2011 werden ze als laureaat uitgeroepen op de eerste editie van de European Blues Challenge te Berlijn.
Nog maar recent zag hun nieuwste album ‘Hungry’ het daglicht en kreeg uiteraard niets dan lovende recensies. Howlin’ Bill mogen we ook al wel tot de gevestigde waarde gaan tellen in ons blues-wereldje en Wim, Little Jimmy, Daddy T en de Winne moeten hoeven uiteraard geen verdere introductie en gaan meteen van start met de titeltrack van het laatste album… ‘I’m Hungry’. Hungry waren we zeker naar de rauwe stem van Howlin’ ‘Wim’ Bill die voortreffelijk werd bijgestaan door Little Jimmy en zijn sterke ritmesectie.
Deze formatie brengt ook al jaren een vaste groep van fans met zich mee en ook hier waren er uiteraard verschillende van vertegenwoordigd. ‘Drink About It’, ‘Robbin’ a Bank’ en ‘Walk The Line’ kunnen ook allemaal beluisterd worden op het nieuwste album en het leek wel of we hier een cd voorstelling kregen en zo konden de aanwezigen rustig naar de PR stand gaan om een extra kerstkadootje aan te schaffen want live of cd het is en blijft allemaal feilloos bij Wim en zijn band. Voor het uptempo ‘More Than 50 Reasons’ kan je best een oudere cd aanschaffen en zo heb je meteen alles in huis om een feestje te bouwen zoals hier in de Corren.

We zijn nog maar aan de derde groep van deze lange avond en alweer mogen ze een topper bijschrijven op hun account. Met The Bluesbones krijgen we pure blues te horen en deze formatie mag stilaan Nederland als hun tweede thuishaven gaan aanschouwen. Nico, Stef, Andy, Ronald en Dominique kunnen stellen dat het een automatisme is geworden om aan te treden om diverse bluesevents. Zij mogen ook wel best trots zijn op hun affiches en prijkten daarbij naast verschillende grote zoals o.a. Danny Bryant en Eric Steckel. Met twee straffe gitaristen in de rangen zoals Stef Paglia en Andy Aerts is het voor Nico De Cock een kleine moeite om zijn toch al uitzonderlijk sterke stem nog extra power te geven. Steeds weer brengen ze een set met sterke bluesnummers als hun ‘Witchdoctor’ en ‘Whiskey Drinking Woman’ geven ze de aanwezigen meer dan voldoening.
Nico blijkt ook steeds weer een uitzonderlijke verteller te zijn waardoor de nummers een extra dimensie krijgen en de gitaarsolo’s van Stef brengen meermaals de aanwezigen in vervoering. Na het uitdeinen van de feestperiode die er zit aan te komen trekken The Bluesbones richting studio voor de opnames van een nieuw album waar uiteraard met argusogen wordt naar uitgekeken want hun status verplicht ze uiteraard om met straffe kost uit te pakken, dit om maar wat extra druk op de ketel te zetten. Hun voorstelling van de cd vindt plaats in de Muziekodroom te Hasselt in maart van volgend jaar. Na ‘The Devil’s Bride’ is hun passage op deze verjaardag van de Klakson Blues Club ook alweer voorbij en is het stilaan tijd geworden om enige ‘soulfood’ tot ons te gaan nemen.

De winnaars van onze ‘Belgian Blues Challenge’ van dit jaar waren niemand minder dan Doughouse Sam and His Magnatones en daardoor mogen ze zich volgend jaar in maart met de beste van Europa gaan meten in de AB te Brussel. Wouter Celis heeft samen met zijn partners Franky Gomez en Jack O’Roonie een sterk trio in elkaar gestoken en brengen een mix van rauwe slide boogie en lekker swingende roots.
Met het winnen van hun ‘Challenge’ waren ook zij een beetje verplicht om een nieuw album op de markt te brengen al hadden ze wel al langer plannen om hun verdienstelijk ‘Buddha Blue’ van een opvolger te voorzien en hun ijzersterke ‘Knock Knock’ werd eerder deze maand ook in de Limburgse muziektempel officieel boven de doopvont gehouden.

Van start gingen ze met mijn favorietje van hun nieuw album en met deze ‘Scratch A Lie’ kwam de swung hier in de zaal er na de korte pauze weer onmiddellijk in. Nummers als o.a.  I’m Ready’ zijn uiteraard een zekerheid om de ambiance ten top te drijven en ook hun eigenste ‘Knock Knock’ mag best in dat rijtje thuis beginnen horen. In het begin dat ik Wouter Celis hoorde probeerde ik steeds de link naar een andere gewezen Belgische rootssensatie te leggen maar dit moet nu maar eens gedaan zijn want dit zijn Doghouse Sam and His Magnatones.
Onder luid applaus was het een kleine moeite voor Peter om dit trio terug te roepen voor een bisser en omdat de fans naar verschillend nummers bleven roepen besloot Doghouse Sam er maar een uitzondering van te maken en twee encores te brengen want met ‘Baby Please Don’t Go’ moest en zou hij de nieuwste creatie van ‘Guttlin Guitars’ voorstellen aan diegene die deze Fred Flintstone Hamer nog niet hadden gezien of gehoord. Voilà hun parcours foutloos afgewerkt en nu in zeven haasten richting Hasselt waar Wouter nog aan andere verplichtingen moet voldoen met name de Guttlin avond in de Elcerlyck te Hasselt.

Neem een stevige portie gospel en blues, overgiet dit met een grote hoeveelheid soul en het resultaat is een avond vol ambiance en dansplezier, getekend Hideaway.  Als zolang dat ik deze Brugse formatie (sorry Patrick) ken al zo lang ken ik bij wijze hun setlist en al zolang toveren ze elke zaal om tot een danstempel.
Ralph Bonte en zijn Hideaway staan steeds weer garant om je eens lekker uit de bol te laten gaan en voor Eric, Patrick, Jean-Marie, Johan en Geeraard lijkt het steeds weer kinderspel om iedereen aan het dansen te krijgen. Zij zijn ook ondanks hun status van gevestigde waarde zeker niet verplicht om een nieuw album uit te brengen want we willen toch steeds weer die oude getrouwe nummers horen waarop iedereen eens lekker uit de bol kan gaan. Het enthousiasme van Ralph en de zijnen kennen geen weerga en worden zonder moeite steeds weer en zonder al te veel moeite op de ganse zaal overgedragen en ook zij zijn in 2012 laureaat van de Belgian Blues Challenge geworden.

Ingetogen nummers als ‘When Rita Leaves’ of het obligate ‘Members Only’ van Bobby Bland brengen steeds weer de verliefde harten korter naar elkaar toe en net als Bobby Bland is ook Ralph Bonte een voorbeeld hoe je gospel en blues kan mixen tot zeer aangename cocktail waar iedereen alleen maar kan van houden. Eentje dat hij de laatste twee concerten die ik mocht aanschouwen telkens weer was vergeten en toch bij mij tot de favorieten mag geteld worden is de negro-spirituel ‘I Shall Not Be Moved’. Een beauty waar Pops Staples een prachtversie van heeft gemaakt en voor de liefhebbers moet je zeker eens luisteren naar de versie van de Jamaicaanse Carlene Davis, probeer dan maar eens te blijven stil zitten.

Als eerbetoon aan roadie Matty brengen ze ‘A Good Day For The Blues’ en met ‘Raise The Roof’ gaat hier in de Corren het dak eraf en met Wilson Pickett’s ‘Mustang Sally’ is de dansvloer boesjevol. Helaas maar ook Hideaway moet eenmaal stoppen maar toch steeds weer… what a feeling!

 Als afsluiter hebben ze hier bij de ‘Klakson’ nog voor een winner gekozen en met alweer eentje van ‘Brughe’ is ook deze Lightnin’ Guy in de ‘Challenge’ prijzen gevallen in 2011. Alleen als one-man band of met zijn Mighty Gators, Guy Verlinde brengt steeds doordringende blues al heeft bij sommige nummers zijn stem wel iets weg van Neil Young.
Vanavond wordt deze nog steeds youngster van onze Belgische blues bijgestaan door zijn Mighty Gators en dat zijn Toon Vlerick (gitaar), Karl Zosel en Thierry Stievenart als ritme sectie. Als bijkomende support act doet Lightin’ Guy beroep op het beest van en met Patrick Cuyvers en nog als extra support komt harmonicaspeler Steven Troch ook zijn duit in het zakje doen en daarmee staan weerom een keur van artiesten op het podium.

Guy en zijn Gators beginnen zeer sterk en de aandacht van diegene die deze lange editie hebben overleefd trekt automatisch richting podium. Met een eerbetoon aan Mario Noppe brengt Lightnin’ Guy zijn hulde aan ‘Mr. Maxwell’ of hoe dankbaar hij is voor diegene waarvan hij het allemaal heeft geleerd. Nog een sterk nummer is ‘No Time To Waste’ uit de ‘Banana Peel Sessions’ en de lat blijft het ganse concert heel hoog liggen maar ook hier moet uiteindelijk een einde aan komen en ik besluit dan ook met de woorden “...Ain’t no sunshine when HE’s gone!”

Een verjaardag om U tegen te zeggen en al met zekerheid kunnen we stellen dat er een volgende editie zal aankomen al zal het dan meer bescheiden zijn maar we zijn akkoord dat een feesteditie ietsje meer mag zijn. Het was knap en zo heeft ‘Marcel’ van Blues Aon Daa Stoazze toch weeral een nieuw kodakske kunnen uittesten en hebben Katrien en haar Oetslovers toch weer fijn kunnen dansen. Met zekerheid kan ik het niet stellen maar ik heb stilaan het vermoeden dat de bluesliefhebbers volgend jaar een paar festivals extra kunnen gaan bezoeken want Peter van The Attic en Yves en zijn kompaan van Machels Blues waren zeer actief aanwezig vanavond en Marcel van September Blues op de Bolderberg wist ook met zekerheid te vertellen dat er nog blues zal te horen zijn op Bolderberg in 2015… nu de Johan van Bierbeek nog en alles is weer volledig;-)

Tot de volgende Klakson!


Report & Photo’s: Freddy Vandervelpen ©