10, 11 en 12 AUGUSTUS 2018
kortrijk


REPORT: peter smet
​FOTOS:  peter smet ©


MET DANK AAN:  alcatraz
Het volgens velen gezelligste metalfestival van België heeft alweer een groeischeut ondergaan. De Prison-stage werd dit jaar groter en ook de line-up groeide waardoor de eerste festivaldag ook een volwaardige dag werd.


Vrijdag 10 augustus 2018
 
Door omstandigheden kon ik pas de festivalgrond betreden toen Ross The Boss het podium besteeg. Bekend natuurlijk van bij het legendarische Manowar en dat was merkbaar in de setlist, want enkele covers konden/mochten niet ontbreken. Daar Manowar bekend was om zijn power ontbrak dat bij deze band wel wat, zelfs bij de covers. Mijn festivalweekend was bij deze alvast afgetrapt.
 
Suicidal Angels was dan al een pak heviger. Lekker snedige thrashmetal die al vroeg in de namiddag The Swamp in beweging bracht. Deze Grieken weten als geen ander hoe de revival van de old-school thrashmetal te (be)spelen.
 
De tijd was dan aangebroken voor een oude bekende hier op Alcatraz. Vorig jaar nam hij hier nog met een spetterend feest afscheid met zijn band Twisted Sister, nu staat hij hier opnieuw maar nu met zijn solo-project. Dee Snider, één van de opvallendste frontmannen binnen de metal liet hier horen dat hij het nog niet is verleerd. En natuurlijk buiten zijn eigen werk van o.a. zijn pas gereleaste album, ‘For The Love Of Metal’ kregen we ook de spetterende Twisted Sister hits te horen. 'I Wanna Rock' en natuurlijk 'We're Not Gonna Take It' werden met luid gejuich onthaald. De regen deed zijn intrede boven Kortrijk maar dat kon voorlopig nog maar weinigen deren, al verschenen al snel de Frankie D.S.V.D. Poncho's.
 
Even droge oorden opzoeken binnen de tent van The Swamp waar Venom Inc. het publiek mocht entertainen. Ondanks dat de meeste aanwezigen hier niet waren om de band te zien maar eerder om te schuilen voor de toenemende regen werkte de band toch een strakke set af. De oude rotten brengen nog steeds hun eigenwijze thrashmetal doorspekt met blackmetal elementen, de eerste rijen zagen en hoorden dat het goed was. De andere rijen waren vooral blij dat ze droog zaten.
 
Vreemde eend in de bijt van het complete weekend was ongetwijfeld Status Quo. Te soft om hard-rock genoemd te worden en dus al zeker ook geen metal. Maar de organisatie wist wat ze deden want de weide stond toch goed vol toen deze oerrockers hit na hit over het publiek loslieten. Wie kent er nu niet de hits, 'Whatever You Want', 'Roll Over Lay Down' en 'In The Army Now' nu niet? Deze werden dan ook luidkeels meegezongen.
 
Na ze eerder deze vakantie voor de eerste maal live te hebben kunnen aanschouwen op Hellfest Open Air was ik uitermate benieuwd of ze de ijzersterke performance van toen hier konden overdoen. Amorphis overtrof al mijn verwachtingen en was het absolute hoogtepunt van deze eerste festivaldag. Zanger Tomi Joutsen weet met zijn vocale capaciteiten perfect de sfeer van Amorphis weer te geven. Ingetogen melodisch doch progressief en dan weer snoeihard uithalend. Kleppers als 'Silver Bride', 'Wrong Direction' en afsluiter 'House Of Sleep' toverden een enorme glimlach op mijn gezicht en op dat van het voltallige publiek.
 
Afsluiter van deze eerste dag was Brides Of Lucifer, de revelatie van Graspop vorig jaar kon hier niet echt overtuigen. De hevige stortbui strooide roet in het eten, een haperende camera zorgde ervoor dat ik al snel de droogte in de VIP opzocht en hoopte dat het met de camera's nog goed kwam.
 
Bizkit Park zorgde in The Swamp voor een geweldige afterparty. Deze topentertainers pompten de tent vol met de ene nu-metal klassieker na de andere. Linkin Park, Slipknot, Disturbed allen passeerden ze hier de revue. Limp Bizkit had beter een voorbeeld aan deze mannen genomen want zoals je verder in deze review kan lezen stelden ze telleur. Volgend jaar Bizkit Park maar op de mainstage dan.
 
Zaterdag 11 augustus 2018
 
Voor de vroege vogels was het al om 10u45 verzamelen geblazen voor de lekkere hardrock van Fozzy. Hier en daar een vleugje heavy-metal en glam bij de band van worstelaar Chris Jericho en alzo een perfecte kick-off voor wat lijkt een warme dag te gaan worden. Laat ons hopen dat de regen vandaag achterwege blijft.
 
De Spanjaarden van Crisix openden vandaag The Swamp en konden dat tot hun groot genoegen doen voor een goed gevulde tent. De laatste restjes prut werd uit je ogen geblazen door de strakke beukende en dreunende thrashmetal die deze band hier door de speakers blies.
 
John Bush blies na zijn spin met Anthrax zijn oude band Armored Saint nieuw leven in. En hoe? Na de release van hun live-album nu dus live op de Prison van Alcatraz. Heavy-metal zoals heavy-metal hoort te klinken. Maar alle talent van John Bush ten spijt, het publiek kwam maar niet op gang. Ook de rest van de band keek maar weinig geïnteresseerd toe. Eigenlijk hoorde een band met zo een topzanger toch enkele plaatjes hoger te staan maar helaas dus.
 
Act Of Defiance is de band die ex-Megadeth leden Chris Broderick (gitaar) en Shawn Drover (drums) oprichtten toen ze tegelijkertijd bij Megadeth vertrokken. Razendsnelle thrahmetal klonk door The Swamp.
 
Battlebeast zorgde dan voor het eerste hoogtepunt van de dag. Deze Finse band kreeg met hun heavy-metal het publiek volledig naar hun hand. De power van zangeres Noora Louhimo werkte aanstekelijk op het volk. Knap hoe ze zo toonvast blijft zingen ondanks haar energieke gedrag op het podium. Hoewel de band uit het koude Scandinavië komt deden ze hier de temperatuur nog enkele graden stijgen.
 
Orange Goblin geldt dan misschien als één van de belangrijkste Britse stoner metalbands, mij konden ze hier niet overtuigen. Zelfs als had hun sound soms wat weg van wijlen Motörhead.
 
Van Motörhead gesproken. Toen de band er na de dood van Lemmy mee ophield is gitarist Phil Campbell niet bij de pakken blijven zitten. Hij stampte prompt een eigen band uit de grond en nam zijn drie zonen hierin mee. Phil Campbell and The Bastard Sons kon hier onder een stralende zon hun rock 'n' roll op het publiek loslaten. En het publiek genoot ervan, zeker toen de band de oerklassieker van Motörhead ‘Áce Of Spades' speelden.
 
Sólstafir lieten net zoals Amorphis op Hellfest een diepe indruk op me na en dus wou ik ze hier zeker nog eens aan het werk zien. Ze stelden alweer niet teleur. De psychedelische klanken van de band en daarbovenop die begeesterende stem van Addi Tryggvason zorgt keer op keer voor kippenvel. Zelfs in de uithalen grijpt de band je vlot bij de keel, ik ben alvast een nog grotere fan geworden.
 
Ik voelde me direct terug een tiener toen de 80's hardrock van Mr. Big hier door de speakers galmde. Klassiekers blijven jong en oud beroeren en dat bewees deze band overduidelijk met hun grootste hit 'To Be With You'. Neem daar dan nog de geweldige muzikanten in de band bij waaronder o.a. Paul Gilbert en Billy Sheehan, die zelfs met boormachines hun snaren beroerden, en je hebt de garantie voor een uitstekende performance.
 
Municipal Waste zorgde daarna in The Swamp voor een kolkend feest. De tent stond bijna op zijn kop toen de band daar hun crossover thrashmetal als een alles opslorpende tornado over het publiek blies. Deze hoort zeker thuis in de lijst van beste acts op deze editie van Alcatraz.
 
Eén van de absolute toppers van de symfonische metal streek neer op de mainstage en gaf een show om duimen en vingers bij af te likken. Epica staat keer op keer garant voor een perfecte performance en stelt eigenlijk nooit teleur. De verleidelijke blikken van zangeres Simone en haar engelenstem brengen de talrijke mannenhoofden op hol maar ook de vrouwen hangen aan haar voeten. Mark Jansen zorgt dan weer met zijn grunts voor wat extra power in de melodieuze songs terwijl toetsenist Coen Janssen het publiek bespeelt met komieke gelaatsuitdrukkingen. Daar bovenop kregen we nog de nodige warmte over ons heen met de pyro en hoorden we een indrukwekkende setlist met onder andere 'The essence Of Silence', 'Dancing In A Hurricane', 'Cry For The Moon' en 'Consign To Oblivion' om er een paar te noemen.
.
Devildriver, de band van Dez Fafara die nog als enig origineel lid overblijft deed op zijn beurt The Swamp ontploffen. Snoeiharde riffs, beukende drums en de bulderende vocalen zorgden voor de ene circle pit na de andere en ook een wall of death is nooit ver weg op een Devildriver optreden. Dez op zijn beurt stond ook geen seconde stil en liep continue heen en weer op het podium terwijl hij 'Not All Who Wander Are Lost', 'These Fighting Words' en 'I Could Care Less' uit de microfoon liet knallen. Met hun meest recente album tappen ze uit een totaal ander vaatje maar hier was knallen in het kwadraat.
 
De verrassing van de dag kwam van Dimmu Borgir. Ik kende de band natuurlijk wel van naam maar omdat ik geen fan ben van black metal had ik ze eigenlijk nooit een kans gegeven. Onterecht zo blijkt, want ze bliezen me totaal van mijn sokken. De donkere sfeer en zware vocalen konden me door de symfonische ondertoon zeker bekoren. De hele set stond ik geboeid te luisteren en liet ik me overwelmen door Dimmu Borgir. De duisternis viel tijdens de set van Dimmu Borgir maar natuurlijk was er voldoende pyro voorzien om de weide nog te verlichten en zelfs te verwarmen. Dit smaakte zeker naar meer, misschien toch hoog tijd om wat meer in de black metal te snuisteren.
 
Laat er nu toch nog een black metal geprogrammeerd staan vandaag zeker. Satyricon, een andere grote naam binnen het genre, sloeg me nog meer met verstomming in The Swamp. Satyricon ging als een vloedgolf doorheen de tent en kwam op je neer als een muur van gewapend beton. Satyricon kwam, zag en overwon The Swamp.
 
Gemengde gevoelens en bijhorende reacties toen Limp Bizkit werd aangekondigd als één van de headliners voor Alcatraz. You love them or you hate them wordt wel vaker gezegd en dat komt vooral door de eigenwijze frontman Fred Durst. Maar dat de band nog verdomd populair is zien we aan de goedgevulde weide voor de Prison. Limp Bizkit kan uit een heel vat aan hits tappen en die staan garant voor een dik feestje. Helaas haalt Fred Durst te vaak de schwung volledig uit het feestje door zijn onnodige en vaak te lange intermezzo's. Hij lijkt hier soms meer ambitie te hebben als talkshow host dan als zanger. Het strakke gitaarspel van Wes Borland ten spijt. De band gaat toch wat uit de bocht tijdens enkele covers die we liever niet meer van hen horen maar toch is er een cover die ook hier geweldig wordt gebracht. 'Behind Blue Eyes' is een geweldige song die hier luidkeels wordt meegezongen. Maar het wordt toch stilaan eens tijd voor wat nieuw werk want de band blijft maar te graag teren op het succes van hun grootste hits. Hopelijk laat Fred Durst dan bij de volgende passage zijn babbels thuis en krijgen we nog eens een kolkend feestje zoals enkele jaren geleden op Graspop en de Lokerse feesten.
 
Ufomammut sloot deze tweede dag af in The Swamp met duistere sludge met hier en daar een vleug stonerrock doorheen. Het leek bijwijlen soms een LSD trip maar dan zonder de drug. Vermoeid trok ik weer richting mijn tentje want morgen stonden er alweer een groot aantal bands te wachten.
 
Zondag 12 augustus 2018
 
We werden op deze laatste dag verrast met een wijziging in het programma. Door logistieke problemen verschoof het optreden van Sepultura naar The Swamp en viel zo deels samen met de set van Helloween die de Prison afsluiten. De eerste overlapping was zo helaas een feit want voor de rest kun je op dit festival zonder problemen elke band gaan bekijken mits wat heen en weer gewandel.
 
Opener van de dag werd dan weer Orden Ogan die wat vroeger de mainstage mochten openen. Wederom gekleed in western outfit naar thema van hun laatste plaat konden deze Duitsers hun kunnen tonen aan het opgedaagde publiek. Ook al was het nog vroeg dag, dat weerhield deze heren er niet van om ook al met pyro te spelen. Als de grote jongens dat mogen dan wij ook, zullen ze wel gedacht hebben.
 
De liefhebbers van death metal zakten af naar de tent omstreeks het middaguur. Pestilence mocht daar de aanwezigen met hun technical death metal wakker schudden. Mijn ding zal dit nooit worden en al zeker niet op een zo goed als nuchtere maag. Tijd om even de inwendige mens te versterken alvorens we terug naar de Prison afzakken.
 
Daar stond Inglorious geprogrammeerd als volgende band. Blijkbaar hadden de heren nog niet geïnvesteerd in een nieuwe backdrop want daar prijkte nog steeds “I” op terwijl ze al een tijdje album “II” hebben uitgebracht. De mix van hardrock en heavy metal die me al kon bekoren enkele jaren geleden in Lokeren deden ze hier nog eens fijntjes over. Zet deze band gerust wat hoger op de affiche zodat ze voor meer en vooral enthousiastere toeschouwers kunnen spelen. Blijkbaar moesten er velen hun kater nog wegwerken.
 
Het lijkt wel dat extreme metal centraal staat in The Swamp vandaag. De dag is nog maar net op gang geschoten en we zitten al met de tweede death metal band. Gruesome die begonnen als tribute band van de legendarische Death en hun overleden frontman Chuck Schuldiner maar inmiddels al een eigen album en twee EP's op de markt brachten, maakten hier het podium onveilig. Ik en death metal, neen we zullen nooit de beste vrienden worden.
 
Meer aan mij besteed is de thrash metal die Exhorder over de weide aan de Prison blaast. Hard, snel en ruw en dit zorgt voor de ene circle pit na de andere. Het laatste vocht wordt uit de ondergrond gestampt en her en der stijgt zowaar al terug een stofwolkje op.
 
Black metal met Keltische invloeden, deze verrassende mix brengen de Ieren van Primordial. De band bracht net een nieuw album uit ‘Exile Amongst The Ruins’ waaruit ze 'Nail Their Tongues' en 'To Hell Or The Hangmen' brachten. Een set die door de typische Keltische klanken kon begeesteren van begin tot einde.
 
De geschifte piraten van Alestorm lieten zien hoe je een feestje kunt bouwen op de main. Gooi folk, pirate metal, confetti en andere feestartikelen in een blender en hieruit komt deze doldwaze schotse band. Headbangende pret aan 200 procent. Spijtig dat de band zo vroeg geprogrammeerd stond en het publiek bijgevolg nog niet mee was in die 200 procent party.
 
De ene zegt death metal, de andere zegt death core als je vraagt wat de stijl is van The Black Dahlia Murder. Wij zeggen gewoon snoeihard. Het was zo rauw en heftig dat de tent werkelijk daverde op zijn grondvesten. De blastbeats en laag getunede gitaartonen vlogen je om de oren en de haren gingen wild tekeer, ook hier aan moshpits geen gebrek.
 
Wie dan weer Kortrijk en de weide omgeving deed daveren was Behemoth. Nergal en de zijnen openden de poorten naar de hel en dompelden Alcatraz onder in een helse sfeer. De pyrotechnische effecten lieten de eerste rijen voelen alsof ze echt de hel waren binnengetreden. Fenomenale blackened death metal weergalmde hier door de speakers. Kleppers als 'O Father O Satan O Sun',  'Blow Your Trumpets Gabriel' en 'Cahnt Of Eschaton 2000' ontbraken natuurlijk niet en ook nieuwe nummers 'God = Dog ' en ' Wolves Ov Siberia' kregen hun plaats op de setlist. Veel vuur en spektakel in deze satanische set die me reikhalzend doet uitkijken naar hun optreden in de AB in februari 2019.
 
Mijn enthousiasme na deze fenomenale set werd de kop ingedrukt door de band Alcest. Veel melancholie en depressieve tonen weerklonken in The swamp. Shoegaze of blackgaze wordt hun stijl omscheven, een stijl die ik toch ga mijden want hier werd ik helemaal niet warm van. Na enkele nummers hield ik het hier dan ook voor bekeken om me te gaan voorbereiden op In Flames die het beste van zichzelf gingen geven op het hoofdpodium.
 
Ik hoorde In Flames voor de eerste keer op Graspop in 2006 en was instant fan. 'Come Clarity' live greep me toen zo bij de keel dat ik prompt hun album daar aanschafte. Er zijn nadien nog een heel deel gevolgd. Hoewel hun stijl doorheen de jaren wat is verandert geldt deze band toch als één van de grondleggers van de melodische death metal samen met At The Gates en Dark Tranquillity. De set die ze hier vanavond brachten was gewoon geweldig en was een verzameling van enkele van hun grootste hits aangevuld met ouder en recenter werk. En als fotograaf was ik dolblij om deze eindelijk te kunnen aanvinken op mijn bucketlist.
 
Een van de bekendste en bestverkopende death metalbands is Cannibal Corpse, maar ik begrijp totaal niet waarom. Echt positieve woorden kan ik hier niet over neerschrijven.
 
Helloween mocht deze editie van Alcatraz afsluiten op de Prison met hun Pumpkins United. Een best off line-up en setlist die de heavy metal en power metalfans uitzinnig van vreugde maakten. Are you metal? Werd volmondig met ja beantwoord. Alles wat je van een heavy metal optreden verwacht werd door Helloween ingelost. Kracht, energie, passie, snelheid, melodie, snedige riffs, meesterlijke solo's en fenomenale zang alles zat verpakt in dit knappe feestpakket dat voor de voltallige weide werd uitgepakt. Andi Deris die vocaal werd bijgestaan door Michael Kiske en ook Kai Hansen was van de partij. Hits als 'Future World', 'Dr.Stein', 'I Want Out', 'Livin' Ain't No Crime', 'Keeper Of the seven Keys', … en talrijke anderen hielden ons twee uur lang gekluisterd voor het hoofdpodium. Helloween bewees hier met verve deze afsluitspot te verdienen.
 
Tegelijkertijd speelde ook Sepultura in The Swamp waardoor ik voor het fotograferen even over en weer was gegaan. Van het optreden hoorde ik echter onvoldoende om hier iets over te kunnen schrijven.
 
Na het geweldige optreden van Helloween keerde ik voldaan maar vermoeid huiswaarts. Ministry liet ik door negatieve ervaringen in het verleden links liggen.
 
Bedankt Alcatraz Metal Meeting en tot volgend jaar.
 
Alcatraz Hard Rock And Metal meeting gaat in 2019 door van 9 tot en met 11 augustus.