15 NOVEMBER 2018
CC Palethe, Overpelt


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  LAMBERT SMITS ©


MET DANK AAN: CC PALETHE EN TOM COPPERS
Op 12 november was het net 50 jaar geleden dat het eerste, het naar hem genoemde album van Neil Young uitkwam. Na zijn lidmaatschap aan Crosby, Stills, Nash & Young, koos Neil resoluut voor een solocarrière. Een solocarrière die hij met succes uitbouwde met tal van albums, boordevol nummers die ook vandaag nog niets aan kracht hebben ingeboet. Om Neil’s inmiddels reeds 5 decennia durende carrière als soloartiest in de bloemetjes te zetten, opperden een aantal van onze meest getalenteerde muzikanten, een tribute in mekaar te steken. De overbekende Gertjan Van Hellemont, Bjorn Eriksson, Guy Swinnen, Patrick Riguelle, Axl Peleman, Piet De Pessemier, Ron Reuman en Jan Hautekiet staken de koppen bij mekaar, met het project ’50 Jaar Neil Young’ als resultaat. Dat men niet over ‘één nacht ijs was gegaan’ werd meteen duidelijk. Het achttal had niet enkel gekozen voor de songs die bij het grote publiek gekend zijn. Ze waren er wel, maar tevens werden een aantal niet voor de hand liggende nummers van Young aan de setlist toegevoegd. Met Gertjan, Bjorn, Guy, Patrick en Piet kon de band niet alleen beroep doen op vijf getalenteerde gitaristen, maar ook op vijf bekwame zangers. Op Youngs eerste album stonden reeds een aantal ondertussen klassiek geworden nummers. Daar leverde Guy Swinnen onmiddellijk het bewijs van met een schitterend gebracht ‘The Loner’, waarna Patrick de microfoon nam voor ‘I’ve Been Waiting For You’.  Het repertoire was een mooie mix van Neil’s oud en nieuw en akoestisch en elektrisch gestuurd stevig rockwerk. Bij dit laatste genre gaat vooral een pluim richting Bjorn Eriksson, voor zijn sublieme effecten, die bijdroegen tot een superieure klankkleur. Terwijl Piet, wiens stem volgens ons het dichtst aanleunt bij die van Young, kleur gaf aan ‘On The Beach’ zette Gertjan een knappe versie neer van Young’s misschien best gekend nummer ‘Heart Of Gold’. Voor de keuze van de nummers waren de heren ook zeer zorgvuldig tewerk gegaan. 
​Bewonderenswaardig kozen ze voor het door Riguelle gezongen ‘Don’t Be Denied’ van Young’s in 1973 enkel op vinyl uitgebracht album ‘Time Fades Away’. Zorgden de door rockende gitaren op smaak gebrachte songs voor vuurwerk, dan was het toch ook puur genieten van het akoestische werk. Dat gebeurde een eerste maal toen Patrick, enkel met akoestische gitaar en mondharmonica ging zitten voor ‘Old Laughing Lady’, dat al vlug een mooi vervolg zou krijgen. Dat kwam er toen Gertjan, Patrick en Bjorn achter één microfoon plaatsnamen. Met Gertjan aan de akoestische gitaar en Bjorn op banjo, serveerde het trio ‘For The Turnstiles’ en ‘Through My Sails’. Wat deze tribute zeker tot de top doet behoren, zijn de persoonlijke voorkeuren van de muzikanten voor nummers uit Neil’s omvangrijk repertoire. Zo stak Guy Swinnen al zijn talenten in ‘White Line’, een nummer dat, zoals hij zelf toegaf, steeds een lach op zijn gezicht kon toveren. De band had er zin in en met ‘Long May You Run’ en ‘Cinnamon Girl’ kregen ze het publiek al vlug in de handen klappend aan hun kant. Met het door Patrick gebrachte ‘Country Girl’ van Crosby, Stills, Nash & Young zat de set erop. Het mag gezegd worden, hier stond een band van internationale klasse. Sublieme prestaties verrechtvaardigen een bis, ook nu weer. Onmiddellijk zorgde Guy voor een kippenvelmoment met het enkel door Jan Hautekiet op piano begeleidde ‘A Man Needs A Maid’. Compleet uit de bol ging het publiek daarna met, hoe kan het ook anders, Young’s ‘Rockin’ In The Free World’. Hopelijk zullen we dit nog lang mogen doen en dan liefst met deze acht supermuzikanten op het podium.
’50 Jaar Neil Young’ is een niet te missen concert, en dit niet enkel voor Young fans. Bedankt Tom om ons te verwennen met deze première en bedankt Gertjan, Bjorn, Guy, Patrick, Axl, Piet, Jan en Ron voor jullie stuk voor stuk geweldige prestaties.