|
12 JANUARI 2017 |
Vertical Divider
De gebroeders Walschaerts, beter bekend als Kommil Foo, hebben als Vlaams cabaret-duo het genre de afgelopen 30 jaren vorm gegeven. Jawel, al 3 decennia lang ontroeren ze het publiek met hun muzikale theaterprogramma’s. Tijd om een aantal cabaretsongs even op een rijtje te plaatsen en in te bedden in een ruimer muzikaal geheel. Gwen Cresens (accordeonist) kreeg de opdracht om de arrangementen uit te schrijven en ‘zijn’ muzikanten aan te sturen. De uitverkochte zaal in Cultuurcentrum Hasselt daverde na meer dan 2 uren genieten. Zoals verwacht schitterde het duo met haar weemoedige en ontroerende liefdesliederen. Mich en Raf ‘trokken hun schoenen aan’ en sleepten het publiek mee in een resem verhalende songs. Het één al sterker als het ander, maar nooit vervelend. Hoe kan het ook anders wanneer je ‘de één’ song diepmenselijk maakt en ‘de ander’ geëngageerd? Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Geen sketches in dit muzikaal overzicht, wel met tussenpozen cabarateske kwinkslagen en intermezzo’s. De ‘fuck you’ kwam uit Raf’s strot als een gekeelde varkenskreet. Hoe deskundig weten beide heren het publiek te bespelen. Hun teksten zijn en blijven schitterende beelden oproepen tot ‘in de krochten van de ziel’ want ‘het beest is baas’. |
Vertical Divider
In 2005 bracht het duo voor de eerste maal ‘De volgende’. Zonder meer één van de beste nederlandstalige cabaretsongs ever. Bekende en vergeten pareltjes wisselden elkaar af met een sterke begeleiding van een achtkoppige bezetting. Gedreven muzikanten die op het juiste ogenblik (ook dankzij de arrangementen) weten in te spelen op de gevoeligheden in een lied: weeping of distortion gitaar van Bruno De Groote, jazzy blazerssectie met o.a. de circulaire ademhaler/blazer Carlo Mertens (je weet wel, de didgeridoo techniek maar dan op schuiftrombone), uitermate krachtig pianospel van Alano Gruarin en de subtiele begeleiding van Dieter Limbourg op sax en dwarsfluit. Om maar enkele te noemen. Waren het overwegend ontroerende, nostalgische liefdesliederen; een boogie-woogie of country-blues ontbrak niet om wat extra lucht toe te voegen. Het publiek én de gebroeders kregen er niet genoeg van en gaven nog enkele gesmaakte uitsmijters. Het cultuurcentrum daverde op haar grondvesten. Overdonderend applaus en staande ovatie als bekroning. Raf zong ‘Ik ben een zoogdier. Ik zabbel en ik zuig.’ En dat deed ook het publiek met volle overgave. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025