"Als ik schrijf of speel, val ik in een soort hyperconcentratie."
Maandag 7 juli 2014. In een rustige straat in Tervuren woont Kloot Per W in een mooie, gezellige en warme cottage. Hond Mira verwelkomt dolenthousiast Alfons Maes, fotograaf en CEO van Keys and Chords, en ondergetekende. Gedurende het interview moet baasje Kloot haar speeltje constant teruggooien. De heer Per W - Claude Perwez voor de burgerlijke stand - is muzikant, producer, schilder, vader en echtgenoot. Met 'In Mijn Kop' heeft hij een prima nieuwe single uit bij Starman Records. Hoewel deze reporter beleefdheid jegens mensen die je niet persoonlijk kent hoog in het vaandel draagt, staat meneer Perwez erop dat er "Kloot" gezegd wordt. Koppig als steeds, leek "Goeiedag meneer Perwez" alsnog een gepastere introductie.
Julian De Backer: "Goeiedag meneer Perwez."
Kloot Per W: "Goeiedag meneer, eh ..."
Julian De Backer: "De Backer. Toen ik in maart van dit jaar Lucas vander Taelen interviewde, belde jij hem tijdens het interview op. Hij snoerde je toen de mond met: " Ik was net over u bezig! Tegen een journalist. Dus ik ga verder over u spreken. (...) ik spreek over u, dat is een duidelijke rolverdeling!"". Gaat het er echt zo aan toe binnen Lavvi Ebbel?"
Kloot: "Luckas en ik werken buiten Lavvi Ebbel al jaren samen aan verschillende andere projecten. Ik was fan van Lavvi Ebbel in de jaren '80, toen ik bij The Employees speelde. Wij maakten toen rechttoe rechtaan rock 'n roll, maar dat moest voor mij ook niet meer zijn: It's only rock 'n roll, but I like it! Na de split van Lavvi Ebbel zijn Luckas en ik beginnen samenwerken. Eerst op filmgebied - Luckas maakte bedrijfsfilms, en daar moest muziek bij - nadien als antwoord op de LSP Band. Ken je die nog, de LSP Band?"
Julian: "Helaas, mijn kennis schiet weer tekort."
Kloot: "Dat was een band met bekenden die elk een of twee nummers brachten. Dat concept wilde ik doortrekken, unplugged, met alternatieve muzikanten onder de noemer "De Witte Producten Tournee". Wie zat daar allemaal bij? Rudolf Hecke (die toen meer in de underground zat met Company of State), Luc Van Acker, Peter Slabbinck, Wimmeke Punk, Geert Vanroelen en anderen. Luckas was daar ook bij, en dat was meteen de eerste keer dat wij samen op een podium stonden. We speelden unplugged versies van een aantal Lavvi Ebbel-nummers en het klikte goed tussen ons. De samenwerking evolueerde naar films, monologen, theatershows etcetera. Bij Luckas is het idee steeds blijven hangen om Lavvi Ebbel terug op te richten. Wij zijn de pioniers van de Belpop en we hebben altijd die drang naar muziek, naar concerten en naar creatie gehad.
De keren dat een concert mij nog kan inpakken, zijn zeldzaam. Ik heb alle groten gezien. Led Zeppelin, Vorst Nationaal, midden jaren zeventig. Toen was de drummer verkleed als iemand uit Clockwork Orange. Ik dacht toen: "Wat is dat? Is het een soundcheck of een concert? Strijkstoksolo's van twintig minuten? Komaan, ik wil 'Communication Breakdown', drie minuten ..."
Julian: "Of 'Kashmir' ..."
Kloot: "Ja! 'Kashmir'! Concerten zijn een lifestyle geworden. We gaan eens naar de dolfijnen kijken, we gaan eens naar Walibi en we gaan eens naar Werchter. Mijn dochter wilde dit jaar naar Werchter. Veertien jaar en een half. "Ja, met de mama. Ik zou graag Metallica zien." Ik zeg: "Als ik Metallica thuis opzet, dan loop je buiten! Je moet van geen metal weten". Volgend jaar mag ze misschien gaan. Dan ga ik wel mee."
Julian: "Marcel Vanthilt noemde Rock Werchter heel ondemocratisch. "Er staan rijke mensen op het podium, en er staan rijke mensen in het publiek" stelde hij."
Kloot: "Absoluut. Dat is zo. Het heeft niets meer te maken met wat een festival vroeger was. Jazz Bilzen was een affiche. De helft kende je niet, en over de andere helft zei je: "Wow, mijn enige kans om ze ooit te zien." Nu weten alle groepen dat ze nog vijf keer terugkomen, de helft zitten bij een package deal (waarin een organisator verplicht is mindere goden te boeken als ze een topper willen, red.) ...
Ik ga altijd als vroege vogel naar een festival. De eerste groep wil ik niet missen. Japan was ooit de opener op Jazz Bilzen, en niemand luisterde. Ik luisterde wel en dacht: "Hmm, dat is graaf. Wat is dat? Ze zien eruit als New York Dolls en ze spelen discomuziek." Later explodeert die groep dan en zegt iedereen: "Jaja, ik heb die gezien op Jazz Bilzen." Maar niemand heeft ze gezien! Een ander voorbeeld: The Ike & Tina Turner Revue trad aan, en iedereen draaide zijn rug om. Want het waren zwarten! In die tijd vond het publiek nog dat zwarten geen rock 'n roll konden spelen."
Julian: "Terwijl ze het hebben uitgevonden."
Kloot: "Als je nu zou zeggen: "Iedereen ging naar huis bij Tina Turner", tja ... Tina Turner solo vind ik overigens niets vergeleken met wat ze met Ike deed. Ik heb trouwens nooit een jazzgroep gezien op Jazz Bilzen, met uitzondering van Larry Coryell. Dat was dan nog meer crossover, want hij jamde met Rory Gallagher. Het hoogtepunt van de dag. Fusionjazz, ja, maar pure jazz? Er liep een fanfare rond die New Orleans-jazz speelde, maar verder hoorde je Deep Purple, Blue Cheer, Golden Earring, Jethro Tull, The Kinks ..."
Julian: "Ah, The Kinks. Die had ik gaarne eens gezien."
Kloot: "Dat was in de periode dat 'Sunny Afternoon' een grote hit was."
Julian: "Grappig dat u zegt: "Vandaag een groep missen is niet zo erg, want je krijgt toch nog vijf kansen". De enige reden dat ik dit jaar naar Werchter Classic ben geweest, is om The Rolling Stones te zien. Ik had ze nog nooit gezien, en er is een zekere kans dat het de laatste keer in België was. Er is natuurlijk veel kritiek op de miljardenbusiness van de Stones, maar ik ben toch bijzonder blij dat ik ze eindelijk live heb kunnen zien. Het was ook een heel goed optreden, ze waren in bloedvorm, en ze hebben enkel puike nummers gespeeld."
Kloot: "Ik heb ze gezien op de vorige Werchter Classic. Het was toen ook een heel goed optreden. Ze speelden albumtracks als '2000 Light Years From Home', 'She's A Rainbow', 'I'm Free' (een hit voor The Soup Dragons), 'Little Red Rooster' ... wow! Een kwartier 'Little Red Rooster'? Geen 'Angie'? Geen 'Fool To Cry'? Geen 'Waiting On A Friend'? Geen 'Miss You'? Super! Meer blues en rock. Afwisselend tussen een klein en groot podium. Ik kom tevreden thuis, zet het nieuws op en ik hoor: "The Stones walsten de wei van Werchter plat met iets." Ik denk: "Nee, dat is niet waar." Dat zou hetzelfde zijn als zeggen: "De Rode Duivels winnen met 5-0 van Argentinië" (dit interview vond plaats een dag na de 1-0 van Argentinië op het WK 2014, red.). Als het over rockmuziek gaat, geven ze geen shit. Syd Barrett sterft, en ze laten een filmpje zien met David Gilmour."
Julian: "Meent u dat? Hebben ze dat gedaan?"
Kloot: "Ja!"
Julian: "U hebt net een nieuw, bijzonder aanstekelijk nummer 'In Mijn Kop' uit. Hoe autobiografisch is dat ? U vertelt onder andere over 'het drukke leven' en 'de slecht verlichte weg'?"
Kloot: "'In Mijn Kop' is een cover van een obscuur nummer. Jaren geleden snuisterde ik geregeld in platenbakken in Brussel. Als het van een label als Vertigo of Island kwam, wist ik op voorhand dat het goed ging zijn. Die labels brachten enkele topplaten uit. Opeens vind ik een elpee op Vertigo Records en - kijk, ik krijg er kippenvel van - ik lees in de liner notes de frase: "On the wall hangs the legend: I love The Beatles". Ik wist: dat kan niet slecht zijn, want ik ben een enorme Beatlesfan. Surtout van hun middenperiode, de psychedelische periode. Nu, eigenlijk vind ik ze goed vanaf het begin. Die eerste elpee: 'I Saw Her Standing There', 'Twist and Shout' ... die stem van John Lennon! Ik heb een voorkeur voor John Lennon: 'Babies In Black', 'I'm A Loser'. Paul McCartney was veel straighter. De eerste zes elpees telt hij absoluut niet mee. Hij is pas wakker geworden met 'Yesterday', want dat vind ik ook heel goed. McCartney kan je grijpen: 'The Fool On The Hill', 'She's Leaving Home', 'Eleanor Rigby'. Wow! Als ik dat hoor, dan ween ik. Het lijkt op een film, hoe heeft hij dat geschreven als 22-jarige? Het tegenovergestelde van John Lennon, die afkwam met 'I Am The Walrus' ..."
Julian: "Ook een heel goed nummer."
Kloot: "Dat is mijn favoriete nummer aller tijden!"
Julian: "Aller tijden? Van alles?"
Kloot: "Van alles! Dat nummer is waanzin. Op drie sporen opgenomen. Hoe hebben ze dat gedaan? Met die radio's daartussen? Ik was daar bang van als twaalfjarige, de eerste keer door mijn koptelefoon."
Kloot Per W: "Goeiedag meneer, eh ..."
Julian De Backer: "De Backer. Toen ik in maart van dit jaar Lucas vander Taelen interviewde, belde jij hem tijdens het interview op. Hij snoerde je toen de mond met: " Ik was net over u bezig! Tegen een journalist. Dus ik ga verder over u spreken. (...) ik spreek over u, dat is een duidelijke rolverdeling!"". Gaat het er echt zo aan toe binnen Lavvi Ebbel?"
Kloot: "Luckas en ik werken buiten Lavvi Ebbel al jaren samen aan verschillende andere projecten. Ik was fan van Lavvi Ebbel in de jaren '80, toen ik bij The Employees speelde. Wij maakten toen rechttoe rechtaan rock 'n roll, maar dat moest voor mij ook niet meer zijn: It's only rock 'n roll, but I like it! Na de split van Lavvi Ebbel zijn Luckas en ik beginnen samenwerken. Eerst op filmgebied - Luckas maakte bedrijfsfilms, en daar moest muziek bij - nadien als antwoord op de LSP Band. Ken je die nog, de LSP Band?"
Julian: "Helaas, mijn kennis schiet weer tekort."
Kloot: "Dat was een band met bekenden die elk een of twee nummers brachten. Dat concept wilde ik doortrekken, unplugged, met alternatieve muzikanten onder de noemer "De Witte Producten Tournee". Wie zat daar allemaal bij? Rudolf Hecke (die toen meer in de underground zat met Company of State), Luc Van Acker, Peter Slabbinck, Wimmeke Punk, Geert Vanroelen en anderen. Luckas was daar ook bij, en dat was meteen de eerste keer dat wij samen op een podium stonden. We speelden unplugged versies van een aantal Lavvi Ebbel-nummers en het klikte goed tussen ons. De samenwerking evolueerde naar films, monologen, theatershows etcetera. Bij Luckas is het idee steeds blijven hangen om Lavvi Ebbel terug op te richten. Wij zijn de pioniers van de Belpop en we hebben altijd die drang naar muziek, naar concerten en naar creatie gehad.
De keren dat een concert mij nog kan inpakken, zijn zeldzaam. Ik heb alle groten gezien. Led Zeppelin, Vorst Nationaal, midden jaren zeventig. Toen was de drummer verkleed als iemand uit Clockwork Orange. Ik dacht toen: "Wat is dat? Is het een soundcheck of een concert? Strijkstoksolo's van twintig minuten? Komaan, ik wil 'Communication Breakdown', drie minuten ..."
Julian: "Of 'Kashmir' ..."
Kloot: "Ja! 'Kashmir'! Concerten zijn een lifestyle geworden. We gaan eens naar de dolfijnen kijken, we gaan eens naar Walibi en we gaan eens naar Werchter. Mijn dochter wilde dit jaar naar Werchter. Veertien jaar en een half. "Ja, met de mama. Ik zou graag Metallica zien." Ik zeg: "Als ik Metallica thuis opzet, dan loop je buiten! Je moet van geen metal weten". Volgend jaar mag ze misschien gaan. Dan ga ik wel mee."
Julian: "Marcel Vanthilt noemde Rock Werchter heel ondemocratisch. "Er staan rijke mensen op het podium, en er staan rijke mensen in het publiek" stelde hij."
Kloot: "Absoluut. Dat is zo. Het heeft niets meer te maken met wat een festival vroeger was. Jazz Bilzen was een affiche. De helft kende je niet, en over de andere helft zei je: "Wow, mijn enige kans om ze ooit te zien." Nu weten alle groepen dat ze nog vijf keer terugkomen, de helft zitten bij een package deal (waarin een organisator verplicht is mindere goden te boeken als ze een topper willen, red.) ...
Ik ga altijd als vroege vogel naar een festival. De eerste groep wil ik niet missen. Japan was ooit de opener op Jazz Bilzen, en niemand luisterde. Ik luisterde wel en dacht: "Hmm, dat is graaf. Wat is dat? Ze zien eruit als New York Dolls en ze spelen discomuziek." Later explodeert die groep dan en zegt iedereen: "Jaja, ik heb die gezien op Jazz Bilzen." Maar niemand heeft ze gezien! Een ander voorbeeld: The Ike & Tina Turner Revue trad aan, en iedereen draaide zijn rug om. Want het waren zwarten! In die tijd vond het publiek nog dat zwarten geen rock 'n roll konden spelen."
Julian: "Terwijl ze het hebben uitgevonden."
Kloot: "Als je nu zou zeggen: "Iedereen ging naar huis bij Tina Turner", tja ... Tina Turner solo vind ik overigens niets vergeleken met wat ze met Ike deed. Ik heb trouwens nooit een jazzgroep gezien op Jazz Bilzen, met uitzondering van Larry Coryell. Dat was dan nog meer crossover, want hij jamde met Rory Gallagher. Het hoogtepunt van de dag. Fusionjazz, ja, maar pure jazz? Er liep een fanfare rond die New Orleans-jazz speelde, maar verder hoorde je Deep Purple, Blue Cheer, Golden Earring, Jethro Tull, The Kinks ..."
Julian: "Ah, The Kinks. Die had ik gaarne eens gezien."
Kloot: "Dat was in de periode dat 'Sunny Afternoon' een grote hit was."
Julian: "Grappig dat u zegt: "Vandaag een groep missen is niet zo erg, want je krijgt toch nog vijf kansen". De enige reden dat ik dit jaar naar Werchter Classic ben geweest, is om The Rolling Stones te zien. Ik had ze nog nooit gezien, en er is een zekere kans dat het de laatste keer in België was. Er is natuurlijk veel kritiek op de miljardenbusiness van de Stones, maar ik ben toch bijzonder blij dat ik ze eindelijk live heb kunnen zien. Het was ook een heel goed optreden, ze waren in bloedvorm, en ze hebben enkel puike nummers gespeeld."
Kloot: "Ik heb ze gezien op de vorige Werchter Classic. Het was toen ook een heel goed optreden. Ze speelden albumtracks als '2000 Light Years From Home', 'She's A Rainbow', 'I'm Free' (een hit voor The Soup Dragons), 'Little Red Rooster' ... wow! Een kwartier 'Little Red Rooster'? Geen 'Angie'? Geen 'Fool To Cry'? Geen 'Waiting On A Friend'? Geen 'Miss You'? Super! Meer blues en rock. Afwisselend tussen een klein en groot podium. Ik kom tevreden thuis, zet het nieuws op en ik hoor: "The Stones walsten de wei van Werchter plat met iets." Ik denk: "Nee, dat is niet waar." Dat zou hetzelfde zijn als zeggen: "De Rode Duivels winnen met 5-0 van Argentinië" (dit interview vond plaats een dag na de 1-0 van Argentinië op het WK 2014, red.). Als het over rockmuziek gaat, geven ze geen shit. Syd Barrett sterft, en ze laten een filmpje zien met David Gilmour."
Julian: "Meent u dat? Hebben ze dat gedaan?"
Kloot: "Ja!"
Julian: "U hebt net een nieuw, bijzonder aanstekelijk nummer 'In Mijn Kop' uit. Hoe autobiografisch is dat ? U vertelt onder andere over 'het drukke leven' en 'de slecht verlichte weg'?"
Kloot: "'In Mijn Kop' is een cover van een obscuur nummer. Jaren geleden snuisterde ik geregeld in platenbakken in Brussel. Als het van een label als Vertigo of Island kwam, wist ik op voorhand dat het goed ging zijn. Die labels brachten enkele topplaten uit. Opeens vind ik een elpee op Vertigo Records en - kijk, ik krijg er kippenvel van - ik lees in de liner notes de frase: "On the wall hangs the legend: I love The Beatles". Ik wist: dat kan niet slecht zijn, want ik ben een enorme Beatlesfan. Surtout van hun middenperiode, de psychedelische periode. Nu, eigenlijk vind ik ze goed vanaf het begin. Die eerste elpee: 'I Saw Her Standing There', 'Twist and Shout' ... die stem van John Lennon! Ik heb een voorkeur voor John Lennon: 'Babies In Black', 'I'm A Loser'. Paul McCartney was veel straighter. De eerste zes elpees telt hij absoluut niet mee. Hij is pas wakker geworden met 'Yesterday', want dat vind ik ook heel goed. McCartney kan je grijpen: 'The Fool On The Hill', 'She's Leaving Home', 'Eleanor Rigby'. Wow! Als ik dat hoor, dan ween ik. Het lijkt op een film, hoe heeft hij dat geschreven als 22-jarige? Het tegenovergestelde van John Lennon, die afkwam met 'I Am The Walrus' ..."
Julian: "Ook een heel goed nummer."
Kloot: "Dat is mijn favoriete nummer aller tijden!"
Julian: "Aller tijden? Van alles?"
Kloot: "Van alles! Dat nummer is waanzin. Op drie sporen opgenomen. Hoe hebben ze dat gedaan? Met die radio's daartussen? Ik was daar bang van als twaalfjarige, de eerste keer door mijn koptelefoon."
Julian: "De monoversie?"
Kloot: "Uiteraard! Dat einde, dat ging steeds door. Alsof er stemmen te horen waren. Rare tekst, maar toch doordacht. Zinswendingen die je doen duizelen.
Enfin, over 'In Mijn Kop': ik zag dus die elpee op Vertigo Records. "From Home To Home" van Fairfield Parlour. Ik koop die plaat, ik zet ze op: heel melodieus, niemand van mijn vrienden kende het. Twintig jaar later kent nog niemand het. Het tweede nummer heet 'In My Box'. Nooit op de radio gehoord, nooit iemand tegengekomen die de plaat had. Ik wilde nog eens graag een nummertje opnemen, en vroeg aan Patrick Riguelle of hij me wilde coachen. Ik ben niet meer zo zeker over mijn stemgebruik, en het is een hoog nummer. Ik heb contact gezocht met de man van Fairfield Parlour, en die vond het fantastisch dat iemand uit België ..."
Julian: "Hoe hebt u hem gevonden?"
Kloot: "Gewoon op Facebook. Op internet vind je alles. De groep heette eerst Kaleidoscope, maar ze zijn van naam veranderd omdat er ook een Amerikaanse Kaleidoscope was. Ze hadden een half hitje met 'Bordeaux Rose' - tien keer op de radio in 1967. Ik heb 'In Mijn Kop' thuis opgenomen, gemixt bij Luc Crabbe, en er drums aan toegevoegd. We hebben een Engelse en een Vlaamse versie gemaakt. Ik hoorde in dat nummer het relaas van iemand met ADHD. Chaos en ballast."
Julian: "Hebt u voor uw Engelse versie de tekst behouden?"
Kloot: "Jazeker. Niets aan veranderd. 'In Mijn Doos' klonk niet goed, ik wilde het niet letterlijk vertalen. Het moest meer op die ADHD gericht zijn. Daar gaat het refrein ook over. "In mijn kop is de weg slecht verlicht": ik weet nooit wat ik binnen een kwartier ga vertellen. Op muzikaal vlak, echter, heb ik dat niet. Als ik schrijf of speel, val ik in een soort hyperconcentratie."
Julian: "In uw nieuwe nummer 'In mijn Kop' vermeldt u Mickey Mouse en Donald Duck. Kan u dat zomaar zonder toestemming van Disney?"
Kloot: "Ik zal daar waarschijnlijk problemen mee krijgen. Disney is een van de meest beschermde merken ter wereld. De kans dat ze het nummer zullen horen, is praktisch nul. Alhoewel, Google en YouTube werken razend snel."
Julian: "Ik zag de Belpop Basterds - uw covergroep met Luckas Vander Taelen, Bea Van der Maat en anderen - ooit aan het werk in Edegem, op het jaarlijkse festival 'Rock @ Edegem'. Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat Wimmeke Punk van The Wolf Banes qua bekendheid zou worden voorbijgestoken door Monsieur Paul Van Bruystegem."
Kloot: "De gasten van Triggerfinger hebben heel hard gewerkt voor hun succes. Ze verdienen dat. Wat was de vraag eigenlijk?"
Julian (betrapt): "Eh, er was niet echt een vraag. Meer een opmerking."
Kloot: "Wij noemen Monsieur Paul "Lange Polle". Succes gaat in golven, natuurlijk. Eens je in de vijftig bent, begin je te voelen dat je eigenlijk niet meer thuishoort op Rock Werchter. Ik herinner me de editie van 1997: Daft Punk op het ene podium, en David Bowie op het andere. David Bowie is een van mijn grote helden. De man heeft vijftig elpees gemaakt, waarvan er maximum vier of vijf beschamend zijn."
Julian: "Tin Machine"
Kloot: "Nee, dat vind ik net ne goeie. Ik heb het meer over de periode van "Tonight" en "Never Let Me Down" ..."
Julian: "Bowie zelf noemt "Tin Machine" zijn "nadir", zijn dieptepunt ..." (bron: "Off The Record", Serge Simonart, red.)
Kloot: "Bowie zijn mening verschilt van dag tot dag. Ik vind het een van zijn hoogtepunten. Dat was nét voor de grunge. Het was een aankondiging dat alles terug harder ging worden. Je moet weten dat we uit een Matt Bianco-periode kwamen.
Enfin, Werchter 1997: wij waren voor Bowie gekomen. De vorige keer was hij beschamend slecht, met The Glass Spider Tour. Dansers, Peter Frampton, wit licht: echt niet goed. Vroeger hadden groepen geen aankleding nodig om te begeesteren.
En dan staat daar Daft Punk. De eerste basdrum wordt gelanceerd vanaf een DAT-cassette door twee gasten die verder niets doen. Ze draaien een bandje af. Drie kanalen: een bass, een mic, een treble. Plus een mixboard dat niet aangesloten is. Niets doen, hé! Zoals een majorette voor een fanfare. Maar: bij de eerste basdrum staat 40.000 man op en neer te gaan. Dat begreep ik niet. De muziek is wel goed, maar mensen wilden vroeger toch de muzikanten zien? Geen haar op ons hoofd dat de engineer wilde zien! Daarmee kon je het vergelijken. Maar Daft Punk mixte zelfs niet.
Na het optreden komt Bowie op, en die speelt 'The Bewlay Brothers', een akoestisch nummer uit "Hunky Dory". Wow, moedig! Moedig om na Daft Punk zo'n ingetogen song te spelen. Je zag de mensen denken: "Huh? Wat is dat? Wie is dat? En wat komt hij hier doen?" David Bowie! Toen wist ik: "It's not my place to be anymore". En dat is al zestien jaar geleden. Vergis je niet: ik heb niets tegen Daft Punk! Maar het is zoals striptease achter een gordijn. Een groep die niet live speelt, moet ook niet live komen spelen. Snap je?"
Julian: "Jazeker. Een aantal deejays speelt wel live. Netsky, bijvoorbeeld, met de geweldige Michael Schack op drums."
Kloot: "Maken de muzikanten dan de muziek?"
Julian: "In dat specifieke geval speelt Boris Daenen zelf mee, op de keytar."
Kloot: "Oké! Muziek heeft het nadeel dat het laagdrempelig is, en overal als muzak opgevoerd wordt. In elke winkel speelt er wel iets, en zo wordt de kunstvorm banaler. Dat heb je niet met dans, toneel of architectuur. Ik voel hartenpijn als ik merk dat de waardering voor The Beatles achteruitgaat, en de Boney Ms en de ABBAs verheven worden. Queen? Daar lachten wij mee!"
Julian: "Queen is toch een excellente groep?"
Kloot: "Dat weet ik niet. Wij lachten daarmee."
Julian: "Ze hebben toch een aantal geniale nummers geschreven?"
Kloot: "Je moet het in zijn geschiedkundige context zien. Queen was een laatkomer van de glamrock. Ze deden het voorprogramma van Mott The Hoople. Queen was kolder, "dieë met zijn moustache en een rokje aan". Plots wordt het dan gemeengoed, en iets helemaal anders dan het oorspronkelijk was. Er wordt iets groots van gemaakt. Je kan Queen en Bowie niet vergelijken. Ze hebben samen een nummer, ja."
Julian: "U kan toch niet ontkennen dat Queen enkele meesterwerken heeft? 'The Show Must Go On', 'Innuendo' ..."
Kloot: "Ik kan dat ontkennen. Er zijn toffe nummers van Queen: 'Killer Queen', 'Bohemian Rhapsody' ..."
Kloot: "Uiteraard! Dat einde, dat ging steeds door. Alsof er stemmen te horen waren. Rare tekst, maar toch doordacht. Zinswendingen die je doen duizelen.
Enfin, over 'In Mijn Kop': ik zag dus die elpee op Vertigo Records. "From Home To Home" van Fairfield Parlour. Ik koop die plaat, ik zet ze op: heel melodieus, niemand van mijn vrienden kende het. Twintig jaar later kent nog niemand het. Het tweede nummer heet 'In My Box'. Nooit op de radio gehoord, nooit iemand tegengekomen die de plaat had. Ik wilde nog eens graag een nummertje opnemen, en vroeg aan Patrick Riguelle of hij me wilde coachen. Ik ben niet meer zo zeker over mijn stemgebruik, en het is een hoog nummer. Ik heb contact gezocht met de man van Fairfield Parlour, en die vond het fantastisch dat iemand uit België ..."
Julian: "Hoe hebt u hem gevonden?"
Kloot: "Gewoon op Facebook. Op internet vind je alles. De groep heette eerst Kaleidoscope, maar ze zijn van naam veranderd omdat er ook een Amerikaanse Kaleidoscope was. Ze hadden een half hitje met 'Bordeaux Rose' - tien keer op de radio in 1967. Ik heb 'In Mijn Kop' thuis opgenomen, gemixt bij Luc Crabbe, en er drums aan toegevoegd. We hebben een Engelse en een Vlaamse versie gemaakt. Ik hoorde in dat nummer het relaas van iemand met ADHD. Chaos en ballast."
Julian: "Hebt u voor uw Engelse versie de tekst behouden?"
Kloot: "Jazeker. Niets aan veranderd. 'In Mijn Doos' klonk niet goed, ik wilde het niet letterlijk vertalen. Het moest meer op die ADHD gericht zijn. Daar gaat het refrein ook over. "In mijn kop is de weg slecht verlicht": ik weet nooit wat ik binnen een kwartier ga vertellen. Op muzikaal vlak, echter, heb ik dat niet. Als ik schrijf of speel, val ik in een soort hyperconcentratie."
Julian: "In uw nieuwe nummer 'In mijn Kop' vermeldt u Mickey Mouse en Donald Duck. Kan u dat zomaar zonder toestemming van Disney?"
Kloot: "Ik zal daar waarschijnlijk problemen mee krijgen. Disney is een van de meest beschermde merken ter wereld. De kans dat ze het nummer zullen horen, is praktisch nul. Alhoewel, Google en YouTube werken razend snel."
Julian: "Ik zag de Belpop Basterds - uw covergroep met Luckas Vander Taelen, Bea Van der Maat en anderen - ooit aan het werk in Edegem, op het jaarlijkse festival 'Rock @ Edegem'. Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat Wimmeke Punk van The Wolf Banes qua bekendheid zou worden voorbijgestoken door Monsieur Paul Van Bruystegem."
Kloot: "De gasten van Triggerfinger hebben heel hard gewerkt voor hun succes. Ze verdienen dat. Wat was de vraag eigenlijk?"
Julian (betrapt): "Eh, er was niet echt een vraag. Meer een opmerking."
Kloot: "Wij noemen Monsieur Paul "Lange Polle". Succes gaat in golven, natuurlijk. Eens je in de vijftig bent, begin je te voelen dat je eigenlijk niet meer thuishoort op Rock Werchter. Ik herinner me de editie van 1997: Daft Punk op het ene podium, en David Bowie op het andere. David Bowie is een van mijn grote helden. De man heeft vijftig elpees gemaakt, waarvan er maximum vier of vijf beschamend zijn."
Julian: "Tin Machine"
Kloot: "Nee, dat vind ik net ne goeie. Ik heb het meer over de periode van "Tonight" en "Never Let Me Down" ..."
Julian: "Bowie zelf noemt "Tin Machine" zijn "nadir", zijn dieptepunt ..." (bron: "Off The Record", Serge Simonart, red.)
Kloot: "Bowie zijn mening verschilt van dag tot dag. Ik vind het een van zijn hoogtepunten. Dat was nét voor de grunge. Het was een aankondiging dat alles terug harder ging worden. Je moet weten dat we uit een Matt Bianco-periode kwamen.
Enfin, Werchter 1997: wij waren voor Bowie gekomen. De vorige keer was hij beschamend slecht, met The Glass Spider Tour. Dansers, Peter Frampton, wit licht: echt niet goed. Vroeger hadden groepen geen aankleding nodig om te begeesteren.
En dan staat daar Daft Punk. De eerste basdrum wordt gelanceerd vanaf een DAT-cassette door twee gasten die verder niets doen. Ze draaien een bandje af. Drie kanalen: een bass, een mic, een treble. Plus een mixboard dat niet aangesloten is. Niets doen, hé! Zoals een majorette voor een fanfare. Maar: bij de eerste basdrum staat 40.000 man op en neer te gaan. Dat begreep ik niet. De muziek is wel goed, maar mensen wilden vroeger toch de muzikanten zien? Geen haar op ons hoofd dat de engineer wilde zien! Daarmee kon je het vergelijken. Maar Daft Punk mixte zelfs niet.
Na het optreden komt Bowie op, en die speelt 'The Bewlay Brothers', een akoestisch nummer uit "Hunky Dory". Wow, moedig! Moedig om na Daft Punk zo'n ingetogen song te spelen. Je zag de mensen denken: "Huh? Wat is dat? Wie is dat? En wat komt hij hier doen?" David Bowie! Toen wist ik: "It's not my place to be anymore". En dat is al zestien jaar geleden. Vergis je niet: ik heb niets tegen Daft Punk! Maar het is zoals striptease achter een gordijn. Een groep die niet live speelt, moet ook niet live komen spelen. Snap je?"
Julian: "Jazeker. Een aantal deejays speelt wel live. Netsky, bijvoorbeeld, met de geweldige Michael Schack op drums."
Kloot: "Maken de muzikanten dan de muziek?"
Julian: "In dat specifieke geval speelt Boris Daenen zelf mee, op de keytar."
Kloot: "Oké! Muziek heeft het nadeel dat het laagdrempelig is, en overal als muzak opgevoerd wordt. In elke winkel speelt er wel iets, en zo wordt de kunstvorm banaler. Dat heb je niet met dans, toneel of architectuur. Ik voel hartenpijn als ik merk dat de waardering voor The Beatles achteruitgaat, en de Boney Ms en de ABBAs verheven worden. Queen? Daar lachten wij mee!"
Julian: "Queen is toch een excellente groep?"
Kloot: "Dat weet ik niet. Wij lachten daarmee."
Julian: "Ze hebben toch een aantal geniale nummers geschreven?"
Kloot: "Je moet het in zijn geschiedkundige context zien. Queen was een laatkomer van de glamrock. Ze deden het voorprogramma van Mott The Hoople. Queen was kolder, "dieë met zijn moustache en een rokje aan". Plots wordt het dan gemeengoed, en iets helemaal anders dan het oorspronkelijk was. Er wordt iets groots van gemaakt. Je kan Queen en Bowie niet vergelijken. Ze hebben samen een nummer, ja."
Julian: "U kan toch niet ontkennen dat Queen enkele meesterwerken heeft? 'The Show Must Go On', 'Innuendo' ..."
Kloot: "Ik kan dat ontkennen. Er zijn toffe nummers van Queen: 'Killer Queen', 'Bohemian Rhapsody' ..."
Julian: "'Another One Bites The Dust'? Nee?"
Kloot: "Dat is gepikt van Chic. Het is tof, maar het is niet te vergelijken met de nummers van The Beatles. The Beatles hebben de wereld veranderd, Queen heeft plaatjes gemaakt die veel verkocht zijn. Ze hebben niemand aangezet om anders te gaan denken. Ze hebben geen revolutie teweeggebracht. Ze hebben geen ijzeren gordijn doen vallen.
Maar groepen als The Beatles, The Stones, The Kinks, zelfs The White Stripes - die waren meer dan een groep die wilde rijk worden door plaatjes te verkopen. Queen was decadent."
Julian: "Een drummer vertelde me dat er vier groepen zijn die voor hem de wereld hebben veranderd: The Beatles, Led Zeppelin, Metallica en Queen."
Kloot: "Die man heeft de helft van het spectrum nog niet gehoord!"
Julian: "Hij heeft nochtans duizenden platen in huis."
Kloot: "Dat hij Bob Marley of Kraftwerk niet noemt, is veelzeggend. Of The Ramones! The Ramones zijn honderd keer belangrijker dan Metallica. Vraag het aan Metallica en die zullen zeggen: "Ja, dat is waar"."
Julian: "Denkt u? Want de mannen van Metallica hebben ook een serieus ego."
Kloot: "Vraag het aan James Hetfield of Kirk Hammett. Aan drummer Lars Ulrich moet je dat niet vragen."
Julian: "Ik weet dat The Edge (de gitarist van U2, red.) een heel grote Bob Marley-fan is."
Kloot: "Metallica is misschien een belangrijke groep, maar bijlange niet zo belangrijk als The Beatles."
Julian: "Laten we duidelijk wezen: die drummer vindt The Beatles ook een van de vier belangrijkste."
Kloot: "Smaken en kleuren, die uitdrukking klopt gedeeltelijk. Ik heb me verdiept in hiphop, en ik heb besloten dat het genre niets voor mij is."
Julian: "Is er een hiphopgroep die u kan waarderen?"
Kloot: "Ja, The Beastie Boys. En Ice-T, de eerste gangsta rapper. Graaf! Ik las deze week een interview met Ice-T waarin hij vertelde over de rappers van tegenwoordig, die nog altijd over dezelfde onderwerpen rappen. Maar ze zijn nu allemaal rijk! "Wij zijn arm begonnen", aldus Ice-T. Dat is ook belangrijk voor de huidige generatie - en daar reken ik jou bij - "alles is er al". Jullie hebben niet moeten opkomen voor feminisme, bijvoorbeeld."
Julian: "Maar, vergis u niet, er is ook vandaag nog heel veel onrecht tegen de vrouw. Er zijn nog altijd mannen die vinden dat vrouwen best aan de haard blijven."
Kloot: "Dat is terug erger geworden. In mijn tijd luisterde iedereen naar wat John Lennon te zeggen had: "Woman is the nigger of the world". Dat is een doordenker! In elke situatie ter wereld is de vrouw er nog erger aan toe. Dat bedoelt hij, en dat is nog altijd waar. 'Imagine', dat is geen belachelijk nummer. De "No future" van de Sex Pistols was een denken aan de toekomst. Wel zeggen dat er geen toekomst is, maar het cynisch bedoelen. Het verschil tussen Lydon en Lennon is heel klein. Ze willen ons allebei wakker schudden. En nu? Nu willen we selfies trekken. Vroeger was het "fifteen minutes of fame", nu is het "fifteen seconds of fame". Neem nu het meisje dat supporterde voor De Rode Duivels (Axelle Despiegelaere, red.). Ze bieden die al een modellencontract aan! Waarom?"
Julian: "Vermoedelijk omdat het een mooi meisje is?"
Kloot: "Ja! Maar ..."
Julian: "Grappig dat u door Bowie geïnspireerd bent. Een andere kunstenaar, de fenomenaal getalenteerde striptekenaar Serge Baeken, inkt altijd met Bowie als achtergrondmuziek. Zelfs de slechte albums mogen niet in de playlist ontbreken. Bowie als rode draad, blijkbaar."
Kloot: "Ik schilder echter niet met Bowie. Ik hou van elpees, omdat een kant ongeveer twintig minuten duurt. De ideale tijd om geconcentreerd bezig te zijn. Dan twintig seconden rust, plaat omdraaien, en nog eens twintig minuten. Een mooi concept. Sommige cd's of concerten zijn te lang."
Julian: "Als ik het goed vind, kan het niet lang genoeg duren. Springsteen die drie uur speelt? Bring it on!"
Kloot: "Ja? Ik heb Springsteen nog nooit live gezien. Ik ben geen tegenstander, maar ik ben ook geen grote fan. Ik was helemaal into "Born To Run", vooral dan het nummer zelf. De song met die trompet, eh, 'Meeting on the Bridge' of zoiets ..."
Julian: "'Meeting Across The River' ..."
Kloot: "Heel schoon. De periode van "Darkness On The Edge Of Town" ook, en ik heb die box gekocht met alle onuitgegeven nummers."
Julian: "Tracks."
Kloot: "Een ware dubbele carrière, waarover hij zegt: "Dit nummer heb ik gemaakt onder invloed van The Ramones". Tja, dan weet je dat The Ramones veel invloedrijker zijn dan hijzelf. Ik heb niets tegen Springsteen hé!"
Julian: "Dat zou mogen, natuurlijk."
Kloot: "Zijn laatste platen vind ik zelfs tof. Maar de populaire periode, met "Tunnel Of Love" en "America" ..."
Julian: "Nochtans, "Born In The U.S.A." ... elf van de twaalf nummers zijn meesterwerken! Maar u hebt uiteraard recht op uw mening."
Kloot: "Zeker, voor hetzelfde geld luister ik liever naar Soft Machine. Of Robert Wyatt. Daar heb ik dan binnenpretjes over: "Haha, ik luister naar iets dat niemand kent!" ..."
Julian: "Ik ga akkoord, maar het is ook prettig om goede muziek te kunnen delen met iemand."
Kloot: "Mijn vrouw houdt zich niet bezig met muziek, maar ze heeft een goede smaak. Ze pikt er songs uit - nooit een ganse elpee. Ze is niet populair met wat ze kiest, maar ze hoort graag Bruce Springsteen. The Boss? Ja, het is The Boss hé. Maar ik heb hem nog nooit weten optreden. Ik vind het te weinig gitaarmuziek."
Julian: "Drie gitaristen ..."
Kloot: "Ik weet het!"
Kloot: "Dat is gepikt van Chic. Het is tof, maar het is niet te vergelijken met de nummers van The Beatles. The Beatles hebben de wereld veranderd, Queen heeft plaatjes gemaakt die veel verkocht zijn. Ze hebben niemand aangezet om anders te gaan denken. Ze hebben geen revolutie teweeggebracht. Ze hebben geen ijzeren gordijn doen vallen.
Maar groepen als The Beatles, The Stones, The Kinks, zelfs The White Stripes - die waren meer dan een groep die wilde rijk worden door plaatjes te verkopen. Queen was decadent."
Julian: "Een drummer vertelde me dat er vier groepen zijn die voor hem de wereld hebben veranderd: The Beatles, Led Zeppelin, Metallica en Queen."
Kloot: "Die man heeft de helft van het spectrum nog niet gehoord!"
Julian: "Hij heeft nochtans duizenden platen in huis."
Kloot: "Dat hij Bob Marley of Kraftwerk niet noemt, is veelzeggend. Of The Ramones! The Ramones zijn honderd keer belangrijker dan Metallica. Vraag het aan Metallica en die zullen zeggen: "Ja, dat is waar"."
Julian: "Denkt u? Want de mannen van Metallica hebben ook een serieus ego."
Kloot: "Vraag het aan James Hetfield of Kirk Hammett. Aan drummer Lars Ulrich moet je dat niet vragen."
Julian: "Ik weet dat The Edge (de gitarist van U2, red.) een heel grote Bob Marley-fan is."
Kloot: "Metallica is misschien een belangrijke groep, maar bijlange niet zo belangrijk als The Beatles."
Julian: "Laten we duidelijk wezen: die drummer vindt The Beatles ook een van de vier belangrijkste."
Kloot: "Smaken en kleuren, die uitdrukking klopt gedeeltelijk. Ik heb me verdiept in hiphop, en ik heb besloten dat het genre niets voor mij is."
Julian: "Is er een hiphopgroep die u kan waarderen?"
Kloot: "Ja, The Beastie Boys. En Ice-T, de eerste gangsta rapper. Graaf! Ik las deze week een interview met Ice-T waarin hij vertelde over de rappers van tegenwoordig, die nog altijd over dezelfde onderwerpen rappen. Maar ze zijn nu allemaal rijk! "Wij zijn arm begonnen", aldus Ice-T. Dat is ook belangrijk voor de huidige generatie - en daar reken ik jou bij - "alles is er al". Jullie hebben niet moeten opkomen voor feminisme, bijvoorbeeld."
Julian: "Maar, vergis u niet, er is ook vandaag nog heel veel onrecht tegen de vrouw. Er zijn nog altijd mannen die vinden dat vrouwen best aan de haard blijven."
Kloot: "Dat is terug erger geworden. In mijn tijd luisterde iedereen naar wat John Lennon te zeggen had: "Woman is the nigger of the world". Dat is een doordenker! In elke situatie ter wereld is de vrouw er nog erger aan toe. Dat bedoelt hij, en dat is nog altijd waar. 'Imagine', dat is geen belachelijk nummer. De "No future" van de Sex Pistols was een denken aan de toekomst. Wel zeggen dat er geen toekomst is, maar het cynisch bedoelen. Het verschil tussen Lydon en Lennon is heel klein. Ze willen ons allebei wakker schudden. En nu? Nu willen we selfies trekken. Vroeger was het "fifteen minutes of fame", nu is het "fifteen seconds of fame". Neem nu het meisje dat supporterde voor De Rode Duivels (Axelle Despiegelaere, red.). Ze bieden die al een modellencontract aan! Waarom?"
Julian: "Vermoedelijk omdat het een mooi meisje is?"
Kloot: "Ja! Maar ..."
Julian: "Grappig dat u door Bowie geïnspireerd bent. Een andere kunstenaar, de fenomenaal getalenteerde striptekenaar Serge Baeken, inkt altijd met Bowie als achtergrondmuziek. Zelfs de slechte albums mogen niet in de playlist ontbreken. Bowie als rode draad, blijkbaar."
Kloot: "Ik schilder echter niet met Bowie. Ik hou van elpees, omdat een kant ongeveer twintig minuten duurt. De ideale tijd om geconcentreerd bezig te zijn. Dan twintig seconden rust, plaat omdraaien, en nog eens twintig minuten. Een mooi concept. Sommige cd's of concerten zijn te lang."
Julian: "Als ik het goed vind, kan het niet lang genoeg duren. Springsteen die drie uur speelt? Bring it on!"
Kloot: "Ja? Ik heb Springsteen nog nooit live gezien. Ik ben geen tegenstander, maar ik ben ook geen grote fan. Ik was helemaal into "Born To Run", vooral dan het nummer zelf. De song met die trompet, eh, 'Meeting on the Bridge' of zoiets ..."
Julian: "'Meeting Across The River' ..."
Kloot: "Heel schoon. De periode van "Darkness On The Edge Of Town" ook, en ik heb die box gekocht met alle onuitgegeven nummers."
Julian: "Tracks."
Kloot: "Een ware dubbele carrière, waarover hij zegt: "Dit nummer heb ik gemaakt onder invloed van The Ramones". Tja, dan weet je dat The Ramones veel invloedrijker zijn dan hijzelf. Ik heb niets tegen Springsteen hé!"
Julian: "Dat zou mogen, natuurlijk."
Kloot: "Zijn laatste platen vind ik zelfs tof. Maar de populaire periode, met "Tunnel Of Love" en "America" ..."
Julian: "Nochtans, "Born In The U.S.A." ... elf van de twaalf nummers zijn meesterwerken! Maar u hebt uiteraard recht op uw mening."
Kloot: "Zeker, voor hetzelfde geld luister ik liever naar Soft Machine. Of Robert Wyatt. Daar heb ik dan binnenpretjes over: "Haha, ik luister naar iets dat niemand kent!" ..."
Julian: "Ik ga akkoord, maar het is ook prettig om goede muziek te kunnen delen met iemand."
Kloot: "Mijn vrouw houdt zich niet bezig met muziek, maar ze heeft een goede smaak. Ze pikt er songs uit - nooit een ganse elpee. Ze is niet populair met wat ze kiest, maar ze hoort graag Bruce Springsteen. The Boss? Ja, het is The Boss hé. Maar ik heb hem nog nooit weten optreden. Ik vind het te weinig gitaarmuziek."
Julian: "Drie gitaristen ..."
Kloot: "Ik weet het!"
Julian: "Zelfs nu met de gitarist van Rage Against The Machine voor de recentste plaat en tournee."
Kloot: "Ik weet het!"
Julian: "Ik ben hier overbodig!"
Kloot: "Tom Morello, Nils Lofgren, Little Steven en ..."
Julian: "Springsteen zelf, én de geweldige bassist niet vergeten. Garry Tallent."
Kloot: "Zeer tof dat ze beginnen met 'London Calling' in Engeland."
Alfons: "John Fogerty staat soms zelfs met vijf gitaristen op het podium."
Kloot: "Ja! En dan zeggen de mannen van Creedence: "Wij lijken meer op CCR dan John Fogerty solo". Dat is de underdogpositie. Maar als je het gaat opzoeken op YouTube, dan moet je ze gelijk geven."
Julian: "Is John Fogerty solo niet even goed als CCR?"
Kloot: "Nee. Dat wordt gezegd."
Julian: "Mogelijk mijn beperkte mening. Morrissey is toch ook The Smiths?"
Kloot: "Niet akkoord. Absoluut niet akkoord. Een groep is een groep."
Julian: "Een zanger is een groep."
Kloot: "Nee!"
Julian: "Aldus Wannes Van de Velde ..."
Kloot: "Een zanger kan een groep zijn, maar een groep zoals The Kinks, The Smiths of Led Zeppelin is niet meer hetzelfde als je er een lid uitneemt. Eerlijke groepen geven dat toe. Led Zeppelin: drummer kwijt, we stoppen ermee. The Rolling Stones zonder Bill Wyman, dat kan toch niet?"
Julian: "Ik vind Bill Wyman niet zo'n geweldige bassist."
Kloot: "Allez, komaan!"
Alfons: "Jawel, jong!"
Julian: "Ik vind Darryl Jones veel beter."
Kloot: "Dat is een technisch veel betere bassist, maar daar gaat het niet om in rock 'n roll! In rock 'n roll gaat het om ..."
Julian: "Ik vond dat Bill Wyman er schijnbaar ongeïnteresseerd stond."
Kloot: "Lou Reed is geen goede zanger - maar 'Sweet Jane' door een andere zanger werkt niet. Komaan, Bill Wyman! 'Jumpin' Jack Flash'! 'Miss You'! Die heeft een héél belangrijke rol, want hij speelt samen met Charlie Watts en hij laat noten weg. De meeste bassisten spelen zoals Adam Clayton van U2. Dum-dum-dum-dum. Alle noten vol. The Ramones hebben dat uitgevonden, Clayton heeft het vertraagd, en nu doet iedereen dat. Voor The Ramones was er geen enkele groep die de vier maten van een maat volspeelde met bas, gitaar en een drummer. Dat concept is de simpelheid zelf. Dat is een glas water. Maar het glas gevuld met water is genialer dan een glas gevuld met mojito, want dat is gebaseerd op het principe van het glas gevuld met water. Zo vind ik dat The Ramones belangrijker zijn dan Bruce Springsteen en U2. De meeste andere groepen hebben een element van The Ramones genomen, en nagedaan. De simpele teksten, bijvoorbeeld. (pauze) Ons gesprek zou eigenlijk veertien dagen moeten duren."
Julian: "We zullen er een televisieprogramma van maken. Dan haal ik nu die drummer erbij, en laat hem Queen verdedigen ten opzichte van Kloot Per W."
Kloot: "Ik vind Queen oké, maar het is geen Bob Dylan. Het is geen John Lennon. Queen zie ik eerder als een parodie op een hardrockgroep, op glamrock. Een laatkomertje met gekke video's en verkleedpartijen. Als ik naar muziek luister, wil ik muziek horen die ik niet op de radio hoor. Ik wil me verrijken. Nieuwe muziek beluisteren is als het nuttigen van een goede maaltijd. Ik snap ook de fascinatie met lijstjes niet. Top honderd aller tijden? Hoezo?"
Julian: "Maar 'I Am The Walrus' is wél uw favoriete nummer aller tijden."
Kloot: "Dat is ook maar een uitspraak."
Julian: "U meent het niet?"
Kloot: "Jawel, maar voor hetzelfde geld zijn er tien andere favoriete nummers aller tijden. White Noise met 'Love Without Sound' stond op een verzamelaar. "Wat is dat?" dacht ik. Het was het eerste elektronische nummer dat ik hoorde.
Wat zei die drummer nu ook weer? Metallica, Queen, The Beatles en ... ?"
Kloot: "Ik weet het!"
Julian: "Ik ben hier overbodig!"
Kloot: "Tom Morello, Nils Lofgren, Little Steven en ..."
Julian: "Springsteen zelf, én de geweldige bassist niet vergeten. Garry Tallent."
Kloot: "Zeer tof dat ze beginnen met 'London Calling' in Engeland."
Alfons: "John Fogerty staat soms zelfs met vijf gitaristen op het podium."
Kloot: "Ja! En dan zeggen de mannen van Creedence: "Wij lijken meer op CCR dan John Fogerty solo". Dat is de underdogpositie. Maar als je het gaat opzoeken op YouTube, dan moet je ze gelijk geven."
Julian: "Is John Fogerty solo niet even goed als CCR?"
Kloot: "Nee. Dat wordt gezegd."
Julian: "Mogelijk mijn beperkte mening. Morrissey is toch ook The Smiths?"
Kloot: "Niet akkoord. Absoluut niet akkoord. Een groep is een groep."
Julian: "Een zanger is een groep."
Kloot: "Nee!"
Julian: "Aldus Wannes Van de Velde ..."
Kloot: "Een zanger kan een groep zijn, maar een groep zoals The Kinks, The Smiths of Led Zeppelin is niet meer hetzelfde als je er een lid uitneemt. Eerlijke groepen geven dat toe. Led Zeppelin: drummer kwijt, we stoppen ermee. The Rolling Stones zonder Bill Wyman, dat kan toch niet?"
Julian: "Ik vind Bill Wyman niet zo'n geweldige bassist."
Kloot: "Allez, komaan!"
Alfons: "Jawel, jong!"
Julian: "Ik vind Darryl Jones veel beter."
Kloot: "Dat is een technisch veel betere bassist, maar daar gaat het niet om in rock 'n roll! In rock 'n roll gaat het om ..."
Julian: "Ik vond dat Bill Wyman er schijnbaar ongeïnteresseerd stond."
Kloot: "Lou Reed is geen goede zanger - maar 'Sweet Jane' door een andere zanger werkt niet. Komaan, Bill Wyman! 'Jumpin' Jack Flash'! 'Miss You'! Die heeft een héél belangrijke rol, want hij speelt samen met Charlie Watts en hij laat noten weg. De meeste bassisten spelen zoals Adam Clayton van U2. Dum-dum-dum-dum. Alle noten vol. The Ramones hebben dat uitgevonden, Clayton heeft het vertraagd, en nu doet iedereen dat. Voor The Ramones was er geen enkele groep die de vier maten van een maat volspeelde met bas, gitaar en een drummer. Dat concept is de simpelheid zelf. Dat is een glas water. Maar het glas gevuld met water is genialer dan een glas gevuld met mojito, want dat is gebaseerd op het principe van het glas gevuld met water. Zo vind ik dat The Ramones belangrijker zijn dan Bruce Springsteen en U2. De meeste andere groepen hebben een element van The Ramones genomen, en nagedaan. De simpele teksten, bijvoorbeeld. (pauze) Ons gesprek zou eigenlijk veertien dagen moeten duren."
Julian: "We zullen er een televisieprogramma van maken. Dan haal ik nu die drummer erbij, en laat hem Queen verdedigen ten opzichte van Kloot Per W."
Kloot: "Ik vind Queen oké, maar het is geen Bob Dylan. Het is geen John Lennon. Queen zie ik eerder als een parodie op een hardrockgroep, op glamrock. Een laatkomertje met gekke video's en verkleedpartijen. Als ik naar muziek luister, wil ik muziek horen die ik niet op de radio hoor. Ik wil me verrijken. Nieuwe muziek beluisteren is als het nuttigen van een goede maaltijd. Ik snap ook de fascinatie met lijstjes niet. Top honderd aller tijden? Hoezo?"
Julian: "Maar 'I Am The Walrus' is wél uw favoriete nummer aller tijden."
Kloot: "Dat is ook maar een uitspraak."
Julian: "U meent het niet?"
Kloot: "Jawel, maar voor hetzelfde geld zijn er tien andere favoriete nummers aller tijden. White Noise met 'Love Without Sound' stond op een verzamelaar. "Wat is dat?" dacht ik. Het was het eerste elektronische nummer dat ik hoorde.
Wat zei die drummer nu ook weer? Metallica, Queen, The Beatles en ... ?"
Julian: "Led Zeppelin."
Kloot: "Daarmee ben ik half akkoord!"
Julian: "Dave Grohl zei dan weer: "Without Led Zeppelin, metal would not exist. And if it did, it would suck"."
Kloot: "Bwaa! De eerste keer dat ik geschokt was door lawaai, lang haar en gitaarsolo's, was met Blue Cheer. Dat was twee jaar voor Led Zeppelin. Als je dat filmpje ziet, 'Summertime Blues', dan besef je dat alles toen al op zijn plaats zat. De geschiedenis wordt altijd opnieuw geschreven, en er wordt altijd minder en minder opzoekwerk gedaan."
Julian: "Hebt u ooit reactie gekregen van de Ramones op jouw compilatie 1, 2, 3, 4... A Lo-Fi Ramones Tribute? Want in 2001 leefden drie van de vier Ramones nog." (op het moment van schrijven, 12/07/2014, bereikt ons net het bericht dat ook de laatste Ramone, Tommy, gestorven is. What are the odds, red.)
Kloot: "Jazeker, onrechtstreekse reacties van mensen die The Ramones kenden. Blijkbaar lagen ze onder tafel van het lachen bij het horen van sommige versies. Het openingsnummer is van The Marky Ramone Group, waarvan ik lid ben. Marky zelf drumde daarop, dus dat is een rechtstreekse reactie. Ik heb tijdens een paar shows de bisnummers mogen doen, een medley van Ramones-nummers. Ik zie The Ramones als het grootste conceptuele kunstwerk van de twintigste eeuw. Een groep die van plaat 1 tot 24 niets verandert. Dezelfde kleren. Altijd 1, 2, 3, 4. Ik zie het als een groot nummer, dat gaat over de eerste generatie die is opgevoed met televisie als babysit. Iedereen die in 1975 The Ramones in New York heeft gezien, is nadien zelf met een groepje begonnen. Dat heeft zich naar Engeland verspreid en heel de Engelse punkscène is gebaseerd op The Ramones. Punk in het algemeen, zelfs. The Ramones is een van de meest invloedrijke groepen aller tijden. R.E.M., Pixies, Nirvana ... noem alle grote rockgroepen van de laatste 30 jaar op, en ze zijn (mede-)beïnvloed door The Ramones. Het mooie is dat The Ramones aan The Beatles gelinkt zijn. Ten eerste visueel - hun naam, bijvoorbeeld - maar ook melodieus. The Ramones wilden heel Brits klinken. Dat soort inzichten maakt voor mij muziek interessant, en ik probeer in mijn eigen muziek ook links te leggen.
Heel veel mensen sluiten zich op in hun muziekgenre. Metal, rockabilly, blues of reggae, maar je moet eten uit alle kommetjes. Ik ben een heel grote reggaefreak. Er zijn genres waar ik niets over weet. Dubstep, techno en deejays, bijvoorbeeld. Dubstep is meestal ook al voorgedaan door de obscure new wave van de jaren tachtig, met veel minder middelen."
Julian: "Hebt u toevallig de laatste plaat van Daft Punk gehoord? Ze is met echte muzikanten ingespeeld: Nile Rodgers, Pharrell Williams, Giorgio Moroder ..."
Kloot: "Ik vind er niets aan."
Julian: "Hebt u ze beluisterd?"
Kloot: "Ik hoor het op de radio."
Julian: "Grandioze plaat."
Kloot: "Het is het hermaken van het verleden."
Julian: "Daar is niets mis mee, toch? Dat doen kunstenaars ook?"
Kloot: "Toen ik jong was, was de space age en de technologie onze toekomst. Ergens in het midden van de jaren tachtig is dat stopgezet. Toen is alles retro geworden."
Julian: "Mauro zingt ook: "I wanna be a retro artist" ..."
Kloot: "Ja! Maar dat vond ik schitterend van hem. Toen wist ik dat we op dezelfde golflengte zaten. Alles is retro. Denk je nu echt dat Seasick Steve authentiek is? The Foo Fighters zijn oké, maar Nirvana is beter."
Julian: "Maar wat moet een artiest dan doen, vermits alles al gedaan is?"
Kloot: "Er zijn nog altijd originele artiesten die underdog zijn. Bob Dylan blijft de underdog."
Julian: "Hij heeft wel een kerstplaat uitgebracht."
Kloot: "Bob Dylan doet wat hij wilt. Het is Bob Dylan. Het kan me niet schelen of hij goed of slecht is. Het is een instituut. Dat die man nog leeft! Dat ie The Neverending Tour doet, dat is toch een wonder op zich?"
Julian: "Hij is ook nog maar 73 ..."
Kloot: "Of Neil Young. Je zal nu zeggen: "Kloot, dat zijn er allemaal uit uw generatie", maar de jaren tachtig, de postpunk, is ook mijn generatie. En die gasten zijn ook nog allemaal goed bezig. Waarom zijn we ergens opgehouden met vernieuwen? Nu heb je zelfs al classic house en retro house. Dan vraag ik me af waarom we niet vooruit gaan. Waarom gaan we achteruit? Het is veilig. Groepjes als The Strypes vind ik wel leuk, maar ..."
Julian (valt door de mand): "The Strypes? Bedoelt u The White Stripes?"
Kloot: "Neenee, die Engelsen. Vier jonge gasten die rock en mod spelen à la Dr. Feelgood. Ze zijn achttien, en ze doen iets van dertig jaar geleden. Maar ze zullen nooit zo goed zijn als Dr. Feelgood. Groepen hebben de pretentie van iets nieuws te doen, maar een echte muziekliefhebber weet vanwaar de invloeden komen. Alles is, spijtig genoeg, al gedaan in de popmuziek. De technologie kan verscherpt worden."
Kloot: "Daarmee ben ik half akkoord!"
Julian: "Dave Grohl zei dan weer: "Without Led Zeppelin, metal would not exist. And if it did, it would suck"."
Kloot: "Bwaa! De eerste keer dat ik geschokt was door lawaai, lang haar en gitaarsolo's, was met Blue Cheer. Dat was twee jaar voor Led Zeppelin. Als je dat filmpje ziet, 'Summertime Blues', dan besef je dat alles toen al op zijn plaats zat. De geschiedenis wordt altijd opnieuw geschreven, en er wordt altijd minder en minder opzoekwerk gedaan."
Julian: "Hebt u ooit reactie gekregen van de Ramones op jouw compilatie 1, 2, 3, 4... A Lo-Fi Ramones Tribute? Want in 2001 leefden drie van de vier Ramones nog." (op het moment van schrijven, 12/07/2014, bereikt ons net het bericht dat ook de laatste Ramone, Tommy, gestorven is. What are the odds, red.)
Kloot: "Jazeker, onrechtstreekse reacties van mensen die The Ramones kenden. Blijkbaar lagen ze onder tafel van het lachen bij het horen van sommige versies. Het openingsnummer is van The Marky Ramone Group, waarvan ik lid ben. Marky zelf drumde daarop, dus dat is een rechtstreekse reactie. Ik heb tijdens een paar shows de bisnummers mogen doen, een medley van Ramones-nummers. Ik zie The Ramones als het grootste conceptuele kunstwerk van de twintigste eeuw. Een groep die van plaat 1 tot 24 niets verandert. Dezelfde kleren. Altijd 1, 2, 3, 4. Ik zie het als een groot nummer, dat gaat over de eerste generatie die is opgevoed met televisie als babysit. Iedereen die in 1975 The Ramones in New York heeft gezien, is nadien zelf met een groepje begonnen. Dat heeft zich naar Engeland verspreid en heel de Engelse punkscène is gebaseerd op The Ramones. Punk in het algemeen, zelfs. The Ramones is een van de meest invloedrijke groepen aller tijden. R.E.M., Pixies, Nirvana ... noem alle grote rockgroepen van de laatste 30 jaar op, en ze zijn (mede-)beïnvloed door The Ramones. Het mooie is dat The Ramones aan The Beatles gelinkt zijn. Ten eerste visueel - hun naam, bijvoorbeeld - maar ook melodieus. The Ramones wilden heel Brits klinken. Dat soort inzichten maakt voor mij muziek interessant, en ik probeer in mijn eigen muziek ook links te leggen.
Heel veel mensen sluiten zich op in hun muziekgenre. Metal, rockabilly, blues of reggae, maar je moet eten uit alle kommetjes. Ik ben een heel grote reggaefreak. Er zijn genres waar ik niets over weet. Dubstep, techno en deejays, bijvoorbeeld. Dubstep is meestal ook al voorgedaan door de obscure new wave van de jaren tachtig, met veel minder middelen."
Julian: "Hebt u toevallig de laatste plaat van Daft Punk gehoord? Ze is met echte muzikanten ingespeeld: Nile Rodgers, Pharrell Williams, Giorgio Moroder ..."
Kloot: "Ik vind er niets aan."
Julian: "Hebt u ze beluisterd?"
Kloot: "Ik hoor het op de radio."
Julian: "Grandioze plaat."
Kloot: "Het is het hermaken van het verleden."
Julian: "Daar is niets mis mee, toch? Dat doen kunstenaars ook?"
Kloot: "Toen ik jong was, was de space age en de technologie onze toekomst. Ergens in het midden van de jaren tachtig is dat stopgezet. Toen is alles retro geworden."
Julian: "Mauro zingt ook: "I wanna be a retro artist" ..."
Kloot: "Ja! Maar dat vond ik schitterend van hem. Toen wist ik dat we op dezelfde golflengte zaten. Alles is retro. Denk je nu echt dat Seasick Steve authentiek is? The Foo Fighters zijn oké, maar Nirvana is beter."
Julian: "Maar wat moet een artiest dan doen, vermits alles al gedaan is?"
Kloot: "Er zijn nog altijd originele artiesten die underdog zijn. Bob Dylan blijft de underdog."
Julian: "Hij heeft wel een kerstplaat uitgebracht."
Kloot: "Bob Dylan doet wat hij wilt. Het is Bob Dylan. Het kan me niet schelen of hij goed of slecht is. Het is een instituut. Dat die man nog leeft! Dat ie The Neverending Tour doet, dat is toch een wonder op zich?"
Julian: "Hij is ook nog maar 73 ..."
Kloot: "Of Neil Young. Je zal nu zeggen: "Kloot, dat zijn er allemaal uit uw generatie", maar de jaren tachtig, de postpunk, is ook mijn generatie. En die gasten zijn ook nog allemaal goed bezig. Waarom zijn we ergens opgehouden met vernieuwen? Nu heb je zelfs al classic house en retro house. Dan vraag ik me af waarom we niet vooruit gaan. Waarom gaan we achteruit? Het is veilig. Groepjes als The Strypes vind ik wel leuk, maar ..."
Julian (valt door de mand): "The Strypes? Bedoelt u The White Stripes?"
Kloot: "Neenee, die Engelsen. Vier jonge gasten die rock en mod spelen à la Dr. Feelgood. Ze zijn achttien, en ze doen iets van dertig jaar geleden. Maar ze zullen nooit zo goed zijn als Dr. Feelgood. Groepen hebben de pretentie van iets nieuws te doen, maar een echte muziekliefhebber weet vanwaar de invloeden komen. Alles is, spijtig genoeg, al gedaan in de popmuziek. De technologie kan verscherpt worden."
Julian: "U zegt het: alles is al gedaan. Wat moet een popartiest vandaag dan doen? Dan kan hij toch enkel retro zijn?"
Kloot: "Nee, want er moet iets zijn ..."
Julian: "Maar u zegt net dat alles al gedaan is! Dan zitten ze toch vast? Dan moeten ze toch in herhaling vallen?"
Kloot: "Er kan altijd iets nieuws uitgevonden worden. Het verschil tussen retro en hybride: hybride probeert iets nieuws te maken uit iets dat al bestaat. Retro voegt niets aan het geheel toe. Tributegroepen doen gewoon andere groepen na."
Julian: "Dat is geweten."
Kloot: "Het kan sommige mensen niet meer schelen of ze Pink Floyd of The Australian Pink Floyd Show zien."
Julian: "Voor nieuwe fans is het de enige kans om een soort van Pink Floyd te zien."
Kloot: "Ja! Maar dan kan je ook een relatie beginnen met een opblaasbare pop. Je kan jezelf ook wijsmaken dat zoiets als een vrouw aanvoelt."
Julian: "U begrijpt toch de frustratie van mijn generatie? Wij zullen nooit Pink Floyd, The Beatles of Elvis Presley zien, dus we moeten het doen met een ersatzproduct. We zijn te laat geboren. U hebt Led Zeppelin gezien. Daarvoor zouden wij een arm en een been geven."
Kloot: "Hmm, het was de moeite niet waard."
Julian: "Maar u hébt ze gezien! U bent in een bevoorrechte positie."
Kloot: "Ja, ik besefte dat toen niet. Ik heb Genesis met Peter Gabriel gezien. Het gaat mij niet over generaties. Het gaat over rock 'n roll. Dat was iets vies toen ik jong was. Nu maakt dat deel uit van het leven. Een rock 'n roll-groep zal nooit meedoen aan Eurosong."
Julian: "Telex heeft meegedaan aan Eurosong."
Kloot: "Dat is geen rock 'n roll-groep."
Julian: "Maar wel een geloofwaardige band."
Kloot: "Dat zijn intellectuelen die een grapje uithaalden. Kolder en ernst wordt te snel door elkaar gehaald. De grens is te klein geworden."
Julian: "U bent producer voor talloze Belgische bands geweest. Welke groep zou u vandaag graag producen?"
Kloot: "The Hickey Underworld, bijvoorbeeld. Die hebben hét al. Een zeer interessante groep. Ik wil ook graag iets voor Lavvi Ebbel doen. We zijn ermee bezig. Geen idee of het een full album wordt. "Een plaat maken", dat is een grens waar je over moet. Dan smijt je je op de markt."
Julian: "Marcel Vanthilt heeft een nieuwe EP uit bij Starman Records, en hij zei: "Niemand zit op mij te wachten. Ik vind dat een fantastisch gevoel". Hebt u 'Paracetamol' gehoord? Een grandioos nummer!"
Kloot: "Het is een goed nummer. Helaas wordt het niet gedraaid op de radio. Een van de nummers op de B-kant is zelfs nog beter. Marcel schrijft heel goede teksten. Ik heb ook enorm veel respect voor Daan. Ik ken hem al heel lang."
Julian: "Dead Man Ray?"
Kloot: "Nog van daarvoor. Running Cow, Passion of a Primitive ... hij is al heel lang bezig. Zijn muzikale smaak gaat héél breed. Hij heeft ook meegedaan aan die Ramones-tribute. Gratis!"
Julian: "Bedankt voor uw tijd, en voor alle info."
Kloot: "Nee, want er moet iets zijn ..."
Julian: "Maar u zegt net dat alles al gedaan is! Dan zitten ze toch vast? Dan moeten ze toch in herhaling vallen?"
Kloot: "Er kan altijd iets nieuws uitgevonden worden. Het verschil tussen retro en hybride: hybride probeert iets nieuws te maken uit iets dat al bestaat. Retro voegt niets aan het geheel toe. Tributegroepen doen gewoon andere groepen na."
Julian: "Dat is geweten."
Kloot: "Het kan sommige mensen niet meer schelen of ze Pink Floyd of The Australian Pink Floyd Show zien."
Julian: "Voor nieuwe fans is het de enige kans om een soort van Pink Floyd te zien."
Kloot: "Ja! Maar dan kan je ook een relatie beginnen met een opblaasbare pop. Je kan jezelf ook wijsmaken dat zoiets als een vrouw aanvoelt."
Julian: "U begrijpt toch de frustratie van mijn generatie? Wij zullen nooit Pink Floyd, The Beatles of Elvis Presley zien, dus we moeten het doen met een ersatzproduct. We zijn te laat geboren. U hebt Led Zeppelin gezien. Daarvoor zouden wij een arm en een been geven."
Kloot: "Hmm, het was de moeite niet waard."
Julian: "Maar u hébt ze gezien! U bent in een bevoorrechte positie."
Kloot: "Ja, ik besefte dat toen niet. Ik heb Genesis met Peter Gabriel gezien. Het gaat mij niet over generaties. Het gaat over rock 'n roll. Dat was iets vies toen ik jong was. Nu maakt dat deel uit van het leven. Een rock 'n roll-groep zal nooit meedoen aan Eurosong."
Julian: "Telex heeft meegedaan aan Eurosong."
Kloot: "Dat is geen rock 'n roll-groep."
Julian: "Maar wel een geloofwaardige band."
Kloot: "Dat zijn intellectuelen die een grapje uithaalden. Kolder en ernst wordt te snel door elkaar gehaald. De grens is te klein geworden."
Julian: "U bent producer voor talloze Belgische bands geweest. Welke groep zou u vandaag graag producen?"
Kloot: "The Hickey Underworld, bijvoorbeeld. Die hebben hét al. Een zeer interessante groep. Ik wil ook graag iets voor Lavvi Ebbel doen. We zijn ermee bezig. Geen idee of het een full album wordt. "Een plaat maken", dat is een grens waar je over moet. Dan smijt je je op de markt."
Julian: "Marcel Vanthilt heeft een nieuwe EP uit bij Starman Records, en hij zei: "Niemand zit op mij te wachten. Ik vind dat een fantastisch gevoel". Hebt u 'Paracetamol' gehoord? Een grandioos nummer!"
Kloot: "Het is een goed nummer. Helaas wordt het niet gedraaid op de radio. Een van de nummers op de B-kant is zelfs nog beter. Marcel schrijft heel goede teksten. Ik heb ook enorm veel respect voor Daan. Ik ken hem al heel lang."
Julian: "Dead Man Ray?"
Kloot: "Nog van daarvoor. Running Cow, Passion of a Primitive ... hij is al heel lang bezig. Zijn muzikale smaak gaat héél breed. Hij heeft ook meegedaan aan die Ramones-tribute. Gratis!"
Julian: "Bedankt voor uw tijd, en voor alle info."
JIULIAN DE BACKER / FOTO'S ALFONS MAes ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024