6 september 2015 • Ancienne Belgique Brussel
Té traag, té kort, maar zo mooi
Naar het centrum van Brussel rijden is op zijn minst altijd een belevenis te noemen. De stad is voortdurend een bouwwerf en omleidingen zijn schering en inslag. Stakingen, een Europese top of hoog bezoek van één of ander staatshoofd kunnen regelmatig hindernissen opwerpen. En als de boeren betogen, dan wordt een dag ervoor zelfs alles in een perimeter van ongeveer heel Brussel afgesloten. Dan vertrek je vanuit Limburg om zes uur ‘s avonds en wandel je de concertzaal pas binnen om half negen.
Na het beluisteren van Leon Bridges’ debuutalbum ‘Coming home’ en de blijdschap die er ontstond toen enkele radiozenders de tweede single ‘Better man’ oppikten, waren de verwachtingen voor het concert gestaag gestegen. Met dat nummer start de 26–jarige Leon Bridges dan ook zijn set. Of het een goede zet is om je huidige single zo vroeg aan je publiek te verkopen is natuurlijk de vraag. Bij het rustige James Hunter-achtige ‘Brown skin girl’ zit het geluid meteen goed en de samenzang tussen Leon en de achtergrondzangeres is perfect uitgebalanceerd. De zeskoppige band met twee gitaristen weet goed te doseren en gaat nergens uit de bocht. Soms gaat de bassist orgel of piano spelen en neemt de tweede gitarist de bas voor zijn rekening. “Hello, I’m Leon Bridges and I’m from Fort Worth, Texas”, begroet hij het publiek en zet het uptempo Soul Stirrers-achtige ‘Flowers’ in. Schuifelend en vingerknippend beweegt de haast verlegen Leon wat heen en weer achter zijn microfoon. Het publiek juicht hem toe, al zijn die danskunsten, net als zijn voorkomen trouwens, eerder iets voor de ideale schoonzoon. Mooi is het om te horen dat de gitaren en de saxofoon een ‘blazerssectie’ vormen. En het werkt! Een nieuwe song wordt op ons losgelaten, jammer genoeg een ballad, ‘Lonely Road’. Jammer? Ja, want net zoals zijn debuutplaat zal het optreden overwegend traag, rustig en bedeesd blijven en zo maak je natuurlijk geen geweldige indruk. |
Het schitterende ‘Smooth sailin’’, de overtuigende eerste single ‘Coming home’ en de smartlap ‘Pull Away’ volgen. Daarna krijgen we eindelijk een uptempo nummer. ‘Twistin’ & groovin’’ is een Jackie Wilson-achtige song die eindelijk de verwachtingen van het publiek voedt. Het is een aanstekelijk dansnummer waarin de slidegitaar en saxofoon elk een showcase krijgen. Bridges krijgt dan de lachers op zijn hand als hij een nieuw nummer aankondigt met: “de sleutel tot succes is het schrijven van songs die je moeder goed vindt”, om vervolgens het trage, slepende ‘In my arms’ in te zetten. Mooi, maar alweer traag en het publiek begint zowat te gapen. Daarna volgt ‘Lisa Sawyer’ en het gospel-getinte ‘Shine’. Dat laatste kondigt hij aan met “We gonna take it to church now, and I’m not talking about the Hozier church. That’s a whole different kinda church”.
En dan is het plots gedaan, na 45 minuten verdwijnt Leon met band in de coulissen. Het publiek kijkt verbaasd rond en checkt de tijd. Dan maar klappen en juichen om meer, want hier moet toch wel een serieuze toegift achteraankomen. Maar we zijn er allemaal aan voor de moeite. We krijgen nog nieuwe songs, ‘There she goes’ en ‘Mississippi kisses down in New Orleans’, “a song about a Mississippi girl”. Het repertoire is op en om de tijd vol te krijgen zingt Leon samen met de achtergrondzangers én a capella, “het allereerste liedje dat ik schreef toen ik nog een kind was”, ‘Cheese and grits”. Als afsluiter hangt Bridges voor de eerste keer die avond een gitaar om de nek en brengt ons een schitterende en kippenvelverwekkende versie van ‘River’, de afsluiter van zijn debuut-cd. Maar dan is het kalf al verdronken. Het concert was met maar één uur veel te kort en er waren te veel rustige en trage songs. De band had een schitterend vintage geluid en de songs en uitvoeringen waren prachtig, maar Leon kreeg zijn publiek niet mee. En één hoogtepunt is gewoon veel te weinig om te overtuigen. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025